வயிற்றுப்பாட்டுக்காக நான் செய்துவரும் பணியையும், நான் எழுதிவரும் வலைப்பூவையும் தொடர்புபடுத்தி பார்ப்பது சரியல்ல. என் வலைப்பூ முழுக்க முழுக்க என்னுடைய சுயேச்சையான சிந்தனைகளை வெளிப்படுத்துபவை. என்னுடைய தனிப்பட்ட கொள்கை, விருப்பு-வெறுப்பு ஆகியவை, தொழில் நிமித்தமான பணியில் நிச்சயம் வெளிப்படாது. அதுபோலவே நான் பணிபுரியும் நிறுவனங்களுக்கு வேறு கொள்கைகள், வழிமுறைகள் இருக்கலாம். அது என்னுடைய வலைப்பூவிலும் எதிரொலிக்க வேண்டுமென்ற கட்டாயம் எதுவுமில்லை.
இதே பதிவை பத்திரிகைக்கு கட்டுரையாக எழுத வேண்டிய நிலை வந்திருந்தால், புள்ளி விவரங்களையும் துல்லியமாக தந்திருப்பேன். இன்னும் கூடுதல் ‘லாஜிக்’ சேர்த்திருப்பேன். பத்திரிகைக்கு கட்டுரைகள் எழுதுவதில் இருக்கும் பெரிய சிக்கல், வாசகனை 100% கன்வின்ஸ் செய்தாக வேண்டும். வலைப்பூவில் அந்தப் பிரச்சினை இல்லை. இங்கே வாசகன் என்று யாருமில்லை. பதிவில் இருப்பது என்னுடைய சிந்தனை. வாசிப்பவர்கள் அவர்களுடைய சிந்தனைகளை பின்னூட்டங்களில் பதிவு செய்யலாம். இந்த உடனடி வசதி அச்சு, காட்சி ஊடகங்களில் இல்லை என்பதுதான் இணையத்தின் சிறப்பு.
அப்பதிவு எழுதப்படும் போது நான் கண்மூடித்தனமான கோபத்தில் இருந்தேன். எனவேதான் பதிவின் பின்குறிப்பாக அபத்தமான கருத்துமையத்தையும், மொழிநடையையும் வேண்டுமென்றே இப்பதிவுக்கு தேர்ந்தெடுத்தேன் என்றும் குறிப்பிட்டிருக்கிறேன்.
நானும், தோழர் அதிஷாவும் வாரம் ஒருமுறையாவது தீவுத்திடலுக்கு எதிரே இருக்கும் அந்த சேரிப்பகுதியில் சில நிமிடங்கள் நின்று இளைப்பாறுவதுண்டு. அப்பகுதி மக்களின் கலாச்சாரம் எங்களுக்கு மிகவும் பிடித்த ஒன்று. அவர்களது தொடர்பு மொழி கொஞ்சம் கரடுமுரடானதாக இருந்தாலும் பொதுவில் பார்க்கப் போனால், ஒவ்வொருவரும் நெஞ்சில் டன் கணக்காக அன்பை சுமந்து வாழும் உயிர்கள்.
பதினைந்து நாட்களுக்கு முன்பாக கூட ஒரு காட்சியை காண நேர்ந்தது. வந்தவாசிக்கு அந்தப் பக்கமாக இருந்து சென்னைக்கு பிழைப்பு தேடி யாரோ ஒரு இருபது வயது மதிக்கத்தக்க பையன் வந்திருக்கிறான். எங்கெங்கோயோ அலைந்து, திரிந்து கடைசியாக இந்த சேரிப்பகுதியை தஞ்சமடைந்திருக்கிறான். பிழைப்புக்காக கிடைத்த வேலைகளை செய்து வாழ்ந்திருக்கிறான். திடீரென்று ஒருநாள் ஏதோ ஒரு விபத்தில் மரணமடைந்து விட்டான். அவனது உடல் ஊருக்கு கொண்டு செல்லப்படுகிறது. அப்பகுதியில் இருந்த எல்லா மக்களும் குழந்தை, குட்டியை அழைத்துக் கொண்டு சாலைக்கு நூற்றுக் கணக்கில் திரண்டு விட்டார்கள், இறந்தவனின் உடலை காண. செத்தவன் யாரோ, எவனோ என்று விட்டேத்தியாக சுச்சூ கொட்டிவிட்டு செல்லும் சென்னைக் கலாச்சாரச் சூழலில், தமிழ் கிராமத்துப் பண்பாடுகளோடு இன்னமும் வாழும் மக்கள் அவர்கள்.
