22 அக்டோபர், 2009
இரண்டு வெற்றிக்கதைகள்!
சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வெளியாகி சக்கைப்போடு போட்ட மூன்றெழுத்து படம் அது. இயக்குனருக்கு அது முதல் படமல்ல என்றாலும், வாழ்க்கை கொடுத்த படம். தயாரித்தவரும் ஒரு பிரபல/பிரம்மாண்ட இயக்குனர். மதுரை மண் சார்ந்த படங்கள் தொடர்ச்சியாக வெளிவர அச்சாரம் போட்ட படமாகவும் அதைச் சொல்லலாம்.
ஆர்ப்பாட்டமின்றி வெளிவந்து அள்ள அள்ளப் பணத்தை கொட்டிய படம். பாடல்களும் சூப்பர்ஹிட். அறிமுக இசையமைப்பாளர் அடுத்தடுத்து தனிப்பட்ட சர்ச்சைகளில் சிக்கி காணாமல் போனார். படத்தின் கதை சூப்பர் என்பது ஏற்கனவே தெரிந்தது என்றாலும், பின்னணிக்கதை அதைவிட சூப்பர் என்று ஒரு உதவி இயக்குனரான நண்பரின் மூலம் தெரியவந்தது.
வடநாட்டுப் பெயர் கொண்டவர் அந்த தயாரிப்பாளர். கொசுவர்த்தி பெயர் கொண்ட படநிறுவனம் அவருடையது. மகனுக்காக ஒரு படம் எடுத்து கையை சுட்டுக் கொண்டார். அடுத்ததாக ஒரு படத்தை தன் நிறுவனத்தை வைத்தே தயாரித்தால், அப்பாவே மகனுக்கு தொடர்ந்து வாய்ப்பளிக்கிறார் என்ற அவப்பெயர் வந்துவிடுமே என்று ஒரு பினாமி தயாரிப்பாளரை செட் செய்தார்.
ஒரு இயக்குனரை கூப்பிட்டு கதை கேட்டார். இளமை நாயகன் என்பதால், இளமைவாசனையும், மண்மணமும், க்ரீஸ் அழுக்கும் கொண்ட ஒரு அட்டகாசமான கதை இயக்குனரால் முன்மொழியப்பட்டது. இயக்குனர் நேரில் சந்தித்த ஒரு கேரக்டரின் கதை அது. ”ஆரம்பத்துலேயே என் பையன் அழுக்கா நடிச்சா சரிப்படாது. சப்ஜெக்ட் வேற ஆர்ட்ஃபிலிம் ரேஞ்சுக்கு இருக்குது. நல்ல சிட்டி/லவ் சப்ஜெக்டா ரெடி பண்ணுங்க!” என்று தயாரிப்பாளர் சொன்னதுமே, இயக்குனர் தற்காலிகமாக அக்காவியத்தை கைவிட்டார். இருப்பினும் பின்னர் அதே கதையை வேறு நடிகரை வைத்து எடுக்க தயாராக இருப்பதாகவும் தயாரிப்பாளர் உறுதிகூறி சமாதானப்படுத்தி இருக்கிறார்.
இந்த டிஸ்கஷன்கள் ஓடிக்கொண்டிருந்தபோது, முதல் பாராவில் இடம்பெற்ற இயக்குனரும் அந்த டீமில் இருந்ததாக சொல்லப்படுகிறது. இளமை நாயகனை வைத்து தித்திக்க தித்திக்க ஒரு படம் தயாரானது. ஓவர் செண்டிமெண்ட் உடம்புக்கு ஆகாது என்பதுபோல அந்தப்படமும் பப்படம் ஆகியது என்பது இங்கே தேவையில்லாத கதை. படம் போண்டியாகிவிட்டதால் இந்த இயக்குனருக்கு அடுத்தடுத்து டிமாண்ட் இல்லாமல் போய்விட்டது. எனவே காவியக்கதை அப்போதைக்கு அவரது மனதுக்குள் பாலூற்றி அடக்கம் செய்யப்பட்டு விட்டது.
இதற்கிடையே முதல் படத்தை படுதோல்வி படமாக எடுத்துவிட்டிருந்த முதல் பாரா இயக்குனர் அடுத்த வாய்ப்புக்காக வெறித்தனமாக அலைந்துகொண்டிருந்தார். மெகா ஸ்டாரை வைத்து முதல்படத்தை சூப்பர்ஹிட்டாக்கி, யாரும் எதிர்பாராவண்ணம் அடுத்தப் படத்தில் அமுல் பேபி நாயகனை ஆக்ஷன் ஹீரோவாக்கியிருந்த இயக்குனர் ஒருவர் படம் தயாரிக்கும் எண்ணத்தில் இருந்தார். இந்த இயக்குனர் நம் முதல் பாரா இயக்குனருக்கு வாய்ப்பளிக்கவும் தயாராக இருந்தார். காரணம் முதல் பாரா சொல்லியிருந்த காவியக்கதை. கொசுவர்த்தி தயாரிப்பாளரிடம் தித்தித்த இயக்குனர் சொன்ன அதே கதை. இடையில் என்ன ஆனதோ தெரியவில்லை. இயக்குனர் வேறு இயக்குனருக்கு வாய்ப்பளித்துவிட்டார்.
இந்த நேரத்தில் தான் பிரம்மாண்ட இயக்குனரும் படத்தயாரிப்பில் குதித்தார். முதல் பாரா அவரிடமும் இதே காவியக்கதையை சொல்ல புராஜக்ட்டுக்கு இக்னீஷியன் கொடுத்து ஸ்டார்ட் ஆனது. படமும் வெளிவந்து சக்கைப்போடு போட்டது எல்லோருக்கும் தெரிந்த கதை. இப்படத்தை ப்ரிவ்யூவின் போது பார்த்து கொசுவர்த்தி தயாரிப்பாளர் கடுமையான அதிர்ச்சியடைந்தாராம். விஷயம் பெரிதுபடுத்தப்படாமல் போவதற்கு உப்புமா இயக்குனருக்கு பெரியளவில் ஏதோ செட்டில்மெண்ட் ஆகியிருக்கலாம் என்று கருதப்படுகிறது.
