பொற்காலம் திரும்புகிறது

என்னுடைய சீனியர் கருணாகரன் சார் ரெண்டு நாட்களுக்கு முன்பு சொன்ன விஷயம் சுவாரஸ்யமாக இருந்தது. முந்தைய நாள் இரவு ஒன்றரை மணி நேரத்துக்கு அவர் வசிக்கும் ஏரியாவில் கரண்ட் கட். பையனோடு ஜாலியாக விளையாடியிருக்கிறார். மெழுகுவர்த்தி வெளிச்சத்தில் சுவரில் முயல், நரி, பாம்பு என்று உருவங்களை நிழலாக்கி விளையாடும் விளையாட்டு. கரண்ட் கட் என்று ஒன்று இருக்காவிட்டால் தகப்பனும், மகனும் இதுபோல இப்போது விளையாட வாய்ப்பு இருக்குமா என்று தெரியவில்லை. டிவி, கம்ப்யூட்டர், இண்டர்நெட் என்று பெருகிவிட்ட சாதனங்கள் உறவுகளுக்குள் ஏற்படுத்தும் இடைவெளி பற்றிய ஓர்மை நமக்கு எந்தளவுக்கு இருக்கிறது?

எனக்கும் என்னுடைய அப்பாவுக்கும் இருந்த நெருக்கம், எனக்கும் என்னுடைய மகளுக்கும் இருக்கிறதாவென்று சந்தேகமாகவே இருக்கிறது. தூங்குவதற்கு அடம்பிடிக்கும் குழந்தைகளோடு துணைவியார் மல்லு கட்டிக் கொண்டிருக்கும்போது, இல்லறத்தை தற்காலிகமாக துறந்து நள்ளிரவில் ஐ.பி.எல். பார்க்கும்போது கொஞ்சம் குற்றவுணர்ச்சியாகதான் இருக்கிறது. ஐந்துவயது வரை அப்பா என்னை தோளில் சாய்த்து, தெருவெல்லாம் அப்படியும் இப்படியுமாக நடந்துகொண்டே பாட்டு பாடி தூங்கவைப்பார்.

அப்பாக்கள் மட்டும் மாறிவிடவில்லை. முன்பெல்லாம் இடுப்பில் குழந்தையை இடுக்கியபடி சோறூட்டும் தாய்மார்களை நிறைய பார்க்க முடிந்தது. இப்போது சென்னையில் இதுவொரு அரிதான, அதிசயமான நிகழ்வாகி விட்டது. மெகாசீரியலின் எஃபெக்ட்தான். வேறென்ன. அப்போதெல்லாம் சென்னையை சுவாரஸ்யப்படுத்துவதே குழாய்ச்சண்டைகள்தான். இப்போது சண்டை போட யாருக்கும் நேரம் இருப்பதில்லை. இந்த நேரத்தை சீரியல் பார்த்து பயனுள்ளதாக கழிக்கலாம்.

ஒருவகையில் பார்த்தால் மாண்புமிகு தமிழக முதல்வர் டாக்டர் புரட்சித்தலைவி அம்மா அவர்களின் ‘ஜெய் ஹோ’ ஆட்சி நம்முடைய மரபினை மீட்டு தந்துக் கொண்டிருக்கிறது. பனையோலை விசிறி, டார்டாய்ஸ் கொசுவர்த்தி என்று தொலைந்துப்போன தலைமுறையின் அடையாளங்களை மீட்டுத் தருகிறது. தூளி கட்டி குழந்தைக்கு தாலாட்டு பாடி தூங்க வைக்கிறார்கள் தமிழக தாய்மார்கள். இளம் அப்பாக்கள் குழந்தைகளோடு யானைசவாரி விளையாடுகிறார்கள். புதிதாக மணமான தம்பதிகள் ‘நிலா காயுது, நேரம் நல்ல நேரம்’ என்று டூயட் பாடுகிறார்கள். அப்பா, அம்மா, மகன், மகள், மருமகள், குழந்தைகள் என்று குடும்பம் கூடி நிலாச்சோறு சாப்பிடுகிறது.

ஒட்டுமொத்தமாக பார்த்தால் புரட்சித்தலைவியின் ஆட்சி நமது பொற்காலத்தை மீட்டுத்தரும் முயற்சியில் தீவிரமாக இயங்கிவருவதாகவே தெரிகிறது. மாண்புமிகு அமைச்சர் நத்தம் விஸ்வநாதன் தனிமனிதராக நம்மை முப்பதாண்டுகளுக்கு பின்னே முன்னேற்றியிருக்கிறார். மற்ற அமைச்சர்களும் கொஞ்சம் மெனக்கெட்டால் ராஜராஜசோழன் ஆட்சி காலத்துக்கே கூட தமிழகம் கால இயந்திரத்தில் பயணிக்கும் அற்புதம் நேரலாம். மேலும் கொஞ்சம் முக்கி கற்காலத்துக்கும் போய்விட முடியுமானால் அனாவசியமாக டிரெஸ் வாங்கும் செலவாவது மிச்சம்.

