கப்பார்சிங்

இந்திய மசாலா சினிமாவின் உச்சம் என்று ‘தபாங்’கை இந்திக்காரர்கள் சொல்கிறார்கள். பத்து நாட்களில் நூறு கோடி வசூலித்தது என்று காலரை தூக்கி விட்டுக் கொள்கிறார்கள். இந்தியாவில் என்ன, உலக மசாலாவுக்கே நாங்கதான் உச்சம் என்று இனி ஆந்திரவாலாக்கள் மார்தட்டிக் கொள்ளலாம். அதே ‘தபாங்’கின் ரீமேக் என்கிற பெயரில் இயக்குனர் ஹரிஷ் ஆடியிருக்கும் ஆட்டம், கப்பார்சிங் எனும் ஊழித்தாண்டவம்.

முதல்வார வசூல் மட்டுமே இருபத்தைந்து கோடியை அனாயசமாக தாண்டிவிடும் என்கிறார்கள். டோலிவுட்டின் முந்தைய எவர்க்ரீன் ரெக்கார்டுகளான தூக்குடு, மகாதீராவெல்லாம் காலியாம். ஆந்திராகாரர்களோடு இதே தொல்லை. ரச்சா, தம்மு, கப்பார் சிங் என்று அடுத்தடுத்து இரண்டு வாரத்துக்கு ஒரு ஓபனிங் ரெக்கார்ட் பிரேக்காவது அவர்களுக்கு சாத்தியமாகிறது. கோலிவுட்டில் எந்திரனின் ரெக்கார்டை உடைக்க இன்னும் நான்கைந்து வருஷமாவது ஆகும். பார்த்துக் கொள்ளுங்கள், அவர்களது இண்டஸ்ட்ரி எவ்வளவு ஆரோக்கியமாகவும், நம்முடைய இண்டஸ்ட்ரி எவ்வளவு சோனியாகவும் இருக்கிறதென்று. கப்பார்சிங்கின் ஓபனிங் ரெக்கார்ட் தெலுங்குக்கு மட்டுமல்லாமல், இந்திய அளவிலும் கூட டாப் டென்னில் இடம்பிடிக்கப் போகிறது.

ரீமேக் என்றால் ஸ்க்ரிப்டை ’ஒஸ்தி’த்தனமாக அப்படியே ஜெராக்ஸ் எடுக்க வேண்டுமென்பதில்லை என்பதில் இயக்குனர் தெளிவாக இருந்திருக்கிறார். ’தல’ ரசிகரான வெங்கட்பிரபு எப்படி ‘தல’யை அணுஅணுவாக ரசித்து மங்காத்தாவை செதுக்கினாரோ, அப்படியே ஹரிஷூம் பவர்ஸ்டார் பவன்கல்யாணை செதுக்கித் தள்ளியிருக்கிறார். காட்சிக்கு காட்சி மாஸ். ஒட்டுமொத்தமாக சூப்பர் பாஸ்ட்.

மிகச்சரியாக பதினோரு ஆண்டுகளுக்கு முன்பாக பவன் நடித்த ‘குஷி’ வெளியாகி பிளாக்பஸ்டர் ஹிட். அதற்கு முன்பு நடித்த அத்தனை படங்களும் கூட ஹிட்தான். தொல்லி பிரேமா சூப்பர் டூப்பர் ஹிட். யார் கண் பட்டதோ தெரியவில்லை. குஷிக்குப் பிறகு இத்தனை ஆண்டுகளாக பவன் எதைத் தொட்டாலும் விளங்காமலேயே போய்க் கொண்டிருந்தது. படுதோல்வி அல்லது கையை கடிக்காத சுமார் வெற்றி என்று தடுமாறிக்கொண்டே இருந்தார். நாற்பத்தி இரண்டாவது வயதில் அடித்திருக்கிறது பம்பர் ஹிட். இத்தனை ஆண்டுகளாய் பவன் பொறுமையாக இருந்ததோடு இல்லாமல், அவரது ரசிகர்களும் அவரோடு நம்பிக்கையோடு காத்திருந்தார்கள். கப்பார்சிங் முதல் காட்சி பார்த்துவிட்டு வெளியே வந்த பவர்ஸ்டாரின் ரசிகர் ஒருவர் தன் ட்விட்டர் தளத்தில் இவ்வாறாக குறிப்பிட்டார். “தலைவா. அடுத்த பதினோரு வருஷத்துக்கு நீ தொடர்ந்து ஃப்ளாப் கொடு. பரவாயில்லை. ஆனா பண்ணிரண்டாம் வருஷம் இதேமாதிரி இன்னொரு கப்பார் சிங் கொடு”

என்னதான் மெகாஸ்டாரின் தம்பியாக இருந்தாலும், தன்னுடைய தனித்துவத்தால் நிற்கவேண்டும் என்பதில் உறுதியானவர் பவர்ஸ்டார் பவன்கல்யாண். அவர் வெறும் நடிகர் மட்டுமல்ல. இயக்குனர், கதையாசிரியர், ஸ்டண்ட் இயக்குனர், நடன இயக்குனர், பின்னணிப் பாடகர், தயாரிப்பாளர். பவன் அளவுக்கு சின்சியாரிட்டி கொண்ட நடிகர்களை காண்பது அரிது என்பதாலேயே முன்னணி இயக்குனர்கள் அவரோடு பணியாற்ற எப்போதும் தயாராக இருக்கிறார்கள். ஒருவகையில் டோலிவுட்டின் அஜித் என்றும் இவரை சொல்லலாம்.

தபாங் ரீமேக்குக்கு ஹரிஷ்சங்கரை இயக்குனராக பவன் தேர்ந்தெடுத்தது ஆச்சரியம். ஹரிஷ், பூரி ஜெகன்னாத்திடம் பணியாற்றியவர். தீவிரமான ரவிதேஜா ரசிகர். ரவிதேஜா-ஜோதிகா காம்பினேஷனில் 2006ல் அவர் இயக்கிய ‘ஷாக்’ பாக்ஸ் ஆபிஸ் டிஸாஸ்டர். அடுத்து சித்தார்த்தை நாயகனாக்கி எடுத்த ‘ஆட்டா’வுக்கு டாட்டா சொன்னார்கள் ரசிகர்கள். மீண்டும் ரவிதேஜாவிடமே தஞ்சமடைந்தார். போன ஆண்டு வெளியான ‘மிரப்பாக்காய்’ ரவிதேஜாவின் மாஸுக்காக ஓபனிங்கில் மிரட்டினாலும், படத்தில் சரக்கில்லை என்று விரைவாகவே புறம் தள்ளிவிட்டார்கள் ரசிகர்கள். குருநாதர் பூரிக்கும், குருநாதரின் குருநாதரான ராம்கோபால்வர்மாவுக்கும் மட்டும் ஹரிஷ் சாதிப்பார் என்று நம்பிக்கை இருந்தது (கடந்தாண்டு வெளியான ஆர்.ஜி.வி.யின் ‘தொங்கலா முத்தா’ திரைப்படத்தில் பூரி இணை இயக்குனராகவும், ஹரிஷ் துணை இயக்குனராகவும் கவுரவத்தை விட்டுக் கொடுத்து பணியாற்றினார்கள் என்பது சுவையான துணுக்குச் செய்தி).

