29 டிசம்பர், 2011

இரு நிகழ்வுகள் - இரு குறுநாவல்கள்!


அவரது உடை அப்போதெல்லாம் ஒயிட் அண்ட் ஒயிட். அருகில் சென்றால் ஜவ்வாது மணக்கும். க்ளீன் ஷேவ். நிறம் கருப்பு. பல் கொஞ்சம் எடுப்பு. வாயில் ஸ்டைலாக புகையும் வில்ஸ் ஃபில்டர். எனக்கு ரொம்பவும் பிடித்த பாலகுமாரன். என்றைக்கு தாடி வைத்தாரோ, என்றைக்கு விசிறியின் விசிறி ஆனாரோ, அன்றே லவுகீகவாதிகளிடமிருந்து விலகிவிட்டார். ஞாநிகளும் சேர்த்துக்கொள்ள மறுக்கிறார்கள். அந்த காலத்து பாலகுமாரனை எப்போதாவது இரவுகளில் நெட்ரு பண்ணுவது சுகமான லாகிரி.


உயிர்ச்சுருள்

எம்.ஜி.ஆரின் மறைவுக்குப் பிறகு அதிமுக இரண்டாக உடைகிறது. ஆர்.எம்.வீரப்பன் கைப்பற்றிய அணி ஜா. நெடுஞ்செழியன் கைப்பற்றிய அணி ஜெ. சட்டமன்றத்தில் ஒருவருக்கொருவர் டவுசர் கிழித்துக்கொள்ள ஆட்சி கலைகிறது. இப்படிப்பட்ட சூழலில் ராயப்பேட்டை தலைமைக் கழகத்துக்காக இரு அணிகள் அடித்துக் கொள்கின்றன.

இது 1988ஆம் ஆண்டு நடந்த நிகழ்வு. இதன் பின்னணியில் இந்தியா டுடே பத்திரிகையில் பாலகுமாரன் எழுதிய தொடர் ‘உயிர்ச்சுருள்’. இக்கதையில் வரும் சம்பவங்களும், பாத்திரங்களும் உண்மையானவை. எங்களுக்கு நேர்ந்த அனுபவங்களை பாலகுமாரனிடம் பேச்சுவாக்கில் சொல்லியிருந்தோம். அவர் அதை இந்தியாடுடேவுக்கு கதையாக்கி காசு பார்த்துவிட்டார் என்று பின்நாளில் ஒருமுறை நக்கீரன் கோபால் அலுத்துக் கொண்டார்.

கிரிதரன் ஒரு புலனாய்வுப் பத்திரிகையாளன். காலபைரவன் பத்திரிகையில் பணிபுரிகிறான். நிறைய பாலகுமாரன் கதைகளில் வருவது போன்ற மனைவியுடனான அதிகாலைக்காதல், காதலால் முகிழ்ந்த கலவியில் அவனுக்கு நாள் தொடங்குகிறது. கொஞ்சம் சுமாரான காப்பியால் மனைவி வளர்மதியோடு சண்டை. வாய்வார்த்தை தடிக்கிறது. குழந்தையோடு அம்மா வீட்டுக்கு போய்விடுகிறாள்.

சிகப்பு அணியும், வெள்ளை அணியும் கட்சி ஆபிசுக்கு மல்லுக் கட்டிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். எப்போது வேண்டுமானாலும் மோதல் வெடிக்கலாம் என்ற ரகசிய தகவல். போட்டோகிராபர் செல்லமுத்து, ஆசிரியர் கார்வண்ணனோடு கட்சி ஆபிஸ் வாசலுக்குப் போகிறான். எக்ஸ்க்ளூசிவ் போட்டோக்களோடு ரிப்போர்ட் அடிக்க வேண்டும். மீனுக்காக காத்து நிற்கும் கொக்குமாதிரி காத்திருக்கிறார்கள்.

எதிர்ப்பார்த்த சண்டையும் நடந்தது. ஒருவர் மண்டையை ஒருவர் உடைத்துக் கொள்கிறார்கள். செல்லமுத்து போட்டோவாக எடுத்துத் தள்ளுகிறான். என்னவெல்லாம் நடக்கிறது என்பதை கவனமாக குறிப்பெடுத்துக் கொள்கிறான் கிரிதரன். அய்யகோ. செல்லமுத்துவின் கேமிராவை ஒரு போலிஸ்காரன் பிடுங்கிக்கொள்ள...

அதைத்தொடர்ந்து நடக்கும் பரபரப்பு சம்பவங்கள். போட்டோவோடு காலபைரவனில் ரிப்போர்ட் வந்ததா? கோபித்துக்கொண்டு போன பொண்டாட்டியை கிரிதரன் சமாதானப்படுத்தினானா? என்பதெல்லாம் இறுதி அத்தியாயம். நொடிக்கு நொடி, சொல்லுக்கு சொல் பரபரப்பை ஏற்படுத்திய நாவல் இது. பாலகுமாரனின் ட்ரேட்மார்க் அட்வைஸ்கள் ரொம்ப ரொம்ப குறைவாக அமைந்தது இந்நாவலுக்கான வேகத்தை கூட்டியது எனலாம்.


தண்ணீர்த்துறை

1987ஆம் ஆண்டு நடந்த போராட்டம் அது. நிறைய பேருக்கு நினைவிருக்க வாய்ப்பில்லை. மரம் வெட்டி சாலையில் போட்ட போராட்டம் என்று சொன்னால்தான் தெரியும். இடஒதுக்கீடு கேட்டு எம்.ஜி.ஆர் ஆட்சியில் வன்னியர் சங்கம் நடத்திய போராட்டம் அது. அதன் பின்னணியில் பாலகுமாரன் எழுதிய குறுநாவல் தண்ணீர்த்துறை. மிக நியாயமான அந்தப் போராட்டத்தின் மீது லேசான எள்ளலும், கடுமையான கோபமும் பாலகுமாரனுக்கு இருந்திருப்பதை இப்போது நாவலை வாசித்தால் புரிந்துகொள்ள முடிகிறது. என்ன இருந்தாலும் அது அதுதானே? பாலகுமாரனின் உள்நோக்கத்தை விட்டுவிடுவோம். கோழி குருடாக இருந்தாலென்ன? நொண்டியாக இருந்தாலென்ன? பிரியாணி ருசியாகத்தானிருக்கிறது.

