ராஜரதா!

ஓர் எழுத்தாளர் வீட்டு வாசலில் அமர்ந்திருக்கிறார். சில அரசியல் கட்சி இளைஞர்கள் (சாதிக்கட்சி மாதிரி காட்டுகிறார்கள்) அவரை சந்தித்து, அவர் எழுதிய நாவல் ஒன்று குறித்து மிரட்டுகிறார்கள். அந்த நாவலில் தங்கள் இனம் அவமதிக்கப்பட்டிருப்பதாக கூறி, அவரிடம் வலுக்கட்டாயமாக மன்னிப்பு கடிதம் வாங்குகிறார்கள்.

தமிழ்நாட்டில் நிஜமாகவே நடந்த இந்த சம்பவத்தை கன்னடத்தில் ஒரு காட்சியாக படமாக்கியிருக்கிறார்கள். படத்தின் பெயர் ‘ராஜரதா’.

கன்னட சினிமாவின் நியூவேவ் இயக்குநர்களில் குறிப்பிடத்தக்கவராக போற்றப்படும் அனுப் பண்டாரியின் இரண்டாவது படம். மூன்று ஆண்டுகளுக்கு முன்பு அவர் இயக்கத்தில் வெளிவந்த முதல் படமான ‘ரங்கி தரங்கா’, விமர்சகர்களால் ஆஹாஓஹோவென பாராட்டப்பட்டு, கொஞ்சம் கொஞ்சமாக பிக்கப் ஆகி வசூலிலும் சாதனை படைத்தது. விருதுகளும் குவிந்தன.

‘ரங்கி தரங்கா’வில் தன்னுடைய தம்பியா நிரூப் பண்டாரியை ஹீரோவாக அறிமுகம் செய்தார். இரண்டாவது படமான ‘ராஜரதா’விலும் அவர்தான் ஹீரோ. தம்பியுடையான் ஹீரோ கால்ஷீட்டுக்கு கவலைப்படான்.

இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு காவிரிப் பிரச்னையின் காரணமாக கே.பி.என். நிறுவனத்தின் ஐம்பதுக்கும் மேற்பட்ட பேருந்துகள் கன்னட வெறியர்களால் கொளுத்தப்பட்ட சம்பவத்தை அடிப்படையாக வைத்து ‘ராஜரதா’ எடுக்கப்பட்டிருக்கிறது. அந்த வன்முறைக்கு நேரடியாக சம்மந்தப்படாத வேறு பின்னணி பிரச்சினை இருந்திருக்கலாம் என்று இயக்குநர் கணிக்கிறார். அதாவது ‘முதல்வன்’ படத்தில் இடம்பெறும் வன்முறையை, வேறொரு பிரச்சினையை திசைமாற்ற முதல்வரே உருவாக்குவது மாதிரி.

கன்னடத்திலேயே கன்னடர்களின் வன்முறையை கண்டித்து படமெடுத்திருப்பது துணிச்சலான முயற்சிதான். அதிலும் கிளைமேக்ஸ் காட்சியின் வன்முறை பின்னணி இசையில் ‘தமிழண்டா’ என்றெல்லாம் கோஷம் ஒலிக்கிறது.

‘ராஜரதா’ என்பது பேருந்தின் பெயர். பேருந்தே கதை சொல்வதை போன்று (புனீத் ராஜ்குமார் குரலில்) திரைக்கதை அமைக்கப்பட்டிருக்கிறது. நம்மூர் ‘எங்கேயும் எப்போதும்’ படத்தின் பாதிப்பும் இயக்குநருக்கு நிறைய இருக்கிறது.

கேட்பதற்கு சூப்பராக தெரியும் இந்த கதை, திரைக்கதையை ஐரோப்பிய ரொமான்ஸ் காமெடி பாணியில் ரொம்பவும் சுமாராகதான் எடுத்திருக்கிறார் பண்டாரி. ஒருவேளை உலகப்பட சூனாகானாக்கள், ‘ஆரண்ய காண்டம்’ மாதிரி மெச்சிக் கொள்ளலாம்.

