மாரியாத்தா!

கே.டி.வியில் ஏதோ படம் ஓடிக்கொண்டிருந்தது.

ஹீரோவுக்கு பிளட் கேன்சர் என்று அறிந்த அவரது காதலி மற்றும் பெற்றோர் துடிதுடித்து ரியாக்ஷன் காட்டிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

ஹீரோவின் அப்பா : ஏம்மா. நம்ம அல்லிமுத்து இந்த நிலைமையிலே இருக்கறப்போ மாரியாத்தா கோயிலுக்கு போகணும்னு சொல்றியே?

ஹீரோவின் அம்மா : மருந்தால குணமாகாத என் மவனோட நோயை அந்த மாரியாத்தா குணப்படுத்திடுவாய்யா...

- மாரியாத்தா.. உனக்கு மட்டும் சக்தி இருந்தால் தமிழ் சினிமாவுலே இந்தமாதிரி வசனம் எழுதறவனுங்களை ஊமையா மாத்திடு... இந்தமாதிரி படம் எடுக்கற டைரக்டருங்க கண்ணுலே கொள்ளி வெச்சிடு...

விஜயகாந்த்!

சில கதாநாயகர்களின் திரைப்படங்களை பார்க்கும் போது, பிரம்மாண்டமான சண்டை காட்சிகளுடன் படம் துவங்கும், பரவாயில்லையே என்று நிமிர்ந்து உட்கார்ந்தால் சண்டைக்காட்சி முடிந்தது அந்த கதாநாயகன் தூங்கிக்கொண்டிருப்பார் அவர் கணவில் நடந்த சண்டைக்காட்சியாக சித்தரிக்கப்பட்டு இருக்கும். படத்திற்கும் அந்த சண்டைக்காட்சிக்கும் சம்பந்தம் இருக்காது. ஒரு பரபரப்பை உண்டுபன்னுவதற்காக அந்த காட்சியை சேர்த்திருப்பார்கள். சினிமா நடிகர் சம்பந்தப்பட்ட புத்தகம் என்பதாலோ என்னவோ இந்த புத்தகம் எழுதியதிலும் அந்த முறை கடைபிடிக்கப்பட்டு இருக்கிறது. ஒரு அத்தியாயத்தையே சினிமா மாதிரியான மிகைப்படுத்தலுக்காக ஆசிரியர் பயன்படுத்தியிருக்கிறார்.

விஜயகாந்தின் புத்தகம் வீட்டிற்கு வந்ததும், வீட்டில் உள்ளவர்கள் கேட்ட கேள்வி “விஜயகாந்திற்கு புத்தகமா, புத்தகம் போடும் அளவுக்கு விஜயகாந்த் வந்துவிட்டாரா???” புத்தக விசயத்தில் மட்டுமல்ல அரசியலிலும் விஜயகாந்தைப்பற்றி பல ஆச்சரியமான கேள்விகள் எழுவதுண்டு. அவர்கள் ஏற்றுக்கொண்டாலும், ஏற்றுக்கொள்ளாவிட்டாலும் நிதர்சனமான உண்மை விஜயகாந்தின் வளர்ச்சி.

விஜயகாந்தின் முந்தைய வாழ்க்கை முறைகளை பற்றி அறிந்துகொள்ள விரும்புபவர்களுக்கு இந்த புத்தகம் மிகவும் பயனுள்ளதாக இருக்கும். ஆனால் அவருடைய தற்போதைய விபரங்களை அறிந்துகொள்ள விரும்புபவர்கள் இந்த புத்தகத்தை படிக்கும் போது அதிகமான விசயங்கள் அவர்கள் அறிந்ததாகவே இருக்கும். ஏனெனில் அவையாகும் சமீபகாலத்தில் நடந்தவைகள்.

