அசோகர் கல்வெட்டு

எங்கள் தெருவில் ஒரு பெந்தகொஸ்தே சர்ச் இருக்கிறது. அதற்குப் பக்கத்தில் ஓர் ஐயர் வீடு. ஐயர் கொஞ்சம் வயதானவர். அவர் வீட்டுத் தோட்டம் சரியாகப் பராமரிக்கப் படாமல் எப்போதும் புல்லும் பூண்டும் மண்டிக்கிடக்கும். இன்று காலை நான் அலுவலகத்துக்கு வரும்போது, அந்தத் தோட்டத்தை நடுத்தர வயதுடைய ஒருவர் கடப்பாரை, மண்வெட்டிகொண்டு, ஒழுங்குசெய்துகொண்டு இருந்ததைப் பார்த்தேன். கொஞ்சம் கூன் விழுந்த அந்த நடுத்தர வயது மனிதரை எங்கோ பார்த்த தாக நினைவு. பைக்கை சைடு ஸ்டாண்ட் போட்டு நிறுத்திவிட்டு, அவரைப் பார்த்து லேசாகப் புன்முறுவல் செய்தேன்.

 யாரோ ஒருவர் சம்பந்தம் இல்லாமல் நின்று சிரிப்பதைப் பார்த்த அந்த நபர், 'இன்னா சார்... உங்க வூட்ல ஏதாச்சும் வேலை இருக்கா?'' என்று திக்கித் திக்கிப் பேசினார். குரலைக் கேட்டதுமே அடையாளம் கண்டுகொண்டேன். அது அமல்ராஜேதான்!

அமல்ராஜ் யார் என்று நீங்கள் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

பரங்கிமலை ஒன்றியத் துவக்கப் பள்ளியில் ஐந்தாம் வகுப்பு வரை மட்டுமே உண்டு. ஐந்தாவதுக்குப் பிறகு, தந்தை பெரியார் அரசினர் உயர்நிலைப் பள்ளியில் ஆறாம் வகுப்பு சேர்ந்தேன். பையன்களுக்கு 'ஏ’ செக்‌ஷன். பெண்களுக்கு 'பி’ செக்‌ஷன். 'ஏ’ செக்‌ஷனில் மட்டுமே 106 பேர். முதல் வரிசையில் நான் அமர்ந்து இருந்தேன். எனக்கு அருகில் கொஞ்சம் கூன் போட்ட ஒரு பையன் உட்கார்ந்து இருந்தான். அவனை அது வரை பார்த்தது இல்லை. அவன் மடிப்பாக்கம் பஞ்சாயத்துப் பள்ளியில் இருந்து வந்திருந்தான். பார்த்ததுமே தெரிந்துகொள்ளலாம், அவனுக்கு வயதுக்கு ஏற்ற போதுமான மூளை வளர்ச்சி கிடையாது என்பதை.

சீருடை என்கிற விஷயம் ஏற்படுத்தப்பட்டு இருப்பதே, மாணவர்களுக்குள் வேற்றுமை இருக்கக் கூடாது என்பதற்காகத்தான். ஆனால், அதில் கூட நுண்ணிய அளவில் வேறுபாடு இருப்பதை அரசுப் பள்ளிகளில் தெரிந்துகொள்ளலாம். ஏழை மாணவர்கள் காட்டன் சட்டை போட்டு இருப்பார்கள். கொஞ்சம் நடுத்தர வர்க்கத்துப் பையன்கள் டெரிகாட்டன் அணிந்து இருப்பார்கள். வசதியான வீட்டுப் பையன்கள் பாலியஸ்டர் அல்லது சைனா சில்க் அணிந்து இருப்பார்கள்.

அமல்ராஜ், சைனா சில்க் சட்டை அணிந்து இருந்தான். நான் வெள்ளை டெரிகாட்டன் சட்டையும் பிரவுன் நிற டவுசரும் அணிந்து இருந்தேன். ஆறாம் வகுப்பு படிக்கும்போதே, அவனுக்கு 16 வயது இருக்கும். வகுப்பில் பேன்ட் அணிந்து வந்தவன் அவன் மட்டும்தான். அவனுடைய அப்பா, அப்போது ஊரில் பெரிய ஆள். நிலம் நீச்சு, பரம்பரைச் சொத்து என்று கொஞ்சம் தாராளமாகவே இருந்தது. அவருக்கு இரண்டு மனைவிகள். மூத்த தாரத்தின் மூத்த மகன் நம்ம அமல்ராஜ்.

புதிய நோட்டையும் புத்தகங்களையும் முகர்ந்து பார்த்தபோது வந்த வாசனையும், முதல் நாள் வகுப்பு தந்த மகிழ்ச்சியும் இன்னமும் மனதில் ஓரமாக இருக்கிறது. சொர்ணாம்பிகை மிஸ்தான் கிளாஸ் டீச்சர். முதல் நாள் என்பதால், பாடம் எதுவும் எடுக்கவில்லை. டேபிளில் இருந்த நொச்சிக் குச்சிக்கும் வேலை இல்லை.

கதைக்கு இடையே சின்ன இடைச் செருகல்...

நொச்சி என்பது மரமாகவும் வளராமல், செடியாகவும் குறுகிப்போகாமல் வளரக்கூடிய ஒரு தாவரம். நொச்சிக் குச்சி வளைந்து கொடுக்கும் தன்மைகொண்ட, உறுதியான கொம்பு. எருமை மாடு ஓட்டு பவர்கள் நொச்சிக் கொம்பைப் பயன்படுத்து வதைக் கிராமங்களில் காணலாம். இந்தக் குச்சியைவைத்து நுங்கு சைக்கிள் தயாரித் தால், பலன் அமோகம். நொச்சியின் இலை நல்ல வாசனைகொண்டது. காய்ந்த நொச்சி இலைகளை நெருப்பில் எரித்தால் யாகங்களில் வருவதுபோல வெண்மையான புகை வரும். இந்தப் புகை, கொசுக்களையும் பூச்சிக்களையும் அழிக்கவல்லது.
அப்போது எல்லாம் வகுப்பறை டேபிளில் தினமும் ஒரு புதிய நொச்சிக் குச்சிதயாரித்து வைக்க வேண்டும். இதற்காக வாத்தியார் களின், டீச்சர்களின் அல்லக்கை மாணவர் யாராவது வகுப்புக்கு ஒருவர் இருப்பர். அந்த அல்லக்கை வேலையை எட்டாவது வரை நான் செய்து வந்தேன். எட்டா வதுக்குப் பிறகு, பொறுக்கிப் பசங்க பட்டியலில் நான் சேர்ந்துவிட்டதால், பத்மநாபனோ வேறு யாரோ டீச்சருக்கு அல்லக்கையாகத் தேர்ந்து எடுக்கப்பட்டார்கள். நொச்சிக் குச்சிக்கு டிமாண்ட் ஏற்பட்டால் மாற்று ஏற்பாடாக, நுணா மரத்தின் கிளையை உடைத்து, பிரம்பு தயார் செய்துவைக்க வேண்டும். கறு நிற நுணாம்பழம் சுவையாக இருக்கும். ஆனால், வாசனை அவ்வளவு சிலாக்கியமாக இருக்காது!

ஓ.கே. கமிங் பேக் டு தி பாயின்ட்...

சொர்ணாம்பிகை டீச்சரின் வகுப்பு  முடிந்ததுமே ஒல்லித் தமிழய்யா வந்தார். ஒல்லித் தமிழய்யா ரொம்ப ஜாலியான ஆள். டைமிங் கமென்ட்கள் அடிப்பதில் கில்லாடி. கோபம் வந்துவிட்டால் மட்டும், நொச்சிக் குச்சி பிய்ந்துபோகும் அளவுக்கு விளாசிவிடுவார். குச்சியே பிய்ந்துவிடும் என்றால், அது பிய்யக் காரணமான முதுகின் கதி என்னவென்று சொல்ல வேண்டியது இல்லை.

அன்று வகுப்புக்கு வந்த ஐயா எல்லோரையும் உயிரெழுத்து, மெய் எழுத்து எழுதச் சொன்னார். உயிர் எழுத்துக்களை வரிசையாக எழுதிவிட்டேன். மெய்யெழுத்து எழுதும்போது, மட்டும் கொஞ்சம் திணறிப்போனேன். எல்லார் நோட்டுக்களையும் வரிசையாக நடந்தவாறே கவனித்து வந்த ஐயா, அமல்ராஜின் நோட்டைப் பார்த்து உலகையே வெறுத்து விட்டார். அவன் எழுதியதில் ஒன்றுகூட சத்தியமாகத் தமிழில் இல்லை. அது எந்த மொழி என்று ஐயாவால்கூடக் கண்டு பிடிக்க இயலவில்லை.

''என்னய்யா இது? அசோகர் கல் வெட்டை அப்படியே பார்க்குறது மாதிரி இருக்கே?'' என்றார்.

அமல்ராஜ் அமைதி காத்தான். அவனுக்கு லேசாகத் திக்குவாய். வேகமாகப் பேச முடியாது.

''ஏன்டா, கேட்டுக்கிட்டு இருக்கேன். உன்னால பதில்கூடச் சொல்ல முடியாதா... வாய்ல என்ன கொழுக்கட்டையா?'' என்றவாறே நொச்சிக் குச்சியை எடுத்தார். பக்கத்தில் இருந்த பையன், ''ஐயா, அவனுக்குச் சரியாப் பேச வராது'' என்றான்.

