ராவணன்!

படம் முழுக்க மழை. அல்லது நசநசவென்று ஈரம். படம் பார்த்தவர்களுக்கே சளி பிடிக்கும்போது இரண்டு ஆண்டுகளாக நடித்தவர்களுக்கும், கேமிராமேனுக்கும், இயக்குனருக்கும், யூனிட்டுக்கும் காசநோயே வந்திருந்திருந்தாலும் ஆச்சரியப்பட ஏதுமில்லை. மணிரத்னம் இனி ஆங்கிலப் படங்களை ஹாலிவுட்டுக்கு போய் இயக்கலாம்.

இப்படிப்பட்ட லொகேஷன்களை எங்கேதான் இவ்வளவு நாட்களாக ஒளித்து வைத்திருந்தார்களோ. படம் முழுக்க கருப்பு. நிறம் ஒரு குறியீடாக இருக்கலாம். பாறைகளில் விழுந்து, புரண்டு, உருண்டு, ஓடி, குதித்து நடித்த விக்ரமுக்கும், ஐஸ்வர்யாராய்பச்சனுக்குமே ஏராளமான சிராய்ப்புகள் என்றால், கேமிராவை முதுகில் தூக்கிக்கொண்டு படம்பிடித்த ஒளிப்பதிவாளர் என்ன கதி ஆகியிருப்பார்?

பாரதிராஜா உச்சத்தில் இருந்தபோது ஒருமுறை பேட்டி கொடுத்தார். “மணிரத்னத்தைப் பார்த்தா பயமாயிருக்கு. மேக்கிங்லே மிரட்டுறாரு”. அப்போது மணிரத்னம் அக்னிநட்சத்திரம், நாயகன் எடுத்திருந்தார். பாரதிராஜா இராவணனை பார்த்தால் என்ன சொல்வாரோ? இந்திய சினிமா படைப்புத்திறனின் உச்சம் இப்படம். தி ஒன் அண்ட் ஒன்லி மணிரத்னம்.

இயக்கமும், கேமிராவும், நடிகர்களும் இராவணனில் பாராட்டுகளை சுலபமாக கூடை கூடையாக அள்ளிச்செல்வார்கள். உயிரோட்டமுள்ள செட்டுகளை அமைத்த கலை இயக்குனர் பாவம். ஓவர் ஒரிஜினாலிட்டியோடு செட் போட்டுவிட்டதால், அவையெல்லாம் செட்டுதானென்று கூட பார்வையாளனால் உணரமுடியாது.

சினிமா என்பது தொழில்நுட்ப வளர்ச்சியை பயன்படுத்திக்கொண்டு பார்வையாளனை மிரட்டவைக்கும் ஊடகம் என்று நம்பும் நண்பர்கள் இத்தோடு இப்பக்கத்தை மூடிவிட்டு ‘மணிரத்னத்துக்கு ஆஸ்கர் கொடுக்கணும்’ என்று சிந்தித்துவிட்டு, வேறு வேலையை பார்க்கச் செல்லலாம். இல்லை இந்திய சினிமா கதை சொல்லும் ஊடகம் என்று சொல்பவர்கள், மேற்கொண்டு விமர்சனத்தை தொடரலாம்.

இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு தமிழில் ஒரு இயக்குனர் இருந்தார். அவர் பெயர் மணிரத்னம். நடுத்தரக் குடும்ப உணர்வுகளை, சிக்கல்களை அழகாக படம்பிடிப்பார். இளையராஜா என்றொரு இசையமைப்பாளர் இருந்தார். அவரும், இவரும் இணைந்து தந்த படங்கள் இன்றுவரை சூப்பர்ஹிட்டு. மிகச்சரியாக பதினெட்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்பாக, திடீரென ஓரிரவில் அந்த தமிழ் இயக்குனர், இந்திய தேசிய இயக்குனர் ஆகிவிட்டார். அதற்குப் பின்னர் அவர் ’அலைபாயுதே’ என்று ஒரே ஒரு தமிழ்ப்படம் எடுத்ததாக தெரிகிறது. இந்திக்காரத் தோழர்களே! எங்கள் ஊர் மணிரத்னத்தை மும்பையிலோ, டெல்லியிலோ பார்த்தால் கொஞ்சம் நினைவுப்படுத்துங்கள். சென்னை என்று ஒரு ஊரும் இந்தியாவுக்குள் இருக்கிறது.

இராவணனின் பிரச்சினைகள் என்னென்ன?

முத்தாய்ப்பாக சொல்ல வேண்டுமானால், நேட்டிவிட்டி. படத்தில் காட்டப்படும் பழங்குடியினர் ஒருவேளை சட்டீஸ்கரிலோ, உத்தரகாண்டிலோ, மேற்குவங்காளத்திலோ இருக்கலாம். திருநெல்வேலி என்று காதுகுத்துவது எந்த ஊர் ஞாயம்? அப்போகலிப்டோ படத்தை தமிழில் டப் செய்து டிவிடியில் பார்ப்பதைப் போன்ற ஃபீலிங்.

அடுத்ததாக கதை. போஸ்டரிலோ, டைட்டிலிலோ ‘கதை’ என்ற பதத்தை பார்த்ததாக நினைவில்லை. படத்தில் இல்லாத ஒரு சமாச்சாரத்தை யாராவது எழுதினார்கள் என்று வீணாக பொய் சொல்வானேன் என்று மணிரத்னம் நினைத்திருக்கலாம். பத்து தலைகளும் பல்லிளிக்கிறது.

வசனம் : சுஹாசினி மணிரத்னம். அய்யோ. அய்யோ. உப்புசப்பில்லாத ஒவ்வொரு வார்த்தைக்கு பின்னாலும் ’லே’ போட்டுவிட்டால் திருநெல்வேலி பாஷையாம். இயக்குனர் ஹரிக்கு திருநெல்வேலி டவுனில் சிலை வைக்கலாம். திருடா திருடி ஹீரா மாதிரியே ஐஸ்வர்யா ராய்பச்சன் கத்துகிறார். பச்சன் மட்டுமா கத்துகிறார். விக்ரம், பிரபு, கார்த்திக், பிருத்விராஜ், ப்ரியாமணி என்று படத்தின் எல்லா பாத்திரங்களுமே கத்தி, கத்திதான் பேசுகிறார்கள். வன்முறையான படத்தில் கத்தியை சரியாக காட்டவில்லை என்பதால், ஆளாளுக்கு கத்தி தொலைக்க வேண்டுமா? கத்தி தொலைத்தாலும் பரவாயில்லை. புரியும்படியாகவாவது கத்தியிருக்கலாம். தமிழ்படத்துக்கு தமிழில் சப்டைட்டில் போடவேண்டிய அவலநிலை இராவணனால் ஏற்பட்டிருக்கிறது.

