தியேட்டரில் நாலு பேர்!

கிட்டத்தட்ட ‘பி’ கிரேடு படம்தான். அநியாயத்துக்கு லோ பட்ஜெட். ஆனால் ஆந்திராவின் பி & சி-யில் மக்கள் சுனாமி. வழக்கம்போல விமர்சகர்கள் ஊதித்தள்ளி விட்டார்கள். அதனால் என்ன. திருப்பதி உண்டியலை மாதிரி தியேட்டர் கவுண்டர் கேஷ் பாக்ஸ் ரொம்பி வழிகிறது. ‘தியேட்டர்லோ நல்குரு’ டோலிவுட்டுக்கு சில புதிய திறமையாளர்களை அடையாளம் காட்டியிருக்கிறது. புதுமையான திரைக்கதை வடிவத்தை ஹாலிவுட்டிலிருந்தா அல்லது கொரியாவிலிருந்து சுட்டார்களா என்பதை யாமறியோம் பராபரமே.

நான்கு நண்பர்கள். காட்டுக்கு நடுவில் இருக்கு ஒரு கெஸ்ட் ஹவுஸுக்கு ஜாலி ட்ரிப் போகிறார்கள். இடையில், நண்பர்களில் ஒருவனுடைய கேர்ள் ஃப்ரண்டும் இணைந்து கொள்கிறாள். கெஸ்ட் ஹவுஸில் இவர்களை எதிர்ப்பார்த்து ஒரு பேய்(!) காத்துக் கொண்டிருக்கிறது. இங்கேதான் ஒரு ட்விஸ்ட். இது நம் படத்தின் கதையல்ல. ஒரு தியேட்டரில் ஓடிக்கொண்டிருக்கும் ஒரு படத்தின் கதை. திரையில் ஓடும் பேய்க்கதையில் வருவதைப் போலவே, சில சம்பவங்கள் தியேட்டரிலும் நடக்கிறது. படம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தவர்களில் திடீரென்று நாலு பேர் அமானுஷ்யமான முறையில் காணாமல் போகிறார்கள். நிஜமாகவே பேய் இருக்கிறதா என்கிற கேள்வியோடு முடிகிறது க்ளைமேக்ஸ்.

ஸ்ரீகாந்த், ஷங்கர், வருண், தீரஜ் என்று நான்கு நாயகர்கள். அவர்களை விட்டு விடலாம். அட்டக்கத்திகள். ஹீரோயின் ஸ்வேதான் பண்டிட்தான் ‘மேட்டர்’. இவருடைய காஸ்ட்யூமர் காற்றாட உடைகளை சிறப்பாக வடிவமைத்திருக்கிறார். ஸ்வேதா ஸ்க்ரீனில் தெரியும் ஒவ்வொரு காட்சியிலும், தொடையோ அல்லது கழுத்துக்கு கீழான வனப்பான பகுதிகளோ பளிச்சென்று ஸ்பெஷல் லைட்டிங்கில் பளீரிடுகிறது. குறிப்பாக பாத்ரூமில் டாப்லெஸ்ஸாக குளிக்கும் காட்சியில் ஏர்கண்டிஷண்ட் தியேட்டரிலும், நமக்கு உள்ளாடையெல்லாம் நனையுமளவுக்கு வியர்க்கும் நூத்தி பத்து டிகிரி சூடு. படம் பார்க்கும் நமக்கே ஒரு மாதிரி முறுக்குகிறது எனும்போது, அவரது காதலர் தேமேவென்று எப்போதும் கிரிக்கெட் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறார் என்பதுதான் பெரிய லாஜிக் மிஸ்டேக். ஸ்வேதா கிளப்பும் சூடு போதாதென்று, ஹாட் சவர் சூப் மாதிரி ஒரு ஜங்கிள் ரேப் சீன் வேறு. ஸ்க்ரீனில் எந்த பெண் கேரக்டர் வந்தாலும், ஏதாவது பிட்டு தேறுமா என்று ரசிகனை ஏங்கவைக்கிறார்கள். ஒரு மெயின்ஸ்ட்ரீம் மூவிக்கு இவ்வளவு செக்ஸ் ஆகாது சாமி.