பஜனை

எங்க ஊரில் பஜனை ரொம்ப ஃபேமஸ். பஜனை செய்யவே ஒரு கோயில் இருக்கிறது. அந்தத் தெருவின் பெயரே பஜனை கோயில் தெருதான். கோயிலில் மட்டுமன்றி சாவு வீடுகளிலும் கூட அப்போதெல்லாம் பஜனை பாடப்படும். இறைவனின் திருநாமம் பஜனையாக பாடப்படுவதால் மண்டையைப் போட்டவர் சிவனடிக்கோ அல்லது வைகுண்டத்துக்கோ டைரக்ட் விசா வாங்கிக் கொள்வார் என்றொரு நம்பிக்கை.

‘பஜனை’ என்கிற சொல் வேறு ஆபாசப் பொருளிலும் பயன்படுத்தப்பட்டு தொலைப்பதால், அந்த சொல்லை பயன்படுத்தவே சங்கோஜமாகதான் இருக்கிறது. இருந்தாலும் பஜனைக்கு பொருத்தமான மாற்றுச்சொல் எதுவும் தோன்றாததால் அதையே பயன்படுத்தித் தொலைக்கவும் வேண்டியிருக்கிறது.

ஓக்கே, கமிங் டூ த பாயிண்ட்.

சிறுவயதில் இம்மாதிரி பஜனைகளில் நிறைய கலந்துக்கொண்டிருக்கிறேன். அப்பா போகும்போது கூடவே அழைத்துப் போவார். நெற்றி முழுக்க விபூதி பூசி, நடுவில் குங்குமம் வைத்து ‘அம்மாஞ்சி’ கோலத்தில் போவேன். கோயில் பஜனையின் முடிவில் சுண்டலோ, சர்க்கரைப் பொங்கலோ வழங்கப்படும். ஒவ்வொரு வாரமும் ஏதோ ஒரு குடும்பம் இந்த பொறுப்பை எடுத்துக் கொள்ளும். இதை ‘கைங்கர்யம்’ என்கிற குறிச்சொல்லால் குறிப்பிடுவார்கள். சாவு வீட்டு பஜனைகளில் (16ஆம் நாள் காரியத்துக்கு முந்தைய இரவும் கூட பஜனை உண்டு) சுக்குக்காபிதான் மேக்ஸிமம் கேரண்டி.

நிறைய அமெச்சூர் பாடகர்கள் இருப்பார்கள். வாத்தியமும் அவர்களே எப்படியோ பழகி சுமாராக வாசிப்பார்கள். அப்பா கூட ‘சோலோ’வாக பாடுவதுண்டு. ‘அம்பா நீ இரங்காயெனில் புகலேது’ என்று கட்டைக்குரலில் உச்சஸ்தாயியில் கர்ணகடூரமாக பாடுவார். நாமெல்லாம் கோஷ்டி கானம்தான். சோலோ பாடகர் பாடிய வரிகளை அடுத்து கோஷ்டியாக பாடுவது. பஜனையில் நம்முடைய காண்ட்ரிப்யூஸன் என்னவென்றால் ‘ஜால்ரா’ தட்டுவதுதான். ஒவ்வொரு பாட்டின் மெட்டுக்கு ஏற்ப தகுந்த இடைவெளி கொடுத்து தட்டவேண்டும். இல்லாவிட்டால் பாடுபவருக்கு ‘மூடு’ போய்விடும். நம் மண்டையில் நாலு தட்டு தட்டி, நம் கையில் இருக்கும் ஜால்ராவை பிடுங்கி, வேறு இசைக்கலைஞருக்கு (!) கொடுத்துவிடுவார்கள்.

விடிய விடிய நடக்கும் பஜனைகளில் அந்த காலத்தில் நாம் பங்கு பெற்றதுண்டு. தூக்கமில்லாமல் கண்கள் எரிய காலையில் ஒரு மாதிரியாக ‘கிர்’ அடிக்கும். இதைதான் ‘ஆன்மீக தரிசனம்’ அல்லது ‘அனுபவம்’ என்று அப்பா மாதிரி ஆத்திகர்கள் நம்பிக் கொண்டிருந்தார்கள். காலையில் வீட்டுக்கு வந்து குளித்து டிபன் சாப்பிட்டுவிட்டு படுத்தால் பேய்த்தூக்கம் வரும்.

ஆனால், ஒரே ஒரு பிரதானமான பிரச்சினை. ஒரு பஜனைக் கச்சேரிக்கு போய்விட்டு வந்தால் அடுத்து இரண்டு, மூன்று நாட்களுக்கு காதில் மெலிதாக ‘ஜிங் சாக், ஜிங் சாக்’ என்று ஜால்ரா சத்தம் மட்டும் எதிரொலித்துக்கொண்டே இருப்பது மாதிரி ஒரு ஃபீலிங் இருக்கும். எங்கோ தூரத்தில் பஜனை நடக்கிறதோ என்றுகூட மாயை ஏற்படும். எம்.வி.வெங்கட்ராமின் ‘காதுகள்’ நாவலில் கேட்கும் குரல் மாதிரி.

என்னை நானே நாத்திகன் என்று நம்ப ஆரம்பித்ததிலிருந்து இம்மாதிரி பஜனைக் கோஷ்டிகளில் கலந்துக் கொள்வதில்லை. அதனால் ‘சத்தம்’ எதுவும் இப்போது கேட்பதில்லை. ஆனால் ஒரு ரெண்டு, மூன்று நாளாக திடீரென்று காதுக்குள் ‘ஜெய் ஹோ.. ஜெய் ஹோ..’ என்று ஹைடெசிபலில், ஏ.ஆர்.ரஹ்மான் வாய்ஸில் இடைவிடாமல் கேட்டுக்கொண்டே இருக்கிறது. ‘ஸ்லம்டாக் மில்லியனர்’ வந்தபோதுகூட காதுக்குள் கேட்காத இந்த சத்தம் இப்போது ஏன் கேட்கிறது என்பதுதான் விளங்கிக்கொள்ள முடியாத புதிராக இருக்கிறது.