''சரி... உன்னோட பேரை நோட்டுல எழுது!'' என்றார், ஐயா கண்டிப்பான குரலில்.

அமல்ராஜ் எழுதியது மீண்டும் அசோகர் கல்வெட்டு மாதிரியே இருந்தது. அமல்ராஜால் அவன் பெயரைக்கூட எழுத முடியவில்லை என்பதுதான் சோகம்.

''நீயெல்லாம் எப்படிடா ஆறாம் கிளாஸ் வந்தே?'' என்று கோபமாகக் கேட்டவாறே நொச்சிக் குச்சியால் அடித்து விளாசிவிட்டார் ஐயா. முதுகிலும் உள்ளங்கையிலும் ஏராளமான அடிகளைப் பொறுமையாக வாங்கிய அமல்ராஜ், ஒரு சின்ன எதிர்ப்புக்கூடத் தெரிவிக்கவில்லை. சிலை மாதிரி உணர்ச்சிகளைக் காட்டாமல் மௌனமாக வந்து அமர்ந்தான். அவனது கையைப் பிடித்துப் பார்த்தேன். சிவந்து போய் ரத்தம் கட்டியிருந்தது. அமல்ராஜைப் பார்க்க ரொம்பப் பாவமாக இருந்தது.

மறு நாள் காலையில் ஹெட்மாஸ்டர் ரூம் அல்லோலகல்லோலப்பட்டது. அமல்ராஜின் அப்பா அவரது உறவினர்களோடு வந்து, மகன் அடிபட்டதற்காக நீதி கேட்டுக்கொண்டு இருந்தார். அவனால் அ, ஆ என்றுகூட எழுத முடியவில்லை என்று சொன்ன தமிழய்யாவின் நியாயம் சுத்தமாக எடுபடவில்லை. ''அதைச் சொல்லிக் கொடுக்கத்தான் உங்ககிட்டே அனுப்புறேன்!'' என்று அமல் ராஜின் அப்பா அழும்பு செய்தார். ''ஆறாம் கிளாஸ்ல எப்படிங்க அ, ஆ, இ, ஈ கத்துக் கொடுக்க முடியும்?'' என்று ஐயாவின் கேள்வியை அவர்கள் தயவு தாட்சண்யம் பார்க்காமல் நிராகரித்தார் கள். கடைசியாக, தமிழய்யா நொந்துபோய் மன்னிப்பு கேட்டதாக நினைவு.

அன்று முதல் அமல்ராஜை எந்த வாத்தியாரும், டீச்சரும் கண்டுகொள்ள மாட்டார்கள். அவன் பாட்டுக்கு வகுப்புக்கு வருவான். கடைசி வரிசையில் மந்தமாக உட்காருவான். ஏதோ எழுதுவான். பரீட்சைகூட அசோகர் கல்வெட்டு மொழியில்தான் எழுதுவான். எப்போதுமே எல்லா பேப்பரிலுமே மார்க் 'ஜீரோ’தான். ஓரிரு டீச்சர்கள் பரிதாபப்பட்டு ஐந்தோ, பத்தோ ரிவிஷன் டெஸ்டில் தந்ததும் உண்டு.

மற்ற பையன்களைப்போல விளையாட்டிலும் அமல்ராஜுக்கு ஆர்வம் இல்லை. அவனுடைய சைனா சில்க் வெள்ளைச் சட்டையில் மட்டும் ஒருநாள்கூட நான் அழுக்கைக் கண்டது இல்லை. பாட்டா செருப்புதான் அணிவான். கையில் கோல்டு கலர் வாட்ச் கட்டி இருப்பான். கழுத்தில் தடிமனான செயின். விரல்களில் மோதிரம் என்று மிருதங்க வித்வான் கெட்-அப்பில் அசத்துவான்.

தமிழய்யா அவனது எழுத்தை 'அசோகர் கல்வெட்டு’ என்று விமர்சித்து இருந்ததால், அவனை மற்ற மாணவர்களும் 'அசோகர் கல்வெட்டு’ என்றே பட்டப் பெயர் வைத்து அழைத்தோம். அமல்ராஜ் என்று அட்டெண்டென்ஸில் அழைப்பதோடு சரி. தமிழய்யா அட்டெண்டன்ஸ் எடுத்தால் அமல்ராஜ் என்று சொல்ல வேண்டிய நேரத்தில்கூட 'அசோகர் கல்வெட்டு’ என்றுதான் குசும்பாகச் சொல்வார். அமல்ராஜால் உடனே 'உள்ளேன் ஐயா’ சொல்ல முடியாது. கையை மட்டும் தூக்கிக் காட்டுவான்.

ஆறாம் வகுப்பில் 105 பேர் தேர்ச்சி பெற்றார்கள். வெற்றி வாய்ப்பை இழந்த ஒரே மாணவன் அசோகர் கல்வெட்டு மட்டுமே. காரணம், சொல்லித் தெரிய வேண்டியது இல்லை.

நான் ஏழாம் வகுப்புக்குப் போன பின்பு, அசோகர் கல்வெட்டைப் பார்ப்பது குறைந்துபோனது. எப்போதாவது பார்த்தால் சினேகமாகச் சிரிப்பதோடு சரி. அவனுக்கு மூடு இருந்தால், பதிலுக்குச் சிரிப்பான். இல்லை என்றால், உர்ர் என்று போய்விடுவான்.

பள்ளிக் கட்டடம் கட்ட நிதி திரட்டிய போது அமல்ராஜின் அப்பா பெருத்த தொகை ஒன்றை அளித்தார் என்று கேள்விப்பட்டேன். வகுப்புகள் மாற மாற, அசோகர் கல்வெட்டையே சுத்தமாக மறந்துவிட்டோம். ஓரிரண்டு ஆண்டுகளில் பள்ளியைவிட்டு, அவன் நின்றுவிட்டான் என்று நினைக்கிறேன்.

ஃப்ளாஷ்பேக் ஓவர்

என்னோடு ஆறாம் வகுப்பு படித்த அதே அமல்ராஜ்தான் இன்று காலை ஐயர் வீட்டில் தோட்ட வேலை செய்துகொண்டு இருந்தவன். அழுக்கான லுங்கி அணிந்து இருந்தான். சட்டை இல்லை. வியர்வையில் உடல் நனைந்து இருந்தது. உழைப்பின் பலனால் ஆர்ம்ஸ் கொஞ்சம் வெயிட்டாக இருந்ததுபோலத் தெரிந்தா லும், கூன் போட்ட முதுகால் சுத்தமாக அவன் தோற்றத்துக்குக் கம்பீரம் இல்லை.

''நான்தான்டா குமாரு... உங்கூட ஆறாவது படிச்சேனே?''

அவனால் நினைவுபடுத்திப் பார்க்க இயலவில்லை. பொத்தாம் பொதுவாகச் சிரித்தான். அவனுக்கு வயது இப்போது 33 அல்லது 34 ஆக இருக்கலாம். ஆனால், 45 வயது மதிக்கத்தக்க தோற்றத்தில் இருக்கிறான்.

'ஞாபகமில்ல!''

'பரவாயில்லை அமல். நல்லா இருக்கியா?'

'ம்ம்ம்... நல்லாத்தான் இருக்கேன். கட்டட வேலை பார்க்குறேன். வேலை இல்லாத நாள்ல இதுமாதிரி தோட்ட வேலையும் செய்வேன்.'

முன்பைவிட இப்போது திக்கு கொஞ்சம் பரவாயில்லை. தொடர்ச்சியாகப் புரியும்படி பேசுகிறான்.
வேறு எதுவும் பேசாமல், ''வர்றேன்டா!'' என்று சொல்லிவிட்டு, விடைபெற்றேன். அவனுக்கு இப்போதாவது அவன் பெயரை எழுதத் தெரியுமா என்று கேட்க ஆவல். கேட்காமலேயே கிளம்பிவிட்டேன்.

அவன் அப்பா இருந்த இருப்புக்கு இவன் இந்த நிலைக்கு வந்திருக்க வேண்டி யதே இல்லை. விசாரித்துப் பார்த்தால் ஏதோ ஒரு கதை நிச்சயம் இருக்கும். அவன் தம்பி, தங்கைகள் எப்படி இருக்கிறார்கள் என்று தெரிந்துகொண்டால், அந்தக் கதை யின் அவுட்லைன் கிடைத்துவிடும்.

 அமல்ராஜ் மாதிரி பசங்களைப் பார்க் கும்போதும், அதே கனம்!இடுப்பிலும் கையிலும் குழந்தையோடு... கூடப் படித்த கவிதா மாதிரி பெண்களை எங்காவது ரேஷன் கடையிலோ, மருத்துவமனையிலோ காண நேர்ந்தால்... எனக்கு லேசாக மனசு கனக்கும்.

(நன்றி : ஆனந்த விகடன் 20.07.2011 இதழ்)

அதென்ன 4டி?