பெரிய இயக்குனர்கள் நம்பும் இயக்குனர் என்பதாலேயோ என்னவோ, ஹரிஷ் மீது பாரத்தை போட்டுவிட்டு நடித்தார் பவன்கல்யாண். தன் அபிமான ஹீரோவான ரவிதேஜாவுக்கு எப்படி பார்த்து, பார்த்து ஹீரோயிஸ மாஸ் காட்சிகளை செதுக்குவாரோ, அதேமாதிரி பவனுக்கும் செதுக்க ஆரம்பித்தார் ஹரிஷ். தபாங்கின் ஒரிஜினல் கதை, லாஜிக் என்றெல்லாம் நிறைய இடித்தது. அதைப்பற்றி கவலை எதற்கு? ஒரு சூப்பர் ஹீரோவை கையில் வைத்துக்கொண்டு என்னவெல்லாம் சாத்தியமோ, அதையெல்லாம் முயற்சித்துவிடலாம் என்று ஸ்க்ரிப்டில் மூழ்கி முத்தெடுக்க ஆரம்பித்தார்.

தன்னைப்போலவே தெலுங்கில் அட்டர்ஃப்ளாப் ஆகி, ராசியில்லாத நடிகை என்று முத்திரை குத்தப்பட்டு ஒதுக்கப்பட்ட ஸ்ருதியை நாயகியாக ஒப்பந்தம் செய்தார். தபாங்கின் சோனாக்‌ஷி வனப்பு என்ன.. சோமாலியா பெண் மாதிரி வாடி வதங்கி, வற்றிப் போயிருக்கும் ஸ்ருதி எங்கே என்று விமர்சனம் கிளம்பியது. ஒரு கட்டத்தில் ஸ்ருதி படத்தில் இருந்து நீக்கப்படலாம் என்றுகூட பேசப்பட்டது. ஹரிஷ் எதைப் பற்றியும் கவலைப்படாமல் படப்பிடிப்புக்காக பொள்ளாச்சிக்கு கிளம்பிவிட்டார்.

இப்படியாக மாமாங்கமாக ஹிட்டே இல்லாத ஹீரோ, அட்டர் ஃப்ளாப் இயக்குனர், ராசியில்லாத ஹீரோயின் என்று கப்பார்சிங் பெரியதாக எதிர்ப்பார்ப்பு ஏதுமில்லாமல்தான் வெளியானது. முதல் காட்சியிலேயே தெரிந்துவிட்டது படம் பக்கா ஹிட். பவனுடைய ரேஞ்ச் பரபரவென்று ஒரேநாளில் எங்கோ உயர்ந்துவிட்டது. ஹரிஷூக்கு பத்துகோடி சம்பளம் தர தயாராக வரிசையில் நிற்கிறார்கள் தயாரிப்பாளர்கள். தென்னிந்தியாவின் ஹாட்கேக் ஹீரோயின் ஆகிவிட்டார் ஸ்ருதி. அடுத்த இரண்டு வருடங்களுக்கு இவரை அசைக்க ஆளில்லை. ஸ்ருதி தழுதழுத்துப் போய் ஹரிஷிடம் ட்விட்டரில் சொல்கிறார். “உங்களுக்கு நன்றிக்கடன் பட்டிருக்கிறேன் ஹரிஷ்”. ஹரிஷின் பதில், “நன்றியெல்லாம் எதற்கு.. நீ என்றுமே என்னுடைய பாக்கியலட்சுமிதான்” (படத்தில் ஸ்ருதியின் பெயர் பாக்கியலட்சுமி)

வரலாற்றுப் பிரசித்தி பெற்ற ஹிட்டடிக்கும் அளவுக்கு படத்தில் என்னதான் இருக்கிறது? ஒன்றுமேயில்லை என்பதுதான் ஹைலைட் மேட்டர். படத்தின் எண்ட் கார்ட் போடும்வரை கதை எங்கே என்று பார்வையாளன் தேடிக்கொண்டே இருக்கவேண்டியதுதான். ஆனால் பரபரப்பான திரைக்கதை, அதிரடி பஞ்ச் வசனங்கள், துள்ளல் பாடல்கள், நிமிடத்துக்கு நாலுமுறை வாய்விட்டு சிரிக்கவைக்கும் காட்சிகள் என்று ரசிகனை சீட்டில் கட்டாயப்படுத்தி கட்டிப்போடுகிறார்கள். காவல்நிலையத்தில் நடக்கும் ‘அந்தாக்‌ஷரி’ காட்சியைப் பார்க்கும் யாருக்காவது வயிறுவலிக்கவில்லை என்றால், அவரது மனநிலையை நாம் சந்தேகிக்கலாம். இந்தப் படத்தையே மீண்டும் ரீமேக் செய்து, தபாங்கின் அடுத்த பகுதியாக சல்மான் நடிக்கலாம் என்றெல்லாம் பாலிவுட் ஆட்களும் சிபாரிசு செய்யுமளவுக்கு ஒரிஜினலுக்கும், ரீமேக்கும் நல்ல வித்தியாசத்தை காட்டியிருந்தார் ஹரிஷ்.

படம் பார்த்த ராம்கோபால் வர்மா சொன்னாராம். “படம் நன்றாக இருந்தால் ஹிட். இன்னும் கொஞ்சம் நன்றாக இருந்தால் சூப்பர்ஹிட். ரொம்ப நன்றாக இருந்தால் ப்ளாக் பஸ்டர். அதையும் தாண்டி சொல்லவேண்டுமென்றால் இனி ‘கப்பார்சிங்’ என்று சொல்லிவிடலாம்”

ராம்கோபால்வர்மாவே சொல்லிவிட்டார். நாமென்ன தனியாக சொல்வது?

