அமேஸிங் ஸ்பைடர்மேன்

நாமெல்லாம் அசடாக இருந்ததால்தான் சூப்பர் ஹீரோக்கள் தோன்றினார்கள். தகவல் தொழில்நுட்ப வளர்ச்சிக்குப் பிறகு அசடு என்கிற நிலையில் இருந்து ஓரளவுக்கு பரிணமித்திருக்கிறோம். எதையும் தர்க்கத்தில் அடக்கி விவாதிக்கத் தொடங்கியிருக்கிறோம். எனவே முன்புபோல ஹீரோ சிறகில்லாமல் வானத்தில் பறப்பார், விமானத்தையே அசால்ட்டாக தூக்குவார், அவரது கை துப்பாக்கி, கால் பீரங்கி என்றெல்லாம் டூமாங்கோலி வெளாட்டு விளையாட முடியாது என்பதை ஹாலிவுட்காரர்கள் புரிந்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

ஆனாலும் கூட சூப்பர் ஹீரோவுக்கு தேவை இருக்கிறது.

ஏனெனில் நாம் இன்னும் பயந்தாங்கொள்ளிகளாகதான் இருக்கிறோம். ரோட்டில் எவராவது மயங்கி விழுந்துக் கிடந்தால் சுற்றி நின்று வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டே, “யாராவது சோடா எடுத்தாங்களேன்” என்று பதறிக்கொண்டுதான் இருக்கிறோம். அருகிலிருக்கும் கடைக்குப் போய் சோடா கொண்டுவந்து ஊற்றினால் போலிஸ், எஃப்.ஐ.ஆர், கோர்ட்டு என்று பிரச்சினை வருமோவென அச்சம். கொக்கரக்கோவென  நம்மை மாதிரி வெறுமனே கூவிக் கொண்டிருக்காமல் சோடா கொண்டு வருபவன் தான் சூப்பர்ஹீரோ. சுருக்கமாக சொன்னால் சாதா மனிதர்களின் இயலாமைக்கு சூப்பர் ஹீரோக்கள்தான் வடிகால்.

சூப்பர் ஹீரோவும் வேண்டும். லாஜிக் பிறழாமல் மக்கள் அவரை ஒப்புக்கொள்ளவும் வேண்டும். புதிய ஹீரோவை அறிமுகப்படுத்தி, பிரபலப்படுத்தி, அவரை மக்களுக்குப் பிடித்து தங்கள் கல்லாவை எப்போது ரொப்புவது என்று கொலம்பியா பிக்சர்ஸ் யோசித்திருக்கிறது. ஏற்கனவே பிரபலமாகிவிட்ட ஒரு ஹீரோவுக்கு லாஜிக்கெல்லாம் ‘செட்’ செய்துப் பார்த்தால் என்ன? எனவேதான் ஸ்பைடர்மேனை ‘ரீபூட்’ செய்திருக்கிறார்கள்.

‘ரீபூட்’ என்றால் ’ரீபோக்’ மாதிரி ஏதோ பிராண்ட் என்கிற அளவுக்கு குழம்பிப் போயிருந்தேன். ஏனெனில் இச்சொல்லுக்கு நண்பர்கள் ஒவ்வொருவரும் ஒரு அர்த்தத்தையும், வெவ்வேறு விளக்கத்தையும் தந்து குழப்பித் தள்ளினார்கள். அண்ணன் பைத்தியக்காரன் தந்த விளக்கம்தான் துல்லியமான ஒரு தெளிவினை தந்தது. அதாவது வெண்ணிலா கபடிக்குழு படத்தில் வரும் பரோட்டா காமெடிதான் ரீபூட். “அதெல்லாம் ஒத்துக்க முடியாது. மறுபடியும் மொதல்லேருந்து ஸ்டார்ட் பண்ணுவோம்”. இவ்வளவு ஈஸியான விஷயத்தை ஏன் அப்படி இப்படியாக இடியாப்பச் சிக்கலாக நம் மக்கள் புரிந்துகொள்கிறார்களோ தெரியவில்லை.

படத்தின் கதை என்ன?

இப்படி ஒரு கேள்வி கேட்டு, அடுத்த நாலு பாராவுக்கு கதை சொல்லி, நாலு படம் போட்டு இப்பதிவை தேத்தும் எண்ணம் தற்போது எனக்கு இல்லை என்பதால், படம் பார்த்து கதையை தெரிந்துக் கொள்ளுங்கள்.

சும்மா ஒரு சிலந்தி கடித்துவிடுவதாலேயே ஒருவன் ஸ்பைடர்மேன் ஆகிவிட முடியாது என்கிற பேருண்மையை இத்தனைகாலம் மறைத்துவைத்திருந்த ஹாலிவுட்காரர்களை என்னதான் செய்யலாம். சாதாமேன் ஸ்பைடர்மேன் ஆவதிலிருந்து, அவனது கையில் இருந்து வலை எப்படி தோன்றுகிறது, அவனது உடையின் ஸ்பெஷல் என்ன என்பது வரை எல்லாப் பழியையும் அறிவியலின் தலையில் கட்டிவிட்டு, மரத்துப் போகும் ஊசி போட்டு வலிக்காத மாதிரி நைசாக காது குத்துகிறார்கள்.

சூப்பர்ஹீரோ ஒரு மக்கள் காவலன். மக்கள் அவனைக் கொண்டாடினாலும் அவனது தனிப்பட்ட வாழ்க்கை சோகமயமானது என்றெல்லாம் ஏற்கனவே கட்டமைக்கப்பட்ட விதிகளை எல்லாம் தூக்கி குப்பைக் கூடையில் தைரியமாக கடாசியிருக்கிறார் இயக்குனர். புது ஸ்பைடர் மேன் சலிக்க, சலிக்க காதலிக்கிறார். காலில் குண்டு பாய்ந்தால், முள் குத்தினால் தூக்கி எறிந்துவிட்டு ஓடுவதைப் போல குண்டை பிய்த்துப் போட்டுவிட்டு ஓடுவது சூப்பர் ஹீரோத்தனம். புது ஸ்பைடர் மேன் அப்படியல்ல. நொண்டிக்கொண்டே ஓடுபவரால் வில்லனின் அராஜகத்தை தடுக்க முடியாது என்கிற நிலையில், மற்றவர்களின் உதவியோடு வில்லனை முறியடிக்கிறார். எல்லாப் புகழும் ஹீரோவுக்கே என்கிற நிலை இனி இல்லை. செத்துப்போனவருக்கு செய்துக் கொடுத்த சத்தியத்தை, அட்சரம் பிசகாமல் கடைப்பிடிக்கும் தூய்மைவாதத்துக்கெல்லாம் முடிவு கட்டிவிடுகிறார் ஸ்பைடர்மேன். அவர் ஸ்பைடர்மேனாக இருந்தாலும் சாதாரண ஆசாபாசங்களுக்கு உட்பட்டவராக இருக்கிறார். க்ளைமேக்ஸில் அநியாயத்துக்கு ஃபீல் குட் எஃபெக்ட். வில்லன் கூட எம்.ஜி.ஆர் படத்தின் நம்பியார், அசோகன், மனோகர் கணக்காக திருந்தி நல்லவர் ஆகிவிடுகிறார் என்றால் பார்த்துக் கொள்ளுங்களேன்.

ஹீரோயின் கொள்ளை அழகு. கோல்ட் ஹேர், லைட் க்ளிவேஜ் என்று அவரது ஸ்க்ரீன் ப்ரெசன்ஸ் அபாரம். மற்றபடி எடிட்டர் நன்றாக எடிட் செய்திருக்கிறார். இசையமைப்பாளர் சிறப்பாக இசையமைத்திருக்கிறார். கேமிராமேன் சூப்பராக படம் பிடித்திருக்கிறார். அனிமேஷன் வெகுசிறப்பாக அமைத்திருக்கிறார்கள். ஆர்ட் டைரக்‌ஷன் அபாரம். வழக்கமான ஒரு சூப்பர் ஹிட் சினிமா விமர்சனத்தில் இன்னும் வேறு என்னென்ன அம்சங்கள் இடம்பெற வேண்டுமென நினைக்கிறீர்களோ, அத்தனையையும் நீங்களே ஃபில்-அப் செய்து வாசித்துக் கொள்ளுங்கள்.