புகைப்படத்தில் இருக்கும் உருவங்கள் நகரும் என்பதை நூற்றாண்டுக்கு முந்தைய மனிதர்கள் சாத்தியமில்லாத விஷயமாக கருதிக் கொண்டிருந்தார்கள். அசையும் படங்களுக்கான ஃபிலிம் புரொஜெக்டரை கண்டுபிடித்த லூமியர் சகோதரர்கள் சிறு சிறு படங்களை உருவாக்கி மக்களுக்கு திரையிட்டுக் காட்டினார்கள். அப்போது இந்த சமாச்சாரத்துக்கு சினிமா என்று பெயர் வைக்கப்படவில்லை. Actualities (உண்மை நிகழ்வுகள்) என்று பெயர்.

The arrival of a train at Station என்கிற 46 நொடிகள் நீளமுள்ள திரைப்படத்தை (?), 1895ஆம் ஆண்டு கிறிஸ்துமஸ் ரிலீஸாக லூமியர் சகோக்கள் திரையிட்டபோது, பெரும் அமளி துமளி ஏற்பட்டது. திடீரென்று திரையில் தோன்றிய ரயில் பார்வையாளர்கள் மத்தியில் புகுந்து பெரும் விபத்து ஏற்பட்டு விடுமோவென்று அஞ்சி, ரசிகர்கள் சிதறி ஓடினார்கள்.இத்தனைக்கும் இவையெல்லாம் ஒலியற்ற மவுனப்படங்கள்.

இதுபோல மொத்தம் ஐந்து துண்டுப் படங்களை லூமியர்கள் உருவாக்கி திரும்பத் திரும்ப அவற்றைத் திரையிட்டு உலக ரசிகமகாஜனங்களை குஷிப்படுத்தினார்கள் என்று வரலாறு செப்புகிறது. சினிமாவை வெறும் செப்படி வித்தையாகதான் லூமியர்கள் பார்த்திருக்கிறார்கள். லூயிஸ் லூமியர் ஒருமுறை சொன்னார். “சினிமா என்பது ஒரு தொழில்நுட்பக் கண்டுபிடிப்பு மட்டுமே. இதற்கு பெரிய எதிர்காலம் எதுவும் கிடையாது. இதை வைத்து காசெல்லாம் சம்பாதிக்க முடியாது”. லூமியரின் அறியாமையை விட்டு விடுவோம். அவர் பாவி. தெரியாமல் சொல்லிவிட்டார். பரலோகத்தில் இருக்கும் பிதா அவரை இரட்சிக்கட்டும்.

கருப்பு, வெள்ளையில் எடுக்கப்பட்டிருந்தாலும் லூமியரின் படங்கள் அனைத்துமே 2டி டெக்னாலஜிதான். அதாவது சினிமா பிறந்தபோதே 2டியாகதான் பிறந்தது. 2டி என்றால் டபுள் டைமென்ஷன். அதாவது திரையில் காட்சிகளின் நீள, அகலத்தை நீங்கள் உணர்ந்துக் கொள்ள முடியும். 1டியில் படமெடுக்க முடியுமாவென்று யாராவது கேமிராமேன்கள்தான் சொல்ல வேண்டும் (1டி என்று ஒன்று இருக்கிறதா என்ன?). நீளத்தை X என்று எடுத்துக் கொண்டால், அகலத்தை Y என்று புரிந்துகொள்ளுங்கள். XY = 2D என்று நீங்கள் இப்போது அறிந்து கொண்டால் போதுமானது.

அதற்குப் பிறகு ‘நான் வளர்கிறேனே மம்மி’ என்று சினிமா வளரத் தொடங்கியது. பேசத் தொடங்கியது. தனக்கு வண்ணம் பூசிக்கொள்ளத் தொடங்கியது. திரையை அகலப்படுத்தி ஸ்கோப் ஆக்கிக் கொண்டது. அழவைத்தது. சிரிக்க வைத்தது. கிளுகிளுப்பூட்டியது. பாடியது. ஆடியது. அரசியல் பேசியது. புரட்சியை வெடிக்க வைத்தது. உண்மை சொன்னது. பொய் பேசியது. இன்னும் என்ன என்னவெல்லாமோ செய்தது.

ஒரு ஐம்பது ஆண்டுகள் கழிந்த நிலையில், அதாவது இரண்டாம் உலகப் போருக்குப் பிறகு நிறைய பேர் வெட்டியாக இருந்தார்கள். உலகத்தையே மாற்றிக் காட்ட வேண்டும் என்று எல்லாத் துறைகளில் ஏதாவது ஒரு மாற்றத்தை ‘உல்டா’வாகவோ, அட்வான்ஸாகவோ செய்துக்கொண்டே இருந்தார்கள். பொழுதுபோகாத யாரோ ஒருவர் சினிமா ஏன் XY என்று இருபரிமாணத்திலேயே தெரியவேண்டும், மூன்றாவது பரிமாணத்தைக் கொண்டிருந்தாலும் இன்னும் reality கிடைக்குமேவென்று ஆசைப்பட்டார்.

ஆசை, தோசை, அப்பளம், வடை. சாதாரண காரியமா இது? அவர் ஆசைப்பட்ட மூன்றாவது பரிமாணம் Z. அதாவது perspective dimension. நீள அகலத்துக்கு இடையேயான depthஐ பார்வையாளனுக்கு காட்டுவது. நம்முடைய கண்கள் இயற்கையிலேயே 3டி என்பதால், நமக்கு ரோட்டில் நடந்து வரும் சிகப்புச்சேலை ஆண்டிக்கும், பஸ் ஸ்டேண்டில் பச்சை சுடிதார் போட்ட ஃபிகருக்கும் இடையிலான தூரம் பெர்ஸ்பெக்டிவ்வாக தெரிகிறது. ஒரு வெள்ளைத் திரையில் புரொஜெக்டர் மூலம் திரையிடப்படும் படத்தை 3டியாக காட்டுவதென்றால் நடக்கின்ற காரியமா? நடத்திக் காட்டினார்கள்.

என்ன ஒரு தொல்லை? முப்பரிமாணக் காட்சிகளை உணர ரசிகனுக்கு ஒரு எக்ஸ்ட்ரா கண்ணாடி தேவைப்பட்டது. படப்பிடிப்பின் போது கூடுதல் கேமிரா வைத்து அதே காட்சிகளை perspective depthல் படம் பிடிக்க வேண்டியிருந்தது. இது கொஞ்சம் காஸ்ட்லியான சமாச்சாரம். சீன் சரியில்லை ‘கட்’ என்று சொல்லிவிட்டால், ஃபிலிம் இருமடங்கு வேஸ்ட் ஆகும். திரையரங்கில் திரையிடும்போது பார்வையாளர்களுக்கு கண்ணாடி கொடுக்க வேண்டும். காட்சி முடியும்போது கண்ணாடியை பத்திரமாக திரும்பி வாங்கியாகவேண்டும். இரண்டு புரொஜெக்டர் ஒரே நேரத்தில் ஓடிக்கொண்டேயிருக்க வேண்டும். டைமிங் கொஞ்சம் மிஸ் ஆனாலும் படம் ஏடாகூடமாக தெரியும். இதுமாதிரி சின்ன சின்ன தொல்லைகளை தாண்டிப் பார்த்தால், 3டி ஓக்கேதான். XYZ பரிமாணத்தில் நம்மால் இன்று அவதாரை அசால்ட்டாக ரசிக்க முடிகிறதென்றால் பல்லாயிரத்து சொச்சம் பேர் பகல், இரவு பார்க்காமல் உழைத்திருக்கிறார்கள்.

1952ல் வெளியான ப்வானா டெவில் என்கிற திரைப்படம்தான் 3டி டெக்னாலஜியில் வெளிவந்த முதல் முழுநீளத் திரைப்படம் என்கிறார்கள். திரையில் பாயும் சிங்கம், எங்கே நம்மையும் கடித்து, கிடித்து வைத்துவிடுமோவென்று முன்ஜாக்கிரதை முத்தண்ணாக்கள் பலரும் தப்பியோட வசதியாக கதவுக்கு அருகிலிருந்த சீட்டில் உட்கார்ந்துக் கொள்வார்கள்.

ஆனாலும் 3டியை திரையிடுவதற்கு ஏகத்துக்கும் மெனக்கெட வேண்டியிருந்தது. இதற்கு செலவாகும் கூடுதல் தொகையை ரசிகர்கள் தலையில்தான் கட்ட வேண்டியிருந்தது. மொக்கைப் படங்கள் சிலவும் 3டியில் வந்து தொலைத்ததால், அதிக கட்டணம் கொடுத்து டிக்கெட் வாங்கிய ரசிகர்கள் வெறுத்துப் போனார்கள். இவ்வாறாக 3டியின் மவுசு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக குறைந்தது.

80களில் ஐமேக்ஸ் புரொடக்‌ஷன்ஸ் ஏதாவது வித்தியாசமாக செய்து மக்களை கவரவேண்டுமே என்கிற ஆர்வத்தில் மீண்டும் 3டியை தூசுதட்டி எடுத்தது. அந்த காலக்கட்டத்தில் தான் இந்தியாவின் முதல் 3டி படமான மைடியர் குட்டிச்சாத்தான் மலையாளத்தில் எடுக்கப்பட்டு, இந்தியாவின் பலமொழிகளிலும் டப்பிங் செய்யப்பட்டு சக்கைப்போடு போட்டது. தமிழிலும் மொக்கையாக 3டி படங்கள் எடுக்கப்பட்டன. தமிழின் முதல் 3டி படம் ஒரு விஜயகாந்த் படம் (படத்தின் டைட்டில் அன்னைபூமி என்று நினைவு. அப்பா ஜெயலட்சுமி தியேட்டருக்கு அழைத்துப்போய் காண்பித்தார்). 3டியில் விஜயகாந்த் காலை நம் முகத்துக்கு மேலே உயர்த்தி உதைக்க, படம் பார்த்த ஒவ்வொரு ரசிகனின் மூக்கிலும் ரத்தம் வந்த எஃபெக்ட். இந்த பீதியை எல்லாம் தாங்க முடியாததால் இந்தியாவில் 3டி அவ்வளவு பெரிய வரவேற்பை பெறவில்லை.

