23 ஜூலை, 2009

எம்.ஜி.ஆர். நினைவு இல்லம்!


சென்னை தி.நகர் ஆற்காடு தெருவில் இருக்கிறது எம்.ஜி.ஆர் நினைவு இல்லம். சிவாஜியும், எம்.ஜி.ஆரும் ஒரு காலத்தில் பக்கத்து, பக்கத்து தெருக்காரர்களாக இருந்திருக்கிறார்கள் என்பதே ஆச்சரியமான ஒரு விஷயம். இந்திபிரச்சார சபாவுக்கு அருகில் சிம்பு வீட்டிலிருந்து தெற்கு போக் ரோடு வழியாக சிவாஜியின் அன்னை இல்லத்தை கடந்து சென்றால் பீச்சாங்கை பக்கமாக ஆற்காடு சாலை வரும்.

தமிழ் சினிமாவை கட்டி ஆண்ட சூப்பர் ஸ்டாரின் வீடு போல இல்லாமல் மேல்நடுத்தர வர்க்கத்தை சேர்ந்த ஒருவரின் வீடுபோல எளிமையோ எளிமை. எம்.ஜி.ஆர் அறக்கட்டளை நிர்வகிக்கிறது. 1990ஆம் ஆண்டு ஜானகி எம்.ஜி.ஆர் திறந்து வைத்ததாக கல்வெட்டு மூலம் அறிய முடிகிறது. சுற்றிப் பார்க்க கட்டணம் இல்லை. ஆனால் வெளியே செருப்பினை விட மட்டும் 50 காசு கட்டவேண்டும். செவ்வாய் விடுமுறை. எம்.ஜி.ஆர் மறைந்து இருபத்தி இரண்டு ஆண்டுகள் கடந்த நிலையில், இன்றும் தினமும் ஐம்பது பேராவது நினைவு இல்லத்தை தரிசித்து செல்கிறார்கள்.

கீழ்த்தள ஹால் பெரியது. 1950களில் தொடங்கி எம்.ஜி.ஆருக்கு வழங்கப்பட்ட நினைவுப்பரிசுகள் இந்த ஹாலினை அலங்கரிக்கிறது. சுவற்றையொட்டி வைக்கப்பட்டிருக்கும் அலமாரிகள் முழுக்க நினைவுப்பரிசுகள். நினைவுப்பரிசுகள் பலவற்றிலும் கருப்பு சிவப்பு திமுக கொடி. பல நினைவுப்பரிசுகள் வேடிக்கையாகவும் இருக்கின்றன.

கிட்டத்தட்ட எம்.ஜி.ஆர் நடித்த படங்களில் 90 சதவிகிதப் படங்களுக்கு நூறாவது நாள் விழா ஷீல்டு கொடுத்திருக்கிறார்கள். இந்த நினைவுப்பரிசுகளை பாதுகாக்கவே எம்.ஜி.ஆர் மிகவும் மெனக்கெட்டிருக்க வேண்டும். ஹாலுக்கு மையத்தில் எம்.ஜி.ஆர் பயன்படுத்திய 4777 எண்ணுள்ள, சைரன் பொருத்தப்பட்ட அம்பாஸிடர் கார் புதுமெருகோடு நிறுத்தி வைக்கப்பட்டிருக்கிறது.

முதல் தளத்திலும் நினைவுப்பரிசுகளின் ஆதிக்கம். எம்.ஜி.ஆரின் வேட்டி சட்டை, டாக்டர் பட்டம் பெற்றபோது அணிந்த அங்கி, இடுப்பில் செருகும் குறுவாள், சாட்டை, மெகா சைஸ் பேனாக்கள் என்று அவர் பயன்படுத்திய பொருட்கள் காட்சிப்படுத்தப்பட்டிருக்கிறது. எம்.ஜி.ஆருக்கு அவரது ரசிகர்களும் தொண்டர்களும் வாள் வழங்குவதில் ஆர்வம் அதிகமாக காட்டியிருக்கிறார்கள். அவர் வளர்த்த சிங்கமான ராஜாவின் பதம் செய்யப்பட்ட பிரம்மாண்ட உடல் பிரமிப்பூட்டுகிறது. இந்த சிங்கம் அடிமைப்பெண் படத்தில் நடித்ததாக சொல்கிறார்கள்.

ஆச்சரியமான விஷயம் எம்.ஜி.ஆரின் நூலகம். வீடு முழுக்க ஆங்காங்கே அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருக்கும் நூல்களின் எண்ணிக்கை குறைந்தது ஐயாயிரமாகவாவது இருக்கக்கூடும். நிறைய ஆங்கிலநூல்களும் இருப்பது எதிர்பாராத விஷயம். எம்.ஜி.ஆர் ஆங்கிலமும் வாசிப்பார் என்பதை அவர் நூலகத்தில் இருக்கும் நூல்களை வைத்தே அறிய முடிகிறது. எம்.ஜி.ஆரின் பிரத்யேக அலுவல் அறை அப்படியே இருக்கிறது. மேஜையில் அவரது டிரேட் மார்க் தொப்பி.

அலுவல் அறை வழியாக மீண்டும் கீழ்தளத்தின் முன்பக்கத்துக்கு படிக்கட்டுகள் வழியாக வரமுடிகிறது. இவ்வறைகளில் எம்.ஜி.ஆர் நடித்த படங்களின் ஸ்டில்கள் வரிசையாக சதிலீலாவதியிலிருந்து, மதுரையை மீட்ட சுந்தரபாண்டியன் வரை (136 படங்கள்) பிரேம் போட்டு மாட்டப்பட்டிருக்கிறது. கிட்டத்தட்ட நாற்பதாண்டுக்காலம் திரைத்துறையில் வெற்றிகரமாகப் பணியாற்றியது அவரது அசைக்க முடியாத சாதனை. திரைப்பட ஸ்டில்கள் மட்டுமன்றி பல தலைவர்களோடு எம்.ஜி.ஆர் எடுத்துக்கொண்ட அரியப் புகைப்படங்கள் இல்லம் முழுக்க ஆங்காங்கே வைக்கப்பட்டிருக்கிறது.

இல்லம் முழுக்க கவனித்ததில் ஒரு விஷயம் தெளிவாகத் தெரிகிறது. எம்.ஜி.ஆரோடு நெருக்கமாக இருந்த ஜெயலலிதா பெயரும் சரி, கலைஞர் பெயரும் சரி, சரிசமமாகவே இருட்டடிப்பு செய்யப்பட்டிருக்கிறது. ஜெயலலிதா எம்.ஜி.ஆருக்கு வழங்கிய ப்ளவர் வாஷ் ஒன்று, கலைஞர் எம்.ஜி.ஆருக்கு ஐரோப்பாவில் இருந்து எழுதிய ஒரு கடிதம், ஓரிரு புகைப்படங்கள் மட்டுமே இடம்பெற்றிருப்பது ஆச்சரியகரமானது.

மை சாஸ்ஸி கேர்ள்!