* - * - * - * - * - * - * - * - *
இது இன்னொரு மசாலாக் கதை.
இந்த இயக்குனர் எடுத்த முதல் படம் வெளியானதே திருட்டு வீடியோ கேசட்டாகதான். அடுத்த வாய்ப்புக்கு அலைந்த நேரத்தில் விபத்து ஏற்பட்டு இயக்குனரின் எதிர்காலமே கேள்விக்குறியானது. எப்படியோ தட்டுத் தடுமாறி முன்னுக்கு வந்த அவர், இன்று தென்னிந்தியாவின் குறிப்பிடத்தக்க எண்டெர்டெயினர்களில் ஒருவர்.
நாலெழுத்து நடிகரை வைத்து இவரெடுத்த இரண்டெழுத்து படமொன்று வசூலில் பல சாதனைகளை புரிந்தது. நடிகருக்கு மட்டுமன்றி இயக்குனருக்கும் அப்படம் திரையுலகில் சிகப்புக் கம்பளத்தை விரித்தது. உண்மையில் இப்படத்தின் கதை, வசனம், லொட்டு, லொசுக்கெல்லாம் இன்னொரு நாலெழுத்து மசாலாவுடையதாம்.
படத்தின் உருவாக்கத்தின் போது கூட இருந்து இரவுபகலாக உழைத்தவர் பஞ்ச் டயலாக்குகளுக்கு பேர்போன அந்த நாலெழுத்து மசாலாவாம். படம் வெளியானபோது தியேட்டரில் பார்த்து, டைட்டிலில் தன் பெயர் இல்லையென்றதுமே நாலெழுத்து டென்ஷன் ஆகிவிட்டாராம். கிட்டத்தட்ட இருபதாண்டுகளுக்கும் மேலாக திறமையிருந்தும் திரையுலகில் சரியான வாய்ப்புக்காக அலைந்து கொண்டிருந்தவருக்கு அது பேரிடி.
வெறுத்துப் போன நாலெழுத்து, மீண்டும் அதே கதையை - கிராமத்தில் இருந்து சிட்டிக்கு வந்து ரவுடிகளை சுளுக்கெடுக்கும் கதை - வேறு ட்ரீட்மெண்டில், கொசுவர்த்தி தயாரிக்க, மூன்றெழுத்து நடிகரை வைத்து, ஆறெழுத்து படமாக எடுத்து சில்வர் ஜூப்ளி ஹிட் அடித்தார். அவருடைய இரண்டாவது படத்துக்கே ஃபார்ட்டி எல் வாங்கியதெல்லாம் தமிழ் திரையுலக வரலாற்றில் செதுக்கி வைக்கப்பட வேண்டிய சமாச்சாரங்கள்.
* - * - * - * - * - * - * - * - *
மேற்கண்ட இரு மேட்டர்களிலும் நம்பகத்தன்மை எவ்வளவு சதவிகிதம் இருக்கிறது என்பது எனக்கு திட்டவட்டமாக தெரியாது. ஆனாலும் இன்று கோடம்பாக்கத்தில் எங்காவது இரண்டு உதவி இயக்குனர்கள் சந்தித்துக் கொண்டால் பேசிக்கொள்ளும் கதைகள் இவைதான்.
திரையுலகில் சிலர் பெறும் வெற்றிக்கு, அவர்கள் கொடுக்கும் விலை மிக அதிகமானது என்பது மட்டும் புரிகிறது. திரையுலகில் வெற்றிபெற விரும்புபவர்கள் முதலில் இழக்க வேண்டியது அவர்களது அடிப்படை அறமாக இருக்கிறது.
19 அக்டோபர், 2009
பத்தாவது தவறியவர், இன்று பி.எச்.டி. முனைவர்!
1989ஆம் ஆண்டில் ஒருநாள்.
“உன் பெயர் என்ன?” டாக்டர் எம்.எஸ்.சாமிநாதன் அந்த இளைஞரிடம் கேட்கிறார்.
“பரசுராமன்”
“நல்ல பெயர்”
இப்படி சாதாரணமாகதான் சாமிநாதனிடம் அறிமுகமானார் பரசுராமன். இந்த சந்திப்பு அவரது வாழ்க்கையையே மாற்றி வரையப்போகிறது என்பது அப்போது அவருக்கு தெரியாது. சென்னை ஐஐடி கெமிக்கல் லேப் ஒன்றில் அசிஸ்டண்டாக பணியாற்றிக் கொண்டிருந்தார் பரசுராமன். ஐஐடிக்கு விசிட்டிங் புரொபஸராக வந்து சென்று கொண்டிருந்தார் சாமிநாதன்.
இன்று உலகமெங்கும் அறிவியலாளர்களால் கொண்டாடப்படும் எம்.எஸ்.சாமிநாதன் பவுண்டேஷன் தொடங்கப்பட்டபோது அதில் மூன்றே மூன்று பேர் மட்டுமே இருந்தார்கள். ஒருவர் நிறுவனர். நிறுவனருக்கு உதவியாக ஒரு அறிவியல் பேராசிரியர். இன்னொருவர் பரசுராமன்.
“டாக்டர் அழைத்ததுமே ஐ.ஐ.டி. வேலையை உதறிவிட்டு அவரிடம் உதவியாளராக வந்து சேர்ந்துவிட்டேன். சின்ன ஒரு அறைதான் அலுவலகம். முதல் ஐந்து மாதங்களுக்கு சம்பளமே கிடையாது. ஆறாவது மாதம் நான் பெற்ற முதல் சம்பளம் 850 ரூபாய். அதன்பிறகு சிறியதாக ஒரு அலுவலகம். வேலை நேரத்தில் ஊன், உறக்கம் எதுவுமே கிடையாது.