நிச்சயமாக இப்படம் ஒரு ட்ரெண்ட் செட்டர். பழைய பாடாவதி சூப்பர் ஹீரோக்களை எல்லாம் தூசு தட்டி, மீண்டும் தர்க்கரீதியாக ரீபூட்டி நிறுவ வேண்டிய அவசியத்தை ஏற்படுத்தியிருக்கிறார் இயக்குனர் மார்க் வெப். சிலந்தி மனிதன் குறித்த படத்தை இயக்கும் இயக்குனரின் பெயரிலும் ‘வெப்’ அமைந்து இருப்பது யதேச்சையான சுவாரஸ்யமாகவே இருக்கக்கூடும். இதையெல்லாம் யாராவது மெனக்கெட்டு ‘மேட்ச்’ செய்திருப்பார்களா என்ன?

ஹோல்டன்

ஊருக்கு முதன்முதலாக பஸ் வந்த அந்த விநாயகர் சதுர்த்தி அன்றுதான் அந்த வார்த்தையை முதன்முதலாக கேட்டேன். “ஹோல்டன்”

ரெட்டைமாடி வீடு கட்டிய என்ஜினியர் ஸ்டைலாக வாயில் ப்ளூபேர்ட்ஸ் சிகரெட் வைத்தபடியே கையை நீட்டி உரக்கச் சொன்னார். அவர் சொல்லியிருக்கா விட்டாலும் எம்-11 என்கிற நாமகரணத்தைத் தாங்கிய அந்த சிறுபேருந்து ஹோல்டன்னாகியிருக்கும். ஏனெனில் அவர் கைகாட்டி நிறுத்திய இடம் தான் பேருந்து நிலையம். பொன்னியம்மன் கோயில் வாசலில் இருந்த அரச மரம். ஊர் முழுக்க திறந்தவெளிதான் என்றாலும் ‘லேண்ட்மார்க்’காக ஓர் இடத்தில் பேருந்து நின்றால்தான் அனைவருக்கும் வசதியென்று அந்த இடத்தை பேருந்து நிலையமாக ஊர்ப்பெருசுகள் தேர்ந்தெடுத்திருந்தார்கள்.

என்ஜினியர் எந்த நேரத்தில் ‘ஹோல்டான்’ சொன்னாரோ, எல்லாருக்கும் ‘ஹோல்டன்’ பைத்தியம் பிடித்துக் கொண்டது. “ஹோல்டன்” என்று கத்தினால் பேருந்தின் இயந்திரம் ஆட்டோமேடிக்காக நின்றுவிடும் என்று மக்கள் நினைத்துக் கொண்டார்கள். அதை காதில் வாங்கி, டிரைவர் ப்ரேக்கை மிதித்தால்தான் வண்டி நிற்கும் எனுமளவுக்கு அப்போதெல்லாம் பொறியியல் அறிவு மக்களிடையே வளரவில்லை. சைதாப்பேட்டை அருகில் அப்போது ‘ஹால்டா’ என்றொரு தொழிற்சாலை இருந்தது. டைப்ரைட்டிங் மெஷின்களுக்கான உதிரிபாகங்களை உற்பத்தி செய்யும் தொழிற்சாலை. அங்கிருந்த பேருந்து நிறுத்தத்துக்கு ‘ஹால்டா’ என்று பெயர். மக்களுக்கோ அதுகுறித்த ‘ஓர்மை’ எதுவுமில்லை. ‘ஹோல்டன்’ என்கிற சொல் மருவியே, அப்பேருந்து நிலையத்துக்கு ‘ஹால்டா’ என்று பெயர்வைத்திருப்பதாக சாகும்வரை நம்பிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

உண்மையை சொல்லப்போனால் பேருந்து என்கிற வாகனத்தை எப்படி பயன்படுத்த வேண்டும் என்கிற அடிப்படை நாகரிகம் கூட எங்கள் மக்களிடம் அப்போது இல்லை. மடிப்பாக்கத்திலிருந்து சைதாப்பேட்டை சந்தைக்கும், கால்நடை மருத்துவமனைக்கும் ஆடுகளை முன்பெல்லாம் நடத்தியே கொண்டு செல்வார்கள். பேருந்து வந்தபிறகு ஆட்டையும் வண்டியில் ஏற்றிச் சென்றாகவேண்டும் என்று அடம் பிடித்தார்கள். “கவருமெண்டு பஸ்ஸுதானே.. அதுபாட்டுக்கும் போவப்போவுது. ஆடு வந்தா உனக்கேன் எரியுது.. அதுவும் உயிர்தானே.. நீயா சுமக்கப் போற.. அது பாட்டுக்கும் ஓரமா நின்னுக்கிட்டு வந்துட்டுப் போவுது” என்று தர்க்கம் பேசினார்கள். கண்டக்டர்களுக்கு தாவூ தீர்ந்தது. ஆட்டுக்கும் டிக்கெட் போடவேண்டுமா என்பதுகுறித்த அறிவுறுத்தல் எதையும் பல்லவன் போக்குவரத்துக் கழகம் தராததால், ‘லக்கேஜ் டிக்கெட்’டாவது போடலாமென முயற்சித்த கண்டக்டர்களுக்கு எதிராக ஊரில் பெரும் போராட்டம் நடந்தது. “ஆட்டைப்போய் லக்கேஜ்னு எப்படி சொல்லமுடியும்? சூட்கேஸைதான் லக்கேஜ்னு சொல்லணும். இந்த கண்டக்டர்களுக்கு இங்கிலீஸ் கத்துக் கொடுக்குறதுக்குள்ளே நம்ம தாலியறுந்துடும் போல” என ஆடு கொண்டுச் செல்பவர்கள் புலம்பத் தொடங்கினார்கள். மனிதர்களை விட ஆடுகள் அதிகமாக பேருந்தில் பயணித்த காலக்கட்டம் அது. மடிப்பாக்கத்து ஆடுகள் சீட்டுகளில் வசதியாக – குறிப்பாக சன்னலோர சீட்டுகளில் – அமர்ந்து செல்வது வழக்கம். ஆடுகள் சிறுநீர் கழிப்பது, புழுக்கை போடுவது என்று ஏகத்துக்கும் அட்டகாசம்.

சம்பத் வீட்டு ஆடுகளுக்குதான் பேருந்து வசதி கிடைத்தபிறகு ஏகத்துக்கும் குஷி. சம்பத் ஆடுகளோடு அதன் மொழியிலேயே பேசக்கூடிய வல்லமை பெற்றிருந்தார். ‘ம்ம்மேஏஏஏஏ’ என்று அவர் குரல் கொடுத்தால், ஆடுகளுக்கும் பதிலுக்கும் ‘ம்ம்மேஏஏஏய்’ என்று பதில் கொடுக்கும். “வயிறு நெறைஞ்சிடிச்சின்னு சொல்லுது. வீட்டுக்கு ஓட்டிட்டு போவணும்” என்று ட்ரான்ஸ்லேட் செய்து சொல்வார். சம்பத்தை ‘சம்பத்’ என்று யாராவது அழைத்தால் திரும்பிக்கூட பார்க்க மாட்டார். ‘சம்பேஏஏய்ய்’ என்று அழைத்தால்தான் அவருக்கு தன்னை யாரோ அழைக்கிறார்கள் என்று சுயவுணர்வே ஏற்படும். அடிக்கடி “ஹோல்டன்” என்கிற சொல்லை அவர் உச்சரித்ததைக் கேட்ட அவரது ஆடுகளும், அதன் மொழியில் “மேஏஏஏய்யங்ன்” என்று ஒருவழியாக ஹோல்டானுக்கு இணையான உச்சரிப்பை உச்சரிக்கப் பழகின.