திரைக்கதை. முதல் காட்சியில் ஐஸ்வர்யா கடத்தப்படுகிறார். போலிஸ் தேடுகிறது. இந்தக் கட்டத்தை தாண்டி ஒரு காட்சிக்கூட முதல்பாதியில் இல்லவே இல்லை. இரண்டாம் பாதியில் வரும் ஃப்ளாஷ்பேக் ஆறுதல். நீளமான, மெதுவான க்ளைமேக்ஸ். ஈரானியப் படங்கள் பார்ப்பதை தடைசெய்தால்தான் இந்திய திரைக்கதை ஆசிரியர்கள் உருப்படுவார்கள்.

இசை. வசனத்தைதான் கத்திப்பேசி காதுவலி ஏற்படுத்தியிருக்கிறார்கள் என்றால் இசையும் கூடசேர்ந்து ஒத்து ஊதியிருக்கிறது. பாடகர்கள் எல்லாருமே பல டெஸிபல்கள் சாரீரத்தை கூட்டிதான் கத்தித் தீர்த்திருக்கிறார்கள். அருவிச்சத்தம் அபாரமானதுதான். அதையே டி.டி.எஸ்.ஸில் பன்மடங்கு ஒலிகூட்டி படம் முழுக்க கொடுத்துக் கொண்டேயிருந்தால் ரசிகர்கள் பாவமில்லையா?

அட்டகாசமான மேக்கிங். மிக மோசமான உள்ளடக்கம். மணிரத்னம் இனி படமெடுக்காமலேயே இருக்கலாம். நாங்களும் நாயகன், தளபதி, மவுனராகம், அக்னிநட்சத்திரம் புகழ்பாடியே காலத்தை ஓட்டலாம்.

இராவணன் - பத்து மடங்கு தலைவலி!

அரயத்தி மகன் - டி.அருள் எழிலன்

தற்போது குங்குமத்தில் பணிபுரியும் அண்ணன் அருள் எழிலனின் ஆரம்பகால விகடன் கட்டுரைகள் பரவலாக வாசகர்களிடையே பேசப்பட்டவை. பெரும்பாலும் ஹ்யூமன் ஸ்டோரிகள். ஆனாலும் ஒவ்வொரு வார்த்தையும் துப்பாக்கி ரவைகள் மாதிரி படிப்பவனின் நெஞ்சை துளைக்கும். இவர் ஒரு முன்னாள் மாவோயிஸ்ட்டோ என்றுகூட நான் பலமுறை எண்ணியதுண்டு. கதைகளை வாசிப்பதில் சுவாரஸ்யம் குறைந்த காலக்கட்டத்தில் அருள் எழிலன் போன்ற பத்திரிகையாளர்களின் கட்டுரைகள் எனது வாசிப்பார்வம் குறையாமல் பார்த்துக் கொண்டன.


அவர் என்னை ஏமாற்றிய கதையையும் சொல்லியே ஆகவேண்டும். சிலரது எழுத்துகளை வாசிக்கும்போது அவர்களுக்கு ஒரு இமேஜை என் நெஞ்சில் ஏற்றி வைத்துக் கொள்வேன். அருள் எழிலனை தாடிவைத்து, உயரமாக, குண்டாக, கண்கள் சிகப்பாக, தலையில் சேகுவேரா தொப்பியோடு, மொத்தத்தில் ஒரு புரட்சியாளராக இமேஜ் செய்து வைத்திருந்தேன்.


முதன்முதலாக ஜி.என்.செட்டி சாலையில் ஒரு டீக்கடை வாசலில் சந்தித்தபோது கடுமையான ஏமாற்றத்துக்கும், மன உளைச்சலுக்கும் ஆளானேன். இம்சை அரசனின் தம்பி மாதிரி டொங்கலாக இருந்தார். அதற்கென்ன செய்வது? சினிமாவில் மட்டும்தான் ஹீரோக்கள் ஓங்குதாங்காக மேக்கப்போடு இருக்கிறார்கள். நிஜவாழ்வு ஹீரோக்களும் நம்மைப்போல சாமானியர்கள் என்பதுதான் யதார்த்தம்.


இனி ‘பத்திரிகையாளன் ஆனது எப்படி?’ என்று அண்ணன் எழிலன் அவரது வழக்கமான ’ரொமாண்டிசைஸ்’ பாணியில் பேசுகிறார். அவர் எழுதியிருக்கும் இக்கட்டுரை எழுதவிரும்பும் எவருக்கும் முக்கியமானது என்ற அடிப்படையில் இங்கே பதிந்து வைக்கிறேன்.

ஒரு பத்திரிகையாளர் ஆக வேண்டும் என்ற எண்ணம் எப்போதும் எனக்கு இருந்ததில்லை. ஆனால் எழுத வேண்டும் என்ற விருப்பம் இருந்தது. எழுதியும் பேசியுமே தான் பள்ளிக்காலம் கழிந்தது. பள்ளி இறுதிக் கல்வியைக் கூட தாண்டியவனில்லை நான். எட்டாவது படிக்கும் போது இப்படி ஒரு ஜோக் எழுதியிருந்தேன்.

வாத்தியார்- "சுத்தம் சோறு போடும்"

மாணவன் - "அப்போ எதுசார் குழம்பு ஊற்றும்?

என்று ஒரு கடி ஜோக் எழுதியதாக நினைவு........... எட்டாவது வகுப்பிலும் இரண்டு வருடம்..... ஒவ்வொரு வகுப்பையும் இரண்டு இரண்டு வருடமாக நீள அகலமாக உழுதவன் நான், என்பதை மட்டுமே எனது கல்விப் பெருமையின் எல்லையாகச் சொல்லி விட முடியாது. ஏனென்றால் நான் பத்தாவது பாஸாக மூன்று சான்றிதழ் வைத்திருக்கிறேன். அப்படிக் கழிந்த பின்னர்தான் நான் சென்னை வந்தேன். எம்.எல்.ஏ ஹாஸ்டல், கோடம்பாக்கம், ஜோன்ஸ் சாலை, மேற்கு சைதாப்பேட்டை, வண்ணாரப்பாதை என கழிந்தது ஆரம்பகால சென்னை வாழ்வு............நேரடியாக விஷயத்திற்கு வருகிறேன்.