உங்கள் காதலி ரொம்ப கோபப்படுவாளா? எதற்கெடுத்தாலும்அடம் பிடிப்பாளா? காதலியிடம் முத்தம் கேட்டு செருப்பால் அடி வாங்கியிருக்கிறீர்களா? அவளின் இடுப்பை அவளுக்கு தெரியாமல் உணர்ச்சிவசப்பட்டு கிள்ளி கன்னத்தில் அறை பட்டிருக்கிறீர்களா? 'அடல்ட்ஸ் ஒன்லி' படத்துக்கு டிக்கெட் ரிசர்வ் செய்துவைத்து அவளை கூப்பிட்டு உங்களை எட்டி உதைத்திருக்கிறாளா? நீங்களே எதிர்பாராத நேரத்தில் பம்பர் பிரைஸாக உங்களை கட்டிப்பிடித்து உதட்டோடு உதடு முத்தம் கொடுத்திருக்கிறாளா? திடீர் திடீரென்று அழுதிருக்கிறாளா? பைத்தியம் போல பொது இடத்தில் பெருங்குரலில் சிரித்திருக்கிறாளா? அடிக்கடி ஓரக்கண்ணால் பார்த்திருக்கிறாளா? கண்ணுக்கு சந்திரமுகி மாதிரி பட்டையாக மை தீட்டிய சமயம் அவளை உங்களுக்கு பிடித்திருந்ததா? எல்லா கேள்விகளுக்கும் என்னைப் போலவே உங்களின் பதிலும் ‘ஆம்' என்றால் நீங்கள் சாஸ்ஸி கேர்ளை காதலிக்க ஆரம்பித்து விடுவீர்கள்.. ஏற்கனவே காதலியோ, மனைவியோ இருந்தாலும்..

2001ல் தென்கொரியாவில் கொரிய மொழியில் வெளிவந்த திரைப்படம் இது. கிம் ஹோ-சிக் என்பவரின் வாழ்வில் நடந்த உண்மைச்சம்பவங்களை அடிப்படையாக வைத்து இப்படத்தின் திரைக்கதை உருவாக்கப்பட்டது. தனது வாழ்வில் நடந்த சம்பவங்களை கிம் ஹோ-சிக் இண்டர்நெட்டில் ‘லவ் லெட்டர்ஸ்' என்ற பெயரில் தொடராக எழுதிவந்தார். பின்னர் இது நாவலாகவும் வெளிவந்தது.

”நான் சிறுவயதில் என் பெற்றோரால் ஒரு பெண்குழந்தை போலவே வளர்க்கப்பட்டேன். குழந்தையாக இருந்தபோது பெண்களின் பொது கழிவறைக்கு கூட செல்ல அனுமதிக்கப்பட்டேன். வயதாக ஆக எனது ஆண்குறி சுருங்கி பெண்ணுறுப்பாக மாறிவிடும் என்றுகூட அப்போதெல்லாம் நம்பினேன்” என்ற கதாநாயகனின் அதிரடி வாக்குமூலம் தான் கதாநாயகனின் எண்ட்ரியே.

படிப்பில் ரொம்ப சுமாரான பையன் பெண்களின் மீது இயல்பிலேயே ஈர்ப்பாக இருக்கிறான். ரயில் நிலையத்தில் குடித்துவிட்டு மப்பில் இருக்கும் ஒரு பேரழகியை கண்டவுடன் அவனது வாழ்க்கையில் ஏற்படும் மாற்றங்களை, அவனது மனோபாவத்தில் ஏற்படும் மாற்றங்களை இரண்டேகால் மணி நேர காதல் காவியமாக உருகி உருகி எடுத்திருக்கிறார் இயக்குனர் க்வாக் ஜேயோங்.

ஒரு மலையுச்சியில் நிற்கிறான் நாயகன் க்யான்-வூ. இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்பாக அந்த மலையுச்சியில் இருக்கும் ஒரு மரத்தின் கீழ் டைம் கேப்சூல் என்று சொல்லக்கூடிய வஸ்துவை இருவருமாக சேர்ந்து புதைக்கிறார்கள். அந்த டைம் கேப்சூலில் அவர்கள் இருவரும் ஒருவருக்கொருவர் காதல்ரசம் சொட்ட பரிமாறிக்கொண்ட கடிதங்கள் இருக்கின்றன. இரண்டு ஆண்டுகள் ஒருவரை ஒருவர் பார்க்கக் கூடாது, இரு ஆண்டுகள் கழித்து இதே மலையுச்சிக்கு வந்து புதைத்து வைக்கப்பட்ட டைம் கேப்சூலை நாமிருவருமாக சேர்ந்து எடுக்க வேண்டும் என்ற ஒப்பந்தம் செய்துக் கொள்கிறார்கள். குறிப்பிட்ட காலத்தில் க்யான்-வூ மட்டுமே வருகிறான், அவளது காதலி வரவேயில்லை. அவள் வந்தாளா? இவர்களது காதல் என்ன ஆனது? அவர்களுக்குள் இருந்தது காதல்தானா என்பது தான் க்ளைமேக்ஸ்.


படம் முடிந்தபின்னரும் கூட கதாநாயகியின் பெயர் என்னவென்பது உங்களுக்கு தெரிந்திருக்காது. சொல்லப் போனால் கதாநாயகனுக்கே அப்பெண்ணின் பெயர் தெரியாது. பெயர் சொல்லாமலேயே அந்த பாத்திரத்தை அழுந்த நம் மனதில் பதியவைத்திருப்பதில் தான் இயக்குனரின் வெற்றியே அடங்கியிருக்கிறது. நாயகன், நாயகி, ரயிலில் வரும் விக் பெரியவர், மோட்டல் ரிசப்ஷன் ஊழியர், லாக்கப் ரவுடிக்கூட்டம், காதலில் தோல்வியுற்ற ஒரு வன்முறையாளன், நாயகனின் பெற்றோர், நாயகியின் பெற்றோர், நாயகனின் ஆண்ட்டி என்று பாத்திரங்கள் வாயிலாகவே சம்பவங்களை அழகாக நகர்த்திச் செல்லும் பாங்கு அற்புதம். இறுதிக்காட்சியில் அந்த மலையுச்சி மரத்தடியில் அமர்ந்திருக்கும் கிழவர் ஒரு சஸ்பென்ஸ் ஹைக்கூ.

படம் முழுக்க நகைச்சுவைத் தோரணம், சீரியஸாக சொல்லப்போனால் இது காதல் படமல்ல, நகைச்சுவைப்படம். படம் பார்த்துவிட்டுவாய்விட்டு சிரிக்கலாம், பிறர் பார்க்காமல் வாய்விட்டு அழவும் செய்யலாம். இந்தியனாக இருந்தாலென்ன? கொரியனாக இருந்தாலென்ன உலகமெங்கும் பரவலாக எல்லொருக்கும் புரியும் ஒரே மொழி காதல் மொழிதானே? காதலுக்காக வாழவும், சாகவும் தானே ஆணும், பெண்ணும் படைக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள்? காதல் ஒருவனை எந்த அளவுக்கு வழிநடத்தும், வெற்றியடையச் செய்யும் என்பதை அழகாக காட்சிப் படுத்தியிருக்கிறார்கள்.

கோடம்பாக்கத்தின் நாளைய ஸ்ரீதர்களும், கே.எஸ்.ரவிக்குமார்களும் இப்படத்தின் டிவிடியை பஞ்சர் ஒட்ட உப்புக்காகிதம் தேய்க்கும் ரேஞ்சுக்கு ப்ளேயரில் தேய்த்து தேய்த்து சீன் உருவிக்கொண்டிருக்கிறார்கள் என்று கேள்வி.

22 ஜூலை, 2009

ஒன்பது - ஒன்பது - ஒன்பது

“என்னடா முனீஸு அருவாளும், ஆடுமா எங்கே ஊர்வலம்?”

“போட்டுத் தள்ளிட்டு பிரியாணி செஞ்சி தின்ன வேண்டியதுதான்!”

“அடப்பாவி. புள்ளை மாதிரி வளர்த்த ஆட்டை ஏண்டா போட்டுத்தள்ளுறே?”