ஆடுகள் மட்டுமின்றி சம்பத்தின் வீட்டில் நான்கு எருமை மாடுகளும், மூன்று பசுமாடுகளும் இருந்தது. அவற்றில் ஓர் எருமைக்கு அன்று வயிற்றுப்போக்கு. மாட்டாஸ்பத்திரிக்கு அழைத்துச் செல்ல பேருந்துச் சேவையை நாடினார். நடத்துனர் மாட்டை வண்டியில் ஏற்றிச் செல்வதற்கு மறுப்புச் சொல்ல, “ஆடுகளை ஏத்திட்டுப் போற, மாடு அதைவிட கொஞ்சம் பெருசு. அதை ஏத்துனா உன் பஸ்ஸு குடை சாஞ்சுமா என்ன?” என்று அறிவியல்பூர்வமான கேள்வியை எழுப்பி, நடத்துனரின் வாயை அடைத்தார். துரதிருஷ்டவசமாக ஆடு மாதிரி துள்ளி பேருந்தின் படிக்கட்டில் ஏறுமளவுக்கு மாடுகளுக்கு சாமர்த்தியம் போதவில்லை. எனவே கடைசிவரை பேருந்தில் மடிப்பாக்கத்து மாடுகள் பயணிக்கும் சந்தர்ப்பம் அமையவேயில்லை. அப்படி ஆகியிருந்தால் மாடுகளும் தம் மொழியில் “ம்மா..ய்யங்ன்” என்று ஹோல்டனுக்கு இணையாக உச்சரிக்கப் பழகியிருக்கும்.

இப்படியாக ஆரம்பக் காலக்கட்டங்களில் மனிதர்களைவிட அதிகமாக ஆடுகளை பயணிகளாக பெறும் பாக்கியம் எம்-11 டிரைவர்களுக்கும், கண்டக்டர்களுக்கும் கிடைத்தது. செல்லப் பிராணிகளாக நாய் வளர்ப்பவர்கள் சிலர் இருந்தார்கள். நாய் என்றால் ராஜபாளையமோ, அல்சேஷனோ அல்ல. தெருநாய்தான். எஜமானர்களை எந்நிமிடமும் பிரியாத அந்நாய்கள் பேருந்துப் பயணத்தின் போதும் கூடவே சென்றாக வேண்டுமென அடம் பிடித்தன. டிவிக்காரரின் நாய் அம்மாதிரியான ஒரு பயணத்தின் போது, பேருந்தில் ஆக்ஸிலேட்டரை அமுக்கும்போது ஏற்படும் ‘விர்ர்ர்….’ சத்தத்தில் அதிர்ச்சியாகி, நடத்துனரை கடித்துவைத்த சம்பவமும் நடந்தது.

ஒருமுறை ராஜூ டிரைவர்தான் வண்டியை ஓட்டிவந்தார். இளவயசு என்பதால் கொஞ்சம் ‘டீக்’காக ட்ரெஸ் செய்து, பெண்கள் எதிர்ப்படும் போதெல்லாம் வசீகரமாக புன்னகைக்க முயற்சித்துக் கொண்டிருப்பார். கேன்வாஸ் ஷூ, கூலிங் க்ளாஸ், கர்ச்சீப்பில் பவுடர் என்று காக்கிச்சட்டை போட்ட மைனர் அவர். பரங்கிமலை ரெயில்வே லெவல் கிராஸிங்கில் அன்று தாமதம் ஆகிவிட்டதால், ஒரு ‘சிங்கிள்’ பறிபோய், மேலதிகாரியிடம் ‘மெமோ’ வாங்கிவிடுவோமோ என்கிற அவசரத்தில் மிதி மிதியென மிதித்துக் கொண்டிருந்தார். கோழிப்பண்ணை திருப்பம் என்பது ஹேர்பின் வளைவுக்கு ஒப்பானது. கடினப்பட்டு திருப்பும்போது, “ஹோல்டான்” சத்தம் கேட்டது. எரிச்சலாக பிரேக்கை மிதித்தார்.

உள்ளூர் அரசியலில் வளர்ந்துவந்த நாகரத்தினம் நாயக்கர்தான் குரல் கொடுத்தவர். “சைதாப்பேட்டை நூர்ஜகான் தியேட்டருக்கு குடும்பத்தோட படம் பார்க்கப் போறேன். எம் பொண்டாட்டி சேலை கட்டிக்கிட்டிருக்கா. திரும்ப வர்றப்போ. இதே இடத்துலே ‘ஹோல்டான்’ பண்ணிட்டு, ஆரன் அடி” என்று கட்டளையிட்டார். அவசத்தில் சரி, சரியென தலையாட்டிய ராஜூ, திரும்ப வரும்போது அந்த குறிப்பிட்ட இடத்தில் ‘ஹோல்டான்’ செய்ய மறந்துவிட்டார். நாயக்கரின் மனைவியோ வெளியே செல்லும்போது கொஞ்சம் கவனமெடுத்து குறைந்தபட்சம் இரண்டு மணி நேரத்தையாவது சேலை கட்டுவதில் செலவிடுவார். சைதாப்பேட்டை போய்விட்டு, திரும்பவரும்போதுதான் இந்த விஷயமே ராஜூவுக்கு நினைவுக்கு வந்தது. கோழிப்பண்ணை அருகே வந்துகொண்டிருந்தபோது, எதிரில் மாபெரும் கூட்டமொன்று சாலைமறியலில் ஈடுபட்டிருந்ததைக் கண்டார். நாகரத்தினம் நாயக்கர் தலைமையில் ஏராளமானோர், தலைவரது ஹோல்டான் கோரிக்கைக்கு மதிப்பு தராத பல்லவன் போக்குவரத்துக் கழகத்தின் எதேச்சாதிகார ஏகாதிபத்திய செயல்பாடுகளுக்கு எதிராக திரண்டிருந்தனர். இந்தியெதிர்ப்புப் போருக்குப் பிறகாக எம் மக்கள் தமிழுணர்வோடு கலந்துகொண்ட மாபெரும் போராட்டம் அது. வந்து நின்ற பஸ்ஸின் ஓட்டுனர் மற்றும் நடத்துனருடன் ஏற்பட்ட வாக்குவாதம் கொஞ்சம் காரசாரமாகி கைகலப்பு வரை சென்று, படுகாயமான நிலையில் ஓட்டுனரையும், நடத்துனரையும் காவல்துறையினர் மீட்டனர். பிற்பாடு ஸ்தலத்துக்கு வந்த பல்லவன் போக்குவரத்துத் துறையின் பிரதான அதிகாரிகள், மக்கள் ‘ஹோல்டான்’ கோரிக்கை வைக்கும்போதெல்லாம், அதை தவறாமல் தங்கள் ஊழியர்கள் நிறைவேற்றுவார்கள் என்று வாக்குறுதி தந்தனர்.

காலம் கொசுவர்த்தி சுற்றி, அதுபாட்டுக்கும் விரைந்தோடியது. எங்கள் ஊரில் நிறைய மாணவர்கள் நங்கநல்லூருக்கும், ஆலந்தூருக்கும் போய் +1, +2 என்று மேற்படிப்பு படிக்க ஆரம்பித்தார்கள். ‘ஹோல்டன்’ என்று சொல்லப்படுவது ஆங்கில உச்சரிப்புப் பிழை என்பதை கண்டறிந்தார்கள். ‘ஹோல்ட் ஆன்’ என்று பிரித்து, மொழியைச் சிதைக்காமல் தெளிவாக உச்சரிக்கத் தொடங்கினார்கள்.

