இரண்டு படங்கள்!

ரொம்பநாள் கழித்து ஒரே நாளில் வெளியான இரண்டு படங்கள் நன்றாக இருந்தது என்பதே தமிழ் சினிமா தட்டுத் தடுமாறி தேறிக் கொண்டிருக்கிறது என்பதற்கு சாட்சி (‘தகடு’ பார்க்கவில்லை. அது நன்றாக இருக்குமென்றும் தோன்றவில்லை). ‘கிடாரி’, ‘குற்றமே தண்டனை’ இரண்டுமே வழக்கமான பாதையில் திரைக்கதை ஓட்டும் பாதுகாப்பான பயணமில்லை என்பதால், ரிஸ்க் எடுத்த இயக்குநர்கள் பிரசாத் முருகேசன், எம்.மணிகண்டன் இருவருக்குமே சில காலமாய் யாருக்கும் தராமல் ஞாநி தன் கையிலேயே வைத்திருக்கும் பூங்கொத்துகளை வாங்கி பரிசளிக்கலாம்.

---

‘காட்ஃபாதர்’, ‘கேங்ஸ் ஆஃப் வாசேபூர்’ போன்ற படங்களின் கதையை சாத்தூரில் கற்பனை செய்துப் பார்த்திருக்கிறார்கள். துக்கடா கேரக்டராக வரும் மு.ராமசாமிதான் படத்தின் கதை சொல்லும் பாத்திரம். ‘இன்று - அன்று’ கணக்காக (இதை ‘நான்லீனியர்’ என்றெல்லாம் இங்கிலீஷில் சொல்லி கோட்பாட்டாளர்கள் குழப்புவார்கள்) சுவாரஸ்யமான திரைக்கதை. ‘அன்று’ சசிக்குமாருக்கும், நிகிலாவுக்கும் நடந்த செம பிரைவஸியான சூடான ‘லிப்லாக்’ சமாச்சாரமெல்லாம் கதைசொல்லியான மு.ராமசாமிக்கு எப்படி தெரியும் என்றெல்லாம் லாஜிக்கலாக கேள்வி கேட்டால் நீங்கள்தான் அடுத்த சூனாகானா.

கராத்தே செல்வின், காட்டான் சுப்பிரமணியம் போன்ற பெயர்களை எல்லாம் நீங்கள் வாழ்நாளில் கேட்டதே இல்லை என்றால் லூஸில் விட்டு விடுங்கள். ‘கிடாரி’ உங்களுக்கு படுமொக்கையாக படலாம். ஒருவகையில் நீங்கள் ஆசிர்வதிக்கப்பட்டவரும் கூட. மதியம் லஞ்சுக்கு தயிர்சாதமும், வடுமாங்காயும் சாப்பிடும்போது முப்பத்து முக்கோடி தேவர்களும் ‘ததாஸ்து’ சொல்லி உங்களை வாழ்த்துவார்கள்.

உங்களுடைய கேரக்டரை நிர்ணயிப்பது பிறப்பா, வளர்ப்பா என்கிற அலசலை செய்கிறது ‘கிடாரி’. பலி கொடுக்கப்பட வேண்டுமென்றே வளர்க்கப்படும் ஆடுதான் சசிக்குமார். ஆனால், ட்விஸ்ட்டாக வம்சம் தழைக்கவென்றே வளர்க்கப்படும் வசுமித்ர வெட்டப்படுகிறார். கசாப்புக் கடைக்காரரான வேல.ராமமூர்த்தியின் கதி என்னவாகிறது என்பதுதான் கிளைமேக்ஸ்.

கதை எண்பதுகளின் இறுதியில் நடக்கிறது. இதை நேரடியாக சொல்லாமல் குடும்பமே ‘வருஷம் 16’ பார்ப்பது, காட்சியின் பின்னணியில் ‘கார்த்திக் ரசிகர் மன்றம்’ காட்டுவது மாதிரி, ரசிகர்களின் புத்திசாலித்தனத்தின் மீது பெரும் நம்பிக்கை கொண்டவராக இருக்கிறார் இயக்குநர். நாடார்களுக்கு காய்கறி மண்டி, தேவர்களுக்கு ஆட்டுதொட்டி என்று சமூகக் குணங்களை மிக துல்லியமாக வரையறுத்ததிலும் சபாஷ் பெறுகிறார்.