சிறு வயதில் யாரிடமும் அதிகம் பேசாமல் இருந்த விஜயகாந்த் பக்கம் பக்கமாக வசனம் பேச முடிகிறதென்றால், அதற்கான சூழ்நிலையும், பேச வேண்டிய அவசியமுள்ள தொழில் அவருக்கு அமைந்ததும் காரணமாக சொல்ல முடியும். இதை படிக்கும் போது வளர்ச்சியை விரும்பும் மக்கள் தங்களிடம் உள்ள குறைகளை நிறைகளாக மாற்றிக்கொள்ள அதற்கு ஏற்ற சூழ்நிலையில் இருக்க வேண்டும் என்று சொல்வார்கள். ஆங்கிலம் பேச விரும்புபவர்கள், ஆங்கலம் பேசும் மக்களிடம் பழக வேண்டும் என்பார்கள். ஆங்கிலம் பேச வாய்ப்பு இல்லாத நிலையில் எவ்வளவு முயற்சி செய்தாலும் ஆங்கிலம் பேசுவது சிரமமாகத்தான் இருக்கும் என்பார்கள். இந்த கூற்று உண்மைதான் என்பதை அறிந்துகொள்ள முடிகிறது.

புத்தகத்தை படித்துக்கொண்டு வரும்போது சில இடங்களில் நம்மை ஆச்சரியப்படுத்தும் விசயங்கள் உண்டு. அதில் முக்கியமானவை விஜயகாந்தின் ஆரம்ப கால காதல். ஜன்னலோரம் எட்டிப்பார்ப்பது, கண்களால் பேசிக்கொள்வது, காதலின் கட்டளைக்கு ஏற்ப மாற்றமடைவது என சினிமாவில் நடிக்க ஆரம்பிப்பதற்கு முன்பாகவே பல படங்களை ஓட்டியிருக்கிறார் விஜயகாந்த். அந்த படமும் தோல்வியில் முடிந்திருக்கிறது. அதற்குப்பிறகும் இரண்டு காதல் படங்களை வெளியிட்டு இருக்கிறார் ஆனால் அவற்றின் விபரங்கள் இல்லையாம். நம்மை அறியாமலேயே நாம் சிரிக்கும் பக்கங்கள் இவை.

நம்ம ஊருக்கு தொடர்பில்லாத நபர்களின் வாழ்க்கை முறை பற்றி படிக்கும் போது, அவர்களின் சிறு வயது வாழ்க்கை முறை நமக்கு தொடர்பில்லாததாக இருக்கும். மற்றொருவரின் வாழ்க்கையை படிக்கிறோம் என்ற உணர்வுதான் இருக்கும். ஆனால் விஜயகாந்த் நம்மைப்போன்ற சராசரி மனிதர் என்பதால் அவருடைய சிறு வயது வாழ்க்கையை படிக்கும்போது அட! இவரும் நம்மைப்போன்ற ஆள்தானா! என்ற ஆச்சரிய்ம் ஏற்படுகிறது. கில்லி விளையாடுவது, பள்ளிக்கூடம் செல்லாமல் கோலி விளையாடுவது, காத்தாடி விடுவது, பல்பம் மிட்டாயை சிகரெட் பிடிப்பது போல வாயில் வைத்துக்கொண்டு விளையாடுவது என அத்தனையும் சராசரி வாசகர்களின் சிறுவயதில் நிகழ்திருப்பதால் இவற்றை படிக்கும் போது அவர்களின் முகத்தில் மெல்லிய புன்னைகை பூப்பது நிச்சயம்.

சினிமாவில் கூட நடக்காத ஒரு அதிசயம் விஜயகாந்த் வாழ்க்கையில் நிகழ்ந்துள்ளது. அது அவருக்கு கிடைத்த இரண்டாவது அம்மாவும் அன்பானவராக அமைந்தது. இரண்டாவதாக வந்த அம்மாவின் குணம் சற்று எதிர்மறையானதாக அமைந்திருந்தால் விஜயகாந்தின் வாழ்க்கையில் திரைக்கதை வேறு விதமாக அமைந்திருக்கும் என்பதில் சந்தேகமில்லை. ஆனால் அதிர்ஷ்ட வசமாக அவரும் பெற்ற தாயைப்போல அன்பு செலுத்தியிருக்கிறார். விஜயகாந்தின் வளர்ச்சிக்கு இது கூட ஒரு முக்கியமாக காரணம் என்று சொல்லலாம்.