ஹாலிவுட் 'பரதேசி' : Django Unchained

பாலாவின் ‘பரதேசி’ பார்த்திருப்பீர்கள். அதற்கு செகண்ட் பார்ட் எடுத்தால் எப்படியிருக்கும்? பரதேசியின் க்ளைமேக்ஸில் ராசாவும், அங்கம்மாவும் தேயிலைத் தோட்டத்தில் இணைகிறார்கள். “நரகக்குழிக்குள் வந்து மாட்டிக்கிட்டீயே அங்கம்மா” என்று ராசா கதறுகிறார். செகண்ட் பார்ட்டில் ராசாவும், அங்கம்மாவும் தனித்தனியாக பிரிக்கப்பட்டு வேறு வேறு தேயிலைத் தோட்டங்களுக்கு அனுப்பப்படுகிறார்கள். ராசா அங்கிருந்து தப்பி, அங்கம்மாவை கண்டுபிடித்து சிலபல ஆக்‌ஷன் செய்து கைபிடிக்கிறார் என்று பரதேசி-2 எடுக்கலாம் இல்லையா? பாலா அப்படி எடுப்பதாக இருந்தால் Django Unchainedஐ ஒன்றுக்கு நாலு முறை பார்ப்பது நல்லது. ஏனெனில் இப்படத்தின் கதையும் அதுதான்.

சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு ‘டெய்லி டெலிகிராப்’ பத்திரிகையாளரோடு இயக்குனர் குவென்டின் டாரண்டினோ பேசிக்கொண்டிருந்தார். சுவாரஸ்யமாக பேச்சு ஓடிக்கொண்டிருந்தது. அமெரிக்காவைப் பற்றிப் பேசும்போது வரலாற்றுக்குள் நுழைந்துவிட்டார்கள். 1860ல் அங்குநடந்த சிவில் போர் பற்றி சுவாரஸ்யமாக பேச்சு ஓடிக்கொண்டிருந்தது. சிவில் போருக்கு முன்பாக அமெரிக்காவில் நடைமுறையில் இருந்த ‘அடிமை வியாபாரம்’ பற்றிய பேச்சு வந்தபோது குவென்டின் உணர்ச்சிவசப்பட்டார். “அமெரிக்காவின் கடந்த காலத்தை பற்றிய படங்கள் ஏராளமாய் வந்திருக்கிறது. அவை அமெரிக்கர்களின் பாசிட்டிவ்வான பக்கத்தை விளம்பரப்படுத்தும் விதமாகதான் இருக்கின்றன. நேரெதிரான நெகடிவ் பக்கத்தை பேச விரும்புவதில்லை. இதற்கு காரணம் அவர்களது குற்றவுணர்ச்சி. மற்ற நாடுகளை சேர்ந்த இயக்குனர்களுக்கோ இதைப்பற்றி எந்த புரிதலும் இல்லை என்பதால் சும்மா இருக்கிறார்கள். இந்த விஷயத்தை நான் படமாக்க விரும்புகிறேன்”

குவென்டின் வெறும் வாய்ப்பேச்சு வீரர் அல்ல. சொன்னதை செய்து முடித்தார். 2012 கிறிஸ்துமஸுக்கு ‘ட்ஜாங்கோ அன்செய்ன்ட்’ வெளியானது. அமெரிக்க தேசியவாதிகளுக்கு கசப்பு மருந்துதான் என்றாலும் எடுத்தவர் உலகம் போற்றும் குவென்டின் ஆயிற்றே? சங்கடத்தோடு ஒப்புக்கொண்டார்கள்.

போனவாரம்தான் (மார்ச் 27) குவென்டினுக்கு ஐம்பது வயது நிறைவு பெற்றது. டாரண்டினோ சிறுவயதிலிருந்தே சினிமா வெறியர். வீடியோ கடையில் வேலை பார்த்தபோது, கண்கள் சிவக்க சிவக்க வெறித்தனமாக படங்களை பார்த்தார். ஹாலிவுட்டில் படம் எடுக்க வேண்டுமென்றால் ஸ்டுடியோக்களின் அனுசரணை வேண்டும். இந்நிலையை அவர் வெறுத்தார். ஸ்டுடியோக்களின் சர்வாதிகார கட்டுப்பாடுகளுக்கு உட்படாமல் சுயாதீனமாக படமெடுக்க விரும்பும் இண்டிபெண்டண்ட் ஃபிலிம் மேக்கர்ஸ் என்று இப்போது ஹாலிவுட்டில் நிறைய படைப்பாளிகள் ‘சுயேச்சையாக’ களத்தில் நிற்கிறார்கள். தொண்ணூறுகளில் இப்போக்குக்கு பிள்ளையார் சுழி போட்டவர்களில் குவென்டினும் ஒருவர். 1992ல் வெளிவந்த இவரது ரிசர்வாயர் டாக்ஸ், ‘ஆல்டைம் கல்ட் க்ளாசிக் மூவி’ என்று இருபது வருடங்கள் கழித்தும் இன்றும் ஹாலிவுட் ரசிகர்களால் போற்றப்படுகிறது. 94ல் வெளிவந்த ‘பல்ப் ஃபிக்‌ஷன்’ குவென்டினை உலகின் தலைசிறந்த இயக்குனர்களின் வரிசையில் சேர்த்தது. உலகின் சிறந்த படங்களை பட்டியலிடும்போது இதை தவிர்க்கவே முடியாது.