“ஒனக்கு விஷயமே தெரியாதா சேகரு? இன்னைக்கு தேதி 09.09.09. நைட்டு சரியா 09.09 மணிக்கு ஒலகம் அழிஞ்சிப்பூடுமாம். நம்மோட சேர்ந்து அழியப்போற ஆடுதானே? சாவறதுக்கு முன்னாடியாவது சந்தோஷமா சாப்புட்டுப்புட்டு சாவலாம் இல்லையா?” வேதனையோடு சொன்னான் முனீஸ்வரன்.

தனசேகருக்கு பக்கென்றிருந்தது. வாழ்க்கையில் இன்னமும் எதையுமே அனுபவிக்கவில்லையே? அதற்குள் உலகம் அழியப்போகிறதா? முணுக்கென்று கண்ணில் நீர் எட்டிப்பார்த்தது.

“நெஜமாவா சொல்றே முன்ஸூ”

“ஆமாம்டா. ஒன்பது சாமிக்கு ஆவாத நம்பராம். இன்னைக்கு எல்லாமே ஒன்பது ஒன்பதா வர்றதுனால உலகம் அழிஞ்சிடுமாம். எல்லாமே சாவப்போறோம். என்னென்ன ஆசை இருக்குதோ எல்லாத்தையும் நிறைவேத்திக்க வேண்டியது தான்”

‘ம்ம்ம்.. முன்ஸு சொல்றதிலேயும் மேட்டர் இருக்கு. கூட்டுதொகை ஒன்பதுன்னு வர்றமாதிரி லாரி வாங்கிதானே நம்ப அப்பனும் ஆக்ஸிடெண்டுலே செத்தான். நமக்கு இன்னும் கல்யாணம் கூட ஆவலை. நிறைவேறாத ஆசைகளோடு சாவப்போறேனா?' தனசேகர் மனதுக்குள் சுயபச்சாதாபம் எழுந்தது. யோசித்தவாறே நடந்தான். உயிர்வாழப்போகும் கடைசி நாள். ஆசைப்பட்டதை எல்லாம் நிறைவேற்றிக் கொள்ள வேண்டும். ‘ம்ம்ம்.. நெலைமையை சொல்லி பக்கத்து வீட்டு மிலிட்டரிகாரன் பொண்டாட்டியை மாந்தோப்புக்கு தள்ளிக்கிட்டு போயிட வேண்டியது தான்! இந்த ஆசை ஒண்ணாவது நிறைவேறட்டும்' இப்போது கொஞ்சம் தெம்பு வந்தது தனசேகருக்கு.


து ஒரு சிற்றூர். இன்னமும் நகரவாடை கொஞ்சம் கூட வீசவில்லை. எல்லாருமே வெள்ளந்தி மக்கள். உலகின் கடைசி நாள் என்று அறிவிக்கப் பட்டிருந்ததால் பரபரப்புக்கு ஆளாகியிருந்தது. ஊரில் இருந்த ஒரே ஒரு அம்மன் கோயிலில் பயங்கர கூட்டம். மிச்சமிருந்த நேர்த்திக்கடன்களை பக்தர்கள் செலுத்திக் கொண்டிருந்தார்கள். அர்ச்சனைத் தட்டில் போடப்பட்ட சில்லறைகள் குறித்து பூசாரிக்கு எந்த ஆர்வமும் இல்லை.

எல்லா வீட்டு சமையலிலும் உயர்தர அசைவ மசாலா வாசனை. சாகப்போகிற நாளிலாவது நல்ல சாப்பாடு சாப்பிடலாமே?

வாழாவெட்டிகளாக துரத்தி அடித்திருந்த மனைவிகளை தேடிப்போனார்கள் குடிக்கார கணவர்கள். கடைசி நாளிலாவது ஒற்றுமையாக வாழ்ந்து சாவோம் என்று முடிவெடுத்திருந்தார்கள். குடும்பம், குழந்தை, குட்டியென்று இந்த ஒருநாளை மகிழ்ச்சியாக கழித்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

பள்ளி மூடப்பட்டிருந்தது. குழந்தைகள் உல்லாசமாக ஆடிப்பாடினார்கள். பெரியவர்களும் குழந்தைகளுக்கு இணையாக கில்லி, நொண்டி, கண்ணாமூச்சி, கபடியெல்லாம் விளையாடினார்கள். குழந்தைகள் கேட்ட அனைத்துமே வழங்கப்பட்டது. மக்கள் எல்லோருமே தங்களுடைய சின்ன சின்ன ஆசைகளையெல்லாம் கூட நிறைவேற்றி மகிழ்ந்து கொண்டிருந்தார்கள். இப்பவோ, அப்பவோ என்று இழுத்துக்கொண்டிருந்த ராமம்மா ஆயா கூட குச்சி ஐஸ் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தாள்.

முதலாளி, தொழிலாளி வர்க்க வேறுபாடில்லாத உண்மையான கம்யூனிஸம் மலர்ந்திருந்தது. இதுவரை தன் பண்ணையில் பணியாற்றிய விவசாயக் கூலிகளிடம் தன்னுடைய கடுமைக்கு மன்னிப்பு கேட்டார் நிலக்கிழார் சுந்தரம். நிலங்களைப் பிரித்து உழுதவர்களுக்கே உரிமையாக்கி எழுதி கொடுத்தார்.

காதலித்த காதலர்கள் எல்லோருக்குமே அவசர அவசரமாக சாதி, மதம் பாராமல் திருமணம் செய்துவைக்கப்பட்டது. முதல் இரவுக்கு நேரமிருக்காது என்பதால் முதல் பகலுக்கே நல்ல நேரம், எமகண்டம் பார்க்காமல் உடனடி அனுமதி வழங்கப்பட்டது. ஆலமரத்தடி சாமியார் தன்னுடைய சன்னியாசத்தையும், தாடியையும் துறந்து இல்வாழ்க்கைக்கு தயாரானார். மழ மழவென ஷேவிங் செய்துகொண்ட அவருக்கும் ஒரு இணை அவசர அவசரமாக ‘ஏற்பாடு' செய்யப்பட்டது.

மகாக்கஞ்சனான ஊர்த்தலைவர் தன்னிடமிருந்த பணத்தையெல்லாம் போவோர் வருவோருக்கு கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார். போகிற வழிக்கு புண்ணியம். ஊர் பணக்காரர்களும் வாழும் கடைசி நாளான இன்று தான தருமத்தில் ஈடுபட்டிருந்தார்கள். அடுத்த தலைமுறையும் தங்களோடே அழியப் போவதால் சொத்திருந்து என்ன பயன்? என்று நினைத்தார்கள்.

சாராயக் கடைகளிலும் நல்ல கூட்டம். ஓசியிலேயே சாராயம் ஊத்தி, ஊத்தி வழங்கப்பட்டது. மளிகைக்கடை உள்ளிட்ட இதர வியாபார இடங்களிலும் அனைத்தும் மக்களுக்கு இலவசமாகவே வழங்கப்பட்டது.

உலகின் கடைசிநாள் என்பதால் பாலியல் சுதந்திரமும் தலைவிரித்தாடியது. மாந்தோப்பு சலசலத்துக் கொண்டேயிருந்தது. ஆத்தங்கரை புதர்கள் அவசர அவசரமாக ஆக்கிரமித்துக் கொள்ளப் பட்டன. ரொம்ப நாளாக தனசேகருக்கு மடியாத மிலிட்டரிக்காரன் பொண்டாட்டி அன்று ரொம்ப தாராளமாக நடந்துகொண்டாள். கண்காணாத ஊரிலிருக்கும் அவளது கணவன் நினைவே அன்று அவளுக்கு வரவில்லை.