அந்த சம்பவம் நன்றாக நினைவிருக்கிறது. ஒரு நாள் டாக்டர் அழைத்தார். ‘எனக்கு ஏதாவது சாப்பிட வாங்கிட்டு வாப்பா’ என்றார். தோசை வாங்கிவரும்போது அலுவலகத்தில் அனைவருமே கிளம்பி விட்டிருந்தார்கள். டாக்டர் மட்டும் தனியாக வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். ‘சாப்பிடு. உனக்காகதான் வாங்கிட்டு வரச்சொன்னேன். இளைஞனா இருக்கே. மூணு வேளை ஒழுங்கா சாப்பிட வேணாமா? இனிமேல் நீ ஒழுங்கா சாப்பிடறியான்னு நான் கண்காணிப்பேன்’ என்றார்.
என் கண்கள் கலங்கிவிட்டது. என் பெற்றோரைத் தவிர்த்து என் மீது இவ்வளவு அக்கறை காட்டிய ஒருவரை அதுவரை நான் சந்தித்ததில்லை. என்னைப் பொறுத்தவரை அவர் கடவுளுக்கு நிகரானவர்!”
சாமிநாதனை சந்திக்கும்போது பரசுராமன் பத்தாம் வகுப்பினை கூட முடிக்காதவராக இருந்தார். இன்று சமூகவியலில் முதுகலைப்பட்டம் முடித்திருக்கிறார். சமூகவியலில் ஆராய்ச்சி செய்து முனைவர் பட்டமும் பெற்றிருக்கிறார். எம்.எஸ்.சாமிநாதன் ஆராய்ச்சி நிறுவனத்தின் இளைஞர் மற்றும் மனிதவள மேம்பாடு ஒருங்கிணைப்பாளராக பணிபுரிகிறார். ஐ.நா.வின் உலக இளைஞர்வள வங்கியின் இந்தியாவுக்கான தூதர் இவர். டாக்டர் சாமிநாதனுக்கு தனிச்செயலரும் இவரே.
குன்றத்தூருக்கு அருகில் இருக்கும் தண்டலம் கிராமத்தில் பள்ளிப்படிப்பை படித்தார். அப்போதெல்லாம் டியூஷன் பீஸ் ஒரு பாடத்துக்கு ஒரு ரூபாய் என்று ஆறு ரூபாய் மாதத்துக்கு கட்டவேண்டும். அதை கட்டக்கூடிய நிலை கூட இல்லாத வறுமைச்சூழல். பத்தாம் வகுப்பு தவறிய பிறகு ஐ.ஐ.டி.யில் பணிபுரிய வந்துவிட்டார். தனது சம்பளத்தில் ஒரு பகுதியை கல்விச்சேவைக்கு பயன்படுத்த வேண்டும் என்ற எண்ணம் அவருக்கு படிக்கும் காலத்திலேயே இருந்தது.
சிறுவயதில் தனக்கு கிடைக்காத டியூஷன் மற்ற ஏழை மாணவர்களுக்கு இலவசமாகவே கிடைக்க வேண்டும் என்று நினைத்தார். 87ஆம் ஆண்டு தான் வசித்த வேளச்சேரி பாரதியார் தெரு பகுதியில் அம்பேத்கர் பெயரில் ஒரு இரவு பாடசாலை அமைத்தார். இவரைப்போலவே ஆக்கப்பூர்வமாக சிந்தித்த அந்தோணி, மதிவாணன், ஜகதீசன், மைக்கேல், ரவி, ஞானப்பிரகாசன், எஸ்ரா என்று இளைஞர்கள் தோள் கொடுத்தார்கள். மாநகராட்சி இடமும் ஒதுக்கித் தந்தது. “இதெல்லாம் தேவையில்லாத வேலை. அந்த இடத்தை எனக்கு என் பெயருக்கு எழுதித் தந்துடு. காசு கொடுத்துடறேன்” என்று அப்பகுதியில் இருந்த பெரிய மனிதர் ஒருவர் முண்டாசு தட்டிக் கொண்டு வந்தார். அம்பேத்கர் பாடசாலையை காக்க இவர்கள் பெரிய போராட்டமே நடத்த வேண்டியிருந்தது.
பரசுராமனுக்கு இருந்த தன்னம்பிக்கையால் இரவு பாடசாலை வளர்ந்தது. ஆரம்பத்தில் இருபத்தைந்து குழந்தைகள் மட்டுமே கற்ற அந்தப் பாடசாலையில் இன்று நூற்றி இருபத்தைந்து பேர் பயில்கிறார்கள். இங்கு பயிலும் மாணவர்களும் பரசுராமனையும், அவரது நண்பர்களையும் போலவே சமூகச்சேவைகளுக்கு தங்களை அர்ப்பணித்துக் கொள்கிறார்கள். சமூக மாற்றத்துக்கான சிறுபொறியை வேளச்சேரி பாரதியார் தெருவில் நாம் கண்ணெதிரே காணமுடிகிறது.
அப்பகுதியில் சாலை சரியில்லை என்று இளைஞர்களை கூட்டி மாநகராட்சி அலுவலகம் முன்பாக ஒருமுறை மறியல் நடத்தினார் பரசுராமன். அப்போதிருந்த எக்ஸ்கியூடிவ் இன்ஜினியர் உடனடியாக ஒரு லாரியை அனுப்பி, சாலை அமைத்துக் கொடுத்ததோடு இல்லாமல், அவரது சொந்தச் செலவிலேயே அச்சாலைக்கு தெருவிளக்குகளும் அமைத்துக் கொடுத்தாராம். இளைஞர்களை பயன்படுத்த வேண்டிய முறையில் பயன்படுத்தி சமூகத்துக்கு அவசியமானவற்றை பெற்றுக் கொள்ளமுடியும் என்பது இவரின் அசைக்க முடியாத நம்பிக்கை. அப்பகுதி ரோட்டரி அமைப்புகளும் இவர்களது நோக்கங்களை புரிந்துகொண்டு, தேவையான விஷயங்களுக்கு நிதியுதவியும் செய்கிறார்கள்.