அடுத்து, இராணுவம் மீது இவ்வளவு காழ்ப்பு எனக்கு இருக்க, ஏதோ ‘பர்சனல்’ காரணம் இருக்கலாம் என்றும் சில நண்பர்கள் சுட்டிக் காட்டுகிறார்கள்.
ஆக்சுவலி, நான் ஒரு இராணுவ வீரரின் பரம்பரையில் வந்தவன். என்னுடைய தாத்தா முதலாம் உலகப்போரில் இந்திய ராணுவத்துக்காக சண்டை போட்ட ஜவான். ஆப்பிரிக்கா, மலேசியா, சிங்கப்பூர் என்று பல நாடுகளுக்கு அக்காலக்கட்டத்தில் இந்தியாவை ஆண்ட பிரிட்டிஷ் அரசால் அனுப்பப்பட்டிருக்கிறார். பிற்பாடு இராணுவத்தில் இருந்து ஓய்வு பெற்றபிறகு அவருடைய சேவையைப் பாராட்டி வந்தவாசியில் நிலபுலமும், கால்நடைகளும் கொடுத்து கவுரவித்தது அந்நாளைய அரசு. பின்னர் சென்னை காவல்துறையில் குதிரைப்படை வீரராகவும் பணியாற்றி ஓய்வு பெற்றார். சென்னை கொண்டித்தோப்பு போலிஸ் லேனில்தான் இருபதாண்டுகளுக்கும் மேலாக என் குடும்பம் வசித்திருக்கிறது. அவர் மட்டுமல்ல. எங்களுடைய நெருங்கிய உறவினர்கள் பலரும் இன்றும் இராணுவத்தில் பணியாற்றுகிறார்கள். என்னுடைய பெரியப்பாவுக்கு கூட இராணுவ வீரரின் வாரிசுதாரர் என்கிற முறையில்தான் மத்திய அரசுப் பணி கிடைத்து எங்கள் குடும்பமே சமூகத்தில் தலைநிமிர்ந்தது. அவரது ‘வாரிசு’ சான்றிதழை வைத்து பேரர்கள் வரை பலரும் பலன் பெற்றிருக்கிறோம். எனவே அவ்வகையில் பார்க்கப் போனால், நான் இராணுவத்துக்கு கடமைப்பட்டவன் தானே தவிர, காழ்ப்புணர்வு கொள்ள ‘பர்சனல்’ காரணம் ஏதுமில்லை.