திருப்போரூரிலிருந்து மயிலாப்பூர் தண்ணீர்த்துறை மார்க்கெட்டுக்கு ஒரு கிழவனும், அவனது மருமகளும் கீரைக்கட்டு விற்க அதிகாலையில் கிளம்புகிறார்கள். கிழவனது மகன் சாலைமறியல், பஸ்களை தீவைத்துக் கொளுத்தியது, சட்டத்துக்கு புறம்பாக வன்முறையைத் தூண்டிவிட்டது போன்ற பல பிரிவுகளில் கைது செய்யப்பட்டு அரசியல் கைதியாக இருப்பவன்.

கிழவனுக்கும், மகனுக்கும் நடக்கும் ஒரு சாம்பாஷணை!

“இனிமே பார்ப்பானுங்க காலம் போயிடிச்சி. இது நம்ம காலம். நம்ம ஆட்சி. நம்ம ஜாதி கோட்டைக்குப் போற வரைக்கும் நாங்க ஓயமாட்டோம். இப்பவே மூணு மந்திரிங்க. இது போதாது. முதல்வர்லேருந்து கடைசி மந்திரி வரைக்கும் நம்ம ஜாதி ஆளுதான் ஆட்சி பண்ணனும். நம்ம கொடி பறக்கணும். என்ன சொல்றப்பா நீ?”

“என்னாத்த சொல்ல. ஒரு தாய்ப் புள்ளைங்களா இருந்தது...”

“எப்ப இருந்தது? ஒரு தாய்ப்புள்ளைங்களா? இன்னிக்குக் கூட உன்னை வூட்டு உள்ள உடமாட்டான்!”

“அப்படி இல்லை”

“ஆமா அப்படித்தான்”

“கீரை சாப்புடறதே இப்போ ஐய்யருங்கதான். பசேல்னு கீரையப் பார்த்துட்டு ஒரு ஐயரும் தாண்டிப் போறதில்லை”

”இப்ப எதுக்கு சொல்ற அதை?”

“கீரை மதம் குறைக்கும். திமிர் அடக்கும். அவங்க அன்னிக்கும் சண்டைக்கு வந்ததில்லை. இன்னிக்கும் வரமாட்டாங்க”

மருமகள் சொன்னாள்.

”இப்போ ஜாதியா சோறு போடுது. சாப்பிட வாங்க”

“ஜாதி சோறு போடும்டி. ஒத்துமையா இருந்தா. நமக்குள்ளே நாப்பது பிரிவு. இப்பிடிப் பிரிச்சுப் போட்டது பாப்பானுங்க”

“சரி. அதான் இப்ப ஒன்னாயிட்டீங்களே? வாங்க”

- ஷங்கருக்கு வசனம் எழுத பாலகுமாரன் கிடைத்தது எவ்வளவு பெரிய வரம்?

கதை கிழவன், மகன், மருமகளை தாண்டி மார்க்கெட்டுக்கு ஓடுகிறது. வாட்ச்மேன் சண்முகம், புருஷன் ஓடிவிட்ட மதமதப்பான சிறுவியாபாரி வேணி, காய்கறி வேன் ஓட்டும் முகமது பாஷா, வேணியை ஒருமாதிரியாக பார்க்கும் பாஷாவின் இளவட்ட தம்பி அன்வர், சக மார்க்கெட்டுக் காரர்கள் என்று கதையின் களமும், மாந்தர்களும் வேறு தளம். ஐம்பத்துநாலு ரூபாய் எழுபது பைசாவுக்காக வேணி அன்வர்பாஷாவோடு பிள்ளையார் கோயில் பக்கமாக ஒருமுறை ஒதுங்குகிறாள்.

சட்டென்று, அந்த சாதி சங்கத்தைப் பற்றி பாலகுமாரன் இவ்வாறாக அறிமுகப்படுத்துகிறார். சென்னையில் அந்த சாதிசங்கம் வலுவானதாக இருந்தது. ஆனால் வேகமானதாக இல்லை. காசு புழக்கம் அதிகமில்லை. காசு புழங்குமளவுக்கு வளரவும் இல்லை. செங்கல்பட்டு, விழுப்புரம், சேலம் ஆகிய இடங்களில் இருந்தவர்கள் செயல்வீரர்களாக இருந்தார்கள். சென்னையில் இருப்பவர்கள் ஒன்று சேருகிறார்களே ஒழிய, செயல்திறன் இல்லை.

இந்த சங்கத்தை சேர்ந்தவர்களுக்கும், மார்க்கெட்டில் இருப்பவர்களுக்கும் போஸ்டர் ஒட்டுவதில் தகராறு ஏற்படுகிறது. மார்க்கெட்டில் சகலஜாதியினரும் கடைவைத்திருக்க ஒரு சாதிக்காரன் எப்படி போஸ்டர் ஒட்டலாம் என்று ஒட்டுமொத்தமாக பொங்கியெழுகிறார்கள். சாதிசங்கத்தினர் ஆட்களை திரட்டி வந்து மோதுகின்றனர். முடிவு?


- இந்த இரு குறுநாவல்களையும் ஒரே புத்தகமாக விசா பப்ளிகேஷன்ஸ் வெளியிட்டிருக்கிறது. விசா பப்ளிகேஷன்ஸின் விசேஷம் என்னவென்றால் கார்ப்பரேட் பதிப்பகங்களிடம் அதிகவிலைக்கு சிறைப்பட்டிருக்கும் சுஜாதாவை ரொம்ப சீப்பாக விற்கிறார்கள். ஸ்ரீரங்கத்து தேவதைகளை கூட சல்லிசாக வாங்கலாம். ஏராளமான பாலகுமாரன் நாவல்களும் உண்டு.