‘ஒரு பள்ளி திறக்கப்படும்போது, ஆயிரம் சிறைக்கதவுகள் மூடப்படுகிறது’ என்றார் அண்ணல் அம்பேத்கர். கல்விச்சாலைக்கு அவரது பெயரைவிட பொருத்தமான பெயர் வேறு என்ன கிடைத்துவிடும்? ‘கடவுளுக்கு செலுத்தும் காணிக்கையை ஒரு குழந்தையின் கல்விக்கு செலுத்து!’ என்றும் சமூகத்துக்கு அறிவுரை சொல்லியிருக்கிறார் அம்பேத்கர். அம்பேத்கரை முழுமையாக உள்வாங்கிக் கொண்ட பரசுராமன் கல்வி மீது ஆர்வத்தை செலுத்தியது அதிசயம் ஒன்றுமில்லை.
“பத்தாவது வகுப்பில் தோல்வியடைந்த நான் இன்று முனைவர் பட்டம் பெற்றிருக்கிறேன் என்றால் நிறைய பேர் நம்ப மறுக்கிறார்கள். சிறுவயதில் பி.எச்.டி. என்றால் என்னவென்று தெரியுமே தவிர, நான் அதை முடிப்பேன் என்று நினைத்துக் கூட பார்த்ததில்லை. என்னுடைய தன்னம்பிக்கையும், பெற்றோர் ஆதரவும், டாக்டர் சாமிநாதன் அவர்களின் ஊக்கமும் என்னை மேன்மையான நிலைக்கு உயர்த்தியிருக்கிறது.
தயவுசெய்து நம்புங்கள். முடியாதது என்று உலகில் எதுவுமேயில்லை. ஆரம்பத்தில் ஆங்கிலத்தில் என்னால் ஓரிரு வார்த்தைகள் கூட பேசமுடியாது. இன்று பதினோரு நாடுகளுக்கு போய்வந்திருக்கிறேன். பல சர்வதேச மாநாடுகளில் கலந்துகொண்டு உரையாற்றியிருக்கிறேன். என்னால் முடிவது உங்களாலும் முடியுமில்லையா?
என் வாழ்க்கை அனைவருக்கும் கற்றுத்தரும் முக்கியமான பாடம் ஒன்று உண்டு. பள்ளிக் கல்வி தடைபட்டால் வாழ்க்கை முடிந்துப் போய்விடுவதில்லை. கல்விகற்க திறந்தவெளி பல்கலைக்கழகம் மாதிரியான மாற்றுத் தளங்கள் நமக்கு ஏராளமாக இருக்கிறது.
ஒவ்வொருவரும் கல்விக்காக தனி நேரம் ஒதுக்கி கற்கவேண்டும். மாணவர்கள் என்றில்லை. எல்லோருமே தினமும் எதையாவது கற்றே ஆகவேண்டும் என்று இலக்கு வைத்து செயல்பட வேண்டும்.
நம் கல்விமுறையிலும் சில மாற்றங்கள் செய்யப்படுவது முக்கியம். இன்று இந்தியாவின் மக்கள் தொகையில் ஐம்பத்தி நான்கு சதவிகிதம் பேர் இளைஞர்கள். பள்ளியில் படிக்கும்போதே தொழிற்கல்வியும், வேளாண்மையும் தனிப்பாடமாக இருந்திருக்கும் பட்சத்தில் உலகமே கண்டிராத தொழிற்புரட்சியையும், வேளாண்புரட்சியையும் நாம் சாதித்திருக்க இயலும்.
இன்று சம்பாதிக்கும் இயந்திரங்களை உருவாக்கும் எண்ணம் பெற்றோரிடையே இருக்கிறது. அப்படியில்லாமல் சாதனையாளர்களை உருவாக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் அவர்களுக்கு ஏற்பட வேண்டும். அரசாங்கமும் ஒரு ஆண்டுக்கு இத்தனை லட்சம் பேர் என்று இலக்கு வைத்து விஞ்ஞானிகளை உருவாக்க வேண்டும்.
நாம் வசிப்பது அறிவுநூற்றாண்டில். நம்முடைய நோக்கம் அறிவியலாளர்களை உருவாக்குவதாக இல்லாவிடில், உலக ஓட்டத்தில் நாம் பின் தங்கிவிடுவோம். ‘முடியும்’ என்ற நம்பிக்கை மட்டுமே நமக்குத் தேவை. மீண்டும் சொல்கிறேன். என்னால் முடிந்தது. உங்களாலும் நிச்சயம் முடியுமில்லையா?” என்கிறார் பரசுராமன்.
வெற்றி பெறுவதற்கான சூழல் எல்லோருக்கும் இயல்பிலேயே வாய்த்துவிடுவதில்லை. பரசுராமனைப் போல வலிய அச்சூழலை ஏற்படுத்திக் கொள்வதே, இலக்கினை உருவாக்கிக் கொள்வதே வெற்றிக்கான எளிய சூத்திரம்.
(நன்றி : புதிய தலைமுறை)
16 அக்டோபர், 2009
தீபாவளி
தேர்தல் அரசியல் தலைவர்களில், கலைஞர் மட்டும் இன்னும் கொள்கை பிடிப்பாய் தீபாவளி வாழ்த்து தெரிவிக்காமலிருக்க, கலைஞர் டீவி தீபாவளி சிறப்பு நிகழ்ச்சிகளில் ̀சன்'னுடன் போட்டியிடும் காலத்தின் கட்டாயத்தில், தீபாவளி பற்றிய சில கருத்துக்கள்; தீபாவளி பற்றி ஏதோ வகையில் எதிரெண்ணம் கொண்டவர்களை முன்வைத்து.