எல்லோருமே புத்தாடை அணிந்திருந்தார்கள். சாகப்போகிறோம் என்ற பயம் அவர்களை விட்டு விலகி வாழ்வதற்கு இருக்கும் இந்த ஒரே ஒரு நாளை முழுமையாக அனுபவித்து வாழும் வெறி இருந்தது. சாதி, மத வேறுபாடுகள் அப்போது யார் மனதிலும் இல்லை. கொண்டாட்டம் ஒன்றே குறிக்கோளாக சாகும் வரை சந்தோஷம் மட்டுமே அப்போதைய ஒரே லட்சியம்.


ருக்கு ஒதுக்குப் புறமான அந்த பாழடைந்த வீட்டில் கிருஷ்ணன் துளசியோடு இருந்தான். ‘எல்லாம்' முடிந்துவிட்டிருந்தது. துளசி தாவணியை சரி செய்துக் கொண்டிருந்தாள். இருள் கவிழத் தொடங்கியிருந்ததால் ஊருக்கு கிளம்ப தயாராகிக் கொண்டிருந்தார்கள். ஒரே ஒரு முத்தம் கூட கொடுக்காமல், 'கல்யாணத்துக்கு அப்புறம், கல்யாணத்துக்கு அப்புறம்' என்று சிணுங்கிக் கொண்டிருந்தவள் துளசி. ஒரு முத்தமாவது வாங்கிவிட வேண்டும் என்ற ஆவலில் ”நாளைக்கு உலகம் அழியப்போவுது. அதுக்குள்ளே ஒரு முத்தம் கூட கொடுக்கமாட்டியா?” என்று நேற்று விளையாட்டுக்கு அவளிடம் கேட்டது ஊருக்குள் தீயாகப் பரவி அமளி, துமளிப்பட்டுக் கொண்டிருப்பது இந்த நிமிடம் வரை கிருஷ்ணனுக்கு தெரியாது.

அரசூர் வம்சம்!

சதா சர்வகாலமும் கணநேர இடைவெளியுமின்றி சுழன்று கொண்டிருக்கும் பழக்காத்தட்டிலிருந்து ஒலித்துக்கொண்டிருக்கும் ஒப்பாரி சங்கீதம் ங்கொய்யென்று இன்னமும் ரீங்காரமிட சோம்பேறி ராஜா காலைக்கடமை சிக்கலுக்காக சமையல்காரனிடம் வல்லாரை லேகியத்தை அதட்டி கேட்டு வாங்கி கொண்டிருக்க குளத்தில் குளிக்கும் ராணியின் பெருத்த ஸ்தனங்களை புகையிலை பிராமண குடும்பத்தின் இளையவாரிசு சங்கரன் மொட்டை மாடியில் எட்டிப்பார்த்து சிலிர்த்து கொண்டிருக்க

குளிக்கும் பொண்டுகளைப் பார்க்கலாமோ
குனிந்து பார்க்கலாமோ
பாதிமறைத்த ஸ்தனமும்
பாங்காய் இடுப்பில் ஒட்டியாணமும்
வாழைத் தொடையும்
வடிவான தோளுமாய்க்
குளிக்கும் பொண்டுகளைப் பார்க்கலாமோ
குனிந்து பார்க்கலாமோ

சுப்பம்மா கிழவியின் வாயில் மூத்த பெண்டுகள் இன்றென்னவோ தமிழில் பாட நேற்று பாடிய தெலுங்குக் கீர்த்தனையே மேல் என்று அகஸ்மாத்தாக சிரமப் பரிகாரத்துக்கு கிரகத்துக்கு வந்த சுப்பிரமணியர் நினைத்து நொந்து கொண்டிருக்க அவரது மூத்த வாரிசு எந்த நூற்றாண்டிலோ துர்மரணம் சம்பவித்துக் கொண்ட குருக்கள் பெண்ணோடு சம்போகம் சுகிக்க சேடிப்பெண்ணிடம் வாயுபச்சாரம் செய்ய சொல்லி புஸ்திமீசை கிழவன் வற்புறுத்த சிநேகாம்பாளுக்கும் மன்னி காமாட்சிக்கும் ஏழாம் பொருத்தம் என்றாலும் எப்போதுமா ஒருவரையொருவர் கடங்காரிகள் தூஷித்து கொண்டிருப்பார்கள் என கிட்டாவய்யன் வெறுத்துபோக பிரின்ஸ் ஜீவல்லரி லைட் வெயிட் கலெக்சன் வளையல் மாதிரி வயசன் காற்றில் பறந்துகொண்டிருக்க வடையும் சுவியமும் நெய்யப்பமும் யாரோ சுட்டுக்கொண்டிருக்கும் வாசனை வந்துக் கொண்டிருக்க நொங்கம்பாக்கம் வீட்டில் வைத்திக்கு தட்டில் நாலு இட்லி வைத்து லோட்டா லோட்டாவாக சாம்பார் ஊற்றி கொண்டிருக்கும் கோமதிக்கு தன் கூடப்பிறந்தாளை சங்கரனுக்கு கட்டிவைக்க வேணுமாய் எண்ணம் வந்திருக்க கருத்த ராவுத்தன் வாழைமட்டையில் பொடி அடைத்துகொண்டிருக்க பிராமண அனுசார அனுஷ்டானம் அனுமதிக்கலேன்னாலும் மாசாமாசம் புகையிலை பொடி வகையறாவில் வர்ற தட்சணை அசூயையை சுப்பிரமணிய அய்யருக்கு போக்கிவிட குப்புசாமி அய்யன் நெருப்பு அனலில் வேக வரப்போகும் ஆம்படையானுக்காக பகவதி குட்டி கண்ணில் மைத்தீட்ட அய்யங்கார் ஜோசியன் தேவதைகளை யந்திரத்தில் பிரதிஷ்டை செய்ய கொட்டக்குடி தாசி வெத்தலை சுண்ணாம்பு போட்டு சிவந்த வாயால் முத்தம் தர கிராம்பு ஏலக்காய் வாசனை தூக்கலில் மெய்மறக்க துரைமார்களும் துரைசானிகளும் துரைபாஷை பேசி குரிசு சங்கிலியை தூக்கிக் காட்ட புகையிலை நாற்றமும் கப்பலும் கட்டைவண்டியுமாய் மாறிமாறி பயணிக்க என்னென்னவோ எங்கெங்கோ யார் யாராலோ எது எதுவோ நடந்துகொண்டிருக்க நான் பாட்டுக்கு எதையோ எழுதி கிறுக்கி கசக்கி கிழித்துபோடும் வேளையில் மூன் ட்ராவல் பண்ணனுமா வாத்தியாரே எங்ககிட்டே 3000 பிசி ஆடி மாடல் ஸ்பேஸ்கார் சகாய வெலைக்கு இருக்கு வாங்கிக்கிறீயா ஒன்லி பிப்டி தவுசண்ட் ருபீஸ் என்று நெட்டையுமாய் ஒருவன் குட்டையுமாய் இருக்கும் இன்னொருவனுமாக பனியன் சகோதரர்கள் வியாபாரம் பேசுகிறார்கள்.

* - * - * - * - * - * - * - * -



நூலின் பெயர் : அரசூர் வம்சம்!

நூல் ஆசிரியர் : இரா.முருகன்

விலை : ரூ.175

பக்கங்கள் : 464

வெளியீடு : கிழக்கு பதிப்பகம், 33/15, எல்டாம்ஸ் சாலை,
ஆழ்வார்ப்பேட்டை, சென்னை - 600 018.
தொலைபேசி : 044-42009601/03/04
தொலைநகல் : 044-43009701

நூலினை ஆன்லைனில் வாங்க இங்கே சொடுக்கவும்.