வழக்கமாக கன்னட சினிமா ஹீரோக்கள்தான் சுமாராக இருப்பார்கள். ஆனால், இதிலோ ஹீரோயின் அவந்திகா ஷெட்டி, ‘தேவுடா’ என்று ரசிகர்கள் தலையில் துண்டு போட்டுக் கொண்டு தியேட்டரை விட்டு வெளியே வரும் வகையில் ஆயா லுக்கில் இருக்கிறார். படம் முழுக்க லெக்பீஸ் தெரியும் வண்ணம் அவர் கவர்ச்சி காட்டியிருந்தாலும், ரசிகனுக்கு இந்த கவர்ச்சி இனம் தெரியா அமானுஷ்ய உணர்வையே முதுகுத்தண்டில் ஏற்படுத்துகிறது. குளோஸப்பில் காஞ்சனா பேய் கணக்காக பயமுறுத்துகிறார். கன்னட காஞ்சனாவான ‘கல்பனா’வின் ஹீரோயின் அவர்தான் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

மாறாக ஹீரோ நிரூப் பண்டாரி, அம்சமான அமுல் பேபி லுக்கில் ரசிகைகளின் கனவுகளை ஆளக்கூடிய தோற்றத்தில் சுறுசுறுவென்றிருக்கிறார்.

படத்தின் ஹைலைட்டே, ஆர்யாதான். தமிழில் நடிக்கத் தெரியாத ஹீரோ என்று பெயரெடுத்திருக்கும் இவர், கன்னடத்தில் அனாயசமான தாதாவாக நடிப்பில் பின்னுகிறார்.

அரசியல் படங்களை எடுக்க சினிமாவின் தொழில்நுட்பம் மட்டும் போதாது. அடிப்படை அரசியலும், கிராம கிளைக்கழகத்தின் வார்டு நிலவரம் வரை அறிந்திருக்க வேண்டும். இல்லையேல் ‘அரசியல்வாதிகள் என்றாலே மோசம்தான்’ என்று அமெச்சூராக ‘ராஜரதா’தான் எடுக்க முடியும், ‘அமைதிப்படை’கள் சாத்தியமாகாது போகும்.

எதற்கு சினிமா ஸ்ட்ரைக்?

கடந்த இரு வாரங்களாக தமிழ் சினிமா உலகம் ஸ்ட்ரைக்கால் பெருமளவு பாதிக்கப்பட்டிருக்கிறது. புதிய படங்கள் வெளிவராததால், திரையரங்குகள் பழைய படங்களை போட்டு ஒப்பேத்திக் கொண்டிருக்கின்றன. தமிழ் திரைப்பட தயாரிப்பாளர் சங்கம், டிஜிட்டல் ஒளிப்பரப்புக்கான கட்டணத்தை குறைக்க வேண்டும் என்கிற கோரிக்கையை முன்வைத்து இந்த வேலைநிறுத்தத்தை நடத்தி வருகிறார்கள்.

அதென்ன டிஜிட்டல் ஒளிப்பரப்பு?

பத்து ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வரை பிலிம் புரொஜெக்டர்களைதான் நம் தியேட்டர்களில் பயன்படுத்தி வந்தோம். பிலிம் பிரிண்ட், விலை மிகவும் அதிகம். தோராயமாக ஒரு பிரிண்டுக்கு 60,000 முதல் 80,000 வரை (பிலிமின் தரத்தைப் பொறுத்து விலை) செலவாகும்.

அதாவது நூறு தியேட்டர்களில் ஒரே நேரத்தில் ஒரு படத்தை ரிலீஸ் செய்ய வேண்டுமானால் (பகல் காட்சியாக மட்டும் இருந்தாலும் சரி, நான்கு காட்சிகளாக இருந்தாலும் சரி) பிலிம் செலவு மட்டுமே அறுபது லட்சம் ஆகும்.