பத்திரிகை, ஊடகம் எல்லாம் அறிமுகமாவதற்கு முன்னால் சந்திரபாபு குறித்து ஒரு ஆவணத்தை தயாரிக்கலாம் என்று ஆசைப்பட்டேன். அவரின் உறவினர்கள், பழகியவர்கள், ஏராளமான பழைய நாளிதழ்கள், எனப் பலவற்றையும், பலரையும் பார்த்த போதும் எனக்கு சந்திரபாபுவின் குணம் குறித்த ஒரு முடிவுக்கு வர இயலவில்லை. ஆனால் சந்திரபாபுவின் ரத்த உறவுகள் தாம்பரத்தில் இருக்கிறார்கள்.நீண்ட தேடலுக்குப் பின்னர் அவர்களைச் சந்தித்தேன். அவர்களிடமிருந்து அபூர்வமான சந்திரபாபுவின் திருமண அழைப்பிதழ் ஒன்று கிடைக்க இன்று வரை அதை நான் பத்திரப்படுத்தி வைத்திருக்கிறேன். அப்போது நான் எழுதியதுதான் "பாதியில் முடிந்த பயணம்" சந்திரபாபு பற்றி என் முதல் கட்டுரையான அதுதான் அநேகமாக நான் எழுதிய முதல் அதிகாரபூர்வக் கட்டுரையாக இருக்கும் என நினைக்கிறேன். 

சிறுபத்திரிகைகளில் நாம் எழுதியதை எல்லாம் வெளியிடுவார்களா? என்றெல்லாம் நினைத்துக் கொண்டிருந்தபோது ஒரு நாள் என் அண்ணனைப் பார்க்க அவனது அலுவலகம் சென்றேன். (செலவுக்குப் பணம் வாங்கத்தான்) அங்கே ஒருவர் இருந்தார் என்னோட அண்ணன் எனக்கு அவரை அறிமுகப்படுத்த வில்லை. ஆனால் வந்திருந்தவரிடம் சொன்னார் ""கண்ணா இது என் தம்பி........" " ஓ அப்படியா? " என்று தன் அக்மார்க் சிரிப்போடு என்னைப் பற்றி விசாரித்தார் அந்த நபர். அவர்தான் ஆனந்தவிகடனின் கண்ணன் என்பது தெரிந்ததும். என் பாக்கெட்டுலியே இருந்த சந்திரபாவுவை வெளியில் எடுத்து படிக்கக் கொடுத்தேன். என் அண்ணன் எப்போதுமே நான் எழுதுவேன் என்றோ, குறும்படம் இயக்குவேன் என்றோ நினைத்ததும் இல்லை நம்பியதும் இல்லை. ஒவ்வொரு முறையும் நான் எனது சில விருப்பங்களை, ஆசைகளை வெளிப்படுத்தும் போதெல்லாம் அவன் என்னை திட்டித்தான் அனுப்பினான். பல நேரங்களில் நான் அவனிடம் என்னை வெளிப்படுத்திக் கொள்ள தயங்கியதும் உண்டு. நான் கொடுத்த கட்டுரையைப் படித்த கண்ணன் "ஆபீஸ் வந்து பாருங்க " என்றார்.


நான் 757, அண்ணா சாலை விகடன் அலுவலகம் சென்றேன். பதட்டமாகத்தான் இருந்தது. " நீங்க எழுதியிருந்தது நல்லா இருந்தது பாஸ், எழுதணும்ணு ஆசைப்படுறீங்களா? விகடனுக்காக ஸ்டோரி பண்ணிக் கொடுங்க நல்லா இருந்தா இங்கே உங்களை சேர்த்து விடுகிறேன். என்றார். நான் சில ஸ்டோரிகளை உடனே சொன்னேன். அந்த வகையில் நான் முதன் முதலாகச் சொன்ன ஸ்டோரி ஏதுசாமி? ஏதுசாமி ஒரு டெய்லர். அவர் தன்னுடைய மகளுக்கு மூதேவி, சாத்தான் என்று பெயர் வைத்திருந்தார். ( உண்மையில் அவரது குழந்தைகளுக்கு அவர் அப்படி பெயர் வைத்தது எனக்குப் பிடிக்கவில்லை ஏனென்றால் பகுத்தறிவு பேசி அதிகாரம் பெற்றுக் கொண்ட பெருந்தலைகள் எல்லாம் தங்களின் பிள்ளைகளுக்கு நல்ல பெயர் வைத்துக் கொள்ளும் போது அவர்களையும் அந்தக் கொள்கையையும் பின் பற்றும் இம்மாதிரி அப்பாவிகள் புரட்சி செய்கிறோம் பேர் வழி என்று இப்படி பெயர் வைக்கிறார்கள். இவர் விருப்பத்துக்கு குழந்தைக்கு இப்படி பெயர் வைக்கிற அதிகாரத்தை இவருக்கு யார் கொடுத்தது நாளை அந்தக் குழந்தை வருந்தினால் என்ன செய்வார் என்றெல்லாம் கேள்விகள்.)


பெயர் விஷயத்தில் அவரைப் பிடிக்காவிட்டாலும் எனக்கு ஏதுசாமியை பிடித்துப் போவதற்கான வேறு சில காரணங்கள் இருந்தது. அவர் பழைய துணிகளை, கிழிந்த மட்டுமே தைத்துக் கொடுப்பார். அல்லது கந்தல் துணிகளை தைத்துக் கொடுப்பதற்கு முன்னுரிமை கொடுப்பார். இங்கே கிழிந்த துணிகள் தைக்கப்படும் என்று போர்ட் வைத்திருப்பார் அதுதான் எனக்குப் பிடித்தது. தவிறவும் ஏதுசாமி ஏழைகளிடம் பணம் வாங்க மாட்டார். கொஞ்சம் வசதியானவர்களிடம் கொஞ்சம் அதிகமாக வாங்குவார் என நினைக்கிறேன்.