மீண்டும் 2003ல் கோஸ்ட்ஸ் ஆஃப் தி அபிஸ் மூலமாக 3டி ஐமேக்ஸில் ஜேம்ஸ் கேமரூன் கலக்கத் தொடங்க, அன்று பீடித்த 3டி ஃபீவர் இன்றுவரை உலகுக்கு ஓயவில்லை. இப்போதெல்லாம் ஹாலிவுட்டில் இயக்குனர்கள் கதை சொல்லும்போதே, “ஹீரோ வீசுற கத்தி, அப்படியே சொய்ங்குன்னு பயங்கர சவுண்டோட போயி ஆடியன்ஸு நெஞ்சுலே குத்துது சார்” என்றுதான் ஆரம்பிக்கிறார்களாம்.

இந்தப் போக்கினை ஜேம்ஸ் கேமரூனே கண்டிக்கிறார். “கம்ப்யூட்டர் கிராஃபிக்ஸில் டாய் ஸ்டோரி வந்து பெரும் வெற்றி கண்டவுடன், தொடர்ச்சியாக பத்து மொக்கைப் படங்கள் மோசமான கிராஃபிக்ஸோடு வெளியாகி மக்களை நோகடித்தது. இப்போது 3டி கதையும் அதேதான். தேவைப்படுகிறதோ இல்லையோ. ஆளாளுக்கு 3டியில் படமெடுத்து, 3டி மீது மக்களுக்கு இருக்கும் பிரமிப்பினை ஒழித்துத் தொலைக்கிறார்கள்” என்று காரமாக சொல்லியிருக்கிறார்.

இந்த கந்தாயத்தை எல்லாம் விட்டுவிடுவோம். அடுத்து 4டி டெக்னாலஜி வருகிறதாம். உலகின் முதல் 4டி டெக்னாலஜி திரைப்படமான ஸ்பை கிட்ஸ்-4 ஆகஸ்ட் 19 அன்று உலகெங்கும் வெளியாகிறதாம். XYZ ஓக்கே. அதற்கப்புறம் ஆங்கிலத்தில் வார்த்தையே இல்லையே? நீள, அகலம், perspective ஆகிய மூன்றினையும் தாண்டி இன்னொரு பரிமாணமும் இருக்கிறதா என்று நிறையப்பேர் குழம்பிப் போய் திரிகிறார்கள். நாலாவது பரிமாணம் கண்ணுக்கு அல்ல, மூக்குக்கு. ஆமாம், படம் பார்க்கும்போது காட்சிகளுக்கு ஏற்ப வாசனைகள் தோன்றுமாம். அதாவது நாயகன் நாயகியின் கழுத்தில் மூக்கை வைத்து மோப்பம் பிடித்து காதல் செய்தால், நாயகி உபயோகித்திருக்கும் குட்டிகுரா பவுடரின் வாசனை உங்கள் மூக்கைத் துளைக்கும். எப்பூடி? இந்த தொழில்நுட்பத்தை அரோமா ஸ்கோப் என்கிறார்கள்.

இது எப்படி சாத்தியம்?

படம் பார்க்க உள்ளே செல்லும்போது 3டி கண்ணாடி தருகிறார்கள் இல்லையா? கூடவே ஒரு அட்டையையும் தந்து விடுவார்கள். அந்த அட்டையில் ஒன்று முதல் எட்டு எண்கள் வரை பொறித்திருக்கும். குறிப்பிட்ட காட்சியில் உங்கள் மூக்கை குறிவைத்து, இயக்குனர் ஒரு காட்சியை வைத்திருந்தால், திரையில் ஒரு எண் தோன்றும். உங்கள் அட்டையில் அதே எண்ணை நீங்கள் தேய்த்துவிட்டால், காட்சிக்கேற்ற வாசனை பரவும். உங்களோடு படம் பார்க்கும் அத்தனை பேரும் அட்டையை அதே நேரத்தில் தேய், தேயென்று தேய்த்துக் கொண்டிருப்பார்கள் என்பதால், அரங்கே வாசனையில் அல்லோல கல்லோலப்படும்.

குமுதம் இதழ் ஒரு தீபாவளி ஸ்பெஷலில், இதே டெக்னிக்கை பிரிண்டிங்கில் கொண்டு வந்தது. ஒரு ரோஜாப்பூ படம் அச்சடிக்கப்பட்டிருக்கும். அதை விரலில் தேய்த்து முகந்துப் பார்த்தால், ரோஜா வாசனை வரும். அடுத்த வாரம் ஒரு வாசகர் கடிதம் எழுதியிருந்தார். ரியல் ரோஜாவுக்கு பதிலாக, நடிகை ரோஜா படத்தை தேய்த்து முகர்ந்துப் பார்க்குமாறு செய்திருக்கலாமேவென்று.

தமிழகத்தில் எத்தனை தியேட்டர்களில் இந்த 4டி இருக்குமென்று சரியாகத் தெரியவில்லை. நம் மக்கள் எண்ணை மாற்றித் தேய்த்து குளறுபடி பண்ணாமல் இருப்பார்கள் என்பதற்கும் நிச்சயம் ஏதுமில்லை. இதற்காக தியேட்டர்காரர்கள் எவ்வளவு துட்டு எக்ஸ்ட்ரா வாங்கப் போகிறார்கள் என்பதும் இன்னும் தெளிவாகவில்லை.

கட்டுரையை முடிக்கும் முன்னர் இன்னொரு முக்கியமான தகவல். இந்த 4டி வாசனை டெக்னாலஜியை ஏதோ புதியதாக இன்றுதான் கண்டுபிடித்ததாக ஹாலிவுட்காரர்கள் ஆணவத்தில் ஆடுகிறார்கள். என்னவோ ராபர்ட் ரோட்ரிக்யூஸால் மட்டும்தான் இப்படியெல்லாம் சிந்திக்க முடியும் என்றெல்லாம் அலட்டிக் கொள்கிறார்கள்.

ஹாலிவுட் அல்பங்களே! இதே டெக்னாலஜியை பல ஆண்டுகளுக்கு முன்பாகவே எங்கள் ஊர் புதுமை இயக்குனர், சகலகலா வல்லவர், பன்முக படைப்பாளி பாபுகணேஷ் முயற்சித்து, கின்னஸ் லெவலுக்கு போய்விட்டார் என்பதை இக்கட்டுரை வாயிலாக பெருமையோடு சொல்லிக் கொள்கிறேன். தி.நகரின் பாடாவதி தியேட்டரான கிருஷ்ணவேணியிலே கூட இந்த அற்புதத்தை பாபுகணேஷ் நிகழ்த்திக் காட்டியதை வரலாறு மறந்துவிடாது. அவர் இயக்கிய சூப்பர் டூப்பர் மொக்கைப் படமான ‘நானே வருவேன்’ படத்தில் பேய் வரும் பாடல் காட்சியில் மல்லிகைப்பூ மணம் கும்மென்று தியேட்டரில் வீசும். ஹாலிவுட்காரர்களுக்கு 4டி தான் தெரியும். பாபுகணேஷுக்கு 5டியே தெரியும். பேய் வரும் காட்சிகளில் மல்லிகைப்பூ வாசனை மட்டுமில்லை. தியேட்டருக்குள்ளே வெண்புகையும் பரவும் வகையில் அப்படத்தின் தொழில்நுட்பம், சினிமாவை நாலு கால் பாய்ச்சலில் அடுத்தக் கட்டத்துக்கு நகர்த்தியது. ஹீரோயின் வகிதாவும், பெரும் ரிஸ்க் எடுத்து, முழு நிர்வாணமாகவும் நடித்திருந்தார் என்பதை தமிழ் சினிமா ரசிகர்கள் மறந்துவிடக் கூடாது.

இந்த 4டி விஷயத்தில் ஹாலிவுட்டுக்கு முன்னோடி நம்ம கோலிவுட்டுதான் என்பதை உலகத் தமிழர்கள் ஒவ்வொருவரும் நெஞ்சு நிமிர்த்தி சொல்லிக் கொள்ளலாம்.