ஆனால் தமிழார்வலரான கனகசபா செட்டியார் மட்டும், வடமொழிகலந்த ‘ஹோ’வை புறக்கணிக்கத் தொடங்கினார். இந்த காலக்கட்டத்தில் ஒத்தையடிப் பாதையாக இருந்த மடிப்பாக்கம்-வேளச்சேரி சாலை சீர்படுத்தப்பட்டு, 51-ஈ என்கிற புதியத்தடம் உருவாகி போக்குவரத்துப் புரட்சி மடிப்பாக்கத்தில் ஏற்பட்டிருந்தது. வேளச்சேரி விஜயநகருக்கும், கைவேலிக்கும் இடைப்பட்ட பகுதியில் இரவுவேளைகளில் கனகசபா வண்டியை நிறுத்துவார். “ஓல் டன்” என்ற ஓங்காரமான அவரது அலறலைக் கேட்டு, ஒரு கிலோ மீட்டர் முன்னதாகவே ‘கீர்’ குறைத்துவிடுவார் வேம்புலி டிரைவர். பஸ் மெதுவாக அவருக்கு அருகில் வரும்போது, தாவி ஏறியவாரே மீண்டும் ஒருமுறை “ஓல் டன்” என்று கொஞ்சம் குறைந்த டெசிபலில் சொல்லுவார். கண்டக்டர் செல்வமும் அவரைப் பார்த்து மர்மமாக புன்னகைத்தவாறே, “டன் டன்.. டனா டன்” என்பார். கனகசபா அவரைப் பார்த்து வெட்கமாகச் சிரித்தபடியே, ஐம்பது காசு எடுத்து நீட்டி டிக்கெட் வாங்குவார். சைதாப்பேட்டையிலிருந்து கடைசி சிங்கிள் இரவு 8.40 வண்டியில் வழக்கமாக நடைபெறும் சம்பவமிது.

கனகசபா செட்டியார் காலமாகி நான்கு ஆண்டுகள் கழித்துதான் செல்வம் ஒருமுறை அந்த ரகசியத்தை எங்களிடம் சொன்னார். “விசயநகர் ஓரத்துலே குளத்தங்கரையை மடக்கிப்போட்டு செட்டியார் ஒரு குடிசை போட்டிருந்தாரு. ஒரு மாதிரி பொண்ணை, ஆந்திராவிலேருந்து தள்ளிக்கிட்டு வந்து வப்பாட்டியா அங்கிட்டு வெச்சிருந்தாரு”. செல்வத்தின் ‘டன் டன்.. டனா டன்-னு’க்கும், பதிலுக்கு செட்டியாரின் வெட்கச் சிரிப்புக்கும் அர்த்தம் அப்போதுதான் காலம் கடந்துப் புரிந்தது.

இப்போது ஊர் என்றே எங்கள் ஊரை சொல்லமுடியாது. மக்கள் நாகரிகம் ஆகிவிட்டார்கள். ஆடு, மாடெல்லாம் அபூர்வப் பிராணிகள் ஆகிவிட்டன. இடைப்பட்ட காலத்தில் பேருந்து என்பது மனிதர்கள் மட்டுமே பயணிக்க, அரசாங்கத்தால் கருணையோடு செய்யப்படும் ஏற்பாடு என்பதை உணர்ந்துவிட்டார்கள். ‘ஹோல்டன்’ ‘ஹோல்ட் ஆன்’ போன்ற குரல்களை இப்போது கேட்க முடிவதில்லை. அந்த கலாச்சாரத்தை கடைப்பிடித்தவர்கள் கிட்டத்தட்ட எல்லோரும் இறந்துவிட்டார்கள். அல்லது மீதி பேர் நாகரிகமாகி விட்டார்கள். பேருந்தை கைகாட்டி நிறுத்தும் கலாச்சாரம் முற்றிலுமாக ஒழிந்துவிட்டது என்று தோன்றுகிறது. பேருந்து என்பது பேருந்து நிலையங்களில் நிற்கும். எனவே அங்கு சென்றுதான் ஏறவேண்டும் என்கிற ஒழுங்கியல்தன்மை எல்லோருக்கும் ஏற்பட்டிருக்கிறது.

போனவாரம் எம்-45ல் தி.நகருக்குப் போய்க் கொண்டிருந்தேன். விஜயநகரை நெருங்கும்போது கரகாட்டக்காரன் செந்திலுக்கு ஏற்பட்ட அதே டவுட்டு எனக்கும் ஏற்பட்டது. “கனகசபை செட்டியார் வெச்சிருந்த ‘வைப்’பை இப்போ யாரு வெச்சிக்கிட்டிருப்பாங்க?”

டெசோ

‘டெசோ’வால் இப்போது என்ன செய்ய முடியுமென்று திட்டவட்டமாக தெரியவில்லை. இருபத்தைந்து வருடங்களுக்கு முன்பிருந்த ‘டெசோ’வுக்கும், இன்றிருக்கும் ‘டெசோ’வுக்குமான வேறுபாடுகள் புரிந்தே இருக்கிறது.

அதே நேரம் ஈழப்பிரச்சினைக்கு தமிழ் ஈழம்தான் தீர்வு என்று சொல்லக்கூடிய ஒரே பெரிய கட்சியாக இங்கே திமுக மட்டுமே இருக்கிறது. தேசிய கட்சிகளான காங்கிரஸ் மற்றும் பாஜகவோ, ஆளுங்கட்சியான அதிமுகவோ, ஓரளவுக்கு தேசிய அளவில் செல்வாக்கு பெற்றிருக்கும் இடதுசாரிகளோ ஏற்றுக்கொள்ளாத நிலைபாடு இது. உதிரிக்கட்சிகளை விட்டு விடுவோம். அவர்களது நிலைப்பாடு கூட்டணி சமரசங்களுக்கு உட்பட்டது. திமுகவே கூட மத்தியக் கூட்டணிக்காக பல சமரசங்களை ஏற்றுக்கொள்ளும்போது, சிறுகட்சிகளை குறைசொல்லிப் பிரயோசனம் இல்லை. எனவேதான் திமுக முன்வைக்கும் ‘டெசோ’வுக்கு இங்கே முக்கியத்துவம் ஏற்படுகிறது.

முந்தைய ‘டெசோ’வின் போது திமுகவால் ’ஈழம்’ குறித்த தனது கருத்தாக்கத்தை தேசிய அளவில் பலரையும் ஒப்புக்கொள்ளச் செய்ய முடிந்தது. காங்கிரஸ் கூட்டணியில் இருக்கும் இன்றைய திமுகவால் அதை செய்யமுடியுமாவென்று தெரியவில்லை. எமர்ஜென்ஸிக்குப் பிறகு திமுகவோடு நட்பு அடிப்படையில் அன்று கைகோர்த்த மாநில, தேசியக் கட்சிகள், தலைவர்கள் ஆகியோருக்கு இருந்த தன்மை சமகால கட்சிகளுக்கும் தலைவர்களுக்கும் இருப்பதாக தெரியவில்லை. திமுகவுக்கே கூட அன்றிருந்த கொள்கை அடிப்படையிலான சமூகப்பிடிப்பு இன்று இருக்கிறதா என்பதும் சந்தேகம்தான். முன்பொருமுறை பெரியார் சொல்லி, அதையே 2009ல் கலைஞர் சொன்ன வசனம்தான் இப்போது நினைவுக்கு வருகிறது. “நானே ஒரு அடிமை. ஒரு அடிமை இன்னொரு அடிமைக்கு என்ன செய்துவிட முடியும்?”