இது போக அவரிடம் ஒரு தனி நபர் போராட்ட மரபொன்றும் இருந்தது. இதுதான் என்னோட முதல் ஸ்டோரி.. கருப்பு வெள்ளையில் நான்கு பக்கங்கள் மட்டுமே விகடனில் வந்தது. அதுதான் நான் விகடனில் எழுதிய முதல் கட்டுரை. கட்டுரைக்குக் கீழே முதன் முதலாக டி.அருள் எழிலன். என்று இருந்தது. இந்தப் பெயரும் லட்சக்கணக்கான வாசகர்களிடம் சென்று விட்டது. முதல் கட்டுரைக்கு ஏகப்பட்ட வரவேற்புக் கிடைத்தது. அலுவலகத்திற்குள்ளும் வெளியிலும் யாரிடமும் பேசாமல் புதிதாக சேர்ந்த ஒருவர் எப்படி ஒதுங்கியே இருப்பாரோ அப்படி இருந்த என்னிடம் தனாக வந்து பலரும் பேசினார்கள். சூப்பர் பாஸ்...... ஆனா போதாது தொடர்ந்து எழுதணும்.. என்றார் கண்ணன். 

ஹ்யூமன் ஸ்டோரிகளுக்கு எப்போதுமே ஒரு தனித்த இடம் உண்டு ஊடகத்தில் ஸ்டோரியோடு கூடவே புகைப்படமும் கூடி வந்தால் அதன் அழகே தனி. விகடனில் போட்டோகிராஃபர்களுக்குள் இம்மாதிரி மேட்டர் செய்ய ஆர்வம் இருக்கும். அப்படியான புகைப்படக்காரர்கள் வித்தியாச ஸ்டோரி செய்கிறவர்களோடு வர ப்ரியப்படுவார்கள்... இரண்டாவது பேட்டியாக நான் எடுத்தது அப்போது எனக்குப் ப்ரியமான இயக்குநராக இருந்த மலையாள இயக்குநர் இயக்குநர் சிபி மலயிலை. சிபியின் படங்களைப் பார்த்து நான் துங்காமல் அலைந்த காலங்கள் உண்டு... இன்னமும் தூரே தூரே ஒரு கூடு (Doore Doore Oru Koodu Koottam) கூட்டாம் தனியார்த்தனம், பரதம், சதயம், என தொண்ணூறுகளுக்குப் பிற்பாதி வரை சிபி தென்னிந்தியாவின் சிறந்த இயக்குநர். அவரை எப்போதேனும் சந்திக்கும் ஆசை இருந்தது.


ஆனால் அவருக்கு சென்னை நுங்கப்பாக்கத்தில் ஒரு வீடு இருக்கும் உண்மை தெரிந்தது. நானும் போட்டோகிராபர் விவேக்கும் போய் சந்தித்தோம் நல்ல பேட்டியாக வந்தது. மூன்றாவது ஸ்டோரி மெலுஞ்சி எனது சொந்த மீனவ கிராமத்தில் மணியடித்து வாழும் மைனாரிட்டியிலும் மைனாரிட்டி அவர்.... எனக்கு அவரைப் பார்க்கும் போதெல்லாம் அமரம் படத்தில் வரும் அநாதை மம்முட்டி ஞாபகம்தான் வரும்........ அந்த உண்ர்வுதான் விகடனில் எட்டு பக்கமாக வெளிவந்தது. இன்று வரை மெலுஞ்சிக்குள் ஒரு நல்ல சினிமா இருக்கிறது.

நான், ராஜுமுருகன், சிவக்குமார் மூன்று பேரும் ஒரே நாளில் விகடனில் இணைந்தோம். ரா. கண்ணன்தான் மூவரையும் இணைத்து விட்டார். அவர்கள் இருவரும் மாத ஊதியத்திற்குச் சேர்ந்தார்கள் நான் ப்ரீலான்ஸ் அல்லது சிறப்பு நிருபராக சேர்த்துக் கொள்ளப்பட்டேன். எம்.டி சீனிவாசன் கேட்ட போது எனக்கு சினிமாதான் ஆசை என்றேன். ஊடும் பாவுமாக பத்தாண்டுகள் கழிந்து விட்டது. சினிமாவுக்குச் சென்று மீண்டும் பத்திரிகைக்கே திரும்பி விட்டேன். இப்போது நானும் ஒரு மாத ஊதியக்காரனாகி விட்டேன். ராஜுமுருகன் சினிமா இயக்கிக் கொண்டிருக்கிறான். சிவக்குமார் சென்னைக்கு அவ்வப்போது வந்து செல்பவராக இருக்கிறார். துவக்கத்தில் ராஜுமுருகனை விட நான் சிறந்த கட்டுரைகளை எழுதினேன். அதிகமாக எழுதினேன். துவக்கத்தில் ராஜுமுருகன் நிறைய டோஸ் வாங்குவான். பின்னர் ராஜுமுருகன் உச்சக்கட்டத்திற்கு வந்தான். எனக்கும் ராஜுவிற்குமான உறவு....... அப்பழுக்கில்லாத நீண்ட கால உறவென நினைக்கிறேன். எங்கள் இருவருக்கிடையிலான பலங்களையும் பலவீனங்களையும் இருவருமே அறிவோம். என் சென்னை வாழ்வில் கடந்து சென்ற எல்லா நிகவுகளுக்கும் அவனும் ஒரு சாட்சி.


எங்கள் இருவரின் பலங்களையும் பலவீனங்களையும் அறிந்த இன்னொருவர் உண்டு அது ரா. கண்ணன். காதல், பசி, காமம், போராட்டம் என மனித வாழ்வின் எல்லா முக்கியமான போராட்டங்களிலும் அவர் எங்களுடன் இருந்திருக்கிறார். சில விஷயங்களை எழுத முடியாது. ஒரு நாள் ஒரு பெண் என்னை அடித்து விட்டார். நானும் அடிக்க கட்டிப்புரண்டு சண்டை...... பிரச்சனை கொஞ்ச நேரத்தில் கண்ணனின் காதுக்குச் சென்று விட்டது. அழைத்தார் வாங்கு வாங்கென்று வாங்கினார். நான் நினைக்கிறேன் என்னால் அந்தப் பெண்ணை மறக்கவே முடியாதென்று.....இனி எனக்கு வாழ்வே இல்லை இனி அவளில்லாமல் வாழவே முடியாதென்று.......லஸ் சர்ச்சில் போய் அப்பாடா என்று படுத்திருந்தேன்..........இப்போ நானில்லாமல் அவளும் அவளில்லாமல் நானும் சந்தோசமாகவே கழிகிறது வாழ்க்கை. நினைத்துப் பார்த்தால் அசிங்கமாகவும், அவமானமாகவும் வெட்கமாகவும் இருக்கிறது. இதெல்லாம் கடந்துதான் எல்லா மனிதர்களின் வாழ்வும் வருகிறதோ............ இந்த இம்சைகளோடுதான் பத்திரிகைத் துறையில் காலடி எடுத்து வைக்க முடிந்தது. இது எனக்கும் பொறுந்தும் ராஜுமுருகனுக்கும் பொறுந்தும் .