எனவேதான் ரஜினி, கமல் திரைப்படங்கள் கூட நாற்பது முதல் ஐம்பது தியேட்டர்கள் வரைதான் ரிலீஸ் ஆகிக் கொண்டிருந்தது. தமிழ் சினிமாவில் முதன்முதலாக 100 பிரிண்டுகள் போடப்பட்டதே ‘தளபதி’ படத்துக்காகதான்.

படம் எல்லா ஊரிலும் நன்றாக ஓடி வசூலைக் குவித்தால் ஓக்கே. இல்லையேல் பிரிண்டுக்காக செய்யப்பட்ட செலவு அம்பேல்தான். இந்த பிரிண்டுகளை கெமிக்கலில் போட்டு பராமரிக்கவும் தனியாக செலவழிக்க வேண்டும்.

இந்த நிலை 2005 காலக்கட்டத்தில் மாறத் தொடங்கியது. பிலிம் தேவைப்படாமல் டிஜிட்டல் முறையில் ஒளிப்பரப்பும் தொழில்நுட்பம் இந்தியாவில் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. பழைய பிலிம் புரொஜெக்டர்களை நீக்கி, புதிய டிஜிட்டல் புரொஜெக்டர்களை நிறுவி, சாட்டிலைட் மூலமாகவோ அல்லது ஹார்ட் டிஸ்க்கில் சேமித்தோ படத்தை திரையில் ஒளிப்பரப்பும் முறைதான் டிஜிட்டல் சினிமா. யூஎஃப்ஓ, கியூப் போன்றவை டிஜிட்டல் சினிமாவை கையாளும் நிறுவனங்கள்.

இந்த முறையில் பிலிமுக்கான பழைய செலவு இல்லை. மாறாக ஒரு காட்சிக்கு ரூ.325 (வரிகள் தனி) ஒளிப்பரப்புக் கட்டணமாக சம்மந்தப்பட்ட டிஜிட்டல் நிறுவனத்துக்கு கட்டவேண்டும். இந்த முறை வந்தபிறகு 100 பிரிண்டு, 200 பிரிண்டு என்று பார்த்து பார்த்து செலவு செய்துக் கொண்டிருந்த முறை மாறியது. பெரிய நடிகர்களின் படங்களை 500 அரங்குகளில்கூட ரிலீஸ் செய்ய முடிகிறது. முதல் மூன்று நாட்களில் படம் செல்ஃப் எடுக்காவிட்டால் தூக்கிவிடலாம், பிரச்சினையில்லை. முந்தைய பிலிம் முறையில் பிரிண்ட் போட கட்டிய காசு ஆத்தில் போட்ட மாதிரிதான்.

புதிய டிஜிட்டல் முறையில் ஓர் அரங்கில் பகல் காட்சியாக ஒரு படத்தை ஒரு வாரத்துக்கு (அதாவது மொத்தம் 7 காட்சிகள்) ஓட்ட வேண்டுமென்றால் ரூ.2,275 கட்டினால் போதும். ஒரு நாளைக்கு 4 காட்சிகள் அடிப்படையில் வாரத்துக்கு 28 காட்சிகள் என்றால் ரூ.9,000. ஒரு தியேட்டரில் எத்தனை காட்சிகள் வேண்டுமானாலும் ஓட்டிக் கொள்வேன், மொத்தமாக ஒரே தொகையை கட்டிவிடுகிறேன் என்றால் ரூ.22,500 கட்டிவிடலாம். இங்கு நாம் குறிப்பிட்டிருப்பது கியூப் நிறுவனத்தின் கட்டணம். வேறு சில நிறுவனங்களில் இது சற்றே வேறுபடலாம்.