பழைய டெசோ காலத்துக்கு வருவோம். இந்த அமைப்பு தமிழக நகரங்களில் ஈழத்தமிழருக்காக மாபெரும் பேரணிகளையும், கூட்டங்களையும், போராட்டங்களையும் நடத்தி சாதித்தது. தேசியத் தலைவர்களான வாஜ்பாய், பகுகுணா, என்.டி.ஆர், சுப்பிரமணியசாமி (இவரேதான் அவரும்) என்று பலரையும் தமிழகத்துக்கு அழைத்துவந்து ஈழம் தொடர்பான நியாயங்களை மக்கள் முன் வைத்தது. ஈழத்துக்கு ஆதரவான போக்கினை கைக்கொள்ள இந்திய அரசினை கடுமையாக நெருக்கியது. ஈழப்பிரச்சினை என்பது தமிழர்கள் பிரச்சினை அல்ல. ஆசியப் பிராந்தியப் பிரச்சினை என்பதான தோற்றத்தை உருவாக்கியது. ஈழப்போராளிகள் ஒன்றுபட்டு ஈழம் பெறவேண்டும் என்கிற கருத்தை வலியுறுத்தியது. இப்போது ஈழப்பிரச்சினையில் கலைஞர் துரோகி என்று வசைபாடிவரும் நெடுமாறன், வைகோ ஆகியோரும் அப்போது டெசோவில் தீவிரமாகப் பணியாற்றியவர்கள்தான். அன்றைய டெசோ பிறந்த இரண்டே ஆண்டுகளில் உருக்குலைந்துப் போனதற்கு காரணம் போராளிக் குழுக்களிடையே ஒற்றுமையின்றி போனதுதான். இந்திய, தமிழக அரசுகள் வெற்றிகரமாக இதை செய்துமுடித்தன. ‘காங்கிரசுடனான கூட்டணிக்காக டெசோவை கலைஞர் கலைத்தார்’ என்று இன்று புதுகாரணம் சொல்கிறார் நெடுமாறன். 2004ல் காங்கிரசுடன் கூட்டணி அமைப்பதற்காக 87ல் கலைஞர் டெசோவை கலைத்தார் என்கிற தர்க்கம்தான் எத்துணை சிறப்பானது?

2009ல் திடீரென்று ஞானஸ்தானம் பெற்று, இன்று ஈழத்துக்காக உயிரை விட்டுக் கொண்டிருக்கும் அமைப்பின் நண்பர் ஒருவர், சமீபத்தில் புதிய டெசோ பற்றிய விவாதத்தில் முகநூலில் சொல்லியிருந்தார். “தமிழீழத்திற்காக போராட திமுகவை யாரும் அழைக்கவில்லை”. நண்பர் வரலாற்றில் கொஞ்சம் வீக். அவருக்காக சில தகவல்கள்.

-    1956ஆம் ஆண்டு சிதம்பரத்தில் திமுகவின் பொதுக்குழு கூட்டம் நடந்தது. அக்கூட்டத்தில் இலங்கைத் தமிழருக்கு திமுக ஆதரவளிக்கிறது என்கிற தீர்மானத்தை கலைஞர் முன்மொழிந்து தீர்மானம் நிறைவேறியது.

-    1977ல் சென்னையில் ஐந்து லட்சம் பேர் பங்குகொண்ட பேரணி திமுகவால் நடத்தப்பட்டது.

-    1981ஆம் ஆண்டு இந்தியப் பிரதமர் இந்திராகாந்திக்கு ஈழப்பிரச்சினை திமுகவால் கொண்டு செல்லப்படுகிறது. ஈழப்பிரச்சினையில் மனிதாபிமான அடிப்படையில் இந்திய அரசு செயல்பட வேண்டும் என்கிற கோரிக்கை முன்வைக்கப்படுகிறது. அது தொடர்பாக தமிழகத்தில் நடந்த போராட்டத்தில் கலைஞர் எம்.ஜி.ஆர் அரசால் கைது செய்யப்படுகிறார்.

-    வெலிக்கடை சிறையில் முப்பதுக்கும் மேற்பட்ட தமிழர்கள் வெட்டி கொலை செய்யப்பட்டவுடன் மறுநாளே சென்னையில் ஏழரை லட்சம் பேர் கலந்துக்கொண்ட கண்டனப் பேரணியை திமுக நடத்தியது.

-    1983 இனப்படுகொலை நடந்து இரண்டு மாதங்களாகியும் இந்திய அரசோ, தமிழக அரசோ அப்பிரச்சினை குறித்து வாய்திறக்கவில்லை என்று சட்டமன்றத்தில் திமுக பிரச்சினையைக் கிளப்பியது. பேராசிரியரும், கலைஞரும் தங்களது சட்டமன்ற உறுப்பினர் பதவிகளை ராஜினாமா செய்து எதிர்ப்பைக் காட்டினார்கள்.

-    1986 மே மாதத்தில் மதுரையில் டெசோ சார்பாக திமுக முன்நின்று நடத்திய ‘ஈழத் தமிழர் பாதுகாப்பு மாநாடு’தான் ஈழத்தமிழருக்காக தமிழகத் தமிழர்கள் குரல் கொடுத்ததின் உச்சபட்ச எழுச்சி.

-    1989ல் திமுக பதிமூன்று ஆண்டுகால இடைவெளிக்குப் பிறகு ஆட்சிக்கு வருகிறது. மத்தியில் வி.பி.சிங் தலைமையிலான ஆட்சி மலர்கிறது. தமிழக திமுக அரசின் வலியுறுத்தலைத் தொடர்ந்து, ராஜீவ் காலத்தில் அனுப்பப்பட்ட அமைதிப்படையை மத்திய அரசு திரும்பப் பெறுகிறது. சென்னை துறைமுகம் வந்து சேர்ந்த இந்திய அமைதிப்படையை வரவேற்க மாநில முதல்வர் கலைஞர் மறுத்தார். இதன் மூலம் இந்திய இறையாண்மையை அவமதித்து விட்டதாக திமுக மீது பிரச்சாரம் செய்யப்பட்டது.

-    இதே ஆட்சிக்காலத்தில் போராளிக்குழுக்களின் உட்சண்டை காரணமாக தமிழகத்தில் நடந்த சில அரசியல் கொலைகள் திமுக ஆட்சியை கலைப்பதற்கு காரணமாக காட்டப்பட்டன.

-    உச்சக்கட்டமாக 91 மே 21. திமுக மீது கொலைப்பழி. அடுத்த தேர்தலில் அக்கட்சி அடைந்த படுதோல்வி.

இன்னும் நிறைய சொல்லிக்கொண்டே போகலாம். ஈழத்துக்காக முதன்முதலாக தீக்குளித்தவரும் கூட ஒரு இசுலாமிய திமுக தோழர்தான்.

‘திமுகவை யாரும் அழைக்கவில்லை’ என்று சொன்ன நண்பர், இதெல்லாம் திமுக யாரும் அழைக்காமலேயே தன்னெழுச்சியாக ஈடுபட்ட செயல்பாடுகள் என்பதையும் அறிந்திருக்க மாட்டார். ஏனெனில் அவர் பிறப்பதற்கு பல ஆண்டுகளுக்கு முன்பே ஈழப்பிரச்சினையை இங்கே பேசிய இயக்கம் திமுக. பேசிய தலைவர் கலைஞர்.

சட்டமன்றத்தில் ஒரு தீர்மானம் போட்டதாலேயே “புரட்சித்தலைவி என்றால் புரட்சித்தலைவிதான்” என்று பாராட்டுக் கூட்டம் நடத்திக் கொண்டிருக்கும் சூழலில் இதையெல்லாம் பேசுவது வீண்தாண். அப்படிப் பார்த்தால் கடந்த திமுக அரசு ஈழத்தமிழர்களுக்காக ஐந்து சட்டமன்றத் தீர்மானங்களை நிறைவேற்றியிருக்கிறது. என்ன செய்வது. கலைஞர் தமிழினத் துரோகி. அம்மா ஈழத்தாய். இராணுத்தை அனுப்பி ஈழம் பெற்றுத்தரப்போகும் ஈழநாயகி போட்ட தீர்மானம் ஆயிற்றே. பாராட்டித்தான் ஆகவேண்டும்.