ஆனால் அது சிறந்த பயணமாக இருந்தது. கேரளாவின் மேற்குத் தொடர்ச்சி மலைக் கிராமங்களுக்குச் சென்றிருக்கிறேன். ஒரு முறை சி.கே.ஜானு கைது செய்யப்பட்ட போது முத்தங்காவுக்குச் சென்றேன். அவர் ஜாமீனில் விடுதலையானதும் முத்தாங்காவில் அவரை காட்டில் சந்தித்தேன். வயநாட்டில் நபீஸா, ஷெல்லி, என விருப்பமான பல கட்டுரைகளை எழுத முடிந்தது. மூவாற்றுப்புழாவில் பவானியம்மா மறக்கவே முடியாது 52 வயதில் குழந்தை பெற்றுக் கொண்டார். நான் எழுதி விகடன் அட்டையில் அது வந்தது. ஆனால் 15 நாள் கழித்து அந்தக் குழந்தை பக்கெட் தண்ணீரில் விழுந்து இறந்து போனது. அவர்கள் அப்போது போன் பண்ணி குழந்தையின் போட்டோ கேட்டார்கள்.


நான் கொடுத்த புகைப்படங்களை அஞ்சலிப் படங்களாக வெளியிட்டிருந்தார்கள்........ என்னால் அதை இப்போதுவரை நினைத்துக் கூட பார்க்க முடியவில்லை. எழுதும் ஒவ்வொரு ஸ்டோரியும் நமக்கு நல்ல பெயரை வாங்கிக் கொடுத்து விடுகிறது. ஆனால் அது எழுதுவதிலோ, கட்டுரையைக் கொண்டு வந்து சேர்ப்பதிலோ அல்ல நமது கட்டுரைக்காக வழங்கப்படுகிற இடத்தில்தான் அதன் முக்கியத்துவம் இருக்கிறது ஆமாம் அச்சு ஊடகத்தைப் பொறுத்தவரை அதுதான் உண்மை. காட்சி ஊடகத்தை அன்றாட நிகழ்வுகள் தீர்மானிக்கிறது வார அச்சு ஊடகம் அப்படியல்ல? அது அந்த பத்திரிகையின் சாரதியின் கைகளில்தான் இருக்கிறது.எங்களுக்குச் சாரதியாக இருந்தவர் ரா.கண்ணன். 

அபி என்றொரு குழந்தையைப் பற்றி கேரளாவுக்குப் போய் எடுத்து வந்து விடிய விடிய அமர்ந்து எழுதினேன். ( அபி பற்றி தனியாக எழுதுகிறேன்) இந்த வாரத்தில் என் கட்டுரைதான் சிறப்பாகப் பேசப் படப் போகிறது என நினைத்தேன். ஆனால் நண்பர்களே! கருணாநிதி எல்லா தொலைக்காட்சிகளிலும் அலறிய அந்த இரவில் என் கட்டுரைக்கு இரண்டே இரண்டு பக்கம்தான் ஒதுக்கப்பட்டது. மெலுஞ்சியை விட சிறப்பாக சில பக்கங்கள் அதிகமாக என எதிர்ப்பார்த்த என் ஆசையில் நெருப்பை அள்ளிக் கொட்டியவர் கருணாநிதி என்றாலும் அதுதான் சரி. அடுத்த இரண்டு மூன்று நாட்களுக்கு கருணாநிதியை தமிழக போலீசார் நடத்திய விதம் பற்றிய பேச்சாகவே இருந்தது. நீதிபதி அசோக்குமார் வீட்டில் அப்போ போலீசிடம் அடி வாங்கி பேஜரை நான் தொலைத்திருந்தாலும் என் கவலை முழுக்க அபியிடமே இருந்தது.

ஊடக உலகம் போட்டி நிறைந்தது. காட்சி ஊடகத்திலாவது சன் தொலைக்காட்சிக்கு போட்டியே இல்லை.ஆனால் அச்சு ஊடகத்தில் போட்டிகள் உண்டு. ஆனந்த விகடனுக்கென்று தீர்மானிக்கப்பட்ட வாசகர்கள் இருந்தாலும் இடைவிடாது தன்னை புதுப்பித்துக் கொண்டே இருப்பதில்தான் அதன் இருத்தல் இருக்கிறது.ரா.கண்ணன் விகடனுக்கு பொறுப்பாசிரியராக வந்த போது நான் அங்கே நிருபராக இருந்தேன். நானும் ராஜுமுருகனும் விகடனின் வார்ப்புகள். இன்னும் அழுத்தமாகச் சொல்வதென்றால் ரா.கண்ணனின் வார்ப்புகள். இப்போ இந்த வார்த்தையை எழுதுவது எளிதாக இருக்கிறது. ஆனால் வார்ப்பில் போட்டு வறுத்தெடுப்பார். அப்போது அது பெருந்துன்பமாக இருக்கும்.ஆனால் அந்தக் கட்டுரை வெளி வந்த பின்னர் அக்கட்டுரைக்குக் கிடைக்கும் வரவேற்பில் வறுத்தெடுத்த காயங்கள் ஆறிப் போகும்.