* - * - * - * - * - * - * - * -

சாதாரணமாக ஐநூறு பக்கப் புத்தகத்தை என்னால் இரண்டு நாட்களில் வாசித்து விட முடியும். வேலை வெட்டி எதுவுமில்லையென்றால் தூங்காமல் கொள்ளாமல் கசாப்புக்கடை ஆடுகளின் தலையை எண்ணாமல் வெட்டுவது மாதிரி ஒரே நாளில் ஆயிரம் பக்கங்களை கூட போட்டுத் தள்ளிவிட்டு போய்க்கொண்டே இருக்க முடியும். இரா.முருகனின் அரசூர் வம்சத்தை முடிக்க இருபது நாட்கள் ஆகிவிட்டது. முருகனின் மொழி மிக எளியது, இக்காலக்கட்டத்திற்கு புதியது அல்லது ரொம்பவும் பழையது என்றாலும் புதினத்தில் ஏற்றியிருக்கும் கனத்தின் மீதான புரிதலுக்காக ஒவ்வொரு பக்கத்தையும் இருமுறையாவது மீள்வாசிப்பு செய்ய தூண்டுகிறது. எத்தனை முறை வாசித்தாலும் சுவாரஸ்யம் இம்மியளவும் குறைவதில்லை என்பதால் முருகனுக்கு அரோகரா.

காலத்தை முன்னும் பின்னும் ஓட்டிச்செல்ல கால இயந்திரம் விஞ்ஞானிகளால் இன்னும் கண்டறியப்படவில்லை. ஆனால் எழுத்தாளனுக்கு இது மாந்திரிக யதார்த்தவாதம் மூலமாக சாத்தியமாகியிருக்கிறது. ஆசிரியர் எடுத்துக்கொண்ட காலக்கட்டம் ஒன்றரை நூற்றாண்டுகளுக்கு முந்தையது என்றாலும் பனியன் சகோதரர்கள் அவ்வப்போது முன்னும் பின்னுமாக வினோத நாலுசக்கர கருப்பு வண்டியில் போய்வருகிறார்கள்.

என்றோ மரித்துப்போன அழகுப் பெண்களை மந்திரத்தால் வரவழைத்து கதாபாத்திரங்களை கூட விடுவதும், சுகிக்க விடுவதும் எழுத்தாளனுக்கு ஆகாத காரியமல்ல. தொங்கிப்போன ராணியோடு வம்சவிருத்திக்காக மட்டுமே கூடும் ராஜா, செத்துப்போன புஷ்டிமீசைக் கிழவன் சேடிப்பெண்ணை வாய் உபச்சாரத்துக்கு வற்புறுத்துதல், குருக்கள் பெண்ணோடு சாமிநாதனின் சம்போகம், அம்பலப்பழை சகோதரர்கள் அர்த்த ராத்திரியில் தத்தம் மனைவிகளை சரியாக கண்டறிந்து எழுப்பி தனியறைக்கு அழைத்துச்சென்று புணர்தல், கப்பலில் துரைசானிகள் மதுமயக்கத்தில் சாமிநாதனை கூட்டாக வன்புணர்தல் என்று இந்நவீனம் முழுக்க ஊடே தொடர்ந்து பரவியிருக்கிறது புணர்ச்சி வாசனை.. புகையிலை வாசனையையும், ஏலம் கிராம்பு வாசனையையும் தாண்டி.

நினைவுகளோடே நிம்மதியாய் பயணிக்கும் வேளையில் நனவு யதார்த்தத்தையும், இருத்தலுக்கான சமரசங்களையும் கடமையாக சுட்டிக்காட்டுகிறது நாவல். இறந்த காலத்தின் எச்சமாய் நிகழ்காலம் இருப்பதுபோல நிகழ்காலத்தின் எச்சமாய் எதிர்காலம் அமையும். ‘அந்த காலம் மாதிரி வருமா?’ என்று எந்த நூற்றாண்டிலும் எவனாவது ஒரு கிழவன் முனகிக் கொண்டிருக்கத்தான் போகிறான்.

ஒன்றரை நூற்றாண்டுக்கு முந்தைய பிராமணர்களையும், அவர்களது அச்சுப்பிச்சு அசட்டு நடைமுறைகளையும் கேலியும், கிண்டலுமாக அணுகுகிறார் நூலாசிரியர். இருத்தலைக் காத்துக்கொள்ள செய்துகொண்ட சமரசங்களான புகையிலை வியாபாரம், மதம் மாறுதல் ஆகியவற்றை ஆசிரியர் ஆதரிக்கிறாரா, மறுதலிக்கிறாரா, கேலி செய்கிறாரா என்பதை அவரது தொனியில் அறிய கடினமாவும் இருக்கிறது.

இத்தனைக்கும் சங்கரனும், சாமிநாதனும் அவருடைய கொள்ளுத் தாத்தாக்களாக கூட இருக்கலாம் என்பதை அவரது முன்னுரையில் அறியமுடிகிறது. காரைக்குடிக்கு ரொம்ப பக்கம் என்பதாலும், நூலாசிரியர் கொடுக்கும் சுலப க்ளூக்கள் சிலவற்றாலும் சிவகங்கைச்சீமை தான் அரசூர் என்று சுலபமாக கணிக்க தோன்றுகிறது. சாமிநாதனை தீவைத்து யாராவது கொன்றார்களா (ராணியின் வேலையா) அல்லது யதேச்சையாக பிடித்த தீயா என்பதை வாசகர்களின் யூகத்துக்கு விட்டுவிடுகிறார் முருகன். ஆதித்த கரிகாலனை போட்டுத் தள்ளியது யாரென்றே இன்னமும் யூகிக்க சோம்பேறித்தனம் படும் என்னை மாதிரி வாசகர்களுக்கு இது பெருத்த சோதனை. கருடகர்வ பங்கம்.

இந்நூலை வாசித்தபிறகு தான் தன்னுடைய இடத்தை தமிழில் நிரப்பப் போகும் எழுத்தாளராக இரா.முருகனை சுஜாதா கணித்தாரா என்று சரியாகத் தெரியவில்லை. எதிர்காலத்தில் தமிழின் அதிமுக்கிய நாவல்கள் குறித்து ஒரு கணக்கெடுப்பு நடத்தப்படுமேயானால், அப்பட்டியலில் இடம்பெறத் தகுதியானதே ‘அரசூர் வம்சம்’. தீவிரவாசிப்புக்கு பழக்கப்படாதவர்கள் மறுபேச்சின்றி இந்நூலை தவிர்த்து விடலாம். இந்நாவலின் கனமும், நடையும், லாஜிக்கும் புரிபடாதவர்களுக்கு இது மொக்கையாகவும் தோன்றக்கூடும்.

நாவல் முடியும்போது எல்லாம் சுபம் தான். ஆனாலும் எங்கோ ஏதோ நிரப்பப்படாமல் வெறுமை சூழ்கிறது. நாவலாசிரியர் தன் வாசகனுக்கு முன்வைக்க விரும்பியது இந்த வெறுமை தானென்றால் அரசூர் வம்சத்தின் மன்னனாக அவருக்கே க்ரீடம் சூட்டி விடலாம்.

அரசூர் வம்சம் - அமானுஷ்ய அனுபவம்!

18 ஜூலை, 2009

திருவிளையாடல்


வெங்கடேசுக்கும் எனக்கும் ஏழாம் பொருத்தம் என்பது பள்ளியின் புல் பூண்டுக்கு கூடத்தெரியும். இருந்தும் இரண்டு பேரும் எப்போதும் ஒரே ஜமாவில் கும்மியடிப்பது பலருக்கு ஆச்சரியம். என்னைப் பொறுத்தவரை கருத்து வேறு, நட்பு வேறு. அவனுக்கும் அப்படித்தான் என்று நினைக்கிறேன்.

