வாடிக்கைதானே இது?
இது ஒரு பாட்டிக்கதை.
கட்டிக் கொடுத்தப் பெண்ணைப் பார்க்க பெற்றோர் ஊருக்கு வந்திருந்தார்களாம். பெற்றோர் எதிரில் மருமகளை மரியாதையாக நடத்த மாமியார்க்காரி ரொம்பவும் பிரயத்தனப்பட்டாளாம். வீட்டில் விளக்கு ஏற்ற வேண்டிய நேரம் வந்தது. மாமியார்க்காரி மருகளிடம் ரொம்ப தன்மையாக சொன்னாளாம்.
“போயி விளக்கேத்திட்டு வாம்மா”
மருமகள் தயங்கி, தயங்கி நின்றிருக்கிறாள்.
“விளக்கு ஏத்திட்டு வாயேம்மா. இருட்டுது இல்லே”
மீண்டும் தயங்கி மருமகள் சொல்கிறாள். “கொடுக்கிறதை கொடுங்க அத்தே. வெளக்கு ஏத்துறேன்”
“அதெல்லாம் இன்னிக்கு வேணாம். நீயா போயி வெளக்கு ஏத்திட்டு வா”
“கொடுக்குறதை கொடுத்தாதான் வெளக்கு ஏத்துவேன்”
பார்த்துக்கொண்டிருந்த பெற்றோருக்கு கடுப்பு. மாமியார்க்காரியிடம் கோபமாக சொன்னார்கள். “ஏங்க.. எங்க பொண்ணுக்குதான் தினமும் ஏதோ கொடுப்பீங்களாமே? அதைக் கொடுத்துடுங்க. அவ பாட்டுக்குப் போயி விளக்கு ஏத்தப்போறா...”
மாமியார்க்காரிக்கும் அதுதான் சரியென்று பட்டது. ஓரமாக வைத்திருந்த விளக்குமாறை எடுத்துவந்து, மருமகளை நாலு விளாசு விளாசினாள். மருமகளும் அழுதுக்கொண்டே போய் விளக்கேற்றினாள்.
தினமும் மாமியார்க்காரி மருமகளுக்கு கொடுப்பது இதுதான்.
மசோகிஸ்டுகளாக மாறிப்போன தமிழ் வாக்காளர்கள் போன சட்டமன்றத் தேர்தலில் இரட்டை இலைக்கு வாக்களித்து, விளக்கேற்றி இப்போது விளக்குமாறு அடிதான் வாங்கிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். ஐந்து ஆண்டுகளுக்கு ஒருமுறை இதுபோல அடி வாங்கி, அடி வாங்கி பழகிவிட்டது. அடி வாங்காமல் இருந்தால்தான் ஏதோ இழந்தது மாதிரி இருக்கிறது.
கதையை விடுங்கள். விஷயத்துக்கு வருவோம்.
பின்னே? புற்றீசல்களாக ஆயிரக் கணக்கில் வருடாவருடம் தலித்துகளும், பிற்படுத்தப்பட்டவர்களும், சென்னைக்கு இடம்பெயர்ந்து என்ஜினியரிங் / மருத்துவம் / ஆராய்ச்சி என்று வந்துவிட்டால், அவர்கள் ஏற்கனவே செய்துக்கொண்டிருந்த வேலைகளை யார்தான் செய்வது? இவர்களின் கல்வி தொடர்பான ஆதாரங்களில் அடி கொடுத்தால்தானே ஏற்கனவே நிலவும் அமைப்பை அப்படியே தொடரமுடியும். முன்பு சமச்சீர்க் கல்வி. இப்போது அண்ணா நூலகம்.
வசதி படைத்த உயர்சாதியினருக்கு நூலகம் பெரிய ஆதாரமில்லை. ஐயாயிரமோ, பத்தாயிரமோ, லட்சமோ செலவு செய்து அவர்களுக்கு வேண்டிய நூல்களை அவர்களே வாங்கிவிட முடியும். அண்ணா நூலகம் போன்ற அமைப்பின் சேவை அவர்களுக்கு தேவையில்லை. பாதிப்புக்குள்ளாவது முதல் தலைமுறையாக படிக்க வரும் கீழ்நடுத்தர, கீழ்த்தட்டு இளைஞர்கள்தாம்.