குவென்டினின் படங்கள் பொதுவாக அமெரிக்கர்களின் வாழ்க்கை முறையை பகடி செய்கிறது. அமெரிக்காவின் குரூரமான வன்முறைத் தன்மையை கேலி செய்து ‘பெப்பே’ காட்டுகிறது. இவரது அப்பா டோனி ஒரு நடிகரும், கத்துக்குட்டி இசையமைப்பாளராகவும் வாழ்ந்தார். இத்தாலியப் பரம்பரை. நர்ஸாக வாழ்ந்த அம்மா ஐரிஷ் பரம்பரை. குவென்டின் உடம்பில் ஓடுவது சுத்தபத்தமான ஐரோப்பிய ரத்தம். இவர் பிறப்பதற்கு முன்பாக அப்பாவும், அம்மாவும் பிரிந்து விட்டார்கள். பள்ளிப்படிப்பை பாதியில் நிறுத்திவிட்டு நடிப்புப்பயிற்சிக்குப் போனவர். சிறுவயது அனுபவங்கள் அமெரிக்க வாழ்க்கை முறையை குறித்த ஒரு கேலியான பார்வையை அவருக்கு ஏற்படுத்தியிருக்கிறது.

குவென்டினின் படங்களை பார்ப்பவர்கள் சிலர் அவரை கிறுக்கு என்றுகூட கருதக்கூடும். விழுந்து விழுந்து சிரிக்கைவைக்கும் நகைச்சுவைக் காட்சிகள் ரத்தம் தெறிக்க தெறிக்க முடியும். மிகக்கோரமான வன்முறைக்கு, மனதை மயக்கும் ரொமான்டிக் பின்னணி இசையை சேர்ப்பது குவென்டின் ஸ்டைல். கதையை நேர்க்கோடாக சொல்லாமல் முன்பின் மாற்றி நான்லீனியராக சுற்றி வளைப்பார். அவர் மீது ஆயிரம் விமர்சனம் சொல்பவர்களும் கூட அவரது படம் வந்தால் தவறவிடாமல் பார்க்கக்கூடிய வசீகரமான ஸ்டைல் குவென்டினுக்கு உண்டு. பின்னணி இசையை தன்னுடைய படுக்கையறையில் கண்களை மூடி படுத்துக்கொண்டே கேட்டு, படத்தில் அக்காட்சியை எப்படி சித்தரிக்கலாம் என்று யோசிப்பாராம்.

“வன்முறையாகவே படங்களை எடுக்கிறீர்களே? இதைப்பார்த்து யாராவது கெட்டுப்போய் யாரையாவது கொலை செய்தால் அதற்கு யார் பொறுப்பு?” ஒருமுறை அவரிடம் கேட்கப்பட்ட கேள்வி இது.

“குங்ஃபூ படத்தைப் பார்த்து யாராவது நூறு பேரை ரோட்டில் போட்டு அடிப்பார்கள் என்று நான் நம்பவில்லை. சினிமா வன்முறை ஒரு ஃபேண்டஸி. மக்களுக்கு திரையில் ஓடும் காட்சிகளையும், சொந்த வாழ்க்கை யதார்த்தத்தையும் பிரித்துணர தெரியுமென்று நான் நம்புகிறேன்” அவர் சொன்ன பதில்.

குவென்டினை விடுங்கள். அவர் இப்படித்தான். ட்ஜாங்கோவுக்கு வருவோம். முந்தையப் படமான ‘இன்க்ளோரியஸ் பாஸ்டர்ட்ஸ்’ (தலைப்பில் கூட எவ்வளவு வன்முறை பாருங்கள்) ஹிட்லரையும், அவரது நாஜிப்படையையும் காமெடியாக துடைத்தெறிந்தது. இப்படத்தில் அமெரிக்க வரலாற்றில் சின்ன திருத்தத்தை செய்ய முனைந்திருக்கிறார் குவென்டின்.

நூற்றி ஐம்பது ஆண்டுகளுக்கு முன்பாக கருப்பர் இன மக்களை பண்டம் மாதிரி காசு கொடுத்து வாங்குவதும், விற்பதுமாக ‘அடிமை வியாபாரம்’ அமெரிக்காவில் இருந்தது. அடிமை வியாபாரிகள் ஒருபுறம், கருப்பர்களை கண்டாலே அழித்துவிடுவதுதான் இறைவனுக்கு செய்யும் தொண்டு என்று நம்பிக்கொண்டிருந்த கூ க்ளக்ஸ் க்ளான் என்கிற வன்முறை அமைப்பு இன்னொருபுறம்.