எங்கள் பள்ளியையும், பக்கத்தில் இருக்கும் மகளிர் மேல்நிலைப் பள்ளியையும் பிரிப்பது ஒரு ஐந்தடி உயர சுவர் மட்டுமே. சுவற்றுக்கு கீழே நான்கைந்து செங்கல்களை போட்டு உயரம் கூட்டி பக்கத்து கிரவுண்டில் விளையாடும் சிட்டுக்குருவிகளை பார்த்து ரசிப்பது எங்கள் பொழுதுபோக்கு. நீலநிற தாவணி, வெள்ளை ஜாக்கெட், இரட்டைப் பின்னல் என்று Auspicious ஆக அந்த காலத்தில் இருந்த மாதிரியான பிகர்களை இப்போதெல்லாம் காணமுடியாது.

நான் ஒன்பதாம் வகுப்பு அனுவை சைட்டு அடித்துக் கொண்டிருந்தாலும் (அது என் மாமா பொண்ணாக்கும்) அவ்வப்போது +1 படிக்கும் தேன்மொழியையும் ஜூட்டு விட்டுக் கொண்டிருந்தேன். காரணம் தேனு வெங்கடேசின் ஆளு. அவனை வெறுப்பேற்றவே பள்ளி முடிந்ததும் வீட்டுக்கு செல்லும் தேனுவை வேண்டுமென்றே சைக்கிளில் பாலோ செய்வேன். அனுவைப் பொறுத்தவரை என்னுடைய மாமா பெண் என்பதால் மட்டுமே எனக்கு ஈர்ப்பு இருந்தது என்று நினைக்கிறேன். அவளுக்கும் என் மீது பெரிய ஈர்ப்பு எதுவும் இருந்ததாக தெரியவில்லை. எனக்கும் ஒரு பிகர் இருக்கிறது என்று சொல்லிக் கொள்ளவே “அனு என்னோட ஆளு” என்று ஜமாவில் சொல்லி வைத்திருந்தேன்.

அது ஒரு சுபயோகத் திருநாளாக இருந்திருக்கக் கூடும். வழக்கம்போல செங்கல் போட்டு பக்கத்து கிரவுண்டில் ஸ்கிப்பிங் விளையாடும் பிகர்களின் அழகை கண்களால் பருகிக் கொண்டிருந்தோம். எதற்கெடுத்தாலும் “என்ன பெட்டு” என்று கேட்பதை வழக்கமாகக் கொண்ட வெங்கடேசுக்கு தான் அந்த யோசனை வந்தது.

“தில்லு இருக்கிற எவனாவது ஸ்கூல் டைம்லே பக்கத்து கிரவுண்டை ஒரு சுத்து சுத்தி வரணும். எவனாவது அதை சாதிச்சி காட்டினா, அவனை நான் பீராலேயே குளிப்பாட்டுறண்டா. பெட்டு ஓகேவா?”

அவன் கீரி என்றால், நான் பாம்பு. மசால் வடையை வைக்க வேண்டிய இடத்தில் வைத்தால் எலி மாட்டும் என்றும் அவனுக்கு தெரியும். அவன் பெட் கட்டினால் சும்மாவாச்சுக்கும் அவனை வெறுப்பேற்றவாவது நான் சிலிர்த்துக் கொண்டு வருவது வழக்கம். ஆனால் இந்த முறை அவன் வைத்திருப்பது அக்னிப் பரிட்சை. கரணம் தப்பினாலும் கருகிவிடுவோம். இருந்தாலும் சவால் விட்டிருப்பது என் பிரியத்துக்குரிய எதிரி ஆயிற்றே? ஏற்றுக் கொள்ளத்தான் வேண்டும். லேடிஸ் ஸ்கூல் ஹெட்மாஸ்டரை நினைத்தால் தான் கொஞ்சம் பயமாக இருந்தது. காதலன் படத்தில் வரும் பெண் போலிஸ் அதிகாரி மாதிரி இருப்பார். எங்கள் ஹெட் மாஸ்டரிடம் போட்டுக் கொடுத்து விட்டால் முதுகுத்தோல் உறிந்துவிடும்.

சிவா உசுப்பி விட்டான். “கிச்சா இருக்கறப்பவே பெட்டு கட்டறியா வெங்கடேசு? திருப்பதிக்கே லட்டா, சிவகாசிக்கே பட்டாசா?”

“டேய்.. டேய்.. நிறுத்துரா. தில்லு இருக்கறவன், ஆம்பளைன்னு சொல்லிக்குறவன் எவனா இருந்தாலும் என் பந்தயத்தை ஒத்துக்கலாம். முடியலன்னா சொல்லிடுங்க. எனக்கொண்ணும் நஷ்டம் இல்லே. நீங்க ஓடினாலும் சரி, ஓடாம பாதியிலே திரும்பிட்டாலும் சரி. எனக்கெதுவும் கொடுக்க வேண்டியதில்ல. ஜெயிச்சுட்டா மட்டும் ஜெயிச்சவனுக்கு மட்டுமில்லே, நம்ம ஜமா மொத்தத்துக்கும் பீரோட பிரியாணி!” லேடிஸ் ஸ்கூல் க்ரவுண்டை சுற்றி வருவது ஏதோ உலகத்தை சுற்றி வருவது மாதிரியான பில்டப் கொடுத்து வெங்கடேஷ் பேசினான்.

எனக்கு சுர்ரென்று ஏறியது. ”நாளைக்கு ஈவ்னிங் மூணரை மணிக்கு நான் சுத்தறேண்டா. ஈவ்னிங் ஏழு மணிக்கு ரம்பா ஒயின்ஸ்லே பீரு, எட்டரை மணிக்கு பாய் கடையிலே பிரியாணி. ஓகேவா மச்சி?”

எலி கரெக்டாக மசால் வடைக்கு மாட்டியதை நினைத்து சந்தோஷப்பட்ட வெங்கடேஷ், “ஆல் த பெஸ்ட் மச்சான்!” என்று சொல்லிவிட்டு சபையை களைத்தான்.

சிவாவோடு சேர்ந்து ப்ளான் போட்டேன். மூணரை மணிக்கு எங்களுக்கு பி.டி. பீரியடு. கிரிக்கெட் விளையாடுவது போல பாவ்லா காட்டி பந்தை பக்கத்து கிரவுண்டில் எறிந்துவிட்டு, பந்தெடுக்கப் போவது போல போய் க்ரவுண்டை ஒரு முறை சுற்றி வந்துவிடலாம். ஏதாவது பிரச்சினை ஏற்பட்டால் பந்தெடுக்க வந்தேன் என்று சொல்லி தப்பித்துக் கொள்ளலாம்.

மூன்றரை மணி என்பதால் ரெண்டு ஸ்கூல் ஹெட்மாஸ்டர்களும் சாப்பிட்டு விட்டு லைட்டாக கிரக்கத்தில் இருப்பார்கள். சரியான நேரம். ஹெட்மாஸ்டர் ரூமுக்கு அருகில் ஒரு ஸ்பையை தற்காலிகமாக நிறுத்தி மாஸ்டர் ரவுண்ட்ஸுக்கு வருகிறாரா என்று கண்காணிப்பதாக ஏற்பாடு. செந்தில் அந்த பொறுப்பை ஏற்றுக் கொண்டான்.