தம்பி வெட்டோத்தி சுந்தரம் - ட்ரைலர்

இயக்குனர் வி.சி.வடிவுடையானின் முந்தையப் படமான ‘சாமிடா’ பார்த்து, அதன் மேக்கிங் பர்ஃபெக்‌ஷனில் அசந்திருக்கிறேன். அது மொக்கைப்படம் என்பதில் எனக்கு சந்தேகமில்லை. ஆனாலும் அப்படத்தின் இயக்குனரும், ஒளிப்பதிவாளரும் சரக்கிருக்கும் ஆட்கள் என்பதை உணர முடிந்தது. நீண்ட போராட்டத்துக்குப் பிறகு அவரது அடுத்த படமான ‘தம்பி வெட்டோத்தி சுந்தரம்’ திரைக்கு தயாராகி இருக்கிறது. படத்துக்கு டைட்டிலை ‘நறுக்’கென்று ஏன் இவர் பிடிக்க மாட்டேன் என்கிறார் என்று வருத்தமாக இருக்கிறது. வடிவுடையான் அதிரடி மலையாள இயக்குனர் ஷாஜியிடம் (வாஞ்சிநாதன் ஓபனிங் சீன் நினைவிருக்கிறதா) உதவியாளராக பணியாற்றியவராம். குமரி மாவட்டத்தைச் சேர்ந்தவர். தான் ஜெயிக்க தன் ஊர் கதையையே படமாக்கி ‘ரிஸ்க்’ எடுத்திருக்கிறார்.

கன்னியாகுமரி – கேரள எல்லையில் நடைபெறும் குற்றச் செயல்கள் கதையின் பின்னணி என்று போஸ்டரை பார்த்தாலே தெரிகிறது. படித்தவர்கள் அதிகமிருக்கும் மாவட்டமான குமரியில்தான் குற்றங்களின் எண்ணிக்கையும் அதிகம் என்பது ஒரு நகைமுரண்.

வசனகர்த்தா நமக்கு வேண்டியவர் என்பதால், படத்தின் டிரைலர் மற்றும் ஆடியோ வெளியீட்டுக்கு 3டி லேமினேஷன் செய்யப்பட்ட இன்விடேஷன் வந்தது. “உள்ளே விடுவாங்கள்லே?” என்று ஒன்றுக்கு, இரண்டு முறை உறுதிப்படுத்திக் கொண்டே. ஏனெனில் வசனகர்த்தாவின் முந்தையப் பட ரிலீஸின் போது, ஒரு பத்திரிகையாளனுக்கு கிடைக்கவே கூடாத அவமானம் ஒன்றினை, ஒரு மொக்கை பி.ஆர்.ஓ.விடம் அடைந்திருந்தோம். படத்தின் இயக்குனரும் “எல்லோரும் வாங்க” என்று அவரது ஃபேஸ்புக் பக்கத்தில் அழைப்பு விடுத்திருந்தார்.

ஆல்பட் திரையரங்கில் ஆடியோ வெளியீடு. அனேகமாக இதுதான் அங்கே நடைபெறும் முதல் ஆடியோ வெளியீடாக இருக்குமென்று நினைக்கிறேன். இந்தக் கூட்டத்தை இயக்குனரோ, தயாரிப்பாளரோ, யூனிட்டோ சத்தியமாக எதிர்ப்பார்த்திருக்காது. ஹவுஸ்ஃபுல்.

இன்றைய தமிழ் சினிமாவின் தவிர்க்கவியலாத இயக்குனர்கள் அத்தனை பேரும் ஆஜர். நடிகர்களும், சினிமா வி.ஐ.பி.களும் நெரிசலில் சிக்கிக் கொள்ள, உதவி இயக்குனர்கள் அவர்களை கஷ்டப்பட்டு மேடைக்கு அழைத்துச் செல்ல வேண்டியிருந்தது. ஒட்டுமொத்த தமிழ் சினிமா இண்டஸ்ட்ரியும் திரண்ட இதுபோன்ற நிகழ்ச்சி சமீபகாலங்களில் நடைபெற்றதாக நினைவில்லை.

நிகழ்வுக்கு முன்னதாக ட்ரைலரும், மூன்று பாடல்களும் திரையிடப்பட்டு அறிமுகப்படுத்தப் பட்டது.

ட்ரைலர் கட்டிங் அட்டகாசம். ‘அந்த பத்து ரூவா கண்ணாடியை தூக்கிப் போட்டுடு என்னை நல்லா முழுசாப் பாருய்யா’ என்று உடலை வளைத்து, குலுக்கி கொஞ்சும் அஞ்சலியை, திரையில் கண்டாலே ஓடிப்போய் இழுத்து அணைத்து முத்தமிடத் தோன்றுகிறது. ம்ஹூம். கரண் அசமஞ்சமாக ரியாக்‌ஷன் கொடுக்கிறார். அவரது கேரக்டர் அப்படி போலிருக்கிறது.

“கேரளாவிலிருந்து ஸ்ப்ரிட்டு கடத்தல், அரிசி கடத்தல், இது கடத்தல் அது கடத்தல். கடத்தல் தான்யா இங்கே தொழிலே” – சரவணனின் வசனம் படத்தின் அவுட்லைனை தெளிவாக்குகிறது. “ஸ்ப்ரிட்டு உறையணும்னா மைனஸ் 120 டிகிரி குளிர் வேணும். பத்தாங்கிளாஸ் புக்குலே படிச்சிருப்பீயே? படிக்கலையா? – கரண். ஓக்கே. கதை இதுதான். கரண் ஒரு வாத்தியார். ஏதோ ஒரு காரணத்தால் (வில்லனால் வஞ்சிக்கப்பட்டு?) தாதாவாகிறார். அவர் தாதாவாக இருப்பது அவரை காதலிக்கும் அஞ்சலிக்கு தெரியாது. ஒரு பக்கம் போலிஸ், ஒரு பக்கம் வில்லன், இன்னொரு பக்கம் காதலி. கரண் வென்றாரா தோற்றாரா என்பதை வண்ணத்திரையில் காண்க.

ஒரு டூயட், ஒரு குத்துப் பாட்டு, ஒரு ‘பஞ்ச்’ பாட்டு என்று கலந்துகட்டி மூன்று பாடல்களை திரையிட்டார்கள். அந்த ‘பஞ்ச்’ பாட்டின் எடிட்டிங் அபாரம். ஒரு படத்துக்குதான் 75 சீன்கள். இவர்கள் இந்தப் பாட்டுக்கே 75 சீன் படம் பிடித்திருப்பார்கள் போல. படம் வெளிவருவதற்கு முன்பாக இப்பாடல் மியூசிக் சேனல்களில் தொடர்ச்சியாக ஒளிபரப்பப் பட்டால், நல்ல ஓபனிங்கை படம் அள்ளுவதற்கு வாய்ப்பிருக்கிறது. படத்தை காணவேண்டும் என்கிற க்யூரியாசிட்டியை ஏற்படுத்துகிற பாடல் இது. டூயட் பாடலில் சில ஷாட்களில் அஞ்சலி பேரழகி. சில ஷாட்களில் ரொம்ப சுமார் ஃபிகர். ஆனால் கரண் ஆச்சரியப்படுத்துகிறார். அவ்வளவு குண்டான உடம்பை எப்படி இவ்வளவு ஸ்லிம் ஆக்கினார் என்று தெரியவில்லை. இளமைக்கால பிரபுவை அச்சு அசலாக திரும்பப் பார்ப்பது போலவே இருக்கிறது.

டிரைலர், பாடல்களை பார்த்தவரை கேமிரா ஒரு திருஷ்டிப் படிகாரம் என்று தோன்றுகிறது. டூயட் பாடலில் வரும் சூப்பர் ஸ்லோ காட்சிகள் செம மொக்கையாக எடுக்கப்பட்டிருக்கிறது. நிறைய அவுட் ஆஃப் போகஸும் கூட.

நம்பிக்கையோடு களமிறங்கியிருக்கும் புது தயாரிப்பாளர். வெற்றியடைந்தே தீரவேண்டும் என்று கடுமையாக உழைத்த இயக்குனர், தொழில்நுட்ப கலைஞர்கள், நடிக நடிகையர். இப்படம் வெற்றியடையும் பட்சத்தில் தயாரிப்பாளர் அடுத்த படத்தை தயாரிக்கலாம். இயக்குனருக்கும், குழுவினருக்கும் அடுத்தடுத்து வாய்ப்புகள் கிடைக்கும். நல்ல நடிகரான கரண் இன்னொரு இன்னிங்ஸ் தெளிவாக விளையாடலாம். அஞ்சலிக்கு அடுத்த ரவுண்ட் ஸ்டார்ட் ஆகலாம். நாலு பேரு வாழ்ந்தால் எதுவுமே தப்பில்லை. எனவே இப்படம் வெள்ளிவிழாப் படமாக அமைய வாழ்த்துகிறேன்.

இராணுவப் பதிவு – விளக்கம், சில சந்தேகங்கள்!

கடந்த வாரம் எழுதியிருந்த இராணுவப் பதிவுக்கு, இதுவரை நான் எழுதிய எப்பதிவுக்கும் கிடைக்காத கடுமையான எதிர்வினைகள் கிடைத்திருக்கிறது. ஏகப்பட்ட மின்னஞ்சல்கள், தொலைபேசி அழைப்புகள். இராணுவத்தையே கேள்விக்கு உள்ளாக்குவது ஒரு பத்திரிகையாளனின் தகுதிக்கு அழகல்ல என்கிற வகையிலான எதிர்வினைகள் நிறைய. நிச்சயமாக சொல்ல முடியும். இப்படிப்பட்ட ஒரு கட்டுரையை எந்தப் பத்திரிகையிலும் எழுதவே முடியாது. எனவேதான் இணையத்தில் எழுதினேன்.