கிட்டத்தட்ட 15 வருஷங்கள் தீபவளியை கொண்டாடாமலும், விலகியும், பட்டும் படாமலும், தவிர்த்தும் வந்து, கடந்த மூன்று வருடங்களாய் கொண்டாடுகிறேன்; கொண்டாடுவது என்பது புத்தாடை, வெடிகளுடன், ̀சகலை' வீட்டில் கொண்டாட்டங்களில் பங்கேற்பது. மகன் பிறந்த பிறகு தீபாவளியை தவிர்ப்பது வன்முறையாகவும், அராஜகமாகவும் தோன்றுகிறது.
தமிழ்நாட்டில் பெரியார் இயக்க பாதிப்பில், கொள்கை பிடிப்புள்ள ஒரு கூட்டம் தீபாவளி பற்றி எதிர் எண்ணம் கொண்டு, ராவணனை/நரகாசூரனை -என்ற திராவிடன/ ̀சூத்திரனை'- கொன்ற தினமாக கருதி, கொண்டாட்டங்களை தவிர்த்து வருகிறது. இஸ்லாத்திற்கோ, கிரிஸ்தவத்திற்கோ , முடிந்தால் பௌத்தத்திற்கு மாறுவது இந்த பிரச்சனைகளுக்கு சிறந்த தீர்வு. (எல்லா பிரச்சனைக்கும் தீர்வு என்று சொல்லவில்லை.) மிக தெளிவாக ̀நாம் வேறு; தீபாவளி நமக்கானதல்ல' என்ற எண்ணம் திடமாக வந்து, கொண்டாடாததன் மனக்குறை இருக்காது; குறிப்பாக குழந்தைகளுக்கு இருக்காது. இந்துவான அடையாளத்தை மாற்று மதத்தில் கரைக்காமல், குழந்தைகளிடம் தீபாவளியை பிடுங்குவது நிரப்ப முடியாத வெற்றிடத்தையும், மனக்குறையையும், தாழ்வு மனப்பான்மையை ஒத்த ஒரு மனநிலையையையுமே ஏற்படுத்தும்.
மேலும் எந்த ஒரு செயலுக்குமான பொருளை நாம் புதிது புதிதாக கற்பிக்க இயலும்; 80களின் (இளைஞ)தீபாவளி கொண்டாட்டத்தின் முக்கிய அம்சமாக முந்தய தினம் முட்ட முட்ட தண்ணியடிப்பதே. மூன்று மதத்தவரும் சம அளவில் வாழும் தூத்துக்குடியில் வாழ்ந்த போது, 80களின் தெரு முக்கு க்ரூப்களில், இந்துக்கள் தீபாவளியன்று (எல்லோரும் கலக்க) பார்ட்டி தருவதும், ரம்ஜானில் இஸ்லாமிய இறுப்பினர்களும், கிரிஸ்மஸ் அன்று கிருஸ்தவ நண்பர்கள் தருவதும் ஒரு பண்பாடாய் உருவானது. அந்த தீபாவளி நீர் கொண்டாட்டத்திற்கு நரகசூரனோ, ராவணனோ, ராமனோ, கிரிஷ்ணனோ அருத்தம் தருவதில்லை. ஆகையால், இப்போதைக்கு தீபாவளியை வேறு தினத்திற்கு, வேறு சந்தர்ப்பத்திற்கு மாற்றவோ, இதே அளவு குதுகலத்தை பதிலீடு செய்யவும் இயலாததால், எல்லாரையும் தீபாவளி கொண்டாட அறைகூவுகிறேன். மீறி கொண்டாடாதவர்களை நான் திட்ட மாட்டேன். கொண்டாடுபவர்களை யாரும் திட்டாதீர்கள் என்று கேட்டுக் கொள்கிறேன். கொண்டாடும் அனைவருக்கும் என் தீபாவளி வாழ்த்துக்கள்!
கடந்த ஆண்டு தீபாவளியின் போது ரோஸாவசந்த் எழுதியது. அப்போது படிக்கும்போது தெனாவட்டாக சிரித்தேன். இப்போது கிட்டத்தட்ட இப்பதிவு சுட்டிக்காட்டும் மனநிலைக்கு மாறிவிட்டிருப்பதை உணர்கிறேன். :-)
15 அக்டோபர், 2009
டுக்.. டுக்.. டுக்...
சென்னை-28 திரைப்படத்தின் கிரிக்கெட் பட்டாளம் மாதிரி கலாட்டாவாக இருக்கிறது இந்த இளமை டீம். நெதர்லாந்து நாட்டைச் சேர்ந்த என்.ஜி.ஓ. அமைப்பு நடத்திய போட்டி ஒன்றில் வெற்றிவாகை சூடிய தெம்பு ஒவ்வொருவரின் முகத்திலும் பளிச்சிடுகிறது. இப்போது இவர்கள் தான் எஸ்.ஆர்.எம். பல்கலைக் கழகத்தின் செல்லப் பசங்க. ஆட்டோப் பசங்க.
“மீடியாக்காரங்க போட்டோவுக்கு போஸ் கொடுத்தே டயர்ட் ஆயிட்டேம்பா” என்று டீம்லீடர் அங்கூர் சிணுங்க, மற்றவர்கள் ரவுண்டு கட்டி ஜாலியாக முதுகில் குத்துகிறார்கள்.
பல்கலைக் கழகத்தின் ஆட்டோமொபைல் ஷெட் பளிச்சென்று, பக்காவாக இருக்கிறது. ஷெட்டில் இருப்பவர்கள் யார் கையிலும் க்ரீஸ் கறை பேருக்கு கூட இல்லை. தரை சுத்தமோ சுத்தம். சம்மணமிட்டு அமர்ந்து சோறு சாப்பிடலாம். “ஹலோ இது ஆட்டோமொபைல் ஷெட்டா? இல்லைன்னா கம்ப்யூட்டர் லேபா?” என்று கேட்டால், “ஷெட்டுன்னு எல்லாம் சொல்லக்கூடாது. இதையும் லேப்புன்னு தான் சொல்லணும்” என்று சீரியஸாக அட்வைஸ் செய்கிறார்கள்.