நம்மை ஆச்சரியப்படுத்தும் மற்றொரு விசயம் விஜயகாந்த், இப்ராஹிம் ராவுத்தர் நட்பு, கொஞ்ச நாளைக்கு முன்பு ஒரு பேட்டியில் இதோ இவன் என் நன்பன் எங்களுக்குள் எந்தவித மதரீதியான பாகுபாடும் கிடையாது என சொல்லியிருந்தார். சரி சினிமா ரீதியான நட்பு என நினைத்திருந்தேன் ஆனால் படிக்கிற காலத்தில் இருந்து, சினிமா துறைக்கு வந்து கஷ்டப்படும்போது ஒன்றாக கஷ்டப்பட்டு, இன்று வரை நன்பர்களாக இருக்கிறார்கள் என்பது உண்மையிலேயே பெரிய விசயம்தான்.

ஒரு சினிமா நடிகன் அரசியலுக்கு வந்துவிட்டார் என்ற விமர்சனத்தின் மூலம் விஜயகாந்தின் அரசியில் வாழ்க்கை நேற்று ஆரம்பித்தது போன்ற ஒரு பிம்பம் உள்ளது. ஆனால் அவரது சிறுவயதிலிருந்தே அவருக்கு அரசியில் தொடர்பு இருந்திருக்கிறது. அவருடைய அப்பா மூலமாக, அரசியல் சிந்தனைகளும், மக்கள் தொடர்பு சிந்தனைகளும் அவருக்கு ஆரம்பத்திலிருந்தே இருக்கிறது என்பது தெரிகிறது.

விஜயகாந்திடம் பிடித்தமான விசயம் அவருடைய துணிவு மற்றும் தீர்க்கமான முடிவுகள். நான் வருவேன், வரமாட்டேன், வெளியில் இருப்பே, ஓரமா இருப்பேன் இந்த மாதிரி பேச்சு எங்கிட்ட கிடையாது ”நான் கண்டிப்பாக வருவேன்” என்று ஒரு படத்தில் தான் அரசியலுக்கு வருவது பற்றி வசனம் பேசுவார், அப்படித்தான் அவருடைய செயல்பாடுகள் இதுவரை இருந்துள்ளன. ஒவ்வொரு முறை அவருக்கு கிடைக்கும் வாக்கு எண்ணிக்கைகள் அதிகரிக்கும்போது மற்ற கட்சிகளால் இதனால் தான் அவருக்கு வாக்கு எண்ணிக்கை அதிகரித்தது, அதனால்தான் வாக்கு எண்ணிக்கை அதிகரித்தது என ஒவ்வொரு காரணம் கூறப்படுகிறது. அவர் வளர்ச்சிப்பாதையில் இருக்கிறார் என்ற நிதர்சனமான உண்மையை யாராலும் ஜீரணித்துக்கொள்ள முடிவதில்லை..

விஜயகாந்தை பற்றிய இந்த புத்தகம் கூட விஜயகாந்த் படம் பார்ப்பதுபோல்தான் இருக்கிறது. சண்டைக்காட்சிகள், சில காதல் காட்சிகள், ஆவேசமான போரட்டங்கள், அரசியல் கலம் என ஒரு விஜயகாந்த் படத்தை நம் கண்முன் நிருத்துகிறார். புத்தக்த்தில் அவ்வப்போது வரும் சண்டைக்காட்சிகளை ஆசிரியர். சினிமாவில் வரும் சண்டை போலவே விவரித்துள்ளார். இந்த புத்தகத்தை விலைக்கு வாங்க இந்த (URL) முகவரிக்கு செல்லுங்கள்: http://nhm.in/shop/978-81-8493-118-1.html

(நன்றி : http://bookreview-sai.blogspot.com/2009/11/blog-post.html)

நானும் ரவுடிதான்!

சாட்டிங் தொடங்கி பேங்க்கிங் வரை சர்வமும் இப்போது இணையங்களில்தான் நடத்தப்படுகின்றன. அல்லது செல்பேசிகளில். திருட்டுகள் அதிகம் நடைபெறுவதும் இங்கேதான். மொபைல் ஃபோனில் ஆபாச எஸ்.எம்.எஸ். அனுப்புவது தொடங்கி இணையத்தள வங்கிக் கணக்கை ஹைஜாக் செய்வது முதல் பல்வேறு மோசடிகள் உலகம் முழுவதும் நடந்துகொண்டிருக்கின்றன. விதவிதமாக தூண்டில் போட்டு வகையாக மாட்டவைத்து, முடிந்தவரை அபகரித்துவிடுவார்கள்.