சபாஷ் தினகரன்

பொதுவாக நாளிதழ்களில் ‘செய்தி’ மட்டுமே கிடைக்கும். செய்தியை தாண்டிய உணர்வுகள் கிடைப்பதில்லை. செய்தி நிறுவனங்கள் தரும் செய்திகளை மொழிபெயர்த்தோ, காவல்துறை அல்லது சம்பந்தப்பட்ட துறைகளும் நிறுவனங்களும் தரும் செய்திக்குறிப்புகளை தட்டி, வெட்டி, ஒட்டி வழங்கும் செய்திகளையே பெரும்பாலும் நாளிதழ்களில் வாசிக்க முடிகிறது. தினமலர் மாதிரியான நாளிதழ்கள் ஒருபடி மேலேபோய் சிறப்புக் கட்டுரைகளை வார இதழ்களைப் போல எக்ஸ்க்ளூஸிவ்வாக வழங்குவதுண்டு. தினமலரைப் பொறுத்தவரை உள்ளடக்கத்தின் நோக்கம் எப்படியோ, காகிதத்தில் தொடங்கி, செய்திகளையும் கட்டுரை மற்றும் இதரப் பகுதிகளையும் ப்ரசண்டேஷன் செய்யும் வகையில் தரம் என்றும் நிரந்தரம் என்பது என் நம்பிக்கை.

பிரசித்தி பெற்ற தினத்தந்தியிலேயே கூட ‘தலையங்கம்’ சிலகாலமாகதான் வந்துக் கொண்டிருக்கிறது. வாசிக்கப் பொறுமையற்றவர்கள் தொலைக்காட்சிகளிலேயே செய்திகளை அறிந்துக் கொள்கிறார்கள். அதிலும் செய்தி சானல்களில் சுடச்சுட ஃப்ளாஷ் நியூஸ், விஷூவலாகவே கிடைக்கிறது. தமிழில் புலனாய்வு இதழ்களே இப்போது வாரமிருமுறை வந்துக் கொண்டிருக்க செய்தித்தாள்களை வாசிக்காவிட்டால் அப்படியொன்றும் குடிமுழுகி போய்விடாது என்கிற நிலைமை உருவாகி விட்டது. நாளிதழ்கள் தங்கள் பாரம்பரிய வடிவினை மாற்றிக்கொள்ள வேண்டிய கட்டாயம்.

தினகரன் நாளிதழ் இந்நிலைமையை நன்கு உணர்ந்திருக்கிறது என்று தெரிகிறது. சமீப சில மாதங்களாக இந்நாளிதழில் வெளிவரும் சிறப்புக் கட்டுரைகள் அபாரமான உழைப்போடு வெளியாகிறது. கட்டுரைகளின் உள்ளடக்கத்தில் ஆழமும், விரிவும் வெளிப்படுகிறது. சிறப்புக் கட்டுரைகளுக்கு அவர்கள் தேர்ந்தெடுக்கும் பிரச்சினைகளும் வாசகர்கள் தெரிந்துக்கொள்ள வேண்டிய அத்தியாவசியமானவையாக இருக்கின்றன. ஒரு வார இதழில் பணிபுரிபவன் என்கிற முறையில் அவர்களது சில கட்டுரைகளை வாசிக்கும்போது ‘வட போச்சே’ என்று நினைத்து பொறாமைப்படத்தக்க அளவில் சிறப்பாக அமைந்திருக்கின்றன.

நேற்றைய தினகரன் ஞாயிறு இதழில் (மே 14, 2012) பாலகுமாரன் எழுதிய ‘நான் விட்ட பிறகும் அது விடவில்லையே...’ என்கிற அனுபவக் கட்டுரை தமிழ் நாளிதழ் வரலாற்றில் ஒரு மைல் கல். இவ்வகையிலான கட்டுரையை இதுவரை எந்த தமிழ் நாளிதழிலும் வாசித்ததாக நினைவில்லை. ‘விளையாட்டாகதான் அது ஆரம்பித்தது’ என்கிற வரிகளோடு தொடங்கும் இந்த அரைப்பக்க கட்டுரை பாலகுமாரன் எழுத்துகளில் மாஸ்டர்பீஸ். புனைவாற்றல் கைவிடலாம், ஆனால் அனுபவங்கள் ஓர் எழுத்தாளனை என்றுமே கைவிடுவதில்லை என்பதற்கு இக்கட்டுரை நல்ல உதாரணம். பத்தொன்பது வயதில் ஆரம்பித்த புகைப்பழக்கம், அறுபத்து ஆறாவது வயதிலும் தன்னை எவ்வாறாக எல்லாம் அலைக்கழித்துக் கொண்டிருக்கிறது என்பதை சம்பவ உதாரணங்களோடு வெகுசுவாரஸ்யமாக எழுதியிருக்கிறார் பாலகுமாரன். புகை வேண்டாம் என்கிற பிரச்சாரம்தான் இக்கட்டுரைக்கு அடிநாதம் என்கிறபோதிலும் ஏற்கனவே எல்லோரும் அறிந்த விஷயங்களை மீண்டும் நினைவுபடுத்தாமல், புள்ளிவிவரங்களை அள்ளித் தெளித்து அயர்ச்சியடையச் செய்யாமல்.. புகைக்கும் தனக்குமான உறவு.. உடல்ரீதியான கட்டாயத்தின் அடிப்படையில் அப்பழக்கத்தை விடுவது.. விட்டபின்பும் பதினைந்து ஆண்டுகாலம் கழிந்த நிலையிலும் புகைக்கு ஏற்கனவே அடிமைப்பட்டுவிட்ட உடல் ஒத்துழைக்காதது என்று அவரது சுய வாக்குமூலமாக சுவாரஸ்யமாக ஓடுகிறது கட்டுரை. புகைப்பழக்கம் கொண்ட ஒவ்வொருவரையும் பன்மடங்கு குற்றவுணர்வுக்கு உடனடியாக ஆளாக்குகிறது.

பொதுவாக வார இதழ்கள்தான் இம்மாதிரி பிரபலங்களிடம் அனுபவங்களை கேட்டு தொகுத்து வெளியிடுவது வழக்கம். அது நாளிதழ்களில் பிரசுரிக்கப்படக்கூடாது என்றெல்லாம் விதிகள் ஏதுமில்லை. ஆனாலும் நாளிதழ்கள் பெரும்பாலும் செக்ஸ், க்ரைம், பாலிடிக்ஸ் என்றே தங்கள் வரையறையை சுருக்கிக் கொண்டிருக்கிறது. தினகரன் இந்த எல்லையை தாண்ட முயற்சித்து வருகிறது. பாலகுமாரனின் தீவிர வாசகன் என்கிற அடிப்படையில் நீண்டநாள் கழித்து அவரது சிறப்பான எழுத்துகளை வாசிக்க வாய்ப்பு ஏற்படுத்திக் கொடுத்த தினகரன் ஆசிரியர் குழுவினருக்கு வாழ்த்துகளும், பாராட்டுகளும்.