தமிழ் திரைப்படங்கள் என்பது ஹாலிவுட்டின் தழுவலாகவோ, இந்திய இதிகாச மரபின் தொடர்ச்சியாகவோதான் இருந்தாக வேண்டும் என்கிற விதியை பாரதிராஜாவில் தொடங்கி, பாலாஜி சக்திவேலில் தொடர்ந்து நேற்றைய சீனுராமசாமி வரை தங்கள் படைப்புகளின் வாயிலாக அடுத்தடுத்து மறுத்து வருகிறார்கள். இதில் லேட்டஸ்டாக சேர்ந்திருப்பவர் பிரசாத் முருகேசன்.

---

ஹீரோயினே இல்லாமல் படம் என்பதெல்லாம் தயாரிப்பாளர் தமிழில் எடுக்கக்கூடிய மிகப்பெரிய ரிஸ்க். ஹீரோவுக்கு இறுதியில் ஜோடி ஆகிறவர், ஒரு துணை பாத்திரமாகதான் வந்து போகிறார். ஒரு குற்றம் நடக்கிறது. அதற்கு சாட்சியான ஹீரோ தன்னுடைய கையறுநிலைக்கு அதை எப்படி பயன்படுத்திக் கொள்கிறார் என்கிற ஒன்லைனர் இந்தப் படத்தை தமிழ் சினிமா கலாச்சாரத்தில் இருந்து முழுக்க வேறுபடுத்துகிறது. ஆனால், இறுதிக் காட்சிகளில் அந்த குற்றத்தோடு ஹீரோவையும் சம்பந்தப்படுத்தி ஒட்டுமொத்தமாக அதுவரை கொடுத்துக் கொண்டிருந்த காட்சியனுபவங்களை நாசமாக்கி விட்டார் மணிகண்டன்.

கோர்ட் காட்சி முடிந்ததுமே, பொய்சாட்சி சொல்லுவதற்காக தான் வாங்கிய ஒரு லட்ச ரூபாயை சோமசுந்தரத்திடம் வேகமாக விதார்த் திருப்பிக் கொடுத்துவிடும் காட்சியிலேயே படம் முடிந்துவிட்டது. கொல்கத்தா வரை படத்தை இழுத்துப் போனது எல்லாம் தேவையற்ற பிற்சேர்க்கை. மிகச்சிறந்த படமாக வந்திருக்க வேண்டிய ‘குற்றமே தண்டனை’, இதனால் ‘சிறந்த’ கேட்டகிரியை மட்டுமே எட்டுகிறது.

விதார்த், படத்தின் ஆகப்பெரிய ஆச்சரியம். தமிழ் சினிமா ரசிகர்களுக்கு கேன்சர் ஒரு தீர்க்க முடியாத வியாதி என்பது தெரியும். அடுத்ததாக எய்ட்ஸ், ஸ்ப்ளிட் பர்சனாலிட்டி மாதிரி விதவிதமான நோய்களை அறிந்திருக்கிறார்கள். நமக்கு முன்னுதாரணமே இல்லாத 'tunnel vision’ என்கிற பார்வைக் குறைபாடு நோயை அறிமுகப்படுத்தி, நமக்கே tunnel vision வந்துவிட்டதோ என்கிற பிரமையை விதார்த், உருவாக்கியிருப்பது நடிப்பில் ஒரு சாதனை.

விதார்த்தின் அந்த tunnel vision பாய்ண்ட் ஆஃப் வியூ காட்சிகளில் ஏதேனும் ஒன்றையாவது இயக்குநரோ, எடிட்டரோ கோட்டை விட்டுவிடுவார்கள், ஃபேஸ்புக்கில் ஸ்டேட்டஸாக போட்டு லைக்கு அள்ளலாம் என்று பைனாகுலர் வைத்து பார்த்தால் ஏமாற்றமே மிஞ்சுகிறது. Well done!

இந்தப் படத்திலும்கூட இளையராஜாவின் இசையை குறை சொல்கிறார்கள். அவர்களுக்கெல்லாம் நல்ல ENT டாக்டர் அமையவேண்டும் என எல்லாம் வல்ல இயற்கையை வேண்டிக் கொள்கிறேன்.