எத்தனை திறமையாக, எவ்வளவு முன்னெச்சரிக்கையுடன் இருந்தாலும், எங்காவது, எப்படியாவது சறுக்கல் ஏற்பட்டுவிடுகிறது. காஸ்ட்ரோவின் மகன் முதல் கடைக்கோடியில் உள்ள சாமானியன் வரை அனைவரும் சைபர் க்ரைமுக்கு இரையாகிவிடுகிறார்கள்.

எனில், நம்மால் ஒன்றுமே செய்யமுடியாதா? முடியும். தூண்டிலில் இருந்து தப்ப வேண்டுமானால், வெறும் எச்சரிக்கை உணர்வு மட்டும் போதாது. எது தூண்டில் என்பதையும் தூண்டிலை வீசுபவர்கள் எப்படியெல்லாம் இயங்குகிறார்கள் என்பதையும் புரிந்துகொள்ளவேண்டும். மீள்வதற்கான வழிகளையும் தெரிந்துகொள்ளவேண்டும்.

குமுதம் ரிப்போர்ட்டரில் வெளிவந்த விறுவிறுப்பான தொடர்,இப்போது நூல் வடிவில்.

நூலை இணையத்தில் வாங்க...

நீ காண விரும்பும் மாற்றமாய் நீயே மாறிவிடு!

எல்லா இந்திய மாணவர்களையும் போலவே பதினாறு வயது பாபர் அலிக்கும் ஒவ்வொரு நாளும் விடிகிறது. அதிகாலை முழிப்பு. பின்னர் கொஞ்சம் படிப்பு. வீட்டு வேலைகளில் கூடமாட ஒத்தாசை. வெள்ளை சட்டை, நீலநிற பேண்ட் அவருடைய பள்ளி சீருடை. இஸ்திரி செய்து அணிந்துவிட்டு, அவசர அவசரமாக காலை உணவைக் கொறித்துவிட்டு, ரிக்‌ஷாவுக்கு காத்திருக்கிறார்.

ராஜ்கோவிந்தா பள்ளி. மேற்கு வங்கத்தின் சிறந்த பள்ளிகளில் ஒன்று. பாபர் அலி வசிக்கும் பகுதியிலிருந்து பத்து கிலோ மீட்டர் தூரம். எட்டு கிலோ மீட்டர் தூரத்துக்கு ரிக்‌ஷா பயணம். கடைசி இரண்டு கிலோ மீட்டர்கள் நடந்தாக வேண்டும். நூற்றுக்கணக்கான மாணவர்களும், மாணவிகளும் பாபர் அலியோடு படிக்கிறார்கள்.

பெரிய பள்ளி என்பதால் மாணவர்களுக்கு எல்லா வசதிகளும் உண்டு. மேஜை, நாற்காலி, பெரிய கரும்பலகை, அபாரமாக பாடம் நடத்தக்கூடிய ஆசிரியர்கள். தரமான கல்வி பாபர் அலிக்கு கிடைக்கிறது. அவரது பரம்பரையிலேயே முறையான கல்வி பெறும் முதல் நபர் இவர்தான். பள்ளியிலேயே நன்றாக படிக்கக்கூடிய விரல்விட்டு எண்ணக்கூடிய மாணவர்களில் ஒருவர் பாபர் அலி.

“தனக்கு கிடைக்கும் தரமான கல்வி தான் வாழும் பகுதி குழந்தைகளுக்கு கிடைத்தால் எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும்?” பாபர் அலியின் நீண்டநாள் ஏக்கம் இது.

ராஜ்கோவிந்தா பள்ளி, அரசுப்பள்ளி என்பதால் கல்விக்கட்டணம் இல்லை. சீருடைகள், நோட்டுப் புத்தகங்கள் மற்றும் ரிக்‌ஷாவுக்கு மட்டும் அவர் செலவழிக்க வேண்டியிருக்கிறது. இதற்காக வருடத்துக்கு 1,800 ரூபாய் மட்டுமே செலவு. மிகக்குறைந்த இந்த தொகையைக் கூட செலுத்த முடியாமல் கல்வி வாசனையே அறியாத ஆயிரக்கணக்கானோர் வாழும் பகுதி பாபர் அலியின் முர்ஸிதாபாத் பகுதி.