                                                

ட்ஜாங்கோவும், அவனது மனைவியும் ஒரு அடிமை வியாபாரியிடம் இருந்து கைமாறும்போது பிரிகிறார்கள். மனிதத்துக்கு எதிரான இம்முறையை கடுமையாக எதிர்க்கும் ஒரு ஜெர்மன் மருத்துவர் ட்ஜாங்கோவை விடுதலை செய்கிறார். அவரது உதவியோடு தன் மனைவியை தேடி கண்டுபிடிக்கிறான் ட்ஜாங்கோ. கரம் மசாலா கதை. வழக்கமான சுற்றிவளைக்கும் பாணியில் சொல்லாமல் நேரடியாக சிரிக்க சிரிக்க, இரத்தம் தெறிக்க தெறிக்க, துப்பாக்கிகள் வெடித்துக்கொண்டேயிருக்க பரபரவென எடுத்திருக்கிறார் குவென்டின்.

ஆரம்பத்தில் ட்ஜாங்கோவாக வில் ஸ்மித்தை அணுகியதாக ஒரு பேச்சு. கேரக்டர் அவ்வளவு வெயிட்டாக இல்லாததால் ஒப்புக்கொள்ளவில்லையாம். படம் பார்த்தபின் அந்த முடிவுக்காக ஸ்மித் வருத்தப்பட்டிருப்பார். உலகமே கொண்டாடிய டைட்டானிக் ஜாக்கான லியானார்டோ டி கேப்ரியோ, குவெண்டின் படமென்பதால் கொடூரமான வில்லன் பாத்திரத்தை ஒப்புக்கொண்டு அசத்தியிருக்கிறார்.

குவென்டின் ஃபிலிமில் படமெடுத்து பழக்கப்பட்டவர். டிஜிட்டலில் எடுப்பதை சினிமாவாக அவரால் ஒப்புக்கொள்ள முடியவில்லை. ஃபிலிமில் படமெடுக்கும் பழக்கம் கிட்டத்தட்ட ஒழிந்துவிட்டதால், இனி படமெடுப்பேனா என்றே தெரியவில்லை என்று இப்படம் முடியும்போது வருத்தமாக சொன்னார். போலவே அவரது எல்லா படங்களையும் ‘எடிட்டிங்’ செய்யும் சாலிமென்கே மூன்று ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இறந்துவிட்டார். அவர் தவிர்த்து வேறொரு எடிட்டருடன் குவென்டின் முதல்முறையாக வேலை பார்த்தது இந்தப் படத்தில்தான். சாலியிடம் ‘கில்பில்’ காலத்தில் உதவியாளராக இருந்த ப்ரெட்ரஸ்கின் இப்படத்தை எடிட்டியிருக்கிறார்.

                                          

படம் வெளியானதுமே வழக்கம்போல விமர்சகர்கள் கொண்டாடி தீர்த்துவிட்டார்கள். குவென்டின் பழக்கப்பட்டு விட்டார் என்பதற்காக ரசிகர்களும் அவரது பெயருக்காகவே அரங்குக்கு வந்து வசூலை வாரியிறைத்திருக்கிறார்கள். இதுவரை வந்த குவென்டினின் படங்களிலேயே அதிகவசூலை இப்படம்தான் ஈட்டி வருகிறது. ‘நிக்கர்’ என்கிற சொல் அனாயசமாக படத்தில் பயன்படுத்தப்பட்டது குறித்து சர்ச்சை எழுந்தது. அந்த சொல் இல்லாமல் எப்படி இப்படத்தை எடுத்திருக்க முடியும் என்று இன்னொரு க்ரூப்பும் கச்சை கட்டிக் கொண்டிருக்கிறது. விருதுகளும், பாராட்டுகளும் குவியும் ஒரு படத்துக்கு பின்னால் சர்ச்சைகள் இல்லாமல் இருந்தால் எப்படி? சினிமாவில் மாபெரும் வெற்றியை கவுரவப்படுத்தும் விஷயங்களே இந்த சர்ச்சைகள்தான்.

ஃபிலிமில் படமெடுக்கும் சாத்தியங்கள் அசாத்தியமாகிக் கொண்டிருக்கும் நிலையில் அடுத்து குவென்டின் படம் இயக்கப் போகிறாரா, இல்லை கடுப்பாகிப்போய் ஓய்வினை அறிவித்துவிடப் போகிறாரா என்பதுதான் இப்போது ஹாலிவுட்டின் ஹாட் டாக்.

                              

(நன்றி : cinemobita.com)

ராஜூமுருகன்

ஒன்றரை ஆண்டுகாலமாக ‘வட்டியும் முதலும்’ ஆனந்தவிகடனில் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கும்போதே நினைத்தேன். இன்னும் இலக்கியவாதிகள் யாரும் ராஜூவுக்கு எதிராக ‘ரவுசு’ ஆரம்பிக்கவில்லையே என்று. நண்பர் அபிலாஷ் ஆரம்பித்திருக்கிறார். 

அபிலாஷுக்கு என்றல்ல. பொதுவாக இலக்கியவாதிகளுக்கே உரித்தான ஒரு பொதுக்குணத்தை அவதானிக்க முடிகிறது. வெகுஜனங்களால் பரவலாக ஆதரிக்கப்படும் ஒரு விஷயம் அபத்தமானதாகதான் இருக்கவேண்டும் என்கிற தீர்மானத்துக்கு வெகுவிரைவில் வந்துவிடுகிறார்கள். ஒருவேளை இவர்கள் மனதளவில் ரசிக்கும் ஒன்றை வெகுஜனங்களும் ரசிக்கிறார்கள் என்று தெரிந்தால், தங்கள் தனிப்பட்ட ரசனையை தியாகம் செய்து நேரெதிர் விபரீத நிலைப்பாடுக்கும் சென்றுவிடுகிறார்கள்.