ஆங்காங்கே நின்று கொண்டிருக்கும் வினோத வடிவ வாகனங்களைப் பார்க்கும்போது ஏதோ சயன்ஸ் பிக்ஷன் ஹாலிவுட் படங்களுக்கு மாடல் தயாரிக்கிறார்களோ என்று சந்தேகம் வருகிறது. விசித்திரமாக காட்சியளித்த குட்டிவிமானம் இருந்த ஒன்றைப் பார்த்து, “இதிலே உட்கார்ந்துட்டு எத்தனை பேர் பறக்கலாம்?” என்றால், “உங்க ஊருலே காரெல்லாம் கூட பறக்குமா?” என்று கலாய்க்கிறார்கள். விரைவில் இவர்கள் கால இயந்திரம் கூட தயாரித்து விடுவார்கள் போலிருக்கிறது.
ஓர் ஓரமாக அமைதியாக கவர்ச்சியான சாக்லேட் வண்ணத்தில் நிற்கிறது அந்த ‘டுக் டுக்..’
“அதென்னங்க பேரு டுக் டுக்?”
“பாரின்லே எல்லாம் ஆட்டோன்னு சொல்ல மாட்டாங்க. ‘டுக் டுக்’னு தான் சொல்வாங்க. ரோட்டுலே ஆட்டோ ஓடுறப்போ வர்ற சவுண்டை கவனிச்சிங்கன்னா தெரியும். ‘டுக்.. டுக்.. டுக்..’னு ஒரு ரிதம் பேக்கிரவுண்ட்லே நைசா ஓடிக்கிட்டே இருக்கும்” நீலக்கலரில் உடை அணிந்திருந்த ஒருவர் அக்கறையாக நமக்கு விவரிக்க, டீமில் இருந்த பரத், “ஏய் யாருய்யா நீயி? உன்னை நம்ம ப்ராஜக்ட்டுலே நான் பார்த்ததே இல்லையே?” என்று மிரட்டுகிறார்.
“சாரி பாஸ். நான் வேற ப்ராஜக்ட்டுலே இருக்கிறேன். சும்மா எட்டிப் பார்த்து ஒரு கருத்து சொல்ல்லாமேன்னு வந்தேன்” என்று சொல்லிவிட்டு அவசரமாக அந்த கருத்து கந்தசாமி எஸ்கேப் ஆனார்.
“பாய்ஸ் விளையாட்டு போதும். சீரியஸாப் பேசுவோம்” என்று ஒருவழியாக அங்கூர் சீரியஸ் மூடுக்கு வர, குழுவினர் வலிய வரவழைத்துக் கொண்ட சீரியஸ் முகபாவத்தோடு வரிசையாக அட்டென்ஷனில் நிற்கிறார்கள். எட்டு பேர் கொண்ட டீம் இது. அங்கூர், சூரஜ், பரத், புனீத், சத்யா, அபய், மிருத்யுஞ்சய், சாஹித் – இவர்கள் தான் இந்த வெற்றிக் கூட்டணி.
“என்வியூ (Enviu) என்ற நெதர்லாந்து என்.ஜி.ஓ ஒரு போட்டி நடத்துறதா கேள்விப்பட்டோம். அதாவது சுற்றுச்சூழலுக்கு பாதிப்பில்லாத ஆட்டோவை உருவாக்குறது சம்பந்தமான போட்டி அது. போன வருஷம் போட்டியிலே கலந்துக்க விண்ணப்பிச்சோம்.
அப்புறமா ஜூலை மாசம் வேலையை தொடங்கினோம். எங்களோட ப்ளான் என்னன்னா, ஏற்கனவே இருக்கிற இன்ஜினை லேசா மாத்தி சுற்றுச்சூழலுக்கு பங்கம் வராம பாத்துக்கிறதுதான். புதுசா ஏதாவது பண்ணோம்னா ஏற்கனவே ஓடிக்கிட்டிருக்கிற ஆயிரக்கணக்கான ஆட்டோ டிரைவர்கள் உடனடியா மாறமாட்டாங்க. அதுவுமில்லாம நாங்க எடுத்த சர்வேல ஒரு விஷயம் புரிஞ்சது.
ஆட்டோக்காரர்கள் பெரும்பாலானவர்களுக்கு சுற்றுச்சூழல் பற்றிய பெரிய விழிப்புணர்வு இல்லை. ஆனா மைலேஜ் கிடைச்சுதுன்னா மாற்றத்தை ஏத்துக்க தயாரா இருந்தாங்க. பெட்ரோல் விக்கிற விலைக்கு அவங்களுக்கு மைலேஜ் தான் முக்கியமான பிரச்சினையா படுது. எனவே எங்க பிராஜக்ட் சுற்றுச்சூழலுக்கும் பங்கம் வராம, பெட்ரோலும் கையை கடிக்காத கண்டுபிடிப்பை நோக்கி பயணிக்க ஆரம்பிச்சது. ஏற்கனவே இருக்குற செட்டப்புலே மாற்றம் வேணும். ஆனா அது ரொம்ப சுளுவா இருக்கணும்னு முடிவு பண்ணோம்.
ஏற்கனவே இருக்கிற ஆட்டோவோட செட்டப்புலே சின்ன சின்ன மாற்றங்கள் தான் பண்ணினோம். கார்பரேட்டர்லே இருக்கிற ஜெட்டை மாத்தி, டூவீலரோட ஜெட்டை பொருத்தினோம். கார்பரேட்டருக்கு வர்ற பெட்ரோல் அளவை கம்மி பண்ணினோம். இதனாலே மைலேஜ் கிடைக்கும். சைலன்ஸர்லே வெளிவரும் புகையும் கம்மியா இருக்கும். ஆனா ஏர் ஃபில்டர் ரொம்ப ஹீட் ஆகி பிக்கப் குறைஞ்சது. இந்தப் பிரச்சினையை சமாளிக்க ஏர் ஃபில்டருக்கு ஒரு கூலர் செட்டப் பண்ணி அட்ஜஸ்ட் பண்ணினோம்.