மேலும் நேற்றைய தினகரனின் 19வது பக்கத்தில் (சென்னை பதிப்பு) வெளியான ஒரு வழக்கமான மாமூல் செய்தியில் பிரயோகிக்கப்பட்டிருக்கும் வார்த்தையும் சட்டென்று கவர்ந்தது. நாளிதழ்களின் சம்பிரதாய வார்த்தையான ‘விபச்சாரம்’ என்பதைத் தவிர்த்து ‘பாலியல் தொழில்’ என்று ஒரு செய்தியில் குறிப்பிடப்பட்டிருந்தது. கைதான பெண்களை அழகிகள் என்று குறிப்பிடாமல் இருந்ததும் மிகப்பெரிய ஆறுதல்.

ரீங்காரம்

நேற்று இரவு சரியாக தூக்கம் வரவில்லை. ஆனாலும் தூங்கலாம் என்று படுக்கையில் சாய்ந்தேன். கண்களை மூட கடுப்பாக இருந்தது. இருப்பினும் மூடினேன். ‘ங்கொய்..’ என்று ரீங்காரம் கேட்டது. தொலைக்காட்சியை அணைத்தேனா என்று சந்தேகம் வந்தது. எழுந்து சென்று பார்த்தேன். அணைந்திருந்தது. ‘ங்கொய்..’ இப்போது கேட்கவில்லை. படுக்கையில் சாய்ந்தேன். கண்களை மூட முயற்சித்தேன். மீண்டும் அதே ‘ங்கொய்..’. கண்களை இமைகளால் மூட முடிவதைப் போல, காதுகளை மடல்களால் மூட முடிந்தால் எத்தனை சுளுவாக இருக்கும். இயற்கைக்கு படைப்பாற்றல் போதவில்லை. கடவுள் ஒரு எழுத்தாளனாக இருந்திருக்கும் பட்சத்தில் காதை மட்டுமல்ல, மூக்கை மூடவும் ஏதேனும் வசதி படைத்திருப்பான்.

‘ங்கொய்..’ சத்தத்தை கூர்ந்து கவனித்தேன். என்னுடைய முப்பதாண்டுகால வாழ்வியல் தரிசன கவனத்தை மொத்தமாய் குவித்ததின் மூலமாக அது என்னவென்று உணரமுடிந்தது. கொசு. கொசுவின் ரீங்காரம். கொசுவுக்கு வாய் உண்டா? வாய் இருப்பின் ஏன் இப்படி சத்தமிடுகிறது? துணை தேடுகிறதா? பசிக்கிறதா? தாகமெடுக்கிறதா? அல்லது சக கொசு ஏதேனும் அதை பாலியல் வன்முறை செய்ததா? இவ்வாறாக ஓர் உயிரினத்துக்கு சக உயிரினத்தாலோ அல்லது தன்னாலேயோ ஏற்படும் தொல்லைகள் குறைந்தது ஆயிரத்தை பட்டியலிட்டேன்.

அந்த கொசுவை என் கண்களால் பார்க்க முற்பட்டு தலையை திருப்பினேன். சத்தம் நின்றது. கொசு பறந்தது. இருட்டில் முழுமையாக அதனுடைய உடலுருவை காண இயலவில்லை. போர்வையை விலக்கினேன். எழுந்தேன். அறையிலிருந்த அறுபது வாட்ஸ் சக்திகொண்ட குண்டுவிளக்கினை போட முற்பட்டு, சுவரில் சுவிட்ச் தேடினேன். தடவினேன். போட்டேன். மஞ்சள் வெளிச்சம் அறையில் விரவியது. மெல்லிய ஊதாநிற சுண்ணாம்புப் பூச்சு சுவர்களில் வெளிச்சம் பட, மஞ்சளும் ஊதாவும் இணைந்து உருவாக்கிய புதிய நிறம் மனதை கொள்ளை கொண்டது.

ஒரு படைப்பாளியின் பிரச்சினையே இதுதான். எதை நோக்கி நகர்ந்தாலும், அவனது நகரல் குறிப்பான இலக்கினை நோக்கிய பயணத்தினூடே நேர்க்கோட்டில் பயணிக்காமல், பரவலாகி பக்கத்து இலக்குகளையும் கவனித்து, குறிபார்க்கப்பட்ட இலக்கினை தேடி சேர்வது தாமதமாகும். அவ்வாறாகவே ரீங்கரித்த கொசுவினை காணும் என்னுடைய நோக்கம் அறையில் பரவிய ஒளி, சுவரில் பூசப்பட்ட வண்ணம் என்று கல்லெறிந்து நொறுங்கிய கண்ணாடியாய் சிதறியது. எங்கே கொசு?

பத்துக்கு பதினைந்து அளவில் கட்டப்பட்ட அறை முழுக்க துல்லியமாய் அங்குலம் விடாமல் தேடினேன். ரீங்கரிப்பு சங்கீதம் காதுகளில் விழுகிறதா என்று உன்னிப்பாய் அவதானித்தேன். மின்விசிறி சுழலும் சத்தம் மட்டுமே கேட்கிறது. தூரத்தில் எங்கோ நாய் அழுகிறது. அதற்கு பசியாக இருக்கலாம். அல்லது துணை தேடலாம். இல்லையேல் இரவுக்காட்சி முடித்துவந்த யாரையோ பார்த்து குலைத்திருக்கலாம். குலைக்கப்பட்டவன் குரோதத்தில் கல்லெறிந்து காயப்படுத்தியிருக்கலாம். வலி தாங்காமல் அந்த நாய் அழுதிருக்கலாம். மின்விசிறியை அணைத்தேன்.

கண்டேன் கொசுவை. ஒருவழியாய். ஒன்றல்ல, இரண்டு. இப்போது என் குழப்பம் அதிகரித்தது. என் காதில் கத்தியது எந்த கொசு. இரண்டு கொசுவும் அளவில் ஒரே மாதிரியாக இருக்கிறது. இரண்டுக்குமே இறக்கைகள் இருக்கிறது. கண்களும், காதுகளும், மூக்கும், வாயும், உதடுகளும், பற்களும் இருக்கிறதா என்று என்னுடைய வெறும் கண்களுக்கு தெரியவில்லை. ஒருவேளை இருக்கலாம். அல்லது இல்லாமலும் இருக்கலாம். ஆனால் உயிர் இருக்கிறது. ஓர் உயிரினத்துக்கு முக்கியமானது உயிர். நான் பார்த்த இரண்டு கொசுவுக்கும் உயிர் இருந்தது.