பதினான்கு வயதான சும்கி ஹஜ்ரா பள்ளிக்கே சென்றதில்லை. தனது பாட்டியோடு ஒரு குடிசையில் வசித்து வருகிறாள். அக்கம் பக்கம் வீடுகளில் பாத்திரம் தேய்த்து தன் உணவுக்கான, உடைக்கான வருமானத்தை சம்பாதிக்கிறாள். இவளது மாத வருமானம் ரூபாய் இருநூறு. பள்ளியில் சேர்க்கப்பட வேண்டிய ஐந்தாவது வயதில் வீட்டு வேலை பார்க்க செல்கிறாள். சும்கியின் அப்பா உடல் ஊனமுற்றவர் என்பதால் பணிக்கு செல்லமுடியாது. “நான் வேலைக்கு போவதால் ஒருவேளை உணவாவது கிடைக்கிறது. இல்லாவிட்டால் இதுவும் கிடையாது” என்கிறாள் சும்கி.

சும்கியைப் போன்றே நூற்றுக் கணக்கான குழந்தைத் தொழிலாளர்கள் அப்பகுதியில் வசிக்கிறார்கள். ஆண் குழந்தைகள் கூலி வேலைக்கு செல்கிறார்கள். பெண் குழந்தைகள் வீட்டு வேலைக்கு செல்கிறார்கள். நல்ல வேளையாக இன்று இவர்கள் அனைவருமே கல்வி கற்கிறார்கள். பாபர் அலிக்கு நன்றி!

சரியாக நான்கு மணிக்கு பாபர் அலி வீட்டில் மணி அடிக்கிறது, பள்ளி அழைப்பு மணியைப் போன்றே. சும்கி போன்ற நூற்றுக்கணக்கானோர் அவசர அவசரமாக நோட்டுப் புத்தகங்களோடு ஓடி வருகிறார்கள். பள்ளியில் மைதானத்தில் அணிவகுப்பதைப் போல வரிசையாக நிற்கிறார்கள். தேசியகீதம் பாடுகிறார்கள். பின்னர் வகுப்புகள் தொடங்குகிறது.

காலையில் மாணவனாக இருந்த பாபர் அலி இப்போது ஆசிரியராக மாறிவிடுகிறார். பள்ளியில் தான் கற்றதை இங்கே சொல்லிக் கொடுக்கிறார். ஒன்பது வயதில் விளையாட்டாக தன் வயதையொத்த மாணவர்களுக்கு டீச்சர் விளையாட்டில் பாடம் சொல்லிக் கொடுத்த அனுபவம் பாபருக்கு இங்கேயும் கைகொடுக்கிறது.

நம்புங்கள் சார். இப்போது பாபர் அலியின் இந்த பிற்பகல் பள்ளியில் 800 மாணவர்கள் படிக்கிறார்கள். இவரது பள்ளி நண்பர்கள் பத்து பேர் ஆசிரியர்களாக பணிபுரிகிறார்கள். முறையான கட்டமைப்பு இல்லாத இந்தப் பள்ளிக்கு பதினாறு வயதான பாபர் அலிதான் தலைமை ஆசிரியர். எழுத்தறிவு இப்பகுதியில் உயர்ந்து வருவதால், உள்ளாட்சி அமைப்புகள் இந்தப் பள்ளியை அங்கீகரித்திருக்கிறது.

ஏராளமான தன்னார்வ தொண்டு அமைப்புகள் இந்த பிற்பகல் பள்ளிக்கு இப்போது நன்கொடைகள் தர முன்வந்திருக்கிறார்கள். எனவே புத்தகங்கள், உணவு என்று மாணவர்களுக்கு நிறைய விஷயங்களை இலவசமாக தரமுடிகிறது.

சும்கி ஹஜ்ராவுக்கு இப்பொழுது எழுதவும், படிக்கவும் தெரிந்திருக்கிறது. இந்த பிற்பகல் பள்ளி வகுப்பு ஏழு மணிக்கு முடியும். அதன் பிறகும் அவள் பாத்திரங்கள் தேய்க்க, தான் பணியாற்றும் வீடுகளுக்கு செல்லவேண்டும். “என் கனவு ஒரு நர்ஸாக வரவேண்டுமென்பது. அது நனவாகும் என்ற நம்பிக்கை இந்தப் பள்ளியால் ஏற்பட்டிருக்கிறது!” என்கிறாள்.