ஆட்சியில் இருந்த அரசியல் கட்சியாக திமுகவின் செயல்பாடுகள் ஈழவிவகாரத்தில் போதுமானவையாக இல்லாமல் இருந்திருக்கலாம். ஆனால் ஈழம் குறித்த தாக்கத்தை வலுவாக தமிழகத் தமிழர்களிடையே ஏற்படுத்திய சமூக இயக்கம் என்று திமுகவால் பெருமிதமாக மார் தட்டிக்கொள்ள முடியும்.

இன்றைய ‘டெசோ’வால் உடனடியாக என்ன செய்துவிட முடியும் என்பதை உறுதியாக சொல்ல இயலவில்லை. ஆனால் இச்செயல்பாடு திமுகவினுடைய வழக்கமான இயல்புதான் என்பதை திமுகவின் கடந்தகால செயல்பாடுகளை அறிந்தவர்கள் உணர்ந்துக்கொள்ள முடியும். இன்று இலங்கையில் ‘தமிழ் ஈழம்’ கோரி யாரும் போராட முடியாது. அந்த கருத்தாக்கம் மக்கள் மனதிலாவது நீறுபூத்த நெருப்பாக இருக்க வேண்டுமானாலும் ‘டெசோ’ போன்ற முயற்சிகள் நடந்துக்கொண்டெ இருக்கவேண்டும்.

புகழுக்காக, பணத்துக்காக போராளி ஆனவர்கள் காற்றடைத்த பலூன்கள். உண்மை எனும் ஊசி குத்தப்பட்டபின், சூம்பிப்போய் வரலாற்றால் தயவுதாட்சணியமின்றி பரிதாபகரமாக தூக்கியெறியப் படுவார்கள். அதை உணர்ந்து நமக்கு முன்னால் உழைத்தவர்களின் உழைப்பை மதித்து, வார்த்தைகளை விடும்போது கொஞ்சம் கவனமாக இருக்கவேண்டும். தமிழகத்தின் இரண்டு பெரிய கட்சிகளில் ஒன்றான திமுகவின் ஆதரவில் உருவாகும் ‘டெசோ’ பயனற்றது என்றால், வருடாவருடம் மெரினாவில் மெழுகுவர்த்தி ஏந்தினால் மட்டும் ஈழம் வென்றுவிட முடியுமா என்பதை தர்க்கரீதியாக, யதார்த்தமாக யோசிக்க வேண்டும்.

புதைக்கப்படுகிறது புரட்சி?

எண்பத்தி ஒன்பது ஆண்டுகளுக்கு முன்பாக உலகப் பொதுவுடைமை சிந்தனையாளர்களின் புரட்சித் தலைவர் என்று போற்றப்படும் ரஷ்யத் தலைவர் லெனின் காலமானார். இத்தனை ஆண்டுகளாக அவரது உடல் அடக்கம் செய்யப்படாமல், பதப்படுத்தி ரஷ்ய அரசால், மாஸ்கோவில் செஞ்சதுக்கம் எனும் இடத்தில் பாதுகாக்கப்பட்டு வருகிறது. அவ்வுடலை இப்போது அடக்கம் செய்யவேண்டும் என்கிற குரல் ரஷ்யாவில் ஓங்கி ஒலிக்கத் தொடங்கியிருக்கிறது.

பல்வேறு தடைகளை தாண்டி, இடையறாப் போராட்டங்கள் மூலம் ஒரு யுகப்புரட்சியை முன்னெடுத்ததால் ஏற்பட்ட உச்சக்கட்ட மனக்களைப்பு. ஆட்சியாளராக ஒரு நாளைக்கு பதினாறு மணி நேர கடும் உழைப்பு. புரட்சிக்கு முன்பாக உள்நாட்டுப் போர்களில் பங்கெடுத்ததால் ஏற்பட்ட உடல்நல குறைபாடுகள். பலமுறை இவர் மீது பிரயோகிக்கப்பட்ட கொலைமுயற்சிகள். அதுபோன்ற ஒரு முயற்சியின் போது இவரது தொண்டையில் சிக்கிய துப்பாக்கிக் குண்டு. அதை நீக்க ஒரு அறுவை சிகிச்சை. இன்னும் ஏராளமான காரணங்கள். புரட்சி மூலமாக 1917ல் ஆட்சிக்கு வந்த லெனினின் உடல், அடுத்தடுத்த ஆண்டுகளில் தொடர்ச்சியாக சீர்க்குலைவு அடைந்துக்கொண்டே போனதில் ஆச்சரியம் எதுவுமில்லை.

1924, ஜனவரி 21 அன்று தனது ஐம்பத்து மூன்றாவது வயதில் லெனின் காலமானார். ‘நியூரோசிபிலிஸ்’ எனப்படும் நரம்பு மண்டலம் தொடர்பான பிரச்சினைகளே அவரது மறைவுக்கு காரணமென்று மருத்துவர்களால் சொல்லப்பட்டது. லெனின் மறைந்தபோது ரஷ்யப்புரட்சியை கடுமையாக எதிர்த்தவரும், லெனினின் எதிரியாக கருதப்பட்டவருமான பிரிட்டிஷ் தலைவர் வின்ஸ்டன் சர்ச்சிலின் அஞ்சலி சுவாரஸ்யமானது. “ரஷ்யர்களின் துரதிருஷ்டம் லெனினின் பிறப்பு. அதைவிட மோசமான படுமோசமான துரதிருஷ்டம் அவருடைய இறப்பு”. சம்பிரதாயத்துக்காக சொல்லாமல், சர்வநிச்சயமாக சொல்லலாம். ரஷ்யர்களுக்கு ஈடு செய்ய முடியாத இழப்பு லெனின்.

எனவேதான் அவரது உடலை புதைக்க அப்போதிருந்த ரஷ்ய கம்யூனிஸ்ட்டு கட்சித் தலைவர்களுக்கு மனமில்லை. எதிர்கால விஞ்ஞான வளர்ச்சியில் எது வேண்டுமானால் சாத்தியமாகலாம் என்று கூறி, லெனினின் உடலை பதப்படுத்தி பாதுகாக்க முடிவெடுத்தார்கள். ஒருவேளை இறந்தவர்களை உயிர்ப்பிக்கும் தொழில்நுட்பம் வருமேயானால், லெனினை உயிர்ப்பிக்க வைக்கலாம் என்றுகூட அவர்கள் நம்பியிருக்கலாம்.

மூன்று நாட்கள் லெனினின் உடல் பொதுமக்கள் பார்வைக்காக வைக்கப்பட்டது. பத்து லட்சம் பேர் அஞ்சலி செலுத்திய பிறகு, அவரது உடல் பதப்படுத்தப்பட்டு நிரந்தர காட்சியாக மாஸ்கோவின் செஞ்சதுக்கத்தில் நிலைநிறுத்தப்பட்டது. அந்த இடத்துக்கு லெனின் மாஸோலியம் என்று பெயர் சூட்டப்பட்டது. ‘மாஸோலியம்’ என்றால் கல்லறை என்று பொருள். அதற்குப் பிறகு கிட்டத்தட்ட தொண்ணூறு ஆண்டுகளாக பல கோடி உள்நாட்டு, வெளிநாட்டு மக்கள் லெனினின் உடலை பார்வையிட்டு அஞ்சலி செலுத்தி வருகிறார்கள். ரஷ்யாவில் நாத்திகம் ஒரு மதமாகவே நிலைநின்று விட்டாலும், கிறிஸ்தவ ஆதிக்கத்துக்கு செல்வாக்கு அதிகம். அவ்வப்போது கிறிஸ்தவ குருமார்கள் லெனின் உடல் முறையாக அடக்கம் செய்யப்படாதது குறித்து முணுமுணுத்தாலும், வெளிப்படையாக குரல் கொடுக்க தைரியமின்றி கிடந்தார்கள்.