தமிழ்/தமிழர் தொடர்பான ஜெயலலிதாவின் அசூயைக்கு எவ்வளவோ உதாரணங்கள் உண்டு. புதிய புதிய உதாரணங்களையும் ஆட்சிக்கு வரும்போதெல்லாம் ஏற்படுத்திக் கொண்டேதான் போகிறார். புதிய தலைமைச் செயலகத்தை பயன்படுத்த அவருக்கு இருக்கும் மனத்தடைகூட ‘அது திராவிட கட்டிடக் கலையை அடிப்படையாகக் கொண்டது’ என்று பெரியதாக, பெருமையாக கடந்த ஆட்சியாளர்களால் சொல்லிக் கொள்ளப்பட்டதும் கூட காரணமாக இருக்கலாம்.
புதிய தலைமைச் செயலகம், அண்ணா நூலகம் போன்றவை வெளிப்படையாக தெரியும் சாட்சிகள். ஜெயலலிதாவின் தமிழ் விரோதப் போக்குக்கு எடுத்துக்காட்டாக வெளியே தெரியாத எவ்வளவோ நடவடிக்கைகள் இருந்துவருகின்றன. கடந்தாண்டு அண்ணா பல்கலைக்கழகத்தில் தமிழ்வழி பொறியியல் படிப்பு அறிமுகப்படுத்தப்பட்டதே? அதன் கதி என்ன? இவ்வருடத்தில் இருந்து பழையமுறையில் ஆங்கில முறை போதிப்புதான்.
அண்ணா நூலக விஷயத்தில் எதிர்ப்பவர்களில் 99% பேரும் நூல்களின் கதி, கட்டிடத்தின் சிறப்பு, லொட்டு, லொசுக்கு என்று ஏதேதோ காரணங்களைப் பட்டியலிடுகிறார்கள். இவ்விவகாரத்திலும் சரியாக அடையாளம் கண்டுணர்ந்து, எதிர்க்கப்பட வேண்டியது ஜெயலலிதாவின் பார்ப்பனக் கண்ணோட்டம்தான். அவருடைய இப்போக்கு தொடரும் பட்சத்தில் அண்ணா நூலகம் போன்ற ஏராளமான பன்முக மொழி/இனம் சார்ந்த பிரச்சினைகளை, அடுத்த ஐந்தாண்டுகளும் நாம் சந்தித்துக் கொண்டேதான் இருக்கப் போகிறோம். சிங்களம் பழம்பெரும் தமிழ் நூலகத்தை எரித்தது. ஆரியம் நவீனத்தமிழ் நூலகத்தை முடக்கி வைக்கிறது, அவ்வளவுதான் வித்தியாசம். தமிழ் விரோதத்தில் இரண்டுக்கும் மத்தியில் எந்த பெரிய வேறுபாடும் இல்லை. ஒருவேளை ராணுவம் அம்மாவின் கட்டுப்பாட்டில் இருக்குமேயானால், சிறப்புப் பெற்ற அக்கட்டிடத்தையே குண்டுவீசி தகர்த்திருக்கவும் கூடும்.