துவக்கத்தில் எனக்கு எழுதத் தெரியுமே தவிற எழுத்துப் பிழையில்லாமல் எழுதத் தெரியாது. றா, ர, ற்,ழ,ள போன்ற எழுத்துக்கள் உள்ளிட்ட சந்திப்பிழைகள் குறித்த இலக்கண அறிவு சுத்தமாக எனக்கு இல்லை. அந்த வார எடிட்டோயிரியல் கூட்டத்தில் தவறைச் சுட்டிக் காட்டி ஒரு மணி நேரம் இதை எப்படி சரி செய்யலாம் என்று விளக்குவார். விகடனில் மட்டுமல்ல இதே எழுத்துப் பிழைகளைத் தொடர்ந்தால் நீங்கள் வேறு எங்கும் போய் வேலை செய்ய முடியாது. என்பார். எழுத்தில் அவர் முக்கியமாக எனக்குச் சொன்ன இன்னொரு விஷயம். சொற்களைக் கையாள்வது.

ஒரு தீபாவளி ஸ்பெஷலுக்கு நடிகர் விஜய்யின் ஸ்பெஷல் பேட்டி.... விஜய் மோட்டு வளையைப் பார்த்த படி மே வாய் தடவி அமர்ந்திப்பார்..... அய்யோ அவர் பேசிக் கொண்டிருப்பார். அவர் என்ன பேசுகிறார்..... என்பதை எந்த பத்திரிகைக்காரனும் புரிந்து கொள்ளவும் முடியாது.. அதை எழுதி விடவும் முடியாது. அவங்க அப்பா விஜய்க்காக பேசுவார் ஆனால் அது போன்ற கொடுமையான தண்டனை எனக்கு வாய்த்ததில்லை. ஆக விஜய் பேசி எதையுமே நாம் எழுத முடியாது... ஆனால் நான் அலுவலகத்திற்கு வந்து "இருண்ம வெளிகளில் மூழ்கித் திளைத்த நட்சத்திரம்" என்று விஜய் பேட்டியை எழுதத் துவங்குவேன். ( இப்போ நினைச்சா அபத்தமா? இருக்கு) எழுதி முடித்து பெருமையாக கொண்டு போய் கண்ணன் சாரிடம் கொடுத்தால். மூஞ்சிலேயே விட்டெறியாத குறையாக பாய்ந்து குத்திக் குதறுவார் " இருண்ம வெளிகளில் என்று விஜய் உங்கிட்டே பேசினாரா? சொல்லு? என்பார் இல்லண்ணே பின்ன எதுக்குடா இப்படி எழுதினே? அவர் பேசினது என்னவோ அதை எழுது? இன்னும் அரை மணி நேரத்தில் மேட்டர் வேண்டும் என்பார்.


மண்டைகாய்ஞ்சுடும்.... நாமோ ஷங்கரை பேட்டி எடுத்தாலும், ராமநாராயணை பேட்டி எடுத்தாலும் சிபியை பேட்டி எடுத்தாலும் இப்படி மயக்கமான ஒரு மொழி நடையில் எழுதி பேட்டி எடுத்தவர்களுக்கும் அதை எழுதுகிற நமக்கும் பெருமை தேடலாம் என நினைத்துக் கொள்வேன். அவரோ மொழிக்கும் உரையாடல் வழக்கிற்குமிடையிலான துல்லியமான வேறு பாட்டைக் கணக்கிலெடுத்தே பேட்டி எழுதப்பட வேண்டும் என்பார். நானும் விஜய் பேசிய மாதிரிய எழுதிக் கொடுத்தேன். கண்ணன் சார் கொஞ்சம் ரீ ரைட் பண்ணினார். அட்டகாசமாக அது விகடனில் அட்டைப் படமாக வந்தது.


ஆனால் குமுதத்திலும் இதுதான் அட்டை. அங்கே நா.கதிர்வேலன் செய்திருந்தார். நான் விகடனில் செய்திருந்தேன். இப்போ கதிர் விகடனில்தான் இருக்கிறார். பேட்டிக்கு ஏற்பாடு செய்தவன் எனக்குத் தெரியாமல் குமுதத்திற்கும் குமுதத்திற்குத் தெரியாமல் எனக்கும் மேட்டரை விற்று விட்டார். இப்படியான எக்ளூசிவ் ஸ்டோரிகளில் ஏற்படும் சங்கடங்களை எதிர்கொள்ளக் கூட சில துணிச்சலான முடிவுகளை எடுத்தவர் கண்ணன். கட்டுரை என்றால் பிரச்சனை இல்லை. அது எழுதுகிறவர்களின் விருப்பம் சார்ந்தது. ஆக பேசுகிறவர்கள் ஒவ்வொருவருக்கும் ஒரு மொழி நடை இருக்கிறது. அதைத்தான் எழுத வேண்டும் என்பார். தவிறவும் கூடுமானவரை பேட்டி கொடுப்பவரை நீங்கள் பேச வைத்து அவர்கள் பேசுவதை மட்டுமே எழுதிப் பழகுங்கள் என்பார். ஏனென்றால் அப்போது விகடனில் இருந்த எல்லோருமே இந்த மயக்கநடைக் கோஷ்டிகள்தான். விரைவில் சலித்த்து விடும் இவ்வகை எழுத்துக்களை பின்னர் நானும் நண்பர்களும் கைவிட்டோம்.

அப்போது மை.பா.நாராயணன், த.செ.ஞானவேல், ராஜுமுருகன், நான், கலீல்ராஜா( முத்த பத்திரிகையாளர்), செல்லப்பிள்ளை திலகவதி- என ஒரு டீம் இருந்தோம். விகடன் பல அசாத்தியங்களை சாத்தியங்களாக்கியது இந்தக் காலத்தில்தான். 300 பக்க விகடன் புக்கெல்லாம் போட்டது அப்போது எங்களுக்குள் போட்டி இருக்கும் சினிமா, அரசியல், சமூகம், எளிய ம்னிதர்களின் கதைகள் என ஆளுக்கொரு ஏரியா? ஆனாலும் நான் அப்போது அரசியல் தலைவர்களை பேட்டி எடுக்கும் அளவிற்கு வளர்ந்திருந்தேன். முழுமையான மாற்றங்கள் வேகங்கள் என சூடு பிடித்து ஆறு லட்சம் பிரதிகள் விற்பனை என விகடன் சாதனை புரிந்தது. பெரிய பார்ட்டி எல்லாம் கொடுத்தாங்க. ஆனால் அது முழுக்க முழுக்க கண்ணனின் அசாத்தியமான ஊடக அறிவினால் சாத்தியமானது என்பதுதான் உண்மை.