நூலின் பெயர் : உயிர்ச்சுருள்

நூல் ஆசிரியர் : பாலகுமாரன்

விலை : ரூ.50/-

பக்கங்கள் : 160

வெளியீடு : விசா பப்ளிகேஷன்ஸ்,
புதிய எண்.16, பழைய எண்.55,
வெங்கட்நாராயணா ரோடு,
தியாகராய நகர், சென்னை-600017.
தொலைபேசி : 24342899, 24327696

28 டிசம்பர், 2011

செங்கடல்

சிங்கள அரசையும், இந்திய அரசையும் ஒரு தட்டில் வைத்து அம்பலப்படுத்துவதால் தணிக்கையில் பிரச்சினை. சென்னை உலகத் திரைப்பட விழாவில் திரையிட புறக்கணிப்பு என்று எப்போது கேள்விப்படும் போதும் ஏதேனும் சர்ச்சை கச்சை கட்டிக் கொள்வதால் ‘செங்கடல்’ இயல்பாகவே ஆர்வத்தைத் தூண்டியிருந்தது. எங்கே புறக்கணிக்கப்பட்டதோ, அதே படவிழாவில் அரங்கு நிறைந்த கூட்டத்துக்கு இடையே தரையில் அமர்ந்து செங்கடலை கண்டோம்.

லீனாவின் ‘டயரி’தான் ஒருவரி கதை. 2009 மே மாத வாக்கில் ராமேஸ்வரத்தில் இயக்குனர் லீனா, மீனவர் பிரச்சினை குறித்த ஆவணப்படத்துக்காக தங்கியிருக்கிறார். காவல்துறையினர் லீனாவை விசாரிக்கிறார்கள். அவர் எடுத்த வீடியோ காட்சிகளை போட்டுப் பார்க்கிறார்கள். கடைசியாக ராமேஸ்வரத்தை விட்டு வெளியேற்றுகிறார்கள்.

முதல் காட்சியிலிருந்தே இது ஆவணப்படமா, திரைப்படமா என்கிற குழப்பம் ஏற்படுகிறது. இது இரண்டுமே இல்லை என்று உணரும்போது படம் எந்தவொரு குறிப்பிடத்தக்க உணர்வையும் உருவாக்காமல் முடிந்துவிடுகிறது. லீனா படத்தை இயக்கி மட்டும் இருக்கலாம். பொலிவான தோற்றம், ஆளுமையான குரல் இருந்தாலும் நடிப்பாற்றல் அவருக்கு கொஞ்சம் சுமார்தான். ஒரு சிலரைத் தவிர படத்தின் பாத்திரங்கள் பெரும்பாலும் தொழிற்முறை நடிகர்கள் அல்ல என தெரிகிறது. எனவே பல காட்சிகள் அமெச்சூர்த்தனமாய் அமைந்துவிடுகிறது. இத்தனைக்கும் கேமிரா, எடிட்டிங் உள்ளிட்ட விஷயங்கள் நல்ல தொழிற்நேர்த்தியுடன் அமைந்தும், ஏதோ விஸ்காம் மாணவர்களின் அறிமுக குறும்படத்தை பார்வையிடும் உணர்வுதான் வருகிறது.

எடுத்தாளப்பட்டிருக்கும் உள்ளடக்கமும் ஒன்றும் புதிதல்ல. ஓரளவு ஈழ, தமிழக அரசியல் அறிந்த எல்லோருக்குமே தெரிந்த விஷயங்கள்தான். பத்திரிகைகளில் வாசித்தது, மேடைகளில் கேட்டது மாதிரியான தகவல்களை காட்சிகளாக்கி இருக்கிறார்கள். ஆனால் வாசித்தபோதும், கேட்டபோதும் ஏற்பட்ட கோபம், காட்சிகளாகப் பார்க்கும்போது இல்லை எனுமளவுக்கு மிக பலகீனமான உருவாக்கம்.

ராமேஸ்வரம் மீனவர் பிரச்சினை, ஈழத்தமிழர் பிரச்சினையோடு பின்னிப் பிணைந்ததுதான் என்றாலும்.. ஏதேனும் ஒரு தரப்பின் பார்வையில் ஃபோகஸ் செய்திருந்தால் திரைக்கதை குழப்பமில்லாமல் இருந்திருக்கும். பல காட்சிகளில் யார் மீனவர், யார் ஈழத்தமிழர்.. எது அகதிமுகாம், எது மீனவர் குப்பம் என்கிற குழப்பம் பார்வையாளனுக்கு ஏற்படுகிறது.

இடையிடையே வரும் கவிதைகள், ஏதோ ஒரு மணிபல்லவத்தீவு கனவுகாட்சி, சித்தார்த் என்கிற ஆமை என்று ஆடம்பரமாக சொருகப்பட்டிருக்கும் பின்நவீனத்துவக் காட்சிகள் எதுவுமே இந்தம் சாமானிய மரமண்டைக்கு ஏறவில்லை.

ஈர்க்கக்கூடிய ஓரிரு விஷயங்களும் உண்டு. மனநிலை பிறழ்ந்த ஈழத்தமிழர் பாத்திரத்தில் நடித்திருப்பவரின் நடிப்பு அபாரம். அவரது பாத்திரம் மட்டுமே செதுக்கி, செதுக்கி கவனத்தோடு உருவாக்கப்பட்டிருக்கிறது. அவரது கையில் எப்போதும் இடம்பெறும் ரேடியோவும் கதையில் தவிர்க்க இயலாத ஒரு பாத்திரமாகிறது. இறுதியில் அந்த ரேடியோ கூட செயலிழந்துப் போய்விடுவதாக காட்டுவது படுசோகம். மீனவர் ஒருவர் அவருக்கு வேறு ரேடியோ பரிசளிப்பது எதிர்கால நம்பிக்கை.

எந்தவகையில் செங்கடல் சிங்கள, இந்திய ஏகாதிபத்தியங்களை நடுநடுங்க வைக்கிறது என்பது கடைசிவரை புரியவேயில்லை. இதைவிட காத்திரமான எழுத்துகளும், கூட்டங்களும் கூட எந்த பெரிய ‘சர்ச்சை’யையும் ஏற்படுத்திவிடாத நிலையில், செங்கடலுக்கு ஏனிந்த கொலைவெறி ஆர்ப்பாட்டம் என்பது புரியவேயில்லை. அகதி முகாம்களில் காவல்துறையினரின் அத்துமீறலை எல்லாம் செங்கடலை விட சிறப்பாக, கேப்டன் நடித்த ‘சபரி’ திரைப்படத்திலேயே கண்டுவிட்டோம்.