இணையத்தள நண்பர்கள் பலரும் ஆன்லைன் பெட்டிஷன்களை உருவாக்கி கையெழுத்திடக் கூறி கேட்டு வருகிறார்கள். ஏற்கனவே எழுத்தாளர்கள் இம்மாதிரியான ஒரு இயக்கத்தைத் தொடர்ந்திருக்கிறார்கள். சில தோழர்கள் கொஞ்சம் முன்னே போய் முதல்வர் அலுவலகத்துக்கு மின்னஞ்சல்/ஃபேக்ஸ் அனுப்பி எதிர்ப்பைத் தெரிவிக்கலாம் என்றும் முயற்சித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். 2009ல் தொடங்கி ஈழம் தொடர்பாக ஏராளமான ஆன்லைன் பெட்டிஷன்களில் நாம் கையெழுத்திட்டிருக்கிறோம். அவற்றின் கதி என்னவென்று புரியாத நிலையில், புதியதாக தொடங்கப்படும் ஆன்லைன் பெட்டிஷன்களில் ’என்னத்தை கையெழுத்திட்டு, என்னத்தைச் செய்யப்போகிறோம்’ என்று நினைக்கிறோம். ‘எதிர்ப்புகள்’ எல்லாம் அம்மாவுக்கு சும்மா. அசுரபலத்தை அளித்துவிட்ட தமிழக வாக்காளர்களைதான் இதற்காக நோக வேண்டியிருக்கிறது. நீதிமன்ற படியேறினாலும், இவ்விஷயத்தில் நீதி கிடைக்குமென தோன்றவில்லை. அரசின் முடிவுகளில் நீதிமன்றம் தலையிடுவது தொடர்பான முட்டல், மோதல் ஏற்கனவே நிகழ்ந்துக் கொண்டிருப்பதால், இவ்வாறு எண்ணத் தோன்றுகிறது. எனவே அன்ணா நூலகம் மறைந்து, குறைந்தபட்சம் நுங்கம் பாக்கத்தில் அம்மா நூலகமாவது அமைந்தால் போதும் என்றே கருதுகிறோம்.
திரும்ப, திரும்ப இதையெல்லாம் அம்பலப்படுத்திக் காட்டும்போது பார்ப்பன அன்பர்கள் சிலர் நம்மை ‘சாதி வெறியர்கள்’ என்று ஒரு சொல் விமர்சனத்தில் கடந்துச் செல்கிறார்கள். சாதியக் கண்ணோட்டத்தையும், சாதியையும் எதிர்ப்பவர்கள் எப்படி சாதிவெறியர்களாகவும், என் சாதியை மட்டும் எதுவும் சொல்லிவிடாதே என்று ‘மனு’ தர்மத்தைக் காப்பவர்கள் ‘நல்லவர்கள்’ ஆகவும் ஆகிறார்கள் என்கிற தர்க்கம்தான் நமக்குப் புரியவில்லை. பார்ப்பனரல்லாத நண்பர்களும் கூட இதற்காக நம்மை நோகும்போது, இப்படியெல்லாம் முத்திரை வாங்கி இந்த கருமங்களை எழுதித்தான் ஆகவேண்டுமா என்று சில நேரங்களில் சலிப்பு கூட தோன்றுகிறது.
அரசியலுக்குள் இரண்டறக் கலந்திருக்கும் பார்ப்பனீயத்தையும் வேறுபடுத்தி கண்டறிந்துணர, பார்ப்பனச் சாதி என்று சொல்லிக் கொள்ளப்படும் சாதியில் பிறந்த நண்பர்தான் பாடமெடுத்து நமக்கு சொல்லிக் கொடுக்கிறார். அவர் அந்தச் சாதியில் பிறந்துவிட்டார் என்கிற காரணத்துக்காக, அவரை பார்ப்பனீயர் என்று எதிர்த்துக் கொண்டிருக்கவா செய்கிறோம்? ‘தன்னிறைவு’ பெற்றுவிட்ட தலித்துக்குள்ளும் பார்ப்பனீயம் நுழைகிறது என்பதுதான் யதார்த்தம். ‘கடவுள்’ மாதிரி எல்லோருக்குள்ளும் கலந்துவிட்ட பார்ப்பனீயத்தை இனங்கண்டு, விலக்கி வைப்பதில்தான் சவால் அடங்கியிருக்கிறது. வாழ்நாள் முழுக்க இந்த சவாலை சந்தித்து, எதிர்த்துப் போராடிக் கொண்டேயிருப்பதுதான் குறைந்தபட்ச மனிதநேய வாழ்க்கைக்கு அடிகோலும்.