நண்பர் அபிலாஷ் சூது வாது தெரியாதவர் என்பதால் வெளிப்படையாக இவ்விஷயத்தை பொதுவில் வைத்திருக்கிறார். இலக்கிய நண்பர்கள் சிலர் பொருமலாக தனிப்பட்ட பேச்சுகளில் இதே விஷயத்தை நம்மிடம் பகிர்ந்திருக்கிறார்கள். இதே நண்பர்களில் சிலர் முன்பாக விகடன், குமுதம் இதழ்களுக்கு கதையோ, கட்டுரையோ அனுப்பி நிராகரிக்கப்பட்டிருக்கிறது. ‘எட்டாத திராட்சை புளிக்கும்’ கதைதான் என்று வைத்துக் கொள்ளுங்களேன்.

பொதுவாக ராஜூமுருகனின் (குறிப்பாக வட்டியும் முதலும்) எழுத்துகளைப் பற்றி வைக்கப்படும் முக்கியமான குற்றச்சாட்டு, ‘ஆழமற்ற மேலோட்டமான வணிக எழுத்து’ என்பதுதான்.

எழுத்து என்பது ஆழமாகதான் இருந்துத் தொலைக்க வேண்டும் என்று யார் வரையறுத்தது. ஒரு வெகுஜன பத்திரிகையின் வாசகர் எல்லோரும் பட்டம் படித்தவர்களாக இருக்கவேண்டும் எப்படி எதிர்ப்பார்க்க முடியும். தமிழை எழுத்துக்கூட்டி படிக்கத் தெரிந்தவனுக்கும் புரியும்படியான எழுத்துநடையை பின்பற்றுவதில் என்ன குற்றம் இருந்துவிட முடியும். சவாலாகவே சொல்கிறேன். ஒரே ஒரு செய்தியையோ, கட்டுரையையோ தினத்தந்தி நடையில் எழுதிப்பாருங்கள். எளிமையைப் பின்பற்றுவது எவ்வளவு கடினம் என்பது தெரியும், புரியும். ஆழமற்ற ஓர் அல்ப விஷயத்தை கூட அலங்கார மொழியில் வெளிப்படுத்துவது இலக்கியம் என்று ஆகிவிட்ட சூழலில், ஆழமான விஷயத்தைக்கூட அரிதாரமின்றி, நேர்மையாக தன்னை வாசிப்பவனுக்கு பேச்சுமொழி மாதிரியான அரட்டை நடையில் முன்வைப்பது அபத்தமாகதான் அறிவுஜீவிகளின் கண்களுக்கு புலப்படும். திரிசங்கு சொர்க்கத்தில் வாழ்ந்துக் கொண்டிருப்பவர்கள் அல்லவா?

ராஜூமுருகனின் எழுத்து வடிவத்தை சக பத்திரிகை நண்பர் ஒருவர் பீம்சிங்கின் படங்களோடு ஒப்பிடுவார் (பாசிட்டிவ்வான நோக்கில்தான்). தமிழ் சினிமாவில் பீம்சிங்காக இருப்பதுதான் கஷ்டம். ஒரு படத்தை மூன்று பாகங்களாக பிரித்துக் கொள்வார். எல்லா கதாபாத்திரங்களையும் முதல் பாகத்தில் அறிமுகப்படுத்துவார். அடுத்த பாகத்தில் அப்பாத்திரங்களுக்கு இடையே இடியாப்பச் சிக்கலை உருவாக்குவார். கடைசியாக அவரே உருவாக்கிய சிக்கலை காதை சுற்றி மூக்கைத் தொட்டு எப்படியோ அவிழ்ப்பார். சுபம். இந்த சூத்திரம் கேட்பதற்கு எளிமையானதாக இருக்கலாம். அதனால்தான் பீம்சிங் ஒரு mediocre இயக்குனராக பார்க்கப்பட்டார். ஆனால் பீம்சிங்குக்கு பிறகு வேறொரு பீம்சிங் தமிழ் சினிமாவில் உருவாகவே இல்லை. உருவாகவும் முடியாது என்பதுதான் அவரது சாதனை.

ராஜூமுருகன் ‘வட்டியும், முதலும்’ மூலமாக வெகுஜன நடைக்கும், இலக்கிய நடைக்கும் இடையிலான ஓர் இடைநிலை போக்கினை உருவாக்கியிருக்கிறார். முன்பாக க.சீ.சிவக்குமாரிடம் இதற்கு ஒப்பான ஒரு நடை இருந்தது. வாசிப்பதற்கு எளிமையாக இருப்பதால் இதை யார் வேண்டுமானாலும் எழுதிவிட முடியும் என்பதில்லை. இந்நடையை தேடிக்கண்டு அடைவதற்குள் தாவூ தீர்ந்துவிடும். ராஜூவைப் பார்த்து சூடு போட்டுக்கொண்ட பூனைகள் பலவும் ‘மியாவ்’ என்றுதான் குரலெழுப்புகின்றன என்கிற அம்சத்தையும் நாம் கணக்கில் எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும்.