மின்விசிறியை அணைத்ததால் அந்த கொசுக்களால் இயல்பாக பறக்க முடிந்தது. கொசுக்கள் பறவைகள் அல்ல என்றபோதிலும் அவற்றால் பறக்க முடிவது படைப்பாற்றலுக்கே உரிய தனித்துவம். இந்த இரு கொசுக்களும் காதலர்களாக இருக்கலாம். கணவன் மனைவியாக இருக்கலாம். நண்பர்களாக இருக்கலாம். எதிரிகளாக இருக்கலாம். ஒன்று ஆணாகவும், மற்றொன்று பெண்ணாகவும்.. இல்லையேல் இரண்டுமே ஆணாகவும்.. இரண்டுமே பெண்ணாகவும் எப்படிவேண்டுமானாலும் இருக்கலாம். நிகழ்கால நிகழ்தகவு இதைதான் கற்பிக்கிறது.

இந்த இரண்டு கொசுக்களில் ஏதோ ஒரு கொசு என் காதில் சற்றுமுன் ரீங்கரித்தது. அல்லது இரண்டுமே தலா ஒரு காதினை வாடகைக்கு பிடித்து ரீங்கரித்திருக்கலாம். அந்த ரீங்கார மொழியின் மூலம் இக்கொசுக்கள் என்னிடம் சொல்ல முயல்வது என்ன?

நான் கொசு. நீ மனிதன். உன்னுடைய ஒருநாள் உறக்கத்துக்கு எங்கள் உயிரை கொல்லாதே என்றா? அல்லது அவை என்னிடம் அவற்றின் இருப்பை வெளிப்படுத்தி நாங்களும் உயிர்கள்தான். எங்களுக்கும் உணர்வுகள் உண்டு என்று சொல்ல முயற்சித்தனவா? குறிப்பாக இதையெல்லாம் சொல்ல அவை என்னை தேர்ந்தெடுத்தது எதனால்? படைப்பாளி என்பதால் எனக்கு கொசுக்களின் மொழி புரியலாம் என்று அவை நினைத்திருக்கலாம்.

உண்மையை சொல்லப்போனால் சில நேரங்களில் என்னுடைய மொழியே எனக்கு சமயங்களில் புரிவதில்லை. அவற்றை வாசித்து புரிந்துகொள்ளும் வாசகர்கள் இருக்கிறார்கள் என்பதாலேயே மட்டுமே இன்னமும் நான் எழுத்தாளனாக எழுத முடிகிறது.

நடு நிசி தாண்டி நாலு மணி நேரம் ஆகிவிட்டது. மனம் சுறுசுறுப்பாக இயங்கினாலும், கண்கள் ஓய்வை வேண்டியது. குண்டு விளக்கை அணைத்தேன். மின்விசிறியை சுழல செய்தேன். படுக்கையில் விழுந்தேன். ரீங்காரம் கேட்காதா என்று ஏங்கியது என் காதுகள். அந்த கொசுக்கள் என்ன நினைத்தனவோ, அதற்குப் பிறகு என்னை தொல்லைப்படுத்தவேயில்லை.

நாளை காலை என்னுடைய இணையத்தளத்தில் நான் படைக்க வேண்டிய இலக்கியம் ஒருவாறாக இவ்வாறு தயாராகிவிட்டது. எப்படியும் ஒரு ஐநூறு வார்த்தைகள் தேத்திவிடலாம் என்கிற நினைப்பே எனக்கு நிம்மதி தந்து துயில ஆரம்பித்தேன்.

(Thanks : Inspiration to achieve this ilakkiyam from முறையீடு)

கரை மேல் தவிக்க வைத்தான்!

 “மீனுக்கு விலை சொல்ல சொன்னா, கப்பலுக்கு விலை சொல்லுறீயே?” –மீன்காரர்கள் தங்கள் வாடிக்கையாளர்களிடம் இப்போது வழக்கமாக எதிர்கொள்ளும் வசனம் இது.

“என்னம்மா பண்ணுறது, மீன் புடிக்க ஸ்ட்ரைக் நடக்குது. பயங்கர டிமாண்டு. மே மாசம் வரைக்கும் கொஞ்சம் முன்னபின்னதான் விலை இருக்கும்” மீன்காரர் இப்படித்தான் சமாதானம் சொல்கிறார். மீன்வாசம் இல்லாமல் சோறு இறங்காது என்பவர்கள், இன்னொரு புரட்டாசி மாதமாக இந்த காலக்கட்டத்தை நினைத்து, நாக்கை கொஞ்சம் கட்டுப்படுத்திக் கொள்ள வேண்டியதுதான்.

மீனவர்கள் ‘ஸ்ட்ரைக்’ என்கிறார்கள். அரசும், மற்றவர்களும் இதை ‘தடை’ (Ban) என குறிப்பிடுகிறார்கள். உண்மையில் இந்த நாற்பத்து ஐந்து நாட்களும் மீன் பிடிக்க ‘கட்டுப்பாடு’ என்பதே சரி.

இந்தியாவில் மீன்பிடி என்பது மிக முக்கியமான பெரிய தொழில். உலகளவிலான மீன் தேவையை ஈடு செய்வதில் இந்தியாவின் பங்கு முக்கியமானது. இத்தொழிலில் நாம் இரண்டாம் இடத்தில் இருக்கிறோம். 1990க்கு பிறகு தானியங்கள், பால், முட்டை ஆகிய உற்பத்திகளை ஒப்பிடுகையில் மீன் உற்பத்தியின் வளர்ச்சி நம் நாட்டில் குறிப்பிடத்தக்க அளவில் இருக்கிறது. இந்தியாவில் சுமார் ஒன்றரை கோடி பேருக்கு வாழ்வாதாரம் மீன்தான்.