“பாடம் சொல்லிக் கொடுக்கும் விளையாட்டுதான் முதலில் விளையாடிக் கொண்டிருந்தேன். ஒருக் கட்டத்தில் இது விளையாட்டல்ல என்பது எனக்குப் புரிந்தது. ஏனெனில் என் வயதையொத்த எல்லோருக்குமே எழுதப் படிக்க கற்கவேண்டும் என்ற பசி இருப்பதை அறிந்துகொண்டேன். இந்தப் பள்ளி இல்லாவிட்டால் இப்பகுதியில் நிறைய பேர் எழுத்தறிவற்றவர்கள் ஆகிவிடுவார்கள். பள்ளி எனக்கு சொல்லிக் கொடுப்பதை, நான் இவர்களுக்கு சொல்லிக் கொடுக்கிறேன். அவ்வளவுதான்!” என்று தன்னடக்கத்தோடு பேசுகிறார் பாபர் அலி.

முர்ஸிதாபாத்துக்கு ஒரு பாபர் அலி இருக்கிறார். நம் ஊர்களில் யார் யார்?

(நன்றி : புதிய தலைமுறை)

‘அட் ஃபைவ் இன் தி ஆஃடர்நூன்’

இந்த வாரம் நிச்சயம்!
மழையை செய்வோம் அலட்சியம்!!


ஈரானிய இயக்குனர் சமீரா மக்மல்பாஃப் (ஸ்பெல்லிங் : Samira Makhmalbaf) -ஆல் 2003ஆம் ஆண்டு இயக்கப்பட்ட படம் ‘அட் ஃபைவ் இன் தி ஆஃடர்நூன்’. தாலிபான்கள் ஆப்கனில் வீழ்ந்தப்பிறகு கல்வி கற்க நினைக்கும் ஒரு இளம்பெண்ணைப் பற்றிய விறுவிறுப்பான கதை.

ஆப்கன் மீதான அமெரிக்க தாக்குதல்களுக்குப் பிறகு காபூலில் முதன்முதலாக படம் பிடிக்கப்பட்டது இப்படம்தான். பிரெஞ்சு - ஈரானிய கூட்டுத்தயாரிப்பு இது.

கிழக்கு டூரிங் டாக்கீஸில் பதிவர்களுக்கான உலகப்பட வரிசையில் வரும் ஞாயிறு, 06-12-2009 மாலை ஐந்தரை மணிக்கு திரையிடப்படும் படமும் இதுவே. முதன்முதலாக இங்கே ஒரு பெண் இயக்குனரின் திரைப்படம் திரையிடப்படுகிறது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

இடம் : கிழக்கு பதிப்பகம் மொட்டைமாடி, எல்டாம்ஸ் ரோடு, ஆழ்வார்பேட்டை.

உரையாடல் அமைப்பு சார்பாக மாதத்தின் முதல் ஞாயிறு நடக்கும் இந்த உலகப்படக்காட்சி இம்முறை முதல் வாரத்தில் தவிர்க்க முடியாத காரணங்களால் நடத்தப்பட முடியவில்லை. இரண்டாவது வாரம் வருணபகவான் கருணை காட்டியதால் ஒத்திவைக்கப்பட்டு மூன்றாவது வாரம் திட்டமிடப்பட்டது. எதிர்பாராவிதமாக பதிவர் ஒருவரின் இல்லத்தில் நிகழ்ந்த துயரநிகழ்ச்சியால் நவம்பர் மாத உலகப்பட திரையிடல் ஒட்டுமொத்தமாக நடத்தப்பட முடியவில்லை.

எனவே டிசம்பர் முதல்வாரமான இந்த ஞாயிறு அடாது மழையடித்தாலும் விடாது காட்சிப்படுத்துவோம் என்று பத்ரியும், பைத்தியக்காரனும் உறுதியாக இருக்கிறார்கள். இனி வழக்கம்போல மாதத்தின் முதல் ஞாயிறே படம் திரையிடப்படும்.

பதிவர்கள் அனைவரும் சுற்றமும், நட்பும் புடைசூழ வந்திருந்து ரசிக்கலாம். பதிவர் அல்லாதவர்களும் வந்து படம் பார்க்க வரவேற்கப்படுகிறார்கள்.