அவ்வகையில் பார்க்கப் போனால் 500 தியேட்டர்களில் ஒரு படத்தை ரிலீஸ் செய்ய ஒளிப்பரப்புக் கட்டணமாக ஒரு கோடி ரூபாய் இருந்தால் போதும். பிலிமாக இருக்கும் பட்சத்தில் மூன்று கோடி ரூபாய் முதல் நான்கு கோடி ரூபாய் ஆகியிருக்கும். எக்ஸிபிஷனுக்கான கட்டணம் கிட்டத்தட்ட மூன்றில் ஒரு பங்காக டிஜிட்டல் ஒளிப்பரப்பு முறையால் குறைந்திருக்கிறது. பிலிமை ஒப்பிடுகையில் பளிச்சென்ற படமும், துல்லியமான இசையும் பார்வையாளர்களுக்கு கூடுதல் போனஸ்.

அப்படியிருக்க தயாரிப்பாளர்கள் ஏன் இந்த முறையை எதிர்த்து ஸ்ட்ரைக் செய்கிறார்கள்?

விளம்பர வருமானம்தான் காரணம்.

முன்பு பிலிம் முறையில் தியேட்டர்கள் இயங்கியபோது, உள்ளூர் தொழிலதிபர்களிடம் விளம்பரம் வாங்கி ஸ்லைடாக போட்டு சொற்பமாக கட்டணம் வாங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

டிஜிட்டல் சினிமா வந்தபோது அதற்கான புதிய புரொஜெக்டர் உள்ளிட்ட செலவுகளை செய்ய தியேட்டர்கள் யோசித்தன. இந்த டிஜிட்டல் நிறுவனங்கள் அவர்களது செலவு சுமையில் பாதியை ஏற்றுக் கொண்டனர். அதாவது பத்து லட்ச ரூபாய் செலவாகிறது என்றால், தியேட்டர் ஐந்து லட்சம் கொடுத்தால் போதும். மீதி பணத்துக்கு அந்த தியேட்டரில் டிஜிட்டல் நிறுவனங்கள் ஐந்து ஆண்டுகளுக்கு இடைவேளையில் விளம்பரங்கள் போட்டு அவர்களே கட்டணம் வாங்கி சமாளித்துக் கொள்வார்கள் என்பது மாதிரி ஏற்பாடு. இந்த முறையில் பெரிய விளம்பரங்களை வாங்கி இந்தியா முழுக்க டிஜிட்டல் முறையில் படம் ஒளிப்பரப்பும் தியேட்டர்களில் விளம்பரங்களை ஒளிப்பரப்பினார்கள்.

அந்த ஒப்பந்தம் முடிந்த நிலையில் புதிய ஒப்பந்தங்களை தியேட்டர்காரர்களோடு டிஜிட்டல் நிறுவனங்கள் செய்துக் கொண்டார்கள். விளம்பரத்தில் வரும் வருவாயை டிஜிட்டல் நிறுவனங்களும், தியேட்டர்காரர்களும் பகிர்ந்துக் கொண்டார்கள்.

இதுதான் தயாரிப்பாளர்களை உறுத்தியது. அந்த விளம்பர வருவாயில் தங்களுக்கும் பங்கு தேவை என்று உரிமைக்குரல் எழுப்பினார்கள். தயாரிப்பாளருக்கும், இடைவேளை விளம்பரங்களுக்கும் சம்மந்தமில்லை என்பது தியேட்டர் மற்றும் டிஜிட்டல் ஒளிப்பரப்பு நிறுவனங்களின் வாதம்.

ஏனெனில், ஒரு படம் என்பது ஒரு வாரமோ ஒரு மாதமோதான் தியேட்டரில் ஓடப்போகிறது. ஒரு வருடத்தின் 52 வாரங்களுக்கு வெவ்வேறு படங்களை தியேட்டர்களில் போடுகிறார்கள். சில படங்களுக்குதான் கூட்டம் வருகிறது. பெரும்பாலான படங்களுக்கு ஈ ஓட்டிக் கொண்டிருக்கும் நிலைமையில், ஏதோ நிவாரணத் தொகையாக எங்களுக்கு இந்த வருமானம் கிடைக்கிறது, அதில் மண்ணை போடலாமா என்று தியேட்டர் உரிமையாளர்கள் கொதிக்கிறார்கள்.