அதுபோலவே ஈழத்தமிழருக்கான போராட்டங்கள் குறித்த காட்சிகளின்போது, டெல்லியில் கவிஞர்கள்-எழுத்தாளர்கள் நடத்திய போராட்டம்தான் ஐ.எஸ்.ஓ. 9001 விருதுபெற்ற ஒரிஜினல் போராட்டம் என்கிறரீதியில் வரும் காட்சிகள், கவுண்டமணி-செந்திலின் வாழைப்பழ நகைச்சுவைக்கு இணையான நகைச்சுவை உணர்வை தருகிறது. கொஞ்சமும் ஒட்டாத இந்த செல்ஃப் பிரமோஷனை லீனாமணிமேகலை தவிர்த்திருக்கலாம்.

‘இது விடுதலைப்புலிகளை எதிர்க்கும் படம்’ என்று தாங்களாகவே நினைத்துக்கொண்டு புலி ஆதரவாளர்கள் தேவையில்லாமல் செங்கடலை ஏற்றிவிட்டிருக்கிறார்கள். புலிகளை மட்டுமல்ல. இந்தியா, இலங்கை அரசுகளையும் கூட ஒன்றும் அவ்வளவு வலிமையாக ‘செங்கடல்’ எதிர்க்கவில்லை. திரைப்பட உருவாக்கத்துக்கான எந்தவொரு திட்டமிடலோ, தேவையான உழைப்போ இன்றி, ‘நம் பங்குக்கும் ஒரு படம்’ என்று கடனுக்கு எடுத்தமாதிரியாகதான் ஏனோதானோவாக எடுத்திருக்கிறார்கள். இந்தப் படத்தை ஆதரிக்கவோ அல்லது எதிர்க்கவோ போதுமான சமாச்சாரங்கள் எதுவுமே படத்தில் இல்லை என்பதுதான் உண்மை.

26 டிசம்பர், 2011

சரிகாஷாவை மறக்க முடியுமா?

மிகச்சரியாக பதிமூன்று ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டது. இன்னமும் பெண்களை பெற்ற வயிறுகளை கொடுங்கனவாய் பயமுறுத்திக் கொண்டிருக்கிறது அந்த சம்பவம்.

எத்திராஜ் கல்லூரியில் படிக்கும் சரிகாஷாவும், அவரது தோழிகளும் கல்லூரி முடித்து வீடு திரும்பிக் கொண்டிருந்தார்கள். ஒரு அரசியல் கட்சியின் மாநாட்டுக்குச் சென்று திரும்பிய இளைஞர்கள் சிலர் ஆட்டோவில் அந்த வழியாக வந்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

இளம்பெண்களை கண்டதுமே அவர்களுக்கு குஷி. பெண்கள் மீது தண்ணீர் பாக்கெட்டை பீய்ச்சியடித்து விளையாடினார்கள். ஆட்டோவில் இருந்து நிலைதடுமாறிய இளைஞர் ஒருவர் சரிகாஷா மீது விழுந்தார். இதனால் கீழே விழுந்த சரிகாஷாவின் தலையில் அடிபட்டு மரணமடைந்தார். அதே நாள்தான் சரிகாஷாவின் பிறந்தநாளும் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. அவரது பெற்றோருக்கு அவர் ஒரே மகளும் கூட.

தமிழகத்தையே குலுக்கிப் போட்ட மரணம் இது. அதுவரை ஈவ்-டீசிங் கொடுமையை பொறுத்துக் கொண்டிருந்த மகளிர், பல்வேறு அமைப்புகளின் சார்பாக தெருவுக்கு வந்து போராடிய வரலாற்று நிகழ்வும் சரிகாஷா மரணத்தால் நிகழ்ந்தது. இதன் விளைவாக தமிழக அரசு ‘ஈவ்-டீசிங் ஆக்ட்’ என்கிற தனிச்சட்டத்தையே கொண்டுவந்தது.

சட்டம் மட்டும் போதுமா?

இன்றும் ஈவ்-டீசிங் கொடுமை ஆங்காங்கே தினமும் நடந்துதான் வருகிறது. பெண்ணின் முகத்தில் ஆசிட் வீச்சு சம்பவங்கள் அவ்வப்போது நிகழ்ந்து கொண்டுதான் இருக்கிறது. பெண் என்கிற ஒரே காரணத்துக்காக, அவள் மீது கேலியும், வன்முறையும் ஆண்களால் ஏவப்படுவது நாகரிகமான மனித சமூகத்துக்கு அழகல்ல.

ஈவ்-டீசிங் கொடுமை என்பது தமிழகத்துக்கு மட்டுமேயான பிரச்சினை அல்ல. தேசிய அளவிலும், சர்வதேச அளவிலும் கூட தொடர்ச்சியாக நடைபெறும் அவமானம்.

சமீபத்தில் மகாராஷ்டிராவின் அம்போலி என்கிற பகுதியில் இரு பெண்கள் ஈவ்டீசிங்கால் கொல்லப்பட்டதையடுத்து, அங்கே கொதிப்பான ஒரு சூழல் நிலவிவருகிறது. இந்தக் கொடுமைகளை ஒடுக்குமாறு அரசை நோக்கி மக்கள் போர்க்குரல் எழுப்பி வருகிறார்கள்.

இதையடுத்து அம்மாநிலத்தில் உள்துறை அமைச்சர் ஒரு புதிய உத்தியை அறிமுகப்படுத்தியிருக்கிறார். ஈவ்-டீசிங்குக்கு உள்ளாகும் பெண்கள், அதுகுறித்த புகார்களை எஸ்.எம்.எஸ். மூலமாகவோ, பிரத்யேகமான ஹாட்லைனிலோ குரல் பதிவு செய்யலாம். மும்பை காவல்துறையின் இணையத்தளத்திலும் புகார் பதிவு செய்யும் வசதியை மகாராஷ்டிர அரசு ஏற்படுத்தித் தந்திருக்கிறது. புகார் பதிவு செய்யப்பட்டதுமே, உடனடியாக புயல்வேகத்தில் காவல்துறை செயல்பட்டு சம்பந்தப்பட்ட குற்றவாளிகளை பிடித்துவிடும் என்றும் உறுதிகூறப்பட்டிருக்கிறது.