வயிற்றுப்பாட்டுக்காக நான் செய்துவரும் பணியையும், நான் எழுதிவரும் வலைப்பூவையும் தொடர்புபடுத்தி பார்ப்பது சரியல்ல. என் வலைப்பூ முழுக்க முழுக்க என்னுடைய சுயேச்சையான சிந்தனைகளை வெளிப்படுத்துபவை. என்னுடைய தனிப்பட்ட கொள்கை, விருப்பு-வெறுப்பு ஆகியவை, தொழில் நிமித்தமான பணியில் நிச்சயம் வெளிப்படாது. அதுபோலவே நான் பணிபுரியும் நிறுவனங்களுக்கு வேறு கொள்கைகள், வழிமுறைகள் இருக்கலாம். அது என்னுடைய வலைப்பூவிலும் எதிரொலிக்க வேண்டுமென்ற கட்டாயம் எதுவுமில்லை.

இதே பதிவை பத்திரிகைக்கு கட்டுரையாக எழுத வேண்டிய நிலை வந்திருந்தால், புள்ளி விவரங்களையும் துல்லியமாக தந்திருப்பேன். இன்னும் கூடுதல் ‘லாஜிக்’ சேர்த்திருப்பேன். பத்திரிகைக்கு கட்டுரைகள் எழுதுவதில் இருக்கும் பெரிய சிக்கல், வாசகனை 100% கன்வின்ஸ் செய்தாக வேண்டும். வலைப்பூவில் அந்தப் பிரச்சினை இல்லை. இங்கே வாசகன் என்று யாருமில்லை. பதிவில் இருப்பது என்னுடைய சிந்தனை. வாசிப்பவர்கள் அவர்களுடைய சிந்தனைகளை பின்னூட்டங்களில் பதிவு செய்யலாம். இந்த உடனடி வசதி அச்சு, காட்சி ஊடகங்களில் இல்லை என்பதுதான் இணையத்தின் சிறப்பு.

அப்பதிவு எழுதப்படும் போது நான் கண்மூடித்தனமான கோபத்தில் இருந்தேன். எனவேதான் பதிவின் பின்குறிப்பாக அபத்தமான கருத்துமையத்தையும், மொழிநடையையும் வேண்டுமென்றே இப்பதிவுக்கு தேர்ந்தெடுத்தேன் என்றும் குறிப்பிட்டிருக்கிறேன்.

நானும், தோழர் அதிஷாவும் வாரம் ஒருமுறையாவது தீவுத்திடலுக்கு எதிரே இருக்கும் அந்த சேரிப்பகுதியில் சில நிமிடங்கள் நின்று இளைப்பாறுவதுண்டு. அப்பகுதி மக்களின் கலாச்சாரம் எங்களுக்கு மிகவும் பிடித்த ஒன்று. அவர்களது தொடர்பு மொழி கொஞ்சம் கரடுமுரடானதாக இருந்தாலும் பொதுவில் பார்க்கப் போனால், ஒவ்வொருவரும் நெஞ்சில் டன் கணக்காக அன்பை சுமந்து வாழும் உயிர்கள்.

பதினைந்து நாட்களுக்கு முன்பாக கூட ஒரு காட்சியை காண நேர்ந்தது. வந்தவாசிக்கு அந்தப் பக்கமாக இருந்து சென்னைக்கு பிழைப்பு தேடி யாரோ ஒரு இருபது வயது மதிக்கத்தக்க பையன் வந்திருக்கிறான். எங்கெங்கோயோ அலைந்து, திரிந்து கடைசியாக இந்த சேரிப்பகுதியை தஞ்சமடைந்திருக்கிறான். பிழைப்புக்காக கிடைத்த வேலைகளை செய்து வாழ்ந்திருக்கிறான். திடீரென்று ஒருநாள் ஏதோ ஒரு விபத்தில் மரணமடைந்து விட்டான். அவனது உடல் ஊருக்கு கொண்டு செல்லப்படுகிறது. அப்பகுதியில் இருந்த எல்லா மக்களும் குழந்தை, குட்டியை அழைத்துக் கொண்டு சாலைக்கு நூற்றுக் கணக்கில் திரண்டு விட்டார்கள், இறந்தவனின் உடலை காண. செத்தவன் யாரோ, எவனோ என்று விட்டேத்தியாக சுச்சூ கொட்டிவிட்டு செல்லும் சென்னைக் கலாச்சாரச் சூழலில், தமிழ் கிராமத்துப் பண்பாடுகளோடு இன்னமும் வாழும் மக்கள் அவர்கள்.

இப்படிப்பட்ட பகுதியைச் சேர்ந்த சிறுவன் கொல்லப்பட்டான் என்று கேள்விப்பட்டதுமே அழுகையும், கோபமும் கண்ணை மறைத்த நிலையிலேயே அப்பதிவை எழுதினேன். இருப்பினும் உணர்ச்சிவசப்பட்ட நிலையில் கூட, மிதமிஞ்சிய நிதானத்தோடே, ஓவர் வார்த்தைகளை விடாமல் எழுதியிருப்பதாக இப்போது வாசித்தாலும் புரிகிறது.

அடுத்து, இராணுவம் மீது இவ்வளவு காழ்ப்பு எனக்கு இருக்க, ஏதோ ‘பர்சனல்’ காரணம் இருக்கலாம் என்றும் சில நண்பர்கள் சுட்டிக் காட்டுகிறார்கள்.

ஆக்சுவலி, நான் ஒரு இராணுவ வீரரின் பரம்பரையில் வந்தவன். என்னுடைய தாத்தா முதலாம் உலகப்போரில் இந்திய ராணுவத்துக்காக சண்டை போட்ட ஜவான். ஆப்பிரிக்கா, மலேசியா, சிங்கப்பூர் என்று பல நாடுகளுக்கு அக்காலக்கட்டத்தில் இந்தியாவை ஆண்ட பிரிட்டிஷ் அரசால் அனுப்பப்பட்டிருக்கிறார். பிற்பாடு இராணுவத்தில் இருந்து ஓய்வு பெற்றபிறகு அவருடைய சேவையைப் பாராட்டி வந்தவாசியில் நிலபுலமும், கால்நடைகளும் கொடுத்து கவுரவித்தது அந்நாளைய அரசு. பின்னர் சென்னை காவல்துறையில் குதிரைப்படை வீரராகவும் பணியாற்றி ஓய்வு பெற்றார். சென்னை கொண்டித்தோப்பு போலிஸ் லேனில்தான் இருபதாண்டுகளுக்கும் மேலாக என் குடும்பம் வசித்திருக்கிறது. அவர் மட்டுமல்ல. எங்களுடைய நெருங்கிய உறவினர்கள் பலரும் இன்றும் இராணுவத்தில் பணியாற்றுகிறார்கள். என்னுடைய பெரியப்பாவுக்கு கூட இராணுவ வீரரின் வாரிசுதாரர் என்கிற முறையில்தான் மத்திய அரசுப் பணி கிடைத்து எங்கள் குடும்பமே சமூகத்தில் தலைநிமிர்ந்தது. அவரது ‘வாரிசு’ சான்றிதழை வைத்து பேரர்கள் வரை பலரும் பலன் பெற்றிருக்கிறோம். எனவே அவ்வகையில் பார்க்கப் போனால், நான் இராணுவத்துக்கு கடமைப்பட்டவன் தானே தவிர, காழ்ப்புணர்வு கொள்ள ‘பர்சனல்’ காரணம் ஏதுமில்லை.

அப்பதிவில் கோடிட்டுக் காட்டியிருக்கும் ‘முக்கியமான’ கருத்தை, ஒரு சிலரைத் தவிர்த்து வேறு யாரும் கவனித்ததாக தெரியவில்லை. போர், பேரிடர்க் காலம் தவிர்த்து மற்ற காலங்களில் எந்த செயல்பாடும் இல்லாமல் இருக்கும் ஒரு அமைப்புக்கு, ஒவ்வொரு ஐந்தாண்டுத் திட்டத்திலும் பல லட்சம் கோடி ரூபாய்களை இந்திய அரசு ஒதுக்குவது குறித்த அபத்தமான அவலம்தான் அது. இந்திய இராணுவத்தில் மிகச்சிறந்த பொறியாளர்கள் இருக்கிறார்கள். மருத்துவர்கள் இருக்கிறார்கள். இன்னும் நிறைய ஏனைய தொழில்சார்ந்த நிபுணத்துவம் பெற்றவர்கள் இருக்கிறார்கள். இவர்களது அறிவு வெறுமனே போருக்கும், பேரிடருக்கும் மட்டும்தான் பயன்பட வேண்டுமா? பொறியாளர்கள் மக்களுக்குப் பயன்படும் பாலங்கள் கட்டலாம், சாலைகள் போடலாம். ஏன் செல்போன் கூட தயாரிக்கலாம். மருத்துவர்கள் பொதுமக்களுக்கு மருத்துவச்சேவை வழங்கலாம். இராணுவம் பாதுகாப்பு தவிர்த்து மற்றைய பணிகளிலும் ஈடுபடலாம், அரசுக்கு வருவாயும் ஈட்டலாம். பல முன்னேறிய நாடுகளில் இதற்கெல்லாம் முன்னுதாரணம் உண்டு. சுவிட்சர்லாந்தில் சாக்லெட் கூட தயாரித்து விற்கிறார்களாம்.

சரி, இதையெல்லாம் விட்டுவிடுவோம்.