1989ஆம் ஆண்டு ரஷ்ய பாராளுமன்றத்தில் அமைச்சர் ஒருவர், “லெனின் தனது உடலை தனது தாயாரின் சமாதிக்கருகில் புதைக்க வேண்டும் என்று விரும்பினார். எனவே செஞ்சதுக்கத்தில் இருக்கும் அவரது உடலை செயிண்ட் பீட்டஸ்பர்க்கில் புதைக்க வேண்டும்” என்று சொன்னார். நாடு முழுக்க அவருக்கு கடுமையான எதிர்ப்பு கிளம்பியது.

1990ஆம் ஆண்டு லெனினால் உருவாக்கப்பட்ட சோவியத் ரஷ்யக் கூட்டமைப்பு (யு.எஸ்.எஸ்.ஆர்) சிதறியது. ‘கம்யூனிஸம் தோற்றுவிட்டது’ என்று கூறி, ரஷ்யப் புரட்சியின் அடையாளங்களாக இருந்த நினைவுச்சின்னங்கள் பலவும் அப்போது அழிக்கப்பட்டது. பொதுமக்களே இந்த அழிப்புப் பணியில் ஆர்வமாக இருந்தார்கள். ரஷ்யாவின் அசைக்கமுடியாத சர்வாதிகாரியாக திகழ்ந்த ஸ்டாலினின் சிலைகள் அடித்து நொறுக்கப்பட்டன. ஆனால் அப்போதும் கூட லெனினின் உடலை அடக்கம் செய்வது குறித்து யாரும் நினைத்துப் பார்க்கக்கூட இல்லை. ஏனெனில் ரஷ்யர்களிடம் அவருக்கு இருந்த இமேஜ் அந்தளவுக்கு அசைக்க முடியாததாக இருந்தது.

காலம் ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது. எழுபதுகளிலும், எண்பதுகளில் பிறந்து வளர்ந்த தலைமுறைக்கு முந்தையத் தலைமுறை மாதிரி பெரியளவில் ‘லெனின் செண்டிமெண்ட்’ இப்போது இல்லை. இந்த சூழலைப் புரிந்துகொண்ட மிக்கேல் கோர்ப்பச்சேவ் (சோவியத் ரஷ்யா சிதற காரணமாக இருந்தவர்) சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பாக, யாரும் பேச விரும்பாத இந்த விஷயத்தை பேசத் தொடங்கினார். “புதைந்துப்போன விஷயங்களை தோண்டியெடுக்கும் நிலையில் நாம் இப்போது இல்லை. இன்னமும் லெனின் உடலை நாம் பதப்படுத்தி, பாதுகாத்துக் கொண்டிருப்பதில் அர்த்தமேயில்லை. அவரது குடும்பத்தினர் விரும்பியபடி முறையாக மரியாதை செய்து அவரது உடலை அடக்கம் செய்ய வேண்டிய காலம் வந்துவிட்டது” என்றார்.

கோர்ப்பச்சேவின் இந்தப் பேச்சுக்கு கம்யூனிஸ்ட்டு ஆதரவாளர்களிடமிருந்து கடுமையான எதிர்ப்பு கிளம்பத் தொடங்கியபோதிலும், அவரது கருத்துக்கும் நிறைய பேர் ஆதரவு தெரிவிக்கத் தொடங்கினார்கள். கிட்டத்தட்ட நான்கைந்து காலமாக எதிரும், புதிருமாக வரிந்து கட்டிக்கொண்டு ரஷ்யர்கள் இந்த விஷயத்தை விவாதித்து வருகிறார்கள். ரஷ்ய ஆளுங்கட்சி இந்த விவகாரத்தை முள் மேல் பட்ட சேலையாக மிகக்கவனமாக கையாண்டு வருகிறது. அதே நேரம் லெனினின் உடல் புதைக்கப்பட வேண்டும் என்கிற மனவோட்டத்தை மக்களிடம் ஏற்படுத்தும் பணிகளையும் மறைமுகமாக செய்துவந்தது. கடந்த ஆண்டு லெனினின் உடலை புதைக்கலாமா என்று மக்களிடம் கருத்துகோரி ‘குட் பை லெனின்’ என்கிற இணையத்தளத்தை கூட உருவாக்கி இருந்தது.

மூன்றாவது முறையாக விளாதிமீர் புடின் ரஷ்ய அதிபராகிவிட்ட நிலையில் மீண்டும் ‘லெனின் உடல் புதைப்பு’ விவகாரத்தை தீவிரமாக்கியிருக்கிறார். குட்டியை விட்டு ஆழம் பார்ப்பது போல சில நாட்களுக்கு முன்பாக புடினுக்கு நெருக்கமானவரும், ரஷ்ய கலாச்சார அமைச்சருமான விலாடிமீர் மெடின்ஸ்கியை வைத்து ஒரு கருத்து கூற வைத்திருக்கிறார்.

“லெனினின் உடல் இத்தனை காலமாக அடக்கம் செய்யப்படாமல் இருப்பது அபத்தமானது. மரியாதைக்குரிய தலைவரான அவரது உடல் அரசு மரியாதையோடு அடக்கம் செய்யப்பட வேண்டும். தனது உடல் எளிமையான முறையில் அடக்கம் செய்யப்பட வேண்டுமென்பது அவரது கடைசி ஆசை. அதைகூட இத்தனை ஆண்டுகளாக நாம் செய்யாமல் இருப்பது வெட்கத்துக்குரியது. தற்போது அவரது உடல் வைக்கப்பட்டிருக்கும் இடத்தை சோவியத் வரலாற்று நினைவிடமாக மாற்றிவிடலாம்” என்று ரஷ்ய வானொலிக்கு அளித்த பேட்டி ஒன்றில் பொரிந்து தள்ளியிருக்கிறார் மெடின்ஸ்கி.

முன்பு 89ல் லெனின் உடலை அடக்கம் செய்வது தொடர்பாக அமைச்சர் ஒருவர் பேசியபோது எழுத கடும் எதிர்ப்பெல்லாம் இப்போது இல்லை. மாறாக இணையத்தளத்தில் எடுக்கப்பட்ட கணக்கெடுப்பில் 56 சதவிகிதம் பேர் லெனினின் உடல் அடக்கம் செய்யப்பட வேண்டும் என்றே கருத்து தெரிவித்திருக்கிறார்கள். முந்தையக் கணக்கெடுப்பில் 48 சதவிகிதம் பேர் இக்கருத்துக்கு ஆதரவு தெரிவித்திருக்கிறார்கள். வருடா வருடம் லெனினின் உடலை அடக்கம் செய்யவேண்டும் என்கிற கருத்துக்கு ரஷ்யர்களிடையே ஆதரவு பெருகி வருகிறது. நடப்பு நிலவரத்தை பார்த்தால் விரைவில் லெனினின் உடல் அடக்கம், செயிண்ட் பீட்டர்ஸ்பர்க்கில் அவரது தாயாரின் சமாதிக்கருகே நடக்கும் என்றுதான் தெரிகிறது.

இந்த விவகாரங்கள் சூடு பிடிப்பதற்கு முன்பாக ரஷ்ய கம்யூனிஸ்ட்டு கட்சி தன் கவலையை தெரிவித்திருந்தது. “சோவியத்தின் வரலாற்றை மாற்றி எழுத நினைக்கிறார்கள். புரட்சித் தலைவர் லெனினின் நினைவுகளை மக்கள் மனதில் இருந்து முற்றிலுமாக அகற்ற நினைக்கிறார்கள்” என்று அக்கட்சி கருத்து தெரிவித்திருந்தது.