ஈவ்டீசிங்கால் பாதிக்கப்படும் பெண்கள் பலரும், அதுகுறித்து சொந்தத் தாயிடம் கூறக்கூட வெட்கப்படுகிறார்கள், அச்சப்படுகிறார்கள். இதனாலேயே பிரச்சினை பெரியதாகி மரணம் வரை கூடப்போகிறது. மகாராஷ்டிராவில் இப்போது அறிமுகமாகியிருக்கும் இந்த முறையில் தங்களது புகார் ரகசியமானது என்பதால் பெண்களுக்கு இருக்கக்கூடிய வழக்கமான மனத்தடை அகலும். எனவே ஈவ்டீசிங் குற்றங்களை கணிசமாக குறைக்கலாம்.

சமூகம் தொடர்பான பல புரட்சித் திட்டங்களுக்கு தமிழகம்தான் முன்னோடி. மகாராஷ்டிராவைத் தொடர்ந்து உடனடியாக இத்திட்டத்தினை தமிழக அரசும் காவல்துறையை முடுக்கிவிட்டு அமல்படுத்தினால், நம்மூர் பெண்களும் நிம்மதியாக பள்ளிக்கும், கல்லூரிக்கும், அலுவலகத்துக்கும் சென்றுவரலாம். பெண்கள் நலனில் பெரும் அக்கறை செலுத்தும் முதல்வர் இதை உடனே கவனத்துக்கு எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். இன்னொரு சரிகாஷா சம்பவம் இங்கே நடைபெறவே வேண்டாம்.

23 டிசம்பர், 2011

ஏதாவது தலைப்பு போட்டு படித்துக் கொள்ளுங்கள்!

‘புதுவருஷத்தில் இருந்து தம் அடிக்கக் கூடாது, தண்ணி அடிக்கக் கூடாது’ என்கிற வழக்கமான லவுகீக சடங்குகள் ஒருபுறமிருக்க, பார்ப்பவனிடமெல்லாம் “உங்க ஆபிஸ் டயரி நல்லா பெருசா, வாட்டமா(?) இருக்குமாமே? ஒண்ணு கிடைக்குமா?” என்று பரக்காவெட்டி போல கேட்டுவைப்பதும், “ஜி.ஆர்.டி-லே ரெண்டு சீட்டு போட்டிருக்கீங்களே? அப்போன்னா ரெண்டு காலண்டர் கொடுத்திருப்பானே? ஒண்ணு உங்களுக்கு. இன்னொன்னு யாருக்கு?” என்று அல்பத்தனமாய் அலம்பல் பண்ணுவதுமாக, தன்னுடைய வாழ்க்கை முழுக்கவே கவுண்டமணியாக மட்டுமே வாழ்ந்து கழிப்பது என்பதனை ஒரு சபதமாகவே மேற்கொண்டு வாழ்ந்து வரும் தமிழன்....

யப்பா... எவ்ளோ நீட்டு வாக்கியம்...

ஆகையால் மக்களே, வருட கடைசியில் உங்களுக்கு ஆயிரம் சம்பிரதாயமும், சடங்குகளும் இருக்கலாம். பத்திரிகைகளுக்கும் இதுமாதிரி பாரம்பரிய சடங்குகள் உண்டு. ’கடந்தவை’, ‘நினைவில் நின்றவை’, ‘சென்ற வருடம்’ என்றெல்லாம் ஏராளமான தலைப்பில், எல்லா பத்திரிகையும் ஒரே மேட்டரையே நன்கு நைசாக மாவரைப்பது வழக்கம். படிப்பவர்களுக்கு இது அரைத்தமாவாக தெரிந்தாலும், இதையெல்லாம் தொகுப்பது என்பது தாலியறுக்கும் வேலை. இதற்காக சம்பந்தப்பட்ட பத்திரிகைக்காரன் ரெண்டு, மூன்று நாள் கண்விழித்து நைட்டு வேலை பார்க்க நேரிடும். அதற்குப் பிறகு கண்ணு பூத்துப்போய் ரோட்டில் போகும்போது கூட அவனை கடக்கும் ஃபிகரை கூட கடந்த வருட ஃபிகராகதான் பார்ப்பான் என்றால் பார்த்துக் கொள்ளுங்களேன்.

தினத்தந்தி மாதிரியான பத்திரிகைகள் இந்த கந்தாயத்துக்கெல்லாம் ஏன் இவ்வளவு கஷ்டப்பட வேண்டும் என்கிற மனோபாவம் கொண்டவை. உதாரணத்துக்கு அவர்களது 1950ஆம் ஆண்டு ஜனவரி 1 பேப்பரை எடுத்துப் பாருங்களேன். முகப்புப் பக்கத்தில் ஒரு கார்ட்டூன் இருக்கும். அதில் 1949 என்கிற கிழவன் ஃபிரேமை விட்டு வெளியே போவான். 1950 என்கிற குழந்தை ஃபிரேமுக்குள் வரும். இப்போது 2012க்கு வருவோம். அதே கார்ட்டூன்தான் இப்போதும் முகப்பை அலங்கரிக்கப் போகிறது. என்ன கிழவனுக்கு 2011 என்கிற எண்ணும், குழந்தைக்கு 2012 என்கிற எண்ணும் மட்டும் பலமாக சிந்திக்கப்பட்டு வைக்கப்பட்டிருக்கும். தீபாவளி கார்ட்டூன், பொங்கல் கார்ட்டூன் என்றெல்லாம் எல்லா ஸ்பெஷலுமே இதே பாணியில்தான் தினத்தந்தியில் அமையும். என்ன 1958ல் சரோஜாதேவி புதுவருட வாழ்த்து சொல்லியிருப்பார். இப்போது ஹன்சிகா சொல்லுவார். இந்த வித்தியாசம் போதாதா?