ஈஸியா சொல்லிட்டோமே தவிர, இதெல்லாம் நடக்க ஒருவருஷம் இரவு, பகல் பாராத உழைப்பும், சிந்தனையும் தேவைப்பட்டது. இப்போ ரெடியாயிட்ட இந்த ஆட்டோவைப் பார்த்தீங்கன்னா மற்ற ஆட்டோக்களை விட இதில் கார்பன் மோனாக்ஸைடு கம்மியா வெளிவரும். அதாவது 3%லேருந்து 0.3%க்கு குறைஞ்சிருக்கு. அதுபோலவே ஹைட்ரோ கார்பனும் 60 ppm அளவிலே இருந்து, 26 ppm அளவுக்கு குறைஞ்சிருக்கு. இதுக்கெல்லாம் மேல மைலேஜ் 40% அதிகரிச்சிருக்கும்.
ஏற்கனவே ஓடிக்கிட்டிருக்கிற ஒரு ஆட்டோவில் இந்த மாற்றங்களை செய்ய வெறும் ஆறாயிரம் ரூபாய் செலவு பண்ணா போதும். இந்த காசை ரெண்டே மாசத்துலே ஒரு ஆட்டோ டிரைவர் சம்பாதிச்சிட முடியும். அதுக்கு மேலே ஆட்டோக்கள் ’காசு மேலே காசு வந்துன்னு’ சம்பாதிச்சு கொட்டும்”
டீம் ஆட்கள் எட்டு பேரும் மாற்றி, மாற்றி தங்கள் ‘டுக் டுக்’கின் வரலாற்றை விவரிக்கிறார்கள். உஷாராக இது ஆட்டோக்காரர்களுக்கு பொருளாதார ஆதாயம் கொடுக்கக் கூடியது என்பதை திரும்ப திரும்ப வலியுறுத்தி சொல்கிறார்கள்.
“எங்க கண்டுபிடிப்பு என்வியூ நடத்திய ‘ஹைப்ரிட் டுக் டுக்’ போட்டியின் ஃபோர் ஸ்ட்ரோக் பிரிவில் முதல் பரிசு வாங்கிடிச்சி. இந்தியாவிலிருந்தும், நெதர்லாந்தில் இருந்தும் ஏழு டீம் கலந்துக்கிட்டாங்க. இந்த கண்டுபிடிப்பு ஆட்டோ வரலாற்றில் ஒரு மைல்கல்லுன்னு கூட சொல்லலாம்.
பேடண்ட் ரைட்ஸ் மாதிரியான மற்ற நடைமுறைகள் நடந்துக்கிட்டிருக்கு. மிக விரைவில் இது மார்க்கெட்டுக்கு வரும். ஆட்டோ டிரைவர்களுக்கு வரப்பிரசாதமா அமையும்” என்று சிம்பிளாக முடித்துக் கொண்டார்கள்.
முதல் பரிசு பத்தாயிரம் யூரோவாம் (இந்திய மதிப்பில் ரூபாய் ஆறு இலட்சத்து எழுபதாயிரம்). தயவுசெஞ்சி ட்ரீட் கொடுங்க பாய்ஸ்!!
12 அக்டோபர், 2009
கேத்தரீன் குண்டலகேசி+ சில்வியா பழநியம்மாள்..
கேத்தரீன் குண்டலகேசி+ சில்வியா பழநியம்மாள்..100 % மொக்கை..! - இதை படித்து தொலைத்துவிட்டு இங்கே வரவும்.
"நீதான் கேத்தரின் பழனியம்மாளா?" ஆவேசமடைந்தவன் போல கேட்டவன் அடுத்த நொடியே என் முகத்தில் காதலை காட்டினேன்.
என் ஆவேசத்தையும், உடனே மாறிய முகபாவத்தையும் கவனித்தவள், "உன் பேரென்ன?" என்றாள்.
"பேரு கெடைக்குது கழுதை, உங்கிட்டே பேச எனக்கு நிறைய விஷயம் இருக்கு"
"எங்கிட்டேயா? என்ன பேசப்போறே?"
"உன்னை பத்தி, உன் கவிதைகளை பத்தி, என்னை பத்தி, என் காதலை பத்தி"
"என்னை பத்தி சரி.. என் கவிதைகளை பத்தி எதுக்கு? நானே அதெல்லாம் கவிதைன்னு ஒத்துக்க மாட்டேன். உன்னை பத்தியும், உன் காதலை பத்தியும் தெரிஞ்சுக்க எனக்கு எந்த ஆர்வமும் இல்லே!"
"உனக்காக ஏழு கடல் தாண்டி, ஏழு மலை தாண்டி வந்திருக்கேன்"
சாந்தி பாக்கு ஒன்றை கையில் எடுத்தாள். வாயாலேயே பாக்கெட்டை கடித்து திறந்தாள். பாக்கை வாயில் கொட்டிக் கொண்டவள், "அதுக்காக" என்றாள் கொஞ்சம் சத்தமாக.
சக சரக்குவண்டிகள் எங்களை விநோதமாக பார்க்க, கொஞ்சம் சங்கடமாக உணர்ந்தேன். "வெளியே போய் பேசலாமா?"
மெதுவாக வெளியே நடந்தோம். என்னைவிட அதிகமாக சரக்கடித்திருந்தாலும் கேத்தரீனா ஸ்டெடியாக இருந்தாள். என் கால்கள் தான் கொஞ்சம் தடுமாறியது. சாலையில் இருவரும் நடந்து செல்லும்போது எதிர்பட்ட பார்வைகள் கொஞ்சம் வித்தியாசத்தை காட்டியது. ஒரு போலிஸ்காரர் கேத்தரீனுக்கு வைத்த சல்யூட் என்னை கொஞ்சம் ஆச்சரியப்படுத்தியது.