அப்பதிவில் கோடிட்டுக் காட்டியிருக்கும் ‘முக்கியமான’ கருத்தை, ஒரு சிலரைத் தவிர்த்து வேறு யாரும் கவனித்ததாக தெரியவில்லை. போர், பேரிடர்க் காலம் தவிர்த்து மற்ற காலங்களில் எந்த செயல்பாடும் இல்லாமல் இருக்கும் ஒரு அமைப்புக்கு, ஒவ்வொரு ஐந்தாண்டுத் திட்டத்திலும் பல லட்சம் கோடி ரூபாய்களை இந்திய அரசு ஒதுக்குவது குறித்த அபத்தமான அவலம்தான் அது. இந்திய இராணுவத்தில் மிகச்சிறந்த பொறியாளர்கள் இருக்கிறார்கள். மருத்துவர்கள் இருக்கிறார்கள். இன்னும் நிறைய ஏனைய தொழில்சார்ந்த நிபுணத்துவம் பெற்றவர்கள் இருக்கிறார்கள். இவர்களது அறிவு வெறுமனே போருக்கும், பேரிடருக்கும் மட்டும்தான் பயன்பட வேண்டுமா? பொறியாளர்கள் மக்களுக்குப் பயன்படும் பாலங்கள் கட்டலாம், சாலைகள் போடலாம். ஏன் செல்போன் கூட தயாரிக்கலாம். மருத்துவர்கள் பொதுமக்களுக்கு மருத்துவச்சேவை வழங்கலாம். இராணுவம் பாதுகாப்பு தவிர்த்து மற்றைய பணிகளிலும் ஈடுபடலாம், அரசுக்கு வருவாயும் ஈட்டலாம். பல முன்னேறிய நாடுகளில் இதற்கெல்லாம் முன்னுதாரணம் உண்டு. சுவிட்சர்லாந்தில் சாக்லெட் கூட தயாரித்து விற்கிறார்களாம்.
சரி, இதையெல்லாம் விட்டுவிடுவோம்.
இப்போது ‘குற்றவாளி’யை கண்டுபிடித்து விட்டார்களாம்.
சென்னை மாநகர காவல்துறை இவ்வழக்கினை விசாரணை செய்வது, இராணுவத்துக்கு கவுரவக்குறைவாக இருந்ததால், சி.பி.சி.ஐ.டி. வசம் வழக்கு ஒப்படைக்கப்பட்டது.
வழக்கின் ஆரம்பக்கட்ட விசாரணையில் அஜய்சிங் (சில ஊடகங்கள் அஜய் வர்மா என்றும் குறிப்பிடுகின்றன) என்கிற இராணுவ அதிகாரி மீது சந்தேகம் இருந்தது உறுதி செய்யப்பட்டது. சம்பவ நாளன்றே, காரில் எங்கோ சென்றுவிட்டு இறங்கியவரிடம் போலிஸ் விசாரணை நடத்தியது. பதட்டத்தை மறைக்க ‘சிகரெட்’ பிடித்தவாறே பேசியவர், சம்பவம் நடந்தபோது ஸ்ரீபெரும்புதூரில் இருந்ததாக ‘அலிபி’யோடு சொல்லியிருக்கிறார். மாறாக அவரது செல்போன் சிக்னல்களை ஆராய்ந்தபோது, இரண்டு மூன்று மணி நேரமாக தீவுத்திடலையே அவர் சுற்றி வந்தது தெரியவந்தது.
அடுத்ததாக கொல்லப்பட்ட தில்ஷனோடு சென்றிருந்த மூன்று சிறுவர்கள் முன்னிலையில் அடையாள அணிவகுப்பு நடத்தி குற்றவாளியை அடையாளம் காணப்போவதாகவும் செய்திகள் வெளிவந்தது.
நேற்று, திடீர் திருப்பம்.
மதுரையைச் சேர்ந்த ஓய்வுபெற்ற அதிகாரி ராம்ராஜ் கந்தசாமி கைது செய்யப்பட்டு, கொலை செய்ததாக வாக்குமூலமும் கொடுத்திருக்கிறார். தில்ஷனோடு சென்ற சிறுவர்கள் மூன்று பேர் இல்லையாம். நான்காவதாக ஒரு சிறுவனும் இருந்தானாம். அவன் கொடுத்த தகவலின் படியே ராம்ராஜ் குற்றவாளி என்பது தெரிந்ததாம்.
நமக்கு சில நியாயமான ஐயங்கள் ஏற்படுகிறது.
1. அஜய்சிங் ஏன் பொய் சொன்னார்?