கண்ணாடி வீட்டுக்குள் இருந்து கல்லெறியும் வேலைதான். இருந்தாலும் சொல்கிறேன். பத்திரிகைப் பணி என்பது பெரும்பாலும் இதுமாதிரி ‘ஜல்லி’ அடிக்கும் பணியாகவே செய்யவேண்டிய நிர்ப்பந்தம் இருக்கிறது. ஆடிக்கு ஒருமுறை, அமாவாசைக்கு ஒருமுறை எப்போதோ ஓரிரண்டு சுவாரஸ்யமான வேலைகள் வரக்கூடும். அதுவரைக்கும் இதுமாதிரி வழக்கமான மாவரைக்கும் மாவை எப்பாடுபட்டேனும் அரைத்தே ஆகவேண்டும். ஸ்பெஷல் என்றால் விருந்தினர் பக்கம் எல்லாம் வந்தாக வேண்டும் யார்தான் கண்டுபிடித்ததோ தெரியவில்லை. சாதாரணமாக ஈ ஓட்டிக் கொண்டும், ‘உங்க பத்திரிகையிலே என்னோட ஒரு பேட்டி போடுங்களேன்’ என்று கெஞ்சிக் கொண்டிருக்கும் இந்த விருந்தினர்கள், எப்படித்தான் இந்த ஸ்பெஷல் போடும் காலத்தில் மட்டும் பிஸியாகித் தொலைக்கிறார்களோ? செய்வது புண்ணாக்குத் தொழில் என்றாலும், காட்டும் பந்தா மட்டும் இவர்களுக்கு குறைச்சல் இல்லை.

டயர்ட்னஸ்ஸில் ஏதேதோ உளறிக் கொண்டிருக்கிறேன். ஸ்பெஷலுக்காக ரொம்ப காத்திரமாக(?) ஏதோ எழுதிக் கொண்டிக்கும் போது, ஒரு ரிலாக்சேஷனுக்காக, எந்த ஃபோகஸும் இல்லாமல், எந்த ரெஸ்ட்ரிக்‌ஷனும் இல்லாமல், எந்த சப்ஜெக்ட்டும் இல்லாமல் எதையாவது ஒரு ஐநூறு வார்த்தையை பைத்தியக்காரத்தனமான மனநிலையில் எழுதித் தொலைக்க முடியுமா என்று பார்ப்பதற்கே இதை கிறுக்கிக் கொண்டிருக்கிறேன்.

இந்த சலிப்பான வருடக் கடைசி, புதுவருட சம்பிரதாயங்களை சிலர் மட்டும் எப்படி சுவாரஸ்யமாக அணுகுகிறார்கள் என்று தெரியவில்லை.

இன்றைய தினகரன் வெள்ளிமலர் ஒரு பொக்கிஷம். சினிமா ரசிகர்கள் போற்றிப் பாதுக்காக்க வேண்டிய மலர். கடந்த ஆண்டு மலையாளம், இந்தி, தெலுங்கு, ஹாலிவுட் சினிமாவின் நிகழ்வுகளை, முக்கியமானது எதுவும் விடுபட்டு விடாமல் தலா ரெண்டு பக்க கேப்ஸ்யூல்களாக கொடுத்திருக்கிறார்கள். நான் வெள்ளிமலரின் ரெகுலர் ரசிகன். வெள்ளிக்கிழமை காலை எண்ணெய், சீயக்காய் வைத்து தலைக்கு குளிக்கிறேனோ இல்லையோ (இது பெண்கள் வழக்கம்தானே? நான் எந்த கிழமையில் சீயக்காய் தேய்க்கிறேன் என்று மறந்துவிட்டது) வுட்டாலங்கடி, ஹாலிவுட் ட்ரைலர் ஆகியவற்றை வாசிக்கத் தவறுவதில்லை. இப்போது ரவிதேஜா, சுதீப், கரன் ஜோஹர், டாம் க்ரூஸ் மாதிரி பெயர்களை எங்காவது வாசிக்க நேர்ந்தால் ஜெயம் ரவி, சித்தார்த், ஹரி, சிங்கமுத்து மாதிரி பெயர்களை வாசிப்பதைப் போன்ற ஈஸியான அட்டாச்மெண்ட் வர இந்த வுட்டாலங்கடி, ஹாலிவுட் ட்ரைலர்கள் ஒரு முக்கியக் காரணம். இந்த மாதிரி வாரா வாரம் ஒரு படத்துக்கு ப்ரிவ்யூ கொடுப்பவர்கள், இந்த வாரம் கடந்த வருட முக்கிய சினிமா நிகழ்வுகளை அலசியிருக்கிறார்கள். இந்தியில் வசூல் சாதனை புரிந்த படங்கள், தெலுங்கில் டப்பாவுக்குள் முடங்கியவை, கன்னடத்தில் சாதனை, மலையாளத்தில் வேதனை என்று கலக்கல் காக்டெயில். தமிழ் சினிமா பற்றிய அலசல்கள் அடுத்த வாரமென்று நினைக்கிறேன். நிஜமாகவே இந்த கட்டுரைகளை எழுதுவது சவால்தான். அனேகமாக ஐநூறு வார்த்தைகளுக்குள் ஒரு வருட சரித்திரத்தை எழுதியாக வேண்டும். எதை எடுப்பது, எதை விடுப்பது என்பதையெல்லாம் ஐநூறுக்குள் அடக்குவது, அதையும் வறட்சியான கட்டுரைநடையில்லாமல் புனைவு மாதிரி சுவாரஸ்யப்படுத்துவது என்று தினகரன் அசத்தியிருக்கிறது. ஒரே ஒரு குறை. சிங்கம் நிஜமாகவே ஹிட்டுதான். ஒத்துக் கொள்கிறோம். அதை கலாநிதி மாறன் வழங்கும் சன் பிக்சர்ஸ்தான் தயாரித்தது. அதையும் ஒத்துக் கொள்கிறோம். அதற்காக அது ஹிந்தியில் ரீமேக் செய்யப்பட்டது, கன்னடத்தில் ரீமேக் செய்யப்பட்டதையெல்லாம் சொல்லும்போது கூட ‘கலாநிதிமாறன் வழங்கும், சன் பிக்சர்ஸ் தயாரித்த’ என்கிற ஸ்லோகனை எல்லா இடத்திலும் மனப்பாடமாக ஒப்பித்தாக வேண்டுமா? கொஞ்சம் விட்டால் இனிமேல் காட்டுக்குள் இருக்கும் சிங்கத்தைப் பற்றி எழுதும்போது கூட ’கலாநிதிமாறன், சன்பிக்சர்ஸ்’ வார்த்தைகளை சேர்த்து எழுதுவார்கள் போலிருக்கிறதே?