"தாயோளி, போனவாரம் வந்து ஓசிலே மேஞ்சிட்டு போன நாயி சல்யூட் வைக்குது. இவன் சல்யூட் வெச்சாலே மறுபடியும் ஓசிக்கு வருவான்னு அர்த்தம்" என்றவள் பாக்கு எச்சிலை புளிச்சென்று துப்பினாள்.
"உங்களை கவிதைகள் வாயிலாக அறிந்தவன் நான்" என்றேன்.
"அதுக்கு என்னா இப்போ? நேருல பார்த்துட்டே இல்லே. என்னா வேணும்?"
"உங்களை காதலிக்கிறேன்" கொஞ்சம் சத்தமாகவே சொன்னேன். சாலையில் நடந்துகொண்டிருந்த கூட்டம் ஒரு நொடி நின்றது. என்னை ஆச்சரியத்தோடும், கிண்டலோடும் பார்த்தவர்கள் மறுகணம் தத்தம் வேலையைப் பார்க்க ஆரம்பித்தார்கள்.
மவுனித்தாள் கேத்தரீன். அவள் முகத்திலும் வெட்கம் தோன்றியதைப் போல இருந்தது. அவளது கால் கட்டைவிரல் தரையில் கோலம் போட ஆரம்பித்ததை நானே எதிர்பார்க்கவில்லை.
"உன் பேரு என்னா?" பெண்மையின் மென்மை முதல் தடவையாக அவளிடம் இழையோட, மெல்லிய குரலில் கேட்டாள்.
"சத்யா.. என்னை பொட்"டீ"க்கடைன்னு கூப்பிடுவாங்க. அவுஸ்திரேலியாவிலிருந்து வருகிறேன்" என்று பதிலளித்தேன்.
"நீதான் கேத்தரின் பழனியம்மாளா?" ஆவேசமடைந்தவன் போல கேட்டவன் அடுத்த நொடியே என் முகத்தில் காதலை காட்டினேன்.
என் ஆவேசத்தையும், உடனே மாறிய முகபாவத்தையும் கவனித்தவள், "உன் பேரென்ன?" என்றாள்.
"பேரு கெடைக்குது கழுதை, உங்கிட்டே பேச எனக்கு நிறைய விஷயம் இருக்கு"
"எங்கிட்டேயா? என்ன பேசப்போறே?"
"உன்னை பத்தி, உன் கவிதைகளை பத்தி, என்னை பத்தி, என் காதலை பத்தி"
"என்னை பத்தி சரி.. என் கவிதைகளை பத்தி எதுக்கு? நானே அதெல்லாம் கவிதைன்னு ஒத்துக்க மாட்டேன். உன்னை பத்தியும், உன் காதலை பத்தியும் தெரிஞ்சுக்க எனக்கு எந்த ஆர்வமும் இல்லே!"
"உனக்காக ஏழு கடல் தாண்டி, ஏழு மலை தாண்டி வந்திருக்கேன்"
சாந்தி பாக்கு ஒன்றை கையில் எடுத்தாள். வாயாலேயே பாக்கெட்டை கடித்து திறந்தாள். பாக்கை வாயில் கொட்டிக் கொண்டவள், "அதுக்காக" என்றாள் கொஞ்சம் சத்தமாக.
சக சரக்குவண்டிகள் எங்களை விநோதமாக பார்க்க, கொஞ்சம் சங்கடமாக உணர்ந்தேன். "வெளியே போய் பேசலாமா?"
மெதுவாக வெளியே நடந்தோம். என்னைவிட அதிகமாக சரக்கடித்திருந்தாலும் கேத்தரீனா ஸ்டெடியாக இருந்தாள். என் கால்கள் தான் கொஞ்சம் தடுமாறியது. சாலையில் இருவரும் நடந்து செல்லும்போது எதிர்பட்ட பார்வைகள் கொஞ்சம் வித்தியாசத்தை காட்டியது. ஒரு போலிஸ்காரர் கேத்தரீனுக்கு வைத்த சல்யூட் என்னை கொஞ்சம் ஆச்சரியப்படுத்தியது.
"தாயோளி, போனவாரம் வந்து ஓசிலே மேஞ்சிட்டு போன நாயி சல்யூட் வைக்குது. இவன் சல்யூட் வெச்சாலே மறுபடியும் ஓசிக்கு வருவான்னு அர்த்தம்" என்றவள் பாக்கு எச்சிலை புளிச்சென்று துப்பினாள்.
"உங்களை கவிதைகள் வாயிலாக அறிந்தவன் நான்" என்றேன்.
"அதுக்கு என்னா இப்போ? நேருல பார்த்துட்டே இல்லே. என்னா வேணும்?"
"உங்களை காதலிக்கிறேன்" கொஞ்சம் சத்தமாகவே சொன்னேன். சாலையில் நடந்துகொண்டிருந்த கூட்டம் ஒரு நொடி நின்றது. என்னை ஆச்சரியத்தோடும், கிண்டலோடும் பார்த்தவர்கள் மறுகணம் தத்தம் வேலையைப் பார்க்க ஆரம்பித்தார்கள்.
மவுனித்தாள் கேத்தரீன். அவள் முகத்திலும் வெட்கம் தோன்றியதைப் போல இருந்தது. அவளது கால் கட்டைவிரல் தரையில் கோலம் போட ஆரம்பித்ததை நானே எதிர்பார்க்கவில்லை.
"உன் பேரு என்னா?" பெண்மையின் மென்மை முதல் தடவையாக அவளிடம் இழையோட, மெல்லிய குரலில் கேட்டாள்.
"சத்யா.. என்னை பொட்"டீ"க்கடைன்னு கூப்பிடுவாங்க. அவுஸ்திரேலியாவிலிருந்து வருகிறேன்" என்று பதிலளித்தேன்.
இதற்கு குழுசேர்:
இடுகைகள் (Atom)