மூன்று மணிக்கெல்லாம் எங்கள் செட் க்ரவுண்டை முற்றுகையிட ஆரம்பித்தது. ஸ்டெம்பு நட்டு பவுலிங் செய்து கொண்டிருந்தேன். சிவா பேட்டிங், வெங்கடேஷை காணவில்லை. பெட்டு கட்டிவிட்டு இந்த நாய் எங்கே போய்விட்டான்?

அவன் இருந்தாலும் சரி, இல்லாவிட்டாலும் சரி. சாட்சிகளின் முன்னிலையில் இன்று சாதித்தே தீருவது என்று முடிவெடுத்துவிட்டேன். பெட்டுக்காக மட்டுமில்லாமல் எல்லோரது கவனத்தையும் கவரும் அட்வென்ச்சர் ஆகவும் அது இருக்கும் என்று என் மனதுக்கு பட்டது. க்ரவுண்டை சுற்றி வருகையில் ஒருவேளை தேன்மொழியோ, அனுவோ என்னை கவனிக்கக்கூடும். “ஹீரோ” அந்தஸ்தை மிக சுலபமாக பெரும் வழியாகவும் அந்த திட்டத்தை நினைத்தேன்.

மற்ற பசங்க கொஞ்சம் சுரத்து குறைந்துபோயே இருந்தார்கள். எப்போதும் காட்டான் போல ஆடும் சிவா கூட டொக்கு வைத்து ஆடிக் கொண்டிருந்தான். மாட்டினால் மொத்த டீமுக்கும் ஆப்பு என்று அவர்கள் பயந்ததாக பட்டது. ”அப்படியே மாட்டிக்கிட்டாலும் ஒரு பய பேரை கூட சொல்லமாட்டேன். நீங்க என் கூட விளையாடினதா கூட சொல்லமாட்டேன். போதுமா?” என்று சொல்லி தைரியப் படுத்தினேன்.

மூன்றரை மணியாக இன்னமும் ஐந்து நிமிஷங்கள் என்று மணியின் வாட்சில் நேரம் பார்த்தோம். அப்போது மணி மட்டும் தான் கைக்கடிகாரம் அணிவான். எங்கேயோ இருந்து வெங்கடேஷும் ஸ்பாட்டுக்கு வந்துவிட்டான். பந்தை கையில் எடுத்தவன் சுற்றும் முற்றும் பார்த்தேன். மாஸ்டர்கள் யாரும் கண்ணில் படவில்லை. ஹெட்மாஸ்டர் நாலு மணிக்கு மேல் தான் ரவுண்ட்ஸுக்கு வருவார். அவர் அப்படியே சீக்கிரம் கிளம்பிவிட்டால் கூட நம்ம கண்காணி செந்தில் ஓடிவந்து சொல்லிவிடுவான்.

ஹய்ட் த்ரோவாக இல்லாமல் ஸ்லோப்பாக லேடீஸ் க்ரவுண்ட் நோக்கி முழுபலத்தையும் திரட்டி பந்தை வீசினேன். அப்போது தான் பந்து மைதானத்தின் அந்த முனைக்கு போய் சேரும். ஒரு ரவுண்ட் அடிக்க வாகாக நேரம் கிடைக்கும். பந்தை எறிந்தவுடன் எந்த திசையில் போய் விழுந்தது என்று கூட பார்க்கவில்லை. சுவரை நோக்கி ஓட ஆரம்பித்தேன். ஓடிவந்த வேகத்தை பயன்படுத்தி கையை சுவர் மீது அழுத்தி ஒரே ஜம்ப்...

பின்னால் பசங்க ஓடிவரும் சத்தம் கேட்டது. நான் நினைத்ததற்கு மாறாக மறுபுறம் மைதானம் மேடாக இல்லாமல் கொஞ்சம் பள்ளமாக இருந்ததால் பேலன்ஸ் செய்யமுடியாமல் குப்புற விழுந்தேன். கை முட்டி இரண்டிலும் சிராய்ப்பு. இரத்தம் எட்டிப் பார்த்தது. கால் கொஞ்சம் சுளுக்கிக் கொண்டதைப் போல வலி. நிமிர்ந்து மைதானத்தைப் பார்த்தேன். நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட நீலநிற பட்டாம்பூச்சிகள் ஸ்கிப்பிங், கோகோ, ரிங்க் விளையாடிக் கொண்டிருந்தார்கள். இந்த மைதானத்தை சுற்றி ஓடிவர குறைந்தது மூன்று நிமிடங்கள் ஆகும். அதற்குள்ளாக ஆசிரியர்கள் யாரும் பார்த்துவிடக்கூடாது. முதல்முறையாக பயம்...

காக்கி பேண்டும், வெள்ளைச் சட்டையுமாக திடீரென்று ஒருவன் தங்கள் மத்தியில் ஓடுவதை கண்டதுமே சில பெண்கள் அவசரமாக ஒதுங்கினார்கள். சில பேர் கூச்சலிட்டார்கள். மைதானத்தின் இடதுப்பக்கமாக ஓட ஆரம்பித்தேன். திரும்பிப் பார்த்தேன், கண்களில் உற்சாகமும், ஆச்சரியமுமாக என் நண்பர்கள்.. சத்தமாக கத்தி என்னை உற்சாகப்படுத்துவதாக நினைத்து எல்லோர் கவனத்தையும் ஈர்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள். வெங்கடேஷின் முகத்தில் மட்டும் குரோதம்!

ஓடு.. ஓடு.. ஓடிக்கொண்டேயிரு என்று உள்மனசு சொல்ல மாராத்தான் வீரனின் மன உறுதியோடு பாதி மைதானத்தை தாண்டி ஓடிக்கொண்டிருந்தேன். பந்து எங்கே போய் விழுந்தது என்று தெரியவில்லை. பந்தை விட்டு விட்டு ஓடவேண்டியது தான். தேடிக்கொண்டிருந்தால் மாட்டிக் கொள்வோம். இன்னும் கொஞ்ச தூரத்தில் பள்ளிக் கட்டடம் வந்துவிடும். உள்ளே வகுப்பு நடத்திக் கொண்டிருக்கும் ஆசிரியர்கள் யாரும் பார்த்துவிடக்கூடாது என்று மனசுக்குள் வேண்டியபடி ஓட...

அய்யகோ! ஆண்டி க்ளைமேக்ஸ் ஆகிவிட்டதே?

பள்ளிக் கட்டடத்துக்கு அருகில் வந்தபோது ரெண்டு பள்ளியின் ஹெட்மாஸ்டர்களும் என் வருகையை எதிர்பார்த்து நிற்பது போல நின்று கொண்டிருந்தார்கள். ”இந்த ஆளு எப்படி இங்கே வந்தான்? இந்த ஆளு வெளியே வந்திருந்தாலே செந்தில் ஓடிவந்து சொல்லியிருப்பானே? அவனுக்கு என்ன ஆச்சி?” என்று நினைத்தேன்.

“சார் பந்து விழுந்திடிச்சி.. எடுக்க வந்தேன்!”

காதைப் பிடித்து திருகி, “மானத்தை வாங்குறதுக்குன்னே மடிப்பாக்கத்துலே இருந்து வந்து சேர்ந்திருக்கானுங்க! சாரி மேடம்! ஐ அபாலஜைஸ் ஃபார் தி இன்கண்வீனியன்ஸ்” என்று அந்த ஹெ.எம்.மிடம் சொல்லிவிட்டு “என் பின்னாலேயே வாடா!” என்று சொல்லிவிட்டு முன்னால் போனார்.