இப்போது ‘குற்றவாளி’யை கண்டுபிடித்து விட்டார்களாம்.

சென்னை மாநகர காவல்துறை இவ்வழக்கினை விசாரணை செய்வது, இராணுவத்துக்கு கவுரவக்குறைவாக இருந்ததால், சி.பி.சி.ஐ.டி. வசம் வழக்கு ஒப்படைக்கப்பட்டது.

தில்ஷன் கொல்லப்பட்ட இடத்தில் ‘தடயம்’ இராணுவ வீரர்களால் ஊற்றி, கழுவப்பட்டு விட்டதாக செய்திகள் வந்தன. ‘வினவு’ ஊடகம் வெளியிட்டிருக்கும் படத்தில் தடயத்தை, தமிழக போலிஸாரே கழுவிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

வழக்கின் ஆரம்பக்கட்ட விசாரணையில் அஜய்சிங் (சில ஊடகங்கள் அஜய் வர்மா என்றும் குறிப்பிடுகின்றன) என்கிற இராணுவ அதிகாரி மீது சந்தேகம் இருந்தது உறுதி செய்யப்பட்டது. சம்பவ நாளன்றே, காரில் எங்கோ சென்றுவிட்டு இறங்கியவரிடம் போலிஸ் விசாரணை நடத்தியது. பதட்டத்தை மறைக்க ‘சிகரெட்’ பிடித்தவாறே பேசியவர், சம்பவம் நடந்தபோது ஸ்ரீபெரும்புதூரில் இருந்ததாக ‘அலிபி’யோடு சொல்லியிருக்கிறார். மாறாக அவரது செல்போன் சிக்னல்களை ஆராய்ந்தபோது, இரண்டு மூன்று மணி நேரமாக தீவுத்திடலையே அவர் சுற்றி வந்தது தெரியவந்தது.

அடுத்ததாக கொல்லப்பட்ட தில்ஷனோடு சென்றிருந்த மூன்று சிறுவர்கள் முன்னிலையில் அடையாள அணிவகுப்பு நடத்தி குற்றவாளியை அடையாளம் காணப்போவதாகவும் செய்திகள் வெளிவந்தது.

நேற்று, திடீர் திருப்பம்.

மதுரையைச் சேர்ந்த ஓய்வுபெற்ற அதிகாரி ராம்ராஜ் கந்தசாமி கைது செய்யப்பட்டு, கொலை செய்ததாக வாக்குமூலமும் கொடுத்திருக்கிறார். தில்ஷனோடு சென்ற சிறுவர்கள் மூன்று பேர் இல்லையாம். நான்காவதாக ஒரு சிறுவனும் இருந்தானாம். அவன் கொடுத்த தகவலின் படியே ராம்ராஜ் குற்றவாளி என்பது தெரிந்ததாம்.

நமக்கு சில நியாயமான ஐயங்கள் ஏற்படுகிறது.

1. அஜய்சிங் ஏன் பொய் சொன்னார்?

2. குற்றவாளியை அடையாளம் காண, மூன்று சிறுவர்களின் முன்பாக அணிவகுப்பு நடத்தப்படும் என்றார்கள். அது ஏன் நடத்தப்படவில்லை?

3. நான்காவது சிறுவன் கேரக்டர் உள்ளே நுழைக்கப்பட்டு, உடனடியாக குற்றவாளி அடையாளம் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது ‘போங்கு’ ஐடியாவாக தோன்றுகிறது. எனக்கென்னவோ இந்த நான்காவது சிறுவனை அடையாளம் காணவே, தனி அணிவகுப்பு நடத்தப்பட்டிருக்க வேண்டுமென்று தோன்றுகிறது.

4. துப்பாக்கியை கூவத்தில் போட்டுவிட்டார் என்று முதலில் அஜய்சிங் மீதுதான் குற்றம் சாட்டப்பட்டிருந்தது. அதே கதை ராம்ராஜூக்கும் சொல்லப்பட்டு, கூவத்தில் உடனடியாக (ஒசாமா பின்லேடன் கையில் வைத்திருந்ததைப் போன்ற) பெரிய துப்பாக்கி கைப்பற்றப்படுகிறது. கூவம் ஆற்றில் போட்ட இடத்திலேயே துப்பாக்கி அப்படியே இருந்திருக்கிறது. ஒருவாரமாகியும் துப்பாக்கி கொஞ்சம் கூட நகராமல் அப்படியே செருகிக் கொண்டிருந்ததாம். (சில ஆண்டுகளுக்கு முன் கதிர்வீச்சு கருவியை சிலர் கூவத்தில் போட்டுவிட்டு, ஒரு வாரகாலம் இரவு பகலாக எது எதோ கருவிகளையும், ஆயிரக்கணக்கான ஆட்களையும் வைத்து சல்லடை போட்டு தேடியது நினைவுக்கு வருகிறது).

5. கடந்த ஏப்ரலில் ஓய்வு பெற்றுவிட்ட ராம்ராஜ், மேலும் மூன்று மாத காலம் இராணுவக் குடியிருப்பில் தங்கியிருக்க அனுமதி கேட்டாராம். ஜூலை இறுதியில் மதுரைக்கு மூட்டை கட்ட இருந்தவர், பாதாங்கொட்டை பருப்பு மாதிரியான அற்ப காரணத்துக்காக துப்பாக்கிச்சூடு நடத்தியிருப்பார் என்று சொல்லுவது சிறப்பான ‘காதுகுத்து’ மாதிரியிருக்கிறது.

6. காரில் வந்த ஒருவர் சுட்டார் என்று முன்பு மூன்று சிறுவர்கள் ஏன் பொய் வாக்குமூலம் கொடுத்தார்கள்? ராம்ராஜ் பால்கனியில் இருந்து சுட்டதாக சொல்கிறார்.

7. இரத்தம் இருந்த இடத்தை தானே கழுவி, தடயத்தை அழித்ததாக ராம்ராஜின் வாக்குமூலம். அப்படியெனில் போலிஸார் ரத்தத்தை கழுவுவதாக வினவுத்தளம் வெளியிட்டிருக்கும் படம் எங்கே எடுக்கப்பட்டது?

இப்படியாக இன்னும் நிறைய ஐயங்கள் ஏற்படுகிறது. இருப்பினும் விசாரணை அமைப்பு, விசாரணை நடத்தி ராம்ராஜ்தான் குற்றவாளி என்று சொல்லியிருக்கிறது. அவர் மீது இராணுவ கோர்ட்டும் விசாரணை நடத்துமென தெரிகிறது.

ராம்ராஜ் ஓய்வு பெற்றுவிட்டவர் என்பதால், இக்கொலைச் சம்பவக் கறை, இராணுவத்துக்கு இனி இல்லை. இராணுவத்தின் கை சுத்தம் என்பது தெளிவாக நிரூபிக்கப்பட்டு விட்டது. அதுவுமின்றி தமிழ் சிறுவனை கொன்றவர் ஓய்வு பெற்ற தமிழ் இராணுவ வீரர் என்பதால், இந்திய தேசிய ஒருமைப்பாட்டின் மீதும் இனி நமக்கு எந்த கேள்வியும் இல்லை.

லதானந்த்

லதானந்த் என்கிற பெயர் வலைப்பூ எழுதுவதற்கு முன்பாகவே எனக்கு ஓரளவு பரிச்சயமான பெயர்தான். பல இதழ்களிலும் சிறுகதை, கட்டுரை, நையாண்டி என்று எழுதி வந்தவர். விகடனில் திருக்குறளை மாற்றி சென்னை பாஷையில் எழுதி, பிற்பாடு பெரும் எதிர்ப்பு கிளம்பி பாதியிலேயே நின்ற தொடரை எழுதியவர் இவர்தான்.

2008ல் அவர் வலைப்பூ தொடங்கி எழுதிக் கொண்டிருந்தபோது, எனது தளத்தில் அவரைக்குறித்து பின்வருமாறு எழுதியிருந்தேன்.

கடந்த சிலநாட்களாக மின்னஞ்சல் வந்திருக்கிறதா என்று பார்க்கிறேனோ இல்லையோ? லதானந்த் அங்கிளின் பக்கங்கங்களை தவறாது வாசித்து விடுகிறேன். வலையுலகுக்கு வந்து இன்னமும் முழுமையாக ஒரு மாதம் கூட ஆகவில்லை. என்னை அவரது பரமரசிகன் ஆக்கிவிட்டார், அங்கிள் எல்லா மேட்டரிலும் செம விளாசு விளாசுகிறார், சண்டை போடுகிறார், கொஞ்சுகிறார், கோபப்படுகிறார், நிறைய சாப்பிடுகிறார், ஜோக் அடிக்கிறார், அனுபவங்களை பகிர்ந்துகொள்கிறார். மிக சுலபமாக இளைஞர்களை கவர்ந்துவிடும் ஒரு ஆளுமை லதானந்த் அங்கிள். ம்... வலையுலகில் எல்லாப் பெருசுகளுமே இவரைப் போல இருந்துவிட்டிருந்தால் யாருக்கும் எந்த பிரச்சினையும் இல்லை. வலைப்பதிவர்களில் எப்போதுமே நான் சந்திக்க விரும்பும் ஒரு பதிவர் போர்பறை அசுரன். இப்போது லதானந்த் அங்கிளையும் சந்தித்துப் பேச வேண்டுமென்ற கொலைவெறி வந்திருக்கிறது.