1999ல் மத்திய கடல் மீன்பிடி ஆராய்ச்சி நிறுவனம் (Central Marine Fisheries Research Institute) இந்திய கடல் மீன்வளம் குறித்த ஒரு அறிக்கையை சமர்ப்பித்தது. அவ்வறிக்கையில் 91ஆம் ஆண்டு வாக்கில் சென்னை கடலில் ஐம்பது மீட்டருக்கும் கீழான ஆழத்தில் ட்ராலர் இழுவலை கொண்டு ஒரு மணி நேரத்துக்கு 110.8 கிலோ மீன் பிடிக்க முடிந்ததாகவும், 97 ஆம் ஆண்டு 29.7 கிலோ தான் பிடிக்க முடிந்தது எனவும் தெரிவித்தது. மீன்வளம் குறித்து ‘அலாரம்’ அடித்த இந்த அறிக்கையைத் தொடர்ந்து, மீன்களின் இனப்பெருக்க காலத்தில் இயந்திரப்படகு கொண்டு கடலில் மீன்பிடிக்க கட்டுப்பாட்டினை 2001ஆம் ஆண்டு தமிழ்நாடு, ஆந்திரா அரசுகள் கொண்டுவந்தது. வங்கக்கடல் எல்லையில் ஏப்ரல்-மே மாதங்களில் நாற்பத்து ஐந்து நாட்களுக்கு இயந்திரப் படகுகள் ட்ராலர் இழுவலை கொண்டு மீன் பிடிக்கக் கூடாது என்பதே அந்த கட்டுப்பாடு. அரபிக் கடல் எல்லையில் ஜூன் மாதம் இந்த கட்டுப்பாடு விதிக்கப்படும். கடல் எல்லையில் குறைந்த தூரத்துக்கு பயணித்து மீன்பிடிக்கும் ஃபைபர் படகுகளுக்கு இந்த கட்டுப்பாடு இல்லை. வல்லம், கட்டுமரம் ஆகியவற்றைப் பயன்படுத்தும் மீனவர்களும் இக்காலக் கட்டத்தில் கடலில் மீன்பிடிக்கலாம்.

இந்த கட்டுப்பாட்டுக்கு மீனவர்களிடையே வரவேற்பும் இருக்கிறது. எதிர்ப்பும் இருக்கிறது. பாரம்பரிய நாட்டுப்படகு மீன்பிடித் தொழிலாளர்கள் இந்த கட்டுப்பாட்டினை முழுமனதோடு வரவேற்கிறார்கள். பெரிய மோட்டார் படகுகளில் வேலை பார்க்கும் மீனவர்களிடையே எதிர்ப்பும், ஆதரவும் கலந்திருக்கிறது.

“பெருமுதலாளிகளின் ஆதிக்கத்துக்கு மீன்பிடித்தொழில் கைமாறிவிட்டது” என்று வருத்தப்படுகிறார் அகில இந்திய பாரம்பரிய மீனவர் சங்கத்தின் தலைவர் மகேஷ்.

“சிறிய கண்ணிகளை கொண்டிருக்கும் டிராலர் இழுவலை எழுபதுகளில் இந்திய அரசாங்கத்தால் மீனவர்களுக்கு அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. இந்த இழுவலையை பயன்படுத்தும்போது மீன்கள் மட்டுமின்றி, பாசி, மீன்முட்டைகள் என்று கடலின் சகலமும் ஒட்டுமொத்தமாக வலையில் சுரண்டப்படுகிறது. இதனால் மீன்களின் இனப்பெருக்கம் பாதிக்கப்பட்டு மீன்வளம் குறைகிறது. ஒட்டுமொத்தமாக இந்த இனப்பெருக்க காலத்தில் தடைவிதிப்பது சரியல்ல. ட்ராலர் வலைகளை பயன்படுத்த வேண்டுமானால் தடை விதிக்கலாம். வருடத்துக்கு ஒன்றரை மாதம் வேலை இழக்கும் மீன்பிடித் தொழிலாளர்களின் சமூகக்கடமை கடுமையாக பாதிக்கப்படுகிறது. ஜூன் மாதம் தங்கள் குழந்தைகளின் கல்விச்செலவை எதிர்நோக்கியிருக்கும் காலத்தில் வேலையிழந்து, சம்பளமின்றி இருப்பது கொடுமையான சூழல். தங்களது அடுத்த தலைமுறைக்கு தரமான கல்வியை மீனவன் வழங்குவதை இது தடுக்கிறது. கந்து வட்டி பெருகுகிறது. கடலைத் தாண்டிய மீனவர்களின் வாழ்வையும் அரசாங்கம் கணக்கில் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும்” என்று ஆவேசப்படுகிறார் மகேஷ்.

இந்த கட்டுப்பாடு இந்திய கடல் எல்லையில் இருக்கும் மீனவர்களை மட்டும்தான் கட்டுப்படுத்துகிறது. இதே காலக்கட்டத்தில் வெளிநாட்டு மீன்பிடி கப்பல்கள் நம் கடல் எல்லையில் மீன்பிடித்துச் செல்லுகிறது. இதற்கு டங்கல் ஒப்பந்தம் வழி செய்கிறது என்றும் பாரம்பரிய மீனவர் சங்கம் குற்றம்  சாட்டுகிறது.

ஒரு சராசரி மீன்பிடி படகினை உருவாக்க தோராயமாக இன்றைய தேதியில் முப்பது லட்சத்திலிருந்து ஐம்பது லட்சம் வரை செலவாகிறது. அப்படகு ஒருமுறை கடலுக்குள் செல்ல (டீசல், மீனை பதப்படுத்த ஐஸ் என்று அடிப்படைச் செலவுகளுக்கு) குறைந்தபட்சம் ஒன்றரை லட்சம் ரூபாயை முதலீடாக அப்படகு முதலாளி எதிர்கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது. ஆறு பேராவது படகில் செல்வார்கள். ஒரு வாரத்துக்கும் மேலாக கடலில் தங்கியிருப்பார்கள். பிடித்து வரும் மீனை விற்று வரும் தொகையில் முதலீட்டினை தவிர்த்து மீதமிருக்கும் லாபம் வேலைபார்த்த மீனவர்களுக்கும், படகு முதலாளிக்கும் பங்காக பிரியும். லாபமும் கிட்டத்தட்ட முதலீட்டு அளவுக்கே இருக்கும். இன்றைய தேதியில் மீன்பிடித் தொழில் ஒரு காஸ்ட்லியான தொழில். நாற்பத்தைந்து நாள் கட்டுப்பாடு என்றால் குறைந்தபட்சம் இரண்டு ட்ரிப்பாவது ஒரு மீனவருக்கு இழப்பாகிறது. முதலாளிக்கு மூன்று, நான்கு ட்ரிப்புகள் இழப்பு.  ஒரு மோட்டார் படகுக்கும், மீன்பிடித் தொழிலாளர்களுக்கும் இக்காலக் கட்டத்தில் எவ்வளவு பண இழப்பு ஏற்படும் என்பதை தோராயமாக நீங்களே கணக்கிட்டுக் கொள்ளலாம். தமிழகத்தில் ஆறாயிரத்து எழுநூறு இயந்திரப் படகுகள் இந்த கட்டுப்பாட்டுக் காலத்தில் கடலுக்கு செல்ல முடியாது.