எதையோ எழுதவந்து, எதை எதையோ எழுதிக் கொண்டிருக்கிறேன். இன்னும் நிறைய எழுத வேண்டியிருக்கிறது. டாட்டா. பை.. பை.. ஹேப்பி கிறிஸ்துமஸ்!

21 டிசம்பர், 2011

ஆண்பால் பெண்பால்

தமிழ்நாட்டில் தமிழர்களை விட அதிகமாக வசிக்கும் இனம் ஒன்று உண்டு. இவர்களை ‘எம்.ஜி.ஆர் பைத்தியங்கள்’ என்றும் சொல்லலாம். ‘எம்.ஜி.ஆர் ரசிகர்கள்’ என்றும் சொல்லிக் கொள்ளலாம். ‘பைத்தியம்’ என்பதே சரியென்று ‘ஆண்பால், பெண்பாலை’ வாசிக்கும்போது தோன்றுகிறது. நானும் கூட அந்தப் பைத்தியங்களில் ஒருவன்தான் என்பதை பெருமையோடு சொல்லிக் கொள்கிறேன்.

‘பெண்களால் பாதிக்கப்பட்ட ஆண்களுக்கும்... ஆண்களால் பாதிக்கப்பட்ட பெண்களுக்கும்’ தமிழ்மகனால் சமர்ப்பிக்கப்பட்ட இந்நூல், எவ்வகையில் அந்த சமர்ப்பணத்தை நியாயப்படுத்துகிறது என்பது, இறுதி அத்தியாயம் வரை நீளும் சஸ்பென்ஸ்.

‘யாரோ எழுதிய இந்த நாவலில் மிகுந்திருக்கும் அதிகப்படியான குழப்பங்கள் குறித்து என்னுடைய விளக்கம்’ என்று நாவல் தொடங்குவதற்கு முன்பாகவே பதினாறு பக்க படா நீளமான விளக்கம் ஒன்றினை தருகிறார் தமிழ்மகன். உண்மையில் இந்த விளக்கம்தான் குழப்புகிறதே தவிர, நாவல் தெளிவான நீரோடையாகவே பாய்ச்சல் கொள்கிறது. இந்த நாவலை எழுதியது நானல்ல என்று வாக்குமூலம் கொடுக்கிறார் நாவலாசிரியர். அதற்கேற்ப நாவலின் முதல் பாகம் ‘பிரியா சொல்வதாக பிரமிளா எழுதியது’ என்றும், இரண்டாம் பாகம் ‘அருண் சொல்வதாக ரகு எழுதியது’ என்றும் இருக்கிறது. நாவலை எழுதியவர் தமிழ்மகனல்ல என்றால் யாருக்கு ராயல்டி தருவது என்று முன்னுரைக்கு வந்து குழம்புகிறார் மனுஷ்யபுத்திரன். இவ்வாறாக கதை தொடங்குவதற்கு முன்பாக நடக்கும் புதிர் விளையாட்டே சுவாரஸ்யத்துக்கு சுழி போடுகிறது.

இந்நாவலில் சொல்லப்படும் முதலிரவு, பர்ஃபெக்டான முதலிரவு. இதுவரை ‘அந்த’ அனுபவம் இல்லாத இருவர் தனித்து இரவைக் கழிப்பதில் எதிர்கொள்ளும் சங்கடங்கள். அங்கே நடக்கும் சிறு சிறு அசைவுகளையும் கூட ஆண்மனம் எதிர்கொள்வதற்கும், பெண்மனம் எதிர்கொள்வதற்குமான வேறுபாடுகள் என்று நுட்பமான சித்தரிப்புகளில் கவர்கிறார் தமிழ்மகன்.

‘நாம் எதை அடைய விரும்புகிறோமோ, அதுவாகவே மாறிப்போய் விடுகிறோம்’ என்று காந்தியோ, காப்மேயரோ அல்லது யாரோ சொல்லியிருக்கிறார்கள். ‘நாம் எதை அதிகமாக வெறுக்கிறோமோ, ஒருகாலத்தில் அதை நேசிக்க ஆரம்பித்துவிடுவோம்’ என்று இந்த கதையைப் படித்தால் உணர்ந்துக் கொள்ள முடிகிறது. நாயகி ப்ரியாவுக்கு எம்.ஜி.ஆர் என்றால் உயிர். நாயகனுக்கும் சரி. நாவலாசிரியருக்கும் சரி, அவர் வேப்பங்காய். ஆனால் பாருங்கள். ப்ரியா பைத்தியம் பிடித்து எம்.ஜி.ஆர் தமிழர் என்று நிரூபிக்க எங்கெல்லாம் பயணிக்கிறாளோ, என்னவெல்லாம் செய்கிறாளோ.. அத்தனையையும் நாவலாசிரியர் செய்திருக்கிறார். இவரே கும்பகோணத்துக்கு போயிருப்பார். எம்.ஜி.ஆர் படித்த பள்ளி, பிரசாதம் வாங்கிச் சாப்பிட்ட கோயில் என்று எல்லாவற்றுக்கும் சென்றிருக்கிறார். எம்.ஜி.ஆரின் மூதாதையர்கள் பற்றிய குறிப்புகளை ஆவணக் காப்பக அலுவலகங்களுக்கு சென்று தேடியிருக்கிறார். ஆனால் பிரியாவுக்கு மட்டும் மனநிலை சரியில்லை என்று காதுகுத்துகிறார். எனக்கென்னவோ ப்ரியாவை விட பெரிய எம்.ஜி.ஆர் பைத்தியமாக தமிழ்மகனைதான் நினைக்கத் தோன்றுகிறது.