2. குற்றவாளியை அடையாளம் காண, மூன்று சிறுவர்களின் முன்பாக அணிவகுப்பு நடத்தப்படும் என்றார்கள். அது ஏன் நடத்தப்படவில்லை?
3. நான்காவது சிறுவன் கேரக்டர் உள்ளே நுழைக்கப்பட்டு, உடனடியாக குற்றவாளி அடையாளம் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது ‘போங்கு’ ஐடியாவாக தோன்றுகிறது. எனக்கென்னவோ இந்த நான்காவது சிறுவனை அடையாளம் காணவே, தனி அணிவகுப்பு நடத்தப்பட்டிருக்க வேண்டுமென்று தோன்றுகிறது.
4. துப்பாக்கியை கூவத்தில் போட்டுவிட்டார் என்று முதலில் அஜய்சிங் மீதுதான் குற்றம் சாட்டப்பட்டிருந்தது. அதே கதை ராம்ராஜூக்கும் சொல்லப்பட்டு, கூவத்தில் உடனடியாக (ஒசாமா பின்லேடன் கையில் வைத்திருந்ததைப் போன்ற) பெரிய துப்பாக்கி கைப்பற்றப்படுகிறது. கூவம் ஆற்றில் போட்ட இடத்திலேயே துப்பாக்கி அப்படியே இருந்திருக்கிறது. ஒருவாரமாகியும் துப்பாக்கி கொஞ்சம் கூட நகராமல் அப்படியே செருகிக் கொண்டிருந்ததாம். (சில ஆண்டுகளுக்கு முன் கதிர்வீச்சு கருவியை சிலர் கூவத்தில் போட்டுவிட்டு, ஒரு வாரகாலம் இரவு பகலாக எது எதோ கருவிகளையும், ஆயிரக்கணக்கான ஆட்களையும் வைத்து சல்லடை போட்டு தேடியது நினைவுக்கு வருகிறது).
5. கடந்த ஏப்ரலில் ஓய்வு பெற்றுவிட்ட ராம்ராஜ், மேலும் மூன்று மாத காலம் இராணுவக் குடியிருப்பில் தங்கியிருக்க அனுமதி கேட்டாராம். ஜூலை இறுதியில் மதுரைக்கு மூட்டை கட்ட இருந்தவர், பாதாங்கொட்டை பருப்பு மாதிரியான அற்ப காரணத்துக்காக துப்பாக்கிச்சூடு நடத்தியிருப்பார் என்று சொல்லுவது சிறப்பான ‘காதுகுத்து’ மாதிரியிருக்கிறது.
6. காரில் வந்த ஒருவர் சுட்டார் என்று முன்பு மூன்று சிறுவர்கள் ஏன் பொய் வாக்குமூலம் கொடுத்தார்கள்? ராம்ராஜ் பால்கனியில் இருந்து சுட்டதாக சொல்கிறார்.
இப்படியாக இன்னும் நிறைய ஐயங்கள் ஏற்படுகிறது. இருப்பினும் விசாரணை அமைப்பு, விசாரணை நடத்தி ராம்ராஜ்தான் குற்றவாளி என்று சொல்லியிருக்கிறது. அவர் மீது இராணுவ கோர்ட்டும் விசாரணை நடத்துமென தெரிகிறது.
ராம்ராஜ் ஓய்வு பெற்றுவிட்டவர் என்பதால், இக்கொலைச் சம்பவக் கறை, இராணுவத்துக்கு இனி இல்லை. இராணுவத்தின் கை சுத்தம் என்பது தெளிவாக நிரூபிக்கப்பட்டு விட்டது. அதுவுமின்றி தமிழ் சிறுவனை கொன்றவர் ஓய்வு பெற்ற தமிழ் இராணுவ வீரர் என்பதால், இந்திய தேசிய ஒருமைப்பாட்டின் மீதும் இனி நமக்கு எந்த கேள்வியும் இல்லை.