அபிலாஷின் பதிவில் ஒரு விஷயத்தை தனிப்பட்ட முறையில் ஒப்புக் கொள்கிறேன். ‘தேய்ந்த ரெக்கார்ட்’ மாதிரி ‘வட்டியும் முதலும்’ ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது என்கிறார். எனக்கும்கூட இப்போது வாசிக்க கொஞ்சம் சலிப்பாகவே இருக்கிறது. ஆனால் இதுவும் கூட சினிமா மாதிரிதான். பாகவதரின் ஹரிதாஸ் தேய்ந்த ரெக்கார்டாகதான் மூன்று வருடங்கள் ஓடியது. வாசகர்களின் ஆதரவு இருக்கும் பட்சத்தில் எந்த ஒரு வெகுஜனப் பத்திரிகையுமே ஒரு தொடரை நீட்டிக்கத்தான் விரும்புமே தவிர, முடித்துக்கொண்டு அடுத்த புதுத்தொடருக்கு ‘ரிஸ்க்’ எடுக்காது.

வட்டியும், முதலுமுக்காக ராஜூ அவரது வாழ்க்கையை அடகு வைத்திருக்கிறார். இப்போது கிடைத்திருக்கும் பிரபலம் என்பது இத்தொடருக்கானது என்று மட்டும் நினைத்தால் அது முட்டாள்தனம். பல ஆண்டுகளாக இதே துறையில் சலிக்காமல் தோண்டிக்கொண்டே இருந்திருக்கிறார். இப்போதுதான் ஊற்று வந்திருக்கிறது. வாழ்த்துவோம்!

இதுவும் கல்யாணம்தான்!

அமைந்தகரையில் கல்யாணம். அமெரிக்க மாப்பிள்ளைக்கு லீவு இல்லை. அதனால் என்ன.. கல்யாணத்தை ஜாம் ஜாமென்று நடத்திவிடலாம். இண்டர்நெட்தான் இருக்கே?

மணக்கோலத்தில் பூனம் சவுத்ரி நியூயார்க்கில் மதச்சடங்குகள் செய்யும் அந்த அறையில் அமர்ந்திருக்கிறார். அவருக்கு முன்னால் ஒரு லேப்டாப். இண்டர்நெட்டில் ஸ்கைப் சாட்டிங் இணைப்பு ஏற்படுத்தப்படுகிறது. தன்வீர் அகமது பங்களாதேஷில் ஒரு கல்யாண மண்டபத்தில் உறவினர் புடைசூழ அமர்ந்திருக்கிறார். கல்யாணம் செய்துவைக்கும் மதகுருமார் மந்திரங்களை ஓதுகிறார். அங்கும் ஒரு லேப்டாப், ஸ்கைப் சாட்டிங். அவ்வளவுதான். இருவருக்கும் திருமணம் முடிந்துவிட்டது. சட்டப்படி பங்களாதேஷில் பதிவும் செய்யப்பட்டு விட்டது.

தகவல் தொழில்நுட்பத்தின் லேட்டஸ்ட் புரட்சி இந்த ‘ப்ராக்ஸி திருமணங்கள்’. மணமகனுக்கும், மணமகளுக்கு பல்லாயிரம் மைல் இடைவெளி இருக்கலாம். கல்வி, வேலை என்று பல காரணங்களுக்காக புலம் பெயர்ந்து வாழவேண்டிய கட்டாயம். இதனால் திருமணத்தை தள்ளிப்போட்டுக் கொண்டே போகமுடியுமா என்ன?

வரலாற்றில் கூட இம்மாதிரி ‘ப்ராக்ஸி’ திருமணங்கள் சட்டப்படி நடந்திருக்கின்றன. ஆஸ்திரியாவைச் சேர்ந்த மேரி அண்டோனியா என்கிற பெண் 1770 ஏப்ரலில் லூயிஸ் அகஸ்தே என்கிற பிரெஞ்சு இளைஞரை, அவரவர் நாட்டில் இருந்தபடியே திருமணம் செய்துக் கொண்டார்கள். சில அரசியல் காரணங்களால் வெளிப்படையாக இருவரும் இணைந்து மணக்கோலம் காணமுடியவில்லை. லூயிஸ் வேறு யாருமல்ல. பிரான்ஸை ஆண்ட மன்னர் லூயிஸ்XVIதான். மேரிதான் பட்டத்து ராணி என்பதையும் சொல்லவேண்டியதில்லை. அரசக்குடும்பத்திலேயே சில நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பு இந்த அதிசயத் திருமணம் நடந்தேறியிருக்கிறது. டெலிகிராம் மூலமாக கூட திருமணங்கள் சில ஐரோப்பாவில் பதிவாகியிருக்கின்றன.

இந்த பிராக்ஸி திருமணங்கள் அமெரிக்காவில் சகஜம். இராணுவத்தில் பணிபுரியும் வீரர்கள் எங்காவது போர்முனையில் இருப்பார்கள். அங்கிருந்தே தங்கள் ஊரில் இருக்கும் காதலிகளை அவர்கள் கைப்பிடிக்க இம்மாதிரி திருமணம் செய்துக் கொள்கிறார்கள். இப்போது புலம் பெயர்ந்து வாழும் ஆசிய கண்டனத்தினரும் தங்கள் செண்டிமெண்டுகளை கைகழுவி இத்திருமணங்களை நடத்த ஆரம்பித்திருக்கிறார்கள். குறிப்பாக அயல்நாடுகளில் திருமணத்துக்கு ஆகும் செலவு, அவர்களை இம்முறைக்கு நகர்த்திக் கொண்டு வந்திருக்கிறது.