ஒரு இளம்பெண்ணுக்கு வெண்குஷ்டம் வருகிறது. இதையடுத்து இயல்பாக தோன்றும் தாழ்வு மனப்பான்மை. மனச்சிதைவு. அதன் வாயிலாக அப்பெண்ணுக்கு தோன்றும் மாயத்தோற்றங்கள். திருமணக் குழப்பங்கள், இறுதியில் விவாகரத்து, மனநோய் காப்பகம் என்று போகிறது கதை.

இந்தக் கதைக்கு ரோஷோமான் பாணியில் கதை சொல்லும் வடிவத்தை அமைத்திருக்கிறார் ஆசிரியர். முதல் பாகம் முழுக்க சொல்லப்படும் அதே கதைதான், இரண்டாம் பாகத்திலும். அதே காட்சிகள், கிட்டத்தட்ட வசனங்களும் கூட அதே. விருமாண்டி மாதிரியேதான். விருமாண்டியிலாவது கேமிரா கோணங்களில் வித்தியாசம் காட்டமுடியும். இது அச்சில் இருக்கும் நாவல். இங்கேதான் தமிழ்மகனின் சாமர்த்தியம் மிளிருகிறது. ஒரே கதையை திரும்பப் படிக்கும் அலுப்பு சற்றுக்கூட ஏற்பட்டுவிடாத வகையில் மொழியை லகான் பிடித்து கட்டுப்படுத்துகிறார்.

இரண்டு பாகங்களுக்கும் தலா இருபது அத்தியாயங்கள். இருவருக்கும் மனப்பிளவு மனநோயின் காரணமாக என்றே முப்பத்தி ஒன்பதாவது அத்தியாயம் வரைக்கும் நினைத்துக் கொண்டிருக்க, ஒரே ஒரு பத்தியில் போகிறபோக்கில் கொளுத்திப்போடும் ஒரு மேட்டரில் கதையின் ஆதாரத்தன்மையே யூ டர்ன் அடிக்கிறது. மிக முக்கியமான இந்த சஸ்பென்ஸை கூட வெளியீட்டுவிழாவில் ஒரு பெண்கவிஞர் சூறைத்தேங்காய் உடைப்பது மாதிரி போட்டு உடைத்துவிட்டார். மனம் பிறழ்ந்த பெண் மனம், பெருந்தன்மையான ஆண் மனம் என்று ஆணாதிக்கப் பார்வையில் கதை எழுதிவிட்டாரே தமிழ்மகன் என்று ஆரம்பத்தில் ஏற்பட்ட கோபம் முழுக்க இறுதியில் கரைந்து, உருகிப் போய்விடுகிறது.

பெண்கள் எம்.ஜி.ஆரை ரசிப்பது உடல்சார்ந்த ஈர்ப்பின் காரணமாகதான் என்று பொதுவான ஒரு அபிப்ராயம் உண்டு. ஒரு ஆண் எம்.ஜி.ஆரை எப்படிப் பார்க்கிறானோ, அதே மாதிரி இயல்பான ரசனைதான் பெண்ணுடையதும் என்பதை பிரச்சாரநெடி இல்லாமல் சொல்லியிருப்பது சிறப்பு. அதே மாதிரி காமம் என்கிற ஒற்றை விஷயத்தை அணுகுவதில் ஆண், பெண் இருவருக்குமான 360 டிகிரி கோணத்தையும் இண்டு, இடுக்கு விடாமல் அலசித் துவைத்திருப்பது, நாவலாசிரியரின் நீண்டகால அனுபவத்தை(?) வெளிப்படுத்துகிறது. ஒரு கட்டத்தில் கதையில் தமிழ்மகனே ஒரு பாத்திரமாக வருகிறார். நாயகன் இவரை போற்றுகிறார் (செக்ஸ் பத்தி நல்லா எழுதறாரு). நாயகி இவரை வெறுக்கிறார் (அந்தாளுக்கு எம்.ஜி.ஆரை பிடிக்காது).

முதல் பாகத்தில் ஒருவரும், இரண்டாம் பாகத்தில் அடுத்தவருமாக இரண்டே பேர் இருநூற்றி ஐம்பது பக்கத்துக்கும் மேலாக பேசிக்கொண்டிருந்தால் போர் அடிக்காதா? அதிலும் வசனங்கள் மிகவும் குறைவு. போர் அடிக்கவேயில்லை என்று நான் வேண்டுமானால் கற்பூரம் அடித்து சத்தியம் செய்கிறேன். சரியான மொழிநுட்பத்தை கைகொண்டால் எவ்வளவு வறட்சியான விஷயங்களையும் எப்படி வெகுசுவாரஸ்யமாக்க முடியும் என்பதை இந்த நாவல் மூலம் அறிந்துகொள்ளலாம்.

‘ஆண்பால், பெண்பால்’ ஒரு குடும்பக் கதை. அதில் அரசியல் இருக்கிறது. வரலாறு இருக்கிறது. ஒரு நாவல் இலக்கியமாக கதை மட்டும் போதாது, நல்ல களத்தையும் அடையாளம் காணவேண்டும் என்று பாடமெடுத்திருக்கிறது இந்நாவல். தமிழ்மகனின் முந்தைய சூப்பர் ஹிட் ‘வெட்டுப்புலி‘’’’க்கு முற்றிலும் மாறுபட்ட கதை என்றாலும், அது பாய்ந்தது எட்டு அடி, இது பாய்ந்திருப்பது முப்பத்தி இரண்டு அடி.

நூல் : ஆண்பால் பெண்பால்
ஆசிரியர் : தமிழ்மகன்
விலை : ரூ.200
பக்கங்கள் : 256
வெளியீடு : உயிர்மை பதிப்பகம்,
11/29, சுப்பிரமணியம் தெரு, அபிராமபுரம், சென்னை-18.
தொலைபேசி : 91-44-24993448. இணையத்தளம் : www.uyirmmai@gmail.com