                             

இரண்டு மணி நேரத்துக்கு நல்ல எண்டெர்டெயினர்தான் என்றாலும், ஒரு குறும்படத்தை முழுநீளத்துக்கு இழுத்திருப்பதைப் போன்ற பிரமையை தவிர்க்க முடியவில்லை. குறிப்பாக முதல் பாதி திரைக்கதையை தடவித் தடவி மெதுவாக எழுப்புகிறார் இயக்குனர். வெண்ணிற ஆடை மூர்த்தி தெலுங்கில் டயலாக் எழுதியிருப்பாரோ என்று சந்தேகப்படுகிற அளவுக்கு படம் முழுக்க நேரடி ஆபாச வசனங்கள். பேய்க்கு போட்டிருக்கும் மேக்கப் படுமொக்கை. பேயைப் பார்த்தால் பயம்தான் வரவேண்டும். ஆனால் பார்வையாளர்களுக்கு காமம் வருகிறது. கிராஃபிக்ஸ், போஸ்ட் புரொடக்‌ஷன் மாதிரி விஷயங்களுக்கும் எங்களுக்கும் சம்பந்தமேயில்லை என்று ஸ்வேதாவின் டிரெஸ் மாதிரி படுசிக்கனமாக படமெடுத்திருக்கிறார் இயக்குனர்.

தியேட்டரில் படம் பார்க்கும் ரசிகர்களின் கேரக்டர்களை ரசனையாக செதுக்கியிருப்பதில் இயக்குனரின் டிஸ்கஷன் உழைப்பு தெளிவாகிறது. அதிலும் குஜால் படம் பார்க்க அஜாலாக

வரும் ஜோசியரும், அவருடைய சீடரும் அட்டகாசம். பேய்ப்படம் என்றாலும் பேய் நடுராத்திரியில் அமானுஷ்யமாக பாடுவதைப் போல, பாட்டு போட்டு சாகடிப்பது நம்மூர் வழக்கம். பட்ஜெட் பற்றாக்குறையாலோ என்னமோ பாட்டு எடுக்க முடியவில்லையென்றாலும், அது படத்துக்கு பொருத்தமாகதான் இருக்கிறது. படம் பார்த்து வெளியே வரும்போது பைக் பார்க்கிங்கில் ஏதாவது ‘மோகிணி’ தென்படுமாவென்று ஆவலோடு ஒவ்வொரு ரசிகனும் எதிர்ப்பார்க்கிறான். இதுதான் தியேட்டர் லோ நல்குருவின் வெற்றி.

பேய் வீடு, மைடியர் லிசா மாதிரி genreயை தமிழில் கிட்டத்தட்ட கொன்றுவிட்டோம். தெலுங்கில் ரத்தம் ஊற்றி வளர்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். நல்ல டப்பும் பார்க்கிறார்கள். ஒரு கோடி ரூபாய்க்கும் குறைவாக பணம் போட்டு ஒரு படமெடுத்து அரங்குகளை நிரப்பமுடியுமென்று நம் கண்ணெதிரே நிரூபிக்கிறார்கள். ஒரு பக்கம் மால்களின் வரவால் சூப்பர் ஹீரோக்களின் இண்டஸ்ட்ரி ரெக்கார்ட் கலெக்‌ஷன்ஸ். இன்னொரு பக்கம் தரை டிக்கெட்டு வசூலையும் இம்மாதிரி படங்களால் இழக்கவில்லை. வணிகரீதியாக திரையுலகை எப்படி ஆரோக்கியமாக வைத்துக் கொள்வது என்று டோலிவுட்டிடம் பாடம் கற்கவேண்டும் நம் கோலிவுட்.

(நன்றி : cinenmobita.com)