புரட்சியை புதைக்க முடியுமா என்கிற கேள்விக்கு காலம்தான் விடையளிக்க வேண்டும்.

(நன்றி : புதிய தலைமுறை)

குமுதம் பிரார்த்தனை கிளப்

போன ஞாயிறு கொஞ்சம் ஓய்வாக இருந்தேன். வீட்டு லைப்ரரியில் சேகரிப்பில் இருந்த பழைய புத்தகங்களை எடுத்துப் புரட்டிப் பார்த்தேன். பழைய ‘குமுதம்’ இதழ் ஒன்று கிடைத்தது. எந்த புத்தகம் வாங்கினாலும் உடனே அட்டையிலோ, முதல் பக்கத்திலோ தன்னுடைய கையெழுத்தை போட்டு வைத்துக் கொள்வது அப்பாவின் வழக்கம். அதுபோலவே புத்தகத்தில் அவரை கவர்ந்த வாசகங்கள் ஏதேனும் இருந்தால் அடிக்கோடிட்டு வைத்திருப்பார். கட்டுரைகள் அருகே அப்பிரச்சினை குறித்த அவரது கருத்தை சுருக்கமாக (வாசகர் கடிதம் மாதிரி) எழுதிவைப்பார். இதழைப் புரட்டும்போது உள்ளே ‘பிரார்த்தனை கிளப்’ பகுதியில் prayed என்று எழுதி கீழே கையெழுத்திட்டிருந்தார். நீண்டநாள் கழித்து அவரது அழகான கையெழுத்தை கண்டது மகிழ்ச்சியை தந்ததோடு, வேறு சில சிந்தனைகளையும் கிளறியது.

குமுதம் ‘பிரார்த்தனை கிளப்’ என்கிற பகுதியை இந்த தலைமுறை குமுதம் வாசகர்கள் எவ்வளவு பேர் அறிந்திருப்பார்கள் என்று தெரியவில்லை. ஆசிரியர் எஸ்.ஏ.பி-க்கு கூட்டுப் பிரார்த்தனையில் நம்பிக்கை அதிகம். பிரார்த்தனை மூலமாக இறைவனிடம் எதையும் சாதித்துவிடலாம் என்கிற கருத்தை கொண்டிருந்தவர். எனவேதான் தன்னுடைய இதழில் ‘பிரார்த்தனை கிளப்’ என்கிற வாசகர்கள் அமைப்பை உருவாக்கியிருந்தார். நோய் நொடியில் இருப்பவர்கள், அறுவைச்சிகிச்சைக்காக காத்திருப்பவர்கள் என்று இன்னலில் இருப்பவர்கள் குமுதத்துக்கு கடிதம் எழுதிப் போடுவார்கள். பிரார்த்தனை கிளப் பகுதியில் அக்கடிதம் பிரசுரிக்கப்படும். கீழே ஆசிரியர் ‘இவருக்காக இன்ன நேரத்தில் அனைவரும் அவரவர் வழிபடும் இடத்தில் கூட்டுப் பிரார்த்தனையில் ஈடுபடுவோம்’ என்று வாசகர்களை கோருவார்.

சிறுவயதில் அப்பகுதியை வாசிக்கும்போது ‘டைம் வேஸ்ட்’ என்று நினைப்பேன். எங்கோ இருக்கும் யாருக்கோ எதற்காகவோ யார் மெனக்கெட்டு பிரார்த்திப்பார்கள் என்றெல்லாம் கருதியிருக்கிறேன். ஆனால் என்னுடைய அப்பாவே அதை தொடர்ச்சியாக பின்பற்றி வந்திருக்கிறார் என்பது எனக்கு கொஞ்சம் லேட்டாகத்தான் தெரிந்தது. பிற்பாடு நானெடுத்த குட்டி கணக்கெடுப்பு ஒன்றில் அப்போதிருந்த குமுதம் வாசகர்கள் (பிரார்த்தனையில் நம்பிக்கை கொண்டவர்கள்) பெரும்பாலான பேர் நேரமெடுத்து, மெனக்கெட்டு இந்த கூட்டுப் பிரார்த்தனையில் கலந்துகொள்ளும் வழக்கம் கொண்டவர்கள் என்பதை அறிந்துகொண்டேன். உள்ளகரம் ஆயில்மில் அருகே ஒரு யாக்கோபு சர்ச் உண்டு. ஒருமுறை ஞாயிற்றுக்கிழமை அந்த தேவாலயத்துக்கு சென்றபோது, குமுதம் புத்தகத்தை வைத்துக்கொண்டு ஒரு அன்பர் மனமுருக ‘யாருக்கோ’ பிரார்த்திருத்துக் கொண்டிருந்ததை கூட கண்டிருக்கிறேன்.

இப்போது குமுதத்தில் ‘பிரார்த்தனை கிளப்’ வருவதில்லை. அப்படியே வந்தாலும் ஞாயிற்றுக்கிழமை ஒன்பது முதல் ஒன்பது மணிக்குள்ளாக வாசகர்கள் ஒட்டுமொத்தமாக முகம் தெரியாத யாரோ ஒருவருக்காக கூட்டுப் பிரார்த்தனையில் ஈடுபடுவார்களா என்பதற்கு நிச்சயமுமில்லை.

கடந்த இருபது ஆண்டுகளில் மனிதநேயம் நிறைய வளர்ந்திருக்கிறது. மனித உரிமை அமைப்புகள் நிறைய உருவாகியிருக்கின்றன. சாதி, சமய, இன, தேச வேறுபாடுகள் குறித்த பிரக்ஞை குறைந்திருக்கிறது. அடுத்தவர் மீதான அக்கறை அதிகரித்திருக்கிறது. அதேநேரம் ஆன்மீகமும் பல்வேறு வடிவங்களில் முன்பிலும் அதிகமாக மக்களை ஈர்க்கிறது. இப்படியெல்லாம் ஒரு தோற்றம் எனக்குள் இருக்கிறது. சமகால தலைமுறை குறித்து சமகாலத்தில் வாழும் யாருக்கும் இருக்கும் பெருமிதம்தான் இது. ஆனால், போன தலைமுறையிடம் இருந்த ஏதோ ஒன்று, இன்றைய தலைமுறையிடம் ‘மிஸ்’ ஆகிறது என தோன்றுகிறது. முந்தையத் தலைமுறை அதற்கு முந்தையத் தலைமுறையோடு ஒப்பிட்டு இவ்வாறாக ‘ஃபீல்’ செய்ததாக தெரியவில்லை.

என் அப்பாவை விட நான் அறிவாளி. என் அப்பாவுக்கு கிடைத்த வாய்ப்புகளைவிட எனக்கு அதிகமான வாய்ப்புகள் கிடைக்கிறது. அவரைவிட வசதியாக வாழ்கிறேன். அவர் நினைத்தே பார்க்க முடியாத உயரங்களை நான் அனாயசமாக அடைகிறேன். ஆனால் அவரளவுக்கு நான் உன்னதமானவனாக, உண்மையானவனாக இல்லை. சமூகம் குறித்த அப்பாவின் மதிப்பீடும், அக்கறையும் அவரளவுக்கு எனக்கில்லையோ என்கிற குற்றவுணர்வு தோன்றுகிறது.

கடந்த தலைமுறைக்கும், இன்றைய தலைமுறைக்குமான மரபுத்தொடர்ச்சியில் ஏதோ கோளாறு ஏற்பட்டிருக்கிறது. அடுத்த தலைமுறைக்கும், இப்போதையத் தலைமுறைக்கும் தொடர்ச்சியே இல்லாத விரிசலுக்கும் வாய்ப்பிருக்கிறது. எதை, எங்கே தொலைத்திருக்கிறோம் என்பதைக் குறித்து கொஞ்சம் துல்லியமாகவே ஆராய வேண்டும்.