ஒரு நல்ல டீம்......அதை வேலை வாங்குகிற விதம் என ஆளுக்கொரு திசையில் சென்று போட்டி போட்டு மேட்டர்களைக் கொண்டு வந்து ஆரோக்கியமாக மோதி ஒருவர் மற்றவரை மீறிச் சென்ற காலமது. ஆனால் அதுதான் மிகச் சிறந்த காலமாக இருந்தது. எங்களை மேய்த்தது மட்டுமல்ல முகமற்ற பல மனிதர்களை கை தூக்கி விட்டதில் ரா.கண்ணனுக்கு பங்குண்டு. இன்று அவர்கள் மிகப் பெரிய பிரபலங்களாகவும் இருக்கிறார்கள். கனவுகளுக்கும் வாழ்வுக்குமிடையே பெரும் ஊசலாட்டமாய் கழிந்த வாழ்வில் நான் நிற்கிற இடம் மிகப் பெரியது ஆமாம் நண்பர்களே என் கடந்த காலம் குறித்து நீங்கள் அறிவீர்கள் என்றால் இதை நீங்கள் நம்பித்தான் ஆக வேண்டும். பத்திரிகை பணி தொடர்பான இந்த சின்ன உயரத்தை உருவாக்கி அந்த ரத்தினக் கம்பளத்தை எனக்கு பரிசளித்தது கண்ணன்தான். அந்தக் கம்பளத்தைத்தான் நான் இன்று வரை போர்த்தியிருக்கிறேன். நிறைவேறாமல் போன கனவுகள் இன்னமும் எனது அறையில் சிதறிக் கிடக்கிறது. இடைவிடாமல் நான் இப்போதும் வாழ்வோடு மோதிக் கொண்டிருக்கிறேன்.

அம்மா இறந்த போது அவருக்கு சில கவலைகள் இருந்தது. எனக்குத் திருமணமானதோ, பொன்னிலா பிறந்ததோ, எதுவுமே அம்மாவுக்குத் தெரியாது. (நீலாவின் நிலையும் அப்படித்தான்) ராஜுமுருகனோடு கடந்த பதினைந்து வருடமாக நெருங்கிப் பழகுகிறேன். நீலா, பொன்னிலா, என சந்தோசமாக கழிகிறது வாழ்க்கை, 

தமிழைத் தவிற வேறு மொழி தெரியாத நான் பிற மொழி பேசுகிறவர்களையும் பேட்டி எடுத்திருக்கிறேன் மொழிபெயர்ப்பாளர்களின் உதவியுடன்.காத்திரமாக புதிய நண்பர்கள் எழுதவும் பேசவும் வந்திருக்கிறார்கள். இந்த சமூகத்துடன் தொடர்பாடவும் இடைவிடாது மனிதர்களுடன் தொடபு கொள்வதும் சாத்தியாமாகிக் கொண்டுதான் இருக்கிறது. ஊடகங்கள் மாறிக் கொண்டிருக்கிறது. எழுத்து எப்போதும் மாறுவதில்லை. பொன்மலர், ஆதிரை, இளவரசி, என குட்டி தேவதைகள் நண்பர்களுக்குப் பிறந்திருக்கிறார்கள். பெருந்துன்பமாய் ஈழப் போராட்டத்தின் தோல்வி முழுவதுமாக நம்மை சிதைத்துப் போட்டிருக்கிறது. ஆனால் மீண்டெழும் சாத்தியங்களோடு நண்பர்களும் நானும் எழுதுகிறோம். அரசியல் ரீதியாக நான் மாறிக் கொண்டிருக்கிறேன். காயங்களை அதிகமாகச் சுமந்தலைந்தாலும் காயங்கள் சோர்ந்து போக வைத்து விட வில்லை. அம்மா நான் மனிதனாக உருமாற்றம் அடைந்திருக்கிறேன் என்பதை உனக்குச் சொல்கிறேன். 

டீலா? நோ டீலா?

முதலிலேயே சொல்லிவிடுகிறேன். நான் டிவி நிகழ்ச்சிகள் எதையும் குறிப்பாக பார்ப்பதில்லை. வீட்டுக்கு செல்வது என்பதே இரவு பத்து மணிக்கு மேல்தான் என்பது என்னுடைய சிறுவயது வாடிக்கை. இன்னமும் தொடர்கிறது. விடுமுறை நாட்களில் வீட்டில் இருந்தால் டிவிடியில் ஏதாவது மொக்கைப் படங்கள் பார்ப்பதுண்டு. மற்றபடி இஸ்திரி செய்யும்போதோ, முகச்சவரம் செய்யும்போதோ சன் மியூசிக்கையோ, ஆதித்யாவையோ ஓட்டிக் கொண்டிருப்பேன். ஆனாலும் எனக்கு தொழில்நிமித்தமாகவும் தேவைப்படுவதால் தொடர்ச்சியாக டி.வி.க்களில் என்ன நடந்து கொண்டிருக்கிறது என்பதை நண்பர்களிடம் கேட்டுத் தெரிந்துகொள்வதுண்டு.

இன்னொன்றையும் முன்னெச்சரிக்கையாக சொல்லிக் கொள்கிறேன். எனக்கு சன் குழுமத்தின் செயல்பாடுகள் ஆரம்பத்தில் இருந்தே பிடிக்காது. சன்னுக்கு சரியான போட்டி ஒன்று அமையாதா என்று ஏங்கிக் கொண்டிருப்பவர்களில் நானும் ஒருவன். கலைஞர் டிவி சன்னுக்கு சரியான போட்டியாக உருவெடுத்த காலத்தில் மகிழ்ச்சியும் அடைந்தவன்.

இன்று காலை நண்பர் கேபிள்சங்கர் எழுதிய பதிவொன்றினை வாசிக்க நேர்ந்தது. இவ்வளவு தகவல் பிழைகளோடு, சொந்த அபிப்ராயத்தை உண்மைபோலவே ஒருவரால் எழுதமுடியுமா என்று பெருத்த ஆச்சரியம் ஏற்பட்டது. இந்தப் பதிவினை எழுதுவதற்கு முன்பாக குறைந்தபட்சம் டிவி ரேட்டிங் எந்த நிலையில் இருக்கிறது என்றாவது அவர் ஒரு எட்டுப் பார்த்துவிட்டிருக்கலாம். அல்லது விளம்பரத்துறையில் பணியாற்றும் தண்டோரா போன்ற நண்பர்களிடமாவது என்ன ஏதுவென்று விசாரித்து தகவல்களை சரிபார்த்திருக்கலாம். கேபிள்சங்கர் எழுதிய பதிவுதான் காமெடியென்றால், அங்கு போடப்படும் பின்னூட்டங்கள் அதைவிட காமெடியாக இருக்கிறது. இப்படித்தான் தமிழ்ப்பதிவுலகம் அறியாமையில் மூழ்கிக் கிடக்கிறது.