மாலை போட்ட ஆடு மாதிரி அவர் பின்னாலேயே போனேன். என் கெட்ட நேரம். என் மாமா பொண்ணு அனு வேறு எதிரில் வந்தாள். நேராக என்னை நோக்கி வந்தவள் என் காதில் கிசுகிசுத்துவிட்டு ஹெட்மாஸ்டரிடம் சென்று ஏதோ சொன்னாள். தூரத்தில் திரும்பிப் பார்த்தேன். ஏற்கனவே நம்பியார் மாதிரி என்னைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த வெங்கடேஷ் பாதி நம்பியாராகவும், பாதி வீரப்பாவாகவும் மாறி கொடூர புன்னகை புரிந்து கொண்டிருந்தது போல தெரிந்தது.

ஹெட்மாஸ்டர் ரூமுக்கு வெளியே செந்தில் வேறு முட்டிப் போட்டுக் கொண்டிருந்தான். அவனருகில் சென்று முட்டி போடுமாறு சொன்ன ஹெச்.எம். ரூமுக்குள் போய்விட்டார். இன்னமும் ஒரு மணி நேரத்துக்கு முட்டி போட்ட பின்னர் “பூஜை” வேறு செய்வார். நினைக்கும் போதே முட்டியும், முதுகும் வலித்தது போல இருந்தது.

“மச்சான்! வெங்கடேஷ் துரோகம் பண்ணிட்டாண்டா!” - செந்தில்

“என்னடா ஆச்சி?”

“மேத்ஸ் மாஸ்டர் கிட்டே மேட்டரை சொல்லி ஹெச்.எம். வரைக்கும் பிரச்சினையை எடுத்து வந்துட்டான். நாயி என்னை வேற போட்டுக் கொடுத்துட்டான்”

மேத்ஸ் மாஸ்டருக்கும், எனக்கும் ஆகவே ஆகாது. அந்த ஆளு நடத்தும் ட்யூஷனில் வீராப்பாக நான் சேராமல் இருந்தேன். ”சந்தர்ப்பம் பார்த்து போட்டு கொடுத்துட்டானே அந்தாளு?” என்று உறுமினேன்.

“செந்திலு நாம ரெண்டு பேரும் அடிபடப்போறது உறுதி. அதே நேரத்துலே நம்ம அக்ரிமெண்டை மீறுன வெங்கடேஷையும் போட்டுடணும்” சொல்லிவிட்டு எழுந்து நேராக ஹெச்.எம். ரூமுக்கு போனேன். நடந்ததெல்லாம் தப்பு என்று சொல்லி, வெங்கடேஷ் தான் என்னை அதுபோல லேடிஸ் க்ரவுண்டில் ஓட சொன்னான் என்றும் உண்மையை ஒப்புக் கொண்டேன். ப்யூனை விட்டு வெங்கடேஷை பிடித்து வரச் சொன்னார் ஹெச்.எம்.

சிறிது நேரத்திலேயே காட்சி மாறியது.

நானும், செந்திலும் மாட்டிக் கொண்டதை பார்த்து கொக்கரித்து சிரித்துக் கொண்டிருந்த வெங்கடேசும் இப்போது எங்களோடு சேர்ந்து முட்டிப் போட்டுக் கொண்டிருந்தான்.

“வெங்கடேசு! ஆனாலும் உன்னை லைப்லே மறக்க மாட்டேண்டா!”

“எதுக்குடா?” வெறுப்போடு கேட்டான்.

“உன்னால தாண்டா அனு எனக்கு கிடைச்சா!”

”!!!!???????”

“எப்படின்னு கேளேன். நான் மாட்டிக்கிட்டதுமே நேரா என் காதுலே வந்து ‘இவ்ளோ தைரியசாலியா நீ இருப்பேன்னு நினைக்கலை. ஐ லவ் யூ!'ன்னு சொல்லிட்டுப் போயிட்டா மச்சான். நீ மட்டும் ஹெச்.எம். கிட்டே போட்டு கொடுக்கலைன்னு வெச்சிக்கோ, அனு எனக்கு கிடைச்சிருக்க மாட்டாடா.”

ஏற்கனவே எரிந்து கொண்டிருந்த நெருப்பில் எண்ணையை ஊற்ற வெங்கடேஷின் முகத்தில் எள்ளும், கொள்ளும் வெடித்தது. நான் சொன்னதை கேட்டதுமே செந்திலுக்கு மகிழ்ச்சி பொங்கியது.

“எப்படியோ வெங்கடேஷ் புண்ணியத்துலே கிச்சா செட்டில் ஆகிட்டான். ஃபிகரு ஒர்க் அவுட் ஆயிடிச்சி. நடக்குறதெல்லாம் நல்லதுக்கு தாண்டா!”

“டேய் பந்தயத்துலே ஜெயிச்சிருந்தா தானேடா வெங்கடேஷ் பீர் வாங்கி கொடுத்திருப்பான். இதோ இப்போ தோத்தவன் சொல்றேன். இன்னைக்கு எல்லாருக்கும் பார்ட்டிடா! நான் பந்தயத்துலே தோத்திருந்தாலும் லைஃப்லே ஜெயிச்சுடேண்டா! ஐ யாம் வெரி ஹாப்பியஸ்ட் மேன் இன் த வோர்ல்ட்”

(சுபம்)




கதையை அப்படியே சுபம் போட்டு விட்டுவிட ஆசை தான். ஆனாலும் உண்மையில் நடந்தது என்னவென்று சொல்லுவது தானே தர்மம்! ஒரு சின்ன ப்ளாஷ்பேக்!

காதைப் பிடித்து திருகி, “மானத்தை வாங்குறதுக்குன்னே மடிப்பாக்கத்துலே இருந்து வந்து சேர்ந்திருக்கானுங்க! சாரி மேடம்! ஐ அபாலஜைஸ் ஃபார் தி இன்கண்வீனியன்ஸ்” என்று அந்த எச்.எம்.மிடம் சொல்லிவிட்டு “என் பின்னாலேயே வாடா!” என்று சொல்லிவிட்டு முன்னால் போனார்.

மாலை போட்ட ஆடு மாதிரி அவர் பின்னாலேயே போனேன். என் கெட்ட நேரம். என் மாமா பொண்ணு அனு வேறு எதிரில் வந்தாள். நேராக என்னை நோக்கி வந்தவள் என்னிடம் மெதுவாக,

“பொறுக்கி, நல்லா மாட்டிக்கிட்டியா? ஸ்கூல் விட்டு போறப்போ சைக்கிள்லே வந்து கட் அடிச்சி தொல்லை கொடுக்குறே இல்லே, உங்க ஹெச்.எம். கிட்டே நல்லா போட்டு விடறேன்”

ஹெட்மாஸ்டரிடம் சென்று, “சார் இந்த பொறுக்கி அடிக்கடி எங்களையெல்லாம் டிஸ்டர்ப் பண்றான் சார். ஸ்கூல் விட்டு போறப்போ ரோட்ல வந்து லவ் லெட்டர் கொடுக்கிறான் சார்!”

“அவனை தோலை உரிச்சி தான் இன்னிக்கு வீட்டுக்கு அனுப்பப் போறேன். நீங்க பயப்படாதீங்கம்மா. இனிமேல உங்களையெல்லாம் டிஸ்டர்ப் பண்ணமாட்டான்” ஹெச்.எம்.

தூரத்தில் திரும்பிப் பார்த்தேன். ஏற்கனவே நம்பியார் மாதிரி என்னைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த வெங்கடேஷ் பாதி நம்பியாராகவும், பாதி வீரப்பாவாகவும் மாறி கொடூர புன்னகை புரிந்து கொண்டிருந்தது போல தெரிந்தது.