“இந்த ஒன்றரை மாத காலமும் தொழிலாளர்கள் பெரும்பாலும் சும்மாதான் இருக்கிறார்கள். வெளியூரில் வந்து வேலை பார்க்கும் மீனவர்களாக இருந்தால் ஊருக்கு சென்றுவிடுவார்கள். கடலைத் தவிர்த்து அவர்களுக்கு வேறு வேலை எதுவும் தெரியாது. அப்படியே தெரிந்தாலும் இந்த ஒன்றரை மாதத்துக்கு மட்டும் வேறு வேலை என்பது எப்படி சரிப்படும்?” என்கிறார் சென்னை-திருவள்ளூர்-காஞ்சி விசைப்படகு மீனவர் சங்கத்தில் கணக்காளராக பணிபுரியும் பிரபாகரன். அரசு இவர்களுக்கு ஏதேனும் செய்வதாக இருந்தால், இவர்களுக்கு இந்த கட்டுப்பாட்டுக் காலத்தில் தந்துவரும் உதவித்தொகையை நியாயமான அளவில் அதிகரிப்பதுதான்  என்பதும் பிரபாகரனுடைய கருத்து. இப்போது தமிழக மீனவர்களுக்கு இந்த நாற்பத்தி ஐந்து நாட்களுக்கு குடும்பம் ஒன்றுக்கு (ரேஷன் கார்டு அடிப்படையில்) ரூபாய் இரண்டாயிரம் உதவித்தொகையாக வழங்கப்படுகிறது.

வேலையில்லாமல் இருக்கும் மீனவர்களில் சிலர் ஃபைபர் படகுகளில் மீன்பிடிக்க செல்வதுண்டு. இக்காலக் கட்டத்தில் மோட்டார் படகுகளுக்கு செய்யவேண்டிய மராமத்து பணிகளை முதலாளிகள் மேற்கொள்கிறார்கள். மீனவர்கள் வலை, தூண்டில் உள்ளிட்ட மீன்பிடித் தொழிலுக்கு தேவையான விஷயங்களை பராமரிப்பு செய்து வைத்துக் கொள்கிறார்கள். சமீபத்தில் காசிமேடு மீன்பிடி துறைமுகத்துக்கு நாம் சென்றிருந்தபோது, அங்கு கார்பெண்டர்களும், மெக்கானிக்குகளும் பம்பரமாக பணியாற்றி சுழன்றுக் கொண்டிருந்ததை காணமுடிந்தது. மீனவர்களுக்கு வேலையிழப்பாக இருந்தாலும், இவர்களுக்கு இக்காலக்கட்டத்தில் வேலை இரவுபகலாக கிடைக்கிறது. படகுகளை சீரமைக்க பாண்டிச்சேரி அரசாங்கம் படகு உரிமையாளருக்கு மானியம் வழங்குகிறதாம். அம்மாதிரி தமிழக விசைபடகு உரிமையாளர்களுக்கும் அரசு மானியம் வழங்கினால் நல்லது என்று படகு உரிமையாளர் ஒருவர் நம்மிடம் ஆதங்கப்பட்டார்.

“தடைக்காலம் நல்லதுதான். மீன்களின் இனப்பெருக்க காலத்தில் ஆழ்கடல் மீன்பிடிப்பால் மீன்வளம் குறையும். இதனால் வருடம் முழுக்க மீனவர்கள் துன்பப்பட வேண்டியிருக்கும். கட்டுப்பாடுக் காலம் முடிந்ததும் கடலுக்கு செல்லும் மீனவர்களுக்கு நல்ல அளவில் மீன் கிடைக்கிறது. ஆனாலும் ஓர் ஒன்றரை ரெண்டு மாத காலத்தில் பழைய குருடி, கதவைத் திறடி கதைதான். ” என்கிறார் மீனவர் கலைமணி.

தடையை யாரேனும் மீறினால்? அதற்கு வாய்ப்பேயில்லை. மீனவர் சங்கங்கள் இதை உறுதி செய்கின்றன. அவ்வாறு தடையை மீறும் படகுகளுக்கு லைசென்ஸ் ரத்து செய்யப்படுகிறது. டீசல் மானியம் கிடைக்காது.

“இறால் போன்ற லாபம் தரும் மீன்கள் ஆற்று முகத்துவாரத்தில்தான் உருவாகும். இன்று ஆறுகளில் போதிய நீரின்மையால் இந்த வளம் முற்றிலுமாக குறைந்துபோயிருக்கிறது. நிலத்தின் கழிவுகளை கொட்டும் இடமாக ஆறுகள் மாறிவருகின்றன. இந்த கழிவுகள் மொத்தமாக சென்று சேருவது கடலில்தான். நிலத்தில் வாழும் மனிதர்களுக்கு கடல் என்ன குப்பைத் தொட்டியா?” என்று கேள்வி எழுப்புகிறார் தமிழ்நாடு மீனவர் முன்னேற்ற சங்கத்தின் நிறுவனர் கபடி மாறன். ஆலை மற்றும் அணு உலைக் கழிவுகள், கடல் நீரை குடிநீராக்கும் திட்டம் என்றெல்லாம் தீட்டப்படும் திட்டங்களும் கடலில் மீன்வளம் குறைய காரணமாக இருக்கின்றன என்கிறார் இவர். மாசு கட்டுப்பாட்டு வாரியம் நிலத்தில் மேற்கொள்ளும் கண்காணிப்பை கடலுக்கும் செலுத்த வேண்டும் என்பது இவரது வேண்டுகோள்.

“நாற்பத்து ஐந்து நாள் கட்டுப்பாட்டினை மீனவர்களுக்கு விதிப்பவர்கள், அதே காலக்கட்டத்தில் கடலில் கொட்டப்படும் கழிவுகளுக்கும் தடை விதிப்பார்களேயானால் மீன்வளம் மீது அரசுக்கு உண்மையான அக்கறை இருக்கிறது என்று எடுத்துக் கொள்ளலாம்” என்று பாரம்பரிய மீனவர் சங்கத்தின் மகேஷ் சொல்கிறார்.