படத்துக்குள்ளேயே செய்யப்படும் விளம்பரங்களுக்கு (infilm ad, ஒரு காட்சியில் ஷாருக்கான் ஹ்யூண்டாய் கார் ஓட்டினால் அதற்கு கணிசமான கட்டணம்) தயாரிப்பாளர்கள் பெறக்கூடிய கோடிக்கணக்கான வருவாயை எங்களோடு பகிர்ந்துக் கொள்வார்களா என்றும் அவர்கள் கேட்கிறார்கள்.

தியேட்டர்காரர்களால் பெரிய நிறுவனங்களின் விளம்பரங்களை நேரடியாக பெறமுடியாது என்பதால், அதற்கான கட்டமைப்பையும் ஆற்றலையும் கொண்டிருக்கும் டிஜிட்டல் நிறுவனங்களோடு தங்களுக்கு கிடைக்கும் வருவாயை பகிர்ந்துக் கொள்கிறார்கள்.

இந்த விவகாரத்தில் தயாரிப்பாளர்கள் பக்கம் நியாயமே இல்லை என்பது வெளிப்படையாகவே தெரிகிறது. தியேட்டர்களுக்கு கிடைக்கக்கூடிய சொற்ப இடைவேளை விளம்பரங்களில் பங்கு கேட்கிறோம் என்று தெரிந்தால், மக்கள் காறி உமிழ்வார்களே என்றுதான் ‘டிஜிட்டல் கட்டணம் அதிகம்’ என்று உண்மைக்கு மாறான ஒரு தகவலை திரும்பத் திரும்பச் சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

ஏற்கனவே தயாரிப்பாளர்கள் மற்றும் வினியோகஸ்தர்கள் தரப்பால் தியேட்டர்களுக்கு ஏற்றப்படும் கடும் சுமையால் பல அரங்கங்கள் கல்யாண மண்டபங்களாகவும், ஷாப்பிங் மால்களாகவும் உருவெடுத்து விட்டன. போதாக்குறைக்கு மோடி அரசாங்கத்தின் ஜிஎஸ்டி, எடப்பாடி அரசின் உள்ளூர் வரி காரணமாக தியேட்டருக்கு வரும் ரசிகர்கள் குறைந்துக்கொண்டே வருகிறார்கள். சினிமாவை டிவியில் பார்த்துக் கொள்ளலாம் என்று தாய்மார்கள் ஒட்டுமொத்தமாக முடிவெடுத்து விட்டார்கள். தமிழ் நாட்டில் இப்போது 900 தியேட்டர்கள் இருந்தாலேயே அதிகம். இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இந்த எண்ணிக்கை அப்படியே இரண்டு மடங்காக இருந்தது.

தியேட்டர்களுக்கு எதிரான தங்கள் செயல்பாடுகளால் சினிமாக்காரர்கள் தங்கள் தலையில் தாங்களே மண்ணை வாரி போட்டுக் கொள்கிறார்கள் என்பதுதான் உண்மை. எல்லா அரங்கங்களையும் மூடிவிட்டு, இவர்கள் எடுக்கும் படங்களை தெருவில் ஸ்க்ரீன் கட்டியா நமக்கு காட்டப் போகிறார்கள்?

கமலும், ரஜினியும் திமுகவுக்கு தடைக்கல்லா?

நியாயமாக பார்க்கப் போனால் ரஜினியையும், கமலையும் எதிர்க்க வேண்டியவர்கள் திமுகவின் பரமவைரிகளான பார்ப்பனர்களும், அவர்களை பிரதிநிதித்துவப்படுத்தும் கட்சியான பாஜகவும், திமுகவுடன் பங்காளிச் சண்டை போடும் அதிமுகவினரும்தான்.

ஆனால் -

எதிர்த்துக் கொண்டிருப்பவர்கள் திமுகவினர்.

அரைநூற்றாண்டுக் காலமாக தமிழக வாக்கு அரசியலின் களநிலவரம் என்ன?