இம்மாதிரி திருமணங்களை நியூயார்க்கில் நடத்தி வைக்கும் இமாம் முகம்மது கயூம், “ஆசியநாடுகளில் இருந்து இங்கு வந்து பணிபுரிபவர்கள், கல்வி கற்பவர்கள் நிறைய பேர் இப்போது இம்மாதிரியான திருமணத்தில் ஆர்வம் காட்டுகிறார்கள். தங்களுடைய துணையை உறுதி செய்துக்கொள்ளும் திருப்தி அவர்களுக்கு கிடைக்கிறது” என்கிறார். மேற்கண்ட பூனம் – தன்வீர் திருமணத்தை நடத்திக் கொடுத்தவர்களில் இவரும் ஒருவர். ஆனால் திருமணம் சட்டப்படி பங்களாதேஷில்தான் பதிவு செய்யப்பட்டதாம். அமெரிக்காவின் சில மாகாணங்கள் இத்திருமணங்களை பதிவு செய்துக் கொள்வதில்லை.

’பிராக்ஸி மேரேஜ் நவ்’ என்று ஒரு நிறுவனமே அங்கு இயங்குகிறது. வருடத்துக்கு நானூறு முதல் ஐநூறு திருமணங்களை இண்டர்நெட்டிலேயே வெற்றிகரமாக நடத்திக் காட்டுகிறார்களாம். பதிவு செய்வது மாதிரி பின்னணி விஷயங்களையும் சட்டப்படி செய்துக் கொடுக்கிறார்கள். ஏழு வருடங்களாக இந்த நிறுவனத்தை நடத்தி வரும் ஜார்ஜ் ஆண்ட்ரூஸ், “ஆரம்பத்தில் இராணுவத்தினருக்காக ஆரம்பித்த சேவை இது. இப்போது மற்றவர்களும் நிறைய பயன்படுத்திக் கொள்கிறார்கள்” என்கிறார். அவருக்கு என்ன? ஒவ்வொரு திருமணத்தின் போதும் லம்பாக ‘ஃபீஸ்’ வாங்கிவிடுகிறார்.

ஆனால் இம்மாதிரி திருமணங்கள் அமெரிக்க குடியுரிமை அதிகாரிகளுக்கு பெரிய தலைவலியாக போகிறது. திருட்டுத்தனமாக குடியுரிமை பெற நிறைய போலி திருமணங்கள் நடைபெற ஆரம்பித்திருப்பதாக குற்றம் சாட்டுகிறார்கள். குடியுரிமைக்கு விண்ணப்பிப்பவர்கள் ‘பிராக்ஸி திருமணம்’ செய்திருந்தால், பலத்த விசாரணைகளுக்கு பிறகே, பல விஷயங்களை உறுதிப்படுத்திக் கொண்டு குடியுரிமை வழங்குகிறார்கள்.

 

நிறைய இஸ்லாமியத் திருமணங்கள்தான் இம்முறையில் நடைபெறுகின்றன. ஏனெனில் ‘குரான்’ சாட்சியாக திருமணம் செய்துக் கொள்பவர்கள் கடவுளுக்கு விசுவாசமாக தங்கள் உறுதியை ஏற்கிறார்கள் என்கிறார் ஜமைக்கா முஸ்லீம் சென்டரை சேர்ந்த இமாம் ஷம்ஷி அலி. “ஸ்கைப் மட்டுமல்ல. கூகிள் ஹேங்-அவுட் மூலமாகவும் திருமணம் நடக்கிறது” என்று கூடுதல் தகவலையும் தருகிறார்.

இந்த திருமணங்களுக்கு எதிர்ப்பு தெரிவிக்கும் பழம் சிந்தனையாளர்களும் இருக்கிறார்கள். ‘கலிகாலம்’ என்று தலையில் அடித்துக் கொள்கிறார்கள். திருமணம் என்கிற சொல்லின் அர்த்தத்தையே இது கேலிக்குரியதாக்குகிறது என்றும் ப்ராக்ஸி திருமணங்களுக்கு கண்டனங்கள் குவிகின்றன.

இருபத்தோரு வயது பூனம் சவுத்திரியும், முப்பத்தோரு வயது தன்வீர் அகமதும் திருமணம் முடிந்தவுடன் கேக்குகளை கம்ப்யூட்டர் ஸ்க்ரீன் முன்பாக ஒருவருக்கொருவர் ஊட்டிக் கொள்கிறார்கள். முன்னதாக பூனமின் அத்தை ஒருவர் இதேமாதிரிதான் இண்டர்நெட்டெல்லாம் வருவதற்கு முன்பாக டெலிபோன் மூலமாக திருமணம் செய்துக் கொண்டாராம்.

டெலிபோனில், இண்டர்நெட்டில் காதலிப்பதே கஷ்டமென்று நம்மூரில் படம் எடுத்துக் கொண்டிருக்கிறோம். அங்கே குடும்பமே நடத்த ஆரம்பித்துவிட்டார்கள்.

(நன்றி : புதிய தலைமுறை)