“தடையை விதித்து சட்டம் போடுபவர்கள் அடிப்படை அறிவோடு செயல்பட வேண்டும். மீனவர்களுக்கான சட்டத்தைப் பற்றி பாராளுமன்றத்திலோ, சட்டமன்றத்திலோ பேச எங்களுக்கு போதுமான பிரதிநிதிகள் இல்லை. பழங்குடி இனமான மீனவர் இனம் இன்னமும் பிற்படுத்தப்பட்டவர்கள் பட்டியலில்தான் இருக்கிறது. மண்டல் பரிந்துரை எங்களை பழங்குடியினராக அறிவிக்க வேண்டுமென கோருகிறது. இதுவரை இந்த பரிந்துரையை முன்வைத்து எங்களுக்காக குரல் கொடுக்க யாருமில்லை. மீனவர்களுக்கு தனித் தொகுதியும் இல்லை. அரசியலில் எங்களுக்கான பிரதிநிதித்துவம் சரியாக கிடைக்குமேயானால் கடல்சார்ந்த தொழில் குறித்த சட்டங்களோ, திட்டங்களோ போடும்போது இத்தொழில் குறித்த அக்கறையான பார்வை கொண்டவர்களின் பங்கு இருக்கும்” என்கிறார் மீனவ சமூகத்தைச் சேர்ந்த வழக்கறிஞரான அருள்.

மீன்களின் இனப்பெருக்க பருவத்தில் நாற்பத்தி ஐந்து நாட்களுக்கு மீன் பிடிக்கக் கூடாது மாதிரியான பாரம்பரியக் கட்டுப்பாடுகள் மட்டும் போதாது. இவை தவிர்த்து மீனவர்களுக்கு சில நவீன வசதிகளை நடைமுறைப்படுத்த அரசு முயற்சிக்க வேண்டும். அடிப்படைக் கட்டமைப்பு வசதிகளை மேம்படுத்தியாக வேண்டும்.

·     கடலில் கொட்டப்படும் நச்சுக் கழிவுகளை கட்டுப்படுத்த வேண்டும்.

·     ஆறு கடலில் கலக்கும் முகத்துவாரங்களை தூர்வாரி ஆழப்படுத்த வேண்டும்.

·     நாற்பத்து ஐந்து நாட்கள் வேலை செய்யமுடியாத மீனவர்களுக்கு தற்காலிக (மீன்பிடி சார்ந்த) மாற்றுத் தொழிலினை அரசே அறிமுகப்படுத்த வேண்டும்.

·     ஆபத்து மிகுந்த மீன்பிடித் தொழிலுக்கு செல்வோருக்கான அடிப்படைப் பயிற்சிகளை வழங்க வேண்டும்.

·     மீன்பிடித் துறைமுகங்களை சுகாதாரமாக பராமரிக்க வேண்டும். மீன்களை பதப்படுத்தி வைக்கும் ஐஸ் பேக்டரிகளை இங்கே உருவாக்க வேண்டும். சர்வதேசத் தரம் இல்லாத மீன்பிடித் துறைமுகங்களில் வணிக பரிமாற்றம் செய்துக்கொள்ள அயல்நாட்டு நிறுவனங்கள் மறுக்கின்றன. கேரளாவில் இருக்கும் கொச்சி போன்ற மீன்பிடித் துறைமுகங்களின் பாணியின் தமிழகத்தின் காசிமேடு, தூத்துக்குடி, கன்னியாகுமரி, கொளச்சல், கடலூர், நாகப்பட்டினம் ராமேஸ்வரம் ஆகிய துறைமுகங்களை தரமுயர்த்த வேண்டும்.

·     மீன்வளத்தை கண்டறிந்து மீனவர்களுக்கு தெரிவிக்க தகவல் பரிமாற்ற மையம் தேவை. இந்த மையத்துக்கு ஜி.பி.எஸ். மாதிரியான நவீன வசதிகள் ஏற்படுத்தித் தரப்பட வேண்டும். அயல்நாட்டு மீனவர்கள் பயன்படுத்தும் ஈக்கோசவுண்டர், சர்ச் லைட் போன்ற வசதிகளை நம் மீனவர்களுக்கும் வழங்க வேண்டும்.

·     இயற்கை சீற்ற காலங்களில் மீனவர்களுக்கு போதிய பாதுகாப்பு வழங்கிட வேண்டும். கடல் எல்லையில் ரோந்துப் பணியில் ஈடுபட்டிருக்கும் கடலோர காவல்படையினர் பிராந்திய மொழி தெரிந்தவர்களாக இருக்கவேண்டும். மீனவர்களுக்கு அவரவர் தாய்மொழி தவிர்த்து மற்றமொழி தெரிந்திருப்பது அரிதான விஷயம். நம் கடலோர ரோந்து படையில் தமிழ், தெலுங்கு மொழி தெரிந்த வீரர்களுக்கு முன்னுரிமை வழங்கப்பட வேண்டும்.

·     இவையெல்லாவற்றையும் விட முக்கியமாக கடலோர மீனவர்களின் குடியிருப்புகளை ‘காலி’ செய்யும் அரசின் மனப்போக்கு மாறவேண்டும். மீன்பிடித்தொழிலில் ஈடுபட்டிருப்பவர்கள் கடலுக்கு அருகே வசிப்பதுதான் அவர்களது இயல்பான வாழ்வுமுறை. கடலையும் அவர்களையும் தூரப்படுத்துவதால் ஏற்படும் விளைவுகளை எண்ணிப் பார்க்க வேண்டும்.

 கடலில் நாம் எதையும் விதைப்பதில்லை. அறுவடையை மட்டுமே அனுபவிக்கிறோம். இதை மனதில் கொண்டு இருக்கும் வளத்தை தக்க வைப்பதற்கான, பெருக வைப்பதற்கான முயற்சிகள் என்னென்ன இருக்கிறதோ, அத்துணையையும் மத்திய-மாநில அரசுகள் முயற்சிப்பது அவசியம்.

சில புள்ளி விவரங்கள் :

தமிழக கடற்கரை நீளம் : 1,076 கி.மீ

கடலோர மாவட்டங்கள் : 13

மீனவ கிராமங்கள் : 591

கடலோர மீனவர்கள் எண்ணிக்கை : 8.92 லட்சம்

நேரடி மீன்பிடித்தொழிலில் ஈடுபட்டுள்ளவர்கள் : 2.60 லட்சம்

மீன்பிடி வாகனங்கள் : 6,700 இயந்திரப் படகுகள்
                                               54,163 பாரம்பரியப் படகுகள்
                                               (21,898 வல்லம்

                                               32,265 கட்டுமரம்)

மீன் உற்பத்தி (2010-11) : 4.04 லட்சம் டன்
                                                (ரூ.4,086 கோடி மதிப்பு)

ஏற்றுமதி (2010-11) : 84,495 டன்
                                         (ரூ.2802.02 கோடி)

(நன்றி : புதிய தலைமுறை)