திமுகவுக்கு என்று சராசரியாக எப்போதும் 30% வாக்கு வங்கி உண்டு. கூட்டணி பலத்தாலோ அல்லது சூழல்களின் காரணமாகவோ மேலே 10 முதல் 20 சதவிகிதம் வரை கூடுதலாக வாங்கும்போதெல்லாம் திமுக ஆட்சியை கைப்பற்றும்.

திமுக எதிர்ப்பு (குறிப்பாக கலைஞர் எதிர்ப்பு) வாக்கு வங்கி என்றும் ஒன்று உண்டு. அது திமுக வாக்கு வங்கியைவிட எப்போதும் கூடுதல். அந்த வங்கி சிதறாமல் consolidate ஆகும்போதெல்லாம் அதிமுக வெல்லும்.

இதை எம்.ஜி.ஆரும், ஜெ.வும்தான் நன்கு உணர்ந்தவர்கள். திமுகவுக்கு என்று இருப்பதை போன்ற முரட்டுத்தனமான தொண்டர்படை விசுவாசம், அதிமுகவுக்கு இல்லை என்பதை அவர்கள் அறிவார்கள். தங்களுடைய இந்த பலவீனம், திமுகவின் அந்தந்த தேர்தல்கால பலவீனங்களைவிட குறைவான பாதிப்பை ஏற்படுத்துவதற்கான முயற்சிகள் மட்டுமே அவர்களுடைய தேர்தல் strategy.

அதிமுக எப்போதாவது இதை செய்தோம், அதை செய்தோம், இதை செய்யப் போகிறோம் என்று வாக்கு கேட்டு பார்த்திருக்கிறீர்களா? சம்பிரதாயத்துக்கு என்றுதான் ஒரு தேர்தல் அறிக்கையையே சமர்ப்பிப்பார்களே தவிர, வேறெந்த தொலைநோக்குப் பார்வையும் இல்லாத மரக்கட்டை மாதிரியான இயக்கம் அது. தமிழகத்தில் தேர்தல் அறிக்கை என்பதை சீரியஸாக எடுத்துக் கொண்டு தயாரிக்கும் இயக்கங்கள் திமுகவும், பாமகவும் மட்டும்தான்.

இப்போது ரஜினி, கமலுக்கு வருவோம்.

திமுகவை மீண்டும் ஆட்சிக்கு வரவிடாமல் செய்ய வேண்டுமானால் திமுக எதிர்ப்பு வாக்குகள் யாருக்கோ consolidate ஆக விழவேண்டும். அப்படி பெறுவதற்கான வாய்ப்பு சசிகலா தலைமையிலான அதிமுகவுக்குதான் இருந்தது. பாஜகவின் சித்து விளையாட்டால் அந்த வாய்ப்பு பறிபோனது. எடப்பாடி - ஓபிஎஸ் அணியினர், தினகரனைவிட கூடுதல் வாக்கு வாங்கதான் மெனக்கெட முடியுமே தவிர திமுகவை எதிர்க்குமளவுக்கு செல்வாக்கு கொண்டவர்கள் இல்லை. தேமுதிகவை பொறுத்தவரை அது 6 முதல் 8 சதவிகிதம் என்று தனக்கான அதிகபட்ச வரையறையில் சிக்கிக் கொண்டது. கடந்தகால தேர்தல் கூட்டணிகளால் விளைந்த கசப்பான அனுபவங்களால் தேமுதிகவின் வளர்ச்சி அப்படியே நின்றுவிட்டது.

தினகரனை பொறுத்தவரை சிந்தாமல் சிதறாமல் அதிமுகவை கைப்பற்றி இருந்தால் மட்டுமே, கிராமக் கிளை அளவிலும் நிர்வாகப் பலம் கொண்ட திமுகவை எதிர்த்து நிற்க முடியும்.

கம்யூ., பாஜக உள்ளிட்டவர்களெல்லாம் இங்கே ஒப்புக்குச் சப்பாணிகள். பாமக, தனி ஆவர்த்தனம். பாமகவால் வடமாவட்டங்களில் கணிசமான தொகுதிகளில் திமுகவுக்கு பாதிப்பு ஏற்படுத்த முடியும், ஆனால்- அது neck to neck தேர்தல்களில்தான்.