இதை வாசித்துவிட்டு, கைப்பேசியில் தொடர்பு கொண்டார். முதல் பேச்சிலேயே மிக நெருக்கமாக அவரை உணரமுடிந்தது. அவரோடு பேசியவர்களுக்கு தெரியும். உரையாடல் என்பது அவரைப் பொறுத்தவரை ஒன் வே டிராஃபிக். தொண்ணூறு சதவிகிதம் அவர்தான் பேசுவார். மீதி பத்து சதவிகிதம் கூட நாம் ‘ம்’ கொட்டியதாகதான் இருக்கும். அவரோடு ஒரே ஒருமுறை பேசியவர்கள் கூட சுலபமாக சொல்லிவிடலாம். லதானந்த் ஒரு வெள்ளந்தியான மனிதர்.

பொதுவாக இரவுகளில் நீண்டநேரம் பேசுவார். முன்னிரவில் தொடங்கி, பின்னிரவு வரை ஏதாவது பேசிக்கொண்டிருப்பார். வீட்டில் இருப்பவர்கள் எரிச்சல் படுவார்கள். ஒரு பெரிய ஆபிஸரோடு பேசிக்கொண்டிருக்கிறேன் என்று சமாளிப்பேன். என்ன ஆபிஸர் என்று கேட்டால், சிட்டிக்கு கமிஷனர் மாதிரி, அவர் காட்டுக்கு கமிஷனர் என்று சொல்லி வைப்பேன்.

ஒருமுறை ஏதோ பணி தொடர்பாக சென்னைக்கு வந்திருந்தார். சந்திக்கலாமா என்று கேட்டு, தான் தங்கியிருந்த விடுதியின் பெயரை சொன்னார். சென்ட்ரல் ரயில் நிலையத்தை ஒட்டி, வால்டாக்ஸ் சாலையில் இருந்த விடுதியில் அவரை நானும், பாலா அண்ணாவும் சந்தித்தோம். பாலா அண்ணாவுக்கு ஒரு பழக்கம். வலையுலக நண்பர்கள் யாரிடம் பழகுவதாக இருந்தாலும், அவர்களது உண்மையான பெயரை கேட்டுத் தெரிந்துக் கொள்வார். பெரும்பாலும் அப்பெயரிட்டுதான் அழைப்பார். லதானந்த் அவரது உண்மைப்பெயரை சொல்ல மறுத்ததால் பாலாண்ணாவுக்கு அவர் மீது கோபம்.

அதன்பிறகு எப்போதெல்லாம் சென்னை வருகிறாரோ, அப்போதெல்லாம் சந்திப்பார். ஒருமுறை அசோக்நகரில் ஏதோ ஒரு பாரில் ஜ்யோவ்ராம் உள்ளிட்ட நண்பர்களோடு பேசியதாக நினைவு. இன்னொரு முறை நானும், அதிஷாவும் அவரை ரயிலேற்றிவிட சென்ட்ரலுக்குப் போயிருந்தோம். அன்ரிசர்வ்ட் பெட்டியில் முட்டி, மோதி உட்காரும் சீட்டினை வென்று எடுத்தார். பெரும்பாலும் வண்டலூர் வனத்துறை மாளிகையில் தங்குவார் என்பதால், நகரம் தாண்டிப்போய் அவரை சந்திப்பது எங்களுக்கு கொஞ்சம் சிரமம். சந்திக்க முடியாத சந்தர்ப்பங்களில் உடனே கோபித்துக் கொள்வார். ஆனால் மறுநாளே இணைய அரட்டைப் பெட்டியில் வந்து வழக்கமான ‘குஜால்’ மூடில் உரையாடுவார்.

என்னையும், அதிஷாவையும் காட்டுலாவுக்கு வருமாறு தொடர்ச்சியாக அழைத்துக் கொண்டிருந்தார். பணி நெருக்கடி காரணமாக இருவருமே ஒரே நேரத்தில் இரண்டு, மூன்று நாட்கள் விடுப்பு எடுக்க முடியாததால் அவரது அழைப்பை ஏற்றுக்கொள்ள இயலாத சூழல். இதற்காகவும் ஒரு முறை கோபித்துக் கொண்டார். இன்னொரு முறை குடும்பத்தோடு ஊட்டிக்கு வாருங்கள் என்று அழைத்தார். குழந்தை மிக சிறியவளாக இருக்கிறாள், பெரிய பயணத்துக்கு அழைத்துவர அச்சமாக இருக்கிறது என்று மறுத்தேன். அதற்கும் கோபித்துக் கொண்டார்.

அடிக்கடி கோபித்துக் கொள்வது குழந்தை மனம். லதானந்த் குழந்தை மனதுக்காரர்.

செம்மொழி மாநாடு கோவையில் நடந்தபோது, வருகிறீர்களா என்று கேட்டார். ஆமாம், பணிநிமித்தம் வருகிறேன் என்றபோது, வீட்டுக்கு கட்டாயம் வரவேண்டும் என்று கட்டளையிட்டார். பத்திரிகையாளர்களின் பயணத்திட்டத்தை செய்தி மக்கள் தொடர்புத்துறை ஏற்பாடு செய்திருந்ததால், அங்கே அப்படி, இப்படி நகரமுடியவில்லை. சென்னை வந்தபோது தொலைபேசி மன்னிப்பு கேட்டேன். அப்போதும் கோபித்துக் கொண்டார். பின்னர் விசாரித்துப் பார்த்ததில் கோவைக்கு வந்து செல்லும், எந்த நண்பருமே அவரை பார்க்காமல் திரும்பினால் இப்படித்தான் செல்லமாக கோபித்துக் கொள்வார் என்று தெரிந்துகொள்ள முடிந்தது.

இப்படி கோபித்து, கோபித்து விளையாடுவதுதான் அவரது குணம். ஏதாவது குறும்பாக விளையாடிக் கொண்டே இருப்பார். ஐம்பதை கடந்தவர் என்பது அவரது பேச்சில் தெரியவே தெரியாது.

சமீபத்தில் அவருக்கு இதய அறுவைச்சிகிச்சை நடந்ததாக கேள்விப்பட்டேன். வழக்கமான விருமாண்டி மீசையில்லாமல் சஞ்சய் திருமணத்துக்கு வந்திருந்தார். என்ன சார், சிங்கத்தைப் போய் இப்படி சிரைச்சி விட்டுட்டாங்களே என்று விளையாட்டாக கேட்டேன். உடலும் கொஞ்சம் உள்வாங்கியிருந்தது. ’மசுருதானே, வளர்த்துடலாம் லக்கி’ என்றார்.

சில நாட்களுக்கு முன்பாக சென்னை வந்திருப்பதாகவும், எங்கேயாவது சந்திக்கலாம் என்றும் சொல்லியிருந்தார். அப்போது தோழர் அதிஷாவுக்கு ‘காலில் ஆணி’ (இந்தச் சொல்லில் ஸ்பெல்லிங் மிஸ்டேக் இருக்கிறது)பிரச்சினை தொடர்பாக, அலைச்சலில் இருந்தோம். சந்திக்க முடியவில்லை. வழக்கம் போல லதானந்துக்கு கோபம்.

நேற்று இரவு திடீரென இறங்கியது அந்தச் செய்தி. சென்னை நண்பர்கள் கலந்துப் பேசி சனிக்கிழமை மாலை ஒரு அஞ்சலிக் கூட்டத்துக்கு கூட ஏற்பாடு செய்துவிட்டோம். நல்லவேளையாக இன்று காலை அந்த கூட்டம் ‘கேன்சல்’ என்கிற மகிழ்ச்சிக்குரிய செய்தி கிடைத்திருக்கிறது. நேற்றிரவு முழுக்க இருந்த கடுமையான மன உளைச்சல் இன்று தீர்ந்ததில் நிம்மதி. லதானந்த் இம்மாதிரி விளையாடியது குறித்து எந்த கோபமுமில்லை. இப்படி விளையாடுமளவுக்கு அவருக்கு ‘தில்’ இருப்பது குறித்துதான் ஆச்சரியமும், வியப்பும். குழந்தையின் சுபாவம் விளையாடுவதுதான். லதானந்த் விளையாடியிருக்கிறார். இதில் கோபப்படவோ, கண்டிக்கவோ எதுவும் இருப்பதாக எனக்குத் தெரியவில்லை. அவரை கொஞ்சத்தான் தோன்றுகிறது. கவியரசர் கண்ணதாசன் கூட இதுமாதிரி செத்து, செத்து விளையாடியதாக வனவாசத்தில் எழுதியிருந்ததாக ஞாபகம்.

அப்புறம் இன்னொன்று சொல்ல மறந்துவிட்டேனே?

நேற்று இரவு கிடைத்த அந்த ‘டுபாக்கூர்’ அதிர்ச்சிச் செய்தியை பாலாண்ணாவோடு பகிர்ந்துக் கொண்டபோது, அதிர்ந்துப் போய் பேசிக்கொண்டிருந்தார். அந்தப் பேச்சின் இறுதியாக ‘குறுகுறுப்பு’ தாங்காமல் கேட்டார். “இப்பவாவது சொல்லுய்யா. அவரோட உண்மையான பேரு என்னா?”

எனக்கு இப்பவும் நிஜமாகவே அவரது பெயர் தெரியாது.