திமுகவின் எதிர் வாக்குகள் ஏற்கனவே இப்படி பல தரப்பாக சிதறிக்கிடக்கும் நிலையில் புதியதாக ரஜினியும், கமலும் வருவது என்பது எதிர் திமுக வாக்குகளில் மேலும் சேதாரம் ஏற்படுத்தக்கூடுமே தவிர, அது திமுகவுக்கான பாதிப்பாக அமையாது.

மாறாக, திமுக பெரிய கூட்டணியை ஏற்படுத்த வேண்டிய அவசியமின்றி தன்னுடைய சொந்த வாக்கு வங்கி பலத்தாலேயே சுலபமாக வெல்லக்கூடிய வேலையைதான் ரஜினியும், கமலும் செய்கிறார்கள்.

நிலைமை அப்படியிருக்க, ரஜினிக்கும் கமலுக்கும் திமுகவினர் ஏன் கடுமையாக எதிர்ப்பு தெரிவிக்கின்றனர்?

ஏனெனில், அதுதான் திமுகவினரின் பரம்பரைப் பண்பு.

ஈ.வி.கே.சம்பத் காலத்திலிருந்தே எந்த புதுக்கட்சி தொடங்கப்பட்டாலும் ‘எவனாயிருந்தாலும் வெட்டுவோம்’ பாணியில் எதிர்த்துக் கொண்டே இருப்பது திமுகவினரின் வாடிக்கை. திமுகவின் அடிப்படையான திராவிடக் கொள்கைகள், பெரும்பான்மையான மக்களுக்கு எதிரான sentimentகளை கொண்டிருப்பதால் தேர்தல் அரசியலில் குதித்ததிலிருந்தே ஒருமாதிரி பதட்டத்தில்தான் இருப்பார்கள்.

தமிழகத்தில் நடக்கும் சிறிய சிறிய சலசலப்புகளுக்கும்கூட, நம் இயக்கம் பாதிக்கப்படுமோ என்று அஞ்சிக்கொண்டே கடுமையாக ரியாக்ட் செய்வார்கள். குஞ்சுகளை கூட்டில் விட்டு விட்டு இறை தேடப் பறந்த தாய்ப்பறவையின் பதட்டம் எப்போதுமே திமுக தொண்டர்களுக்கு இருப்பதால்தான், ஒரு பிராந்திய இயக்கமாக இருந்தும்கூட கிட்டத்தட்ட 70 ஆண்டுகளாக இந்த இயக்கம் அசைக்க முடியாத செல்வாக்கோடு இங்கே விளங்குகிறது.

திமுக என்கிற கட்சியை ஆரம்பத்தில் அண்ணா கட்டிக் காத்தார், பின்னர் கலைஞர் காப்பாற்றினார் என்பதெல்லாம் உண்மைதான். ஆனால், அக்கட்சியின் தலைவர்களைவிட தங்கள் உள்ளங்கைகளுக்குள் வைத்து அவ்வியக்கத்தை பாதுகாப்பவர்கள் தொண்டர்களே. தொண்டர்களுக்கு மேலும் எவ்வித சுமையையும் ஏற்படுத்தாமல் கட்சிக்கு தாராளமான பொருளாதார வசதியும், துல்லியமான நிர்வாகக் கட்டமைப்பு வசதிகளையும் ஏற்படுத்தியதே கலைஞரின் சாதனை.

‘நான் சூரியன் கட்சி’ என்று பெருமையாக சமூகத்தில் சொல்லிக் கொள்ளக்கூடிய பெருமிதத்தை உருவாக்கியது, அண்ணாவின் சிந்தையில் உதித்த சித்தாந்தப் பின்புலம். இதை தகர்க்க கமல், ரஜினியால் மட்டுமல்ல. மோடியும், அமித்ஷாவும் இங்கே வந்து அரசியல் செய்தாலும்கூட முடியாது.