சரி, கேபிள் சங்கர் பதிவின் அபத்தங்களை ஒவ்வொன்றாக பட்டியலிட்டுப் பார்ப்போம்.

//ஆனால் அதே வேளையில் இவர்களது பேக் டோர் விஷயத்தை பற்றியும் சொல்லித்தான் ஆக வேண்டும். வழக்கப்படி திடீரென விஜய் டிவி சேனல் செட்டாப்பாக்ஸில் தமிழ் தொகுப்பிலிருந்து காணாமல் போய், ஜீ தமிழுக்கு செய்தது போல தனியாக சம்மந்தமில்லாத ஒரு பொக்கேவுக்கு முன்னால் போடப்பட்டது. மக்களின் பல்ஸ் எனக்கு தெரியும் என்றேனே.. அது இப்படித்தான் ஒரே நாளில் ஏகப்பட்ட போன்கள் மக்கள் ஏன் விஜய் டிவி வரவில்லை என்று.. உடனடியாய் நாங்கள் தேடிப்பார்க்க, தள்ளிபோடப்பட்டிருப்பது தெரிய வந்தது. உடனடியாய எந்த சேனலி வருகிறது என்று போன் செய்யும் மக்களுக்கு தெரிய படுத்தினோம். இம்மாதிரியான முயற்சியெல்லாம் கல்யாணத்தின் போது சீப்பை ஒளித்து வைப்பதற்கு சமம் என்றாலும் இதையும் விடாது செய்யத்தான் செய்கிறார்கள்.
// - என்கிறார் கேபிள் சங்கர்.

மக்களின் பல்ஸ் தெரிந்தளவுக்கு (?) நமது நண்பருக்கு தொழில்நடப்பு தெரியவில்லை என்று தோன்றுகிறது. இவர் குறிப்பிடும் இச்சம்பவம் நடைபெறுவதற்கு சிலநாட்கள் முன்பு வேறொரு சம்பவமும் நடைபெற்றது. ஸ்டார் குழுமம், ஜாக் குழுமத்திடம் பேசி ஒரு ஒப்பந்தத்துக்கு வந்திருந்தது. அதாவது கேபிள் ஒளிபரப்புக்கு தேவையான ’ஸ்டார் பாக்ஸ்’ என்று பெயரிடப்பட்ட ஒரு இண்ஸ்ட்ரூமெண்டை மிகக்குறைந்த விலைக்கு (அல்லது இலவசமாக) ஜாக் குழுமத்துக்கு வழங்கப்படும். இந்த இண்ஸ்ட்ரூமெண்டில் சன் டிவிக்கு அடுத்ததாக இரண்டாவது சானலாக விஜய் டிவி ப்ரீசெட் செய்யப்பட்டிருக்கும்.

திருவள்ளூர் மாவட்டத்தின் பெரும்பகுதியையும், காஞ்சிபுரம் மாவட்டத்தின் சில பகுதியையும் ஆக்கிரமித்து வைத்திருக்கும் ஜாக் மூலமாக இப்படியொரு ‘பொசிஸனிங் விளையாட்டு’ விளையாட விஜய் டிவி முடிவெடுத்திருந்தது எஸ்.சி.வி. நிர்வாகத்துக்கு தெரிய வந்தது. மும்பையில் எல்லாம் ஸ்டார் குழுமம் சேனல் வரிசையில் முன்னுரிமை பெற கோடி, கோடியாக செலவழித்து வருகிறது. மாறாக தமிழகத்தில்தான் குறைந்த செலவில் ப்ரைம்சேனல்களில் இடம்பெற்றிருக்கிறது. ஜாக்கோடு, ஸ்டார் விளையாடும் விளையாட்டை எஸ்.சி.வி. ரசிக்கவில்லை. என்னுடைய சேனல்களை உன்னுடைய இன்ஸ்ட்ரூமெண்டில் பின்னுக்கு தள்ளினால், நான் மட்டும் ஏன் என் இடத்தில் உனக்கு முன்னுரிமை தரவேண்டும் என்றுதான் பின்னுக்கு தள்ளியது. லட்சக்கணக்கானோர் கேபிள்சங்கருக்கு போன் செய்து ஏன் விஜய் டிவி வரவில்லை என்று கேட்டதற்கான பின்னணி இதுதான். இது முழுக்க முழுக்க தொழில் போட்டி அடிப்படையில் அமைந்ததே அன்றி, ரேட்டிங் பாயிண்ட் குறைந்தது மாதிரியான அச்சத்தினால் அல்ல.

ஓக்கே, அடுத்ததாக ரேட்டிங் பாயிண்டுக்கு வருவோம்.

கேபிள்சங்கருக்கு தமிழ்சேனல்களில் எது எது எந்த எந்த ரேட்டிங்கில் இருக்கிறதென்றே தெரியாது என்று தோன்றுகிறது. சன் டிவியின் சராசரி ரேட்டிங் பாயிண்ட் 1500. கலைஞர் டிவி அடுத்ததாக வரும், இதனுடைய ரேட்டிங் பாயிண்ட் சராசரியாக 200. விஜய் பொதுவாக 3 வது இடத்தில் இருக்கும். கலைஞரை விட பத்து, இருபது பாயிண்டுகள் குறைவாக வரும். கலைஞர் தொடங்கப் பட்டதிலிருந்தே 2வது இடத்தில்தான் இருக்கிறது. ஓரிரு வாரங்கள் விஜய் கலைஞரை நான்கைந்து பாயிண்டுகள் வித்தியாசத்தில் முந்தியதுண்டு. கலைஞர் - விஜய் போட்டியை விடுங்கள். இரண்டாவது இடத்துக்கும், முதலிடத்துக்கும் இருக்கும் வித்தியாசம் என்னவென்று பாருங்கள். கிட்டத்தட்ட 8 மடங்கு வித்தியாசத்தில்தான் சன் முதலிடம் வகிக்கிறது. சன்னுக்கு போட்டி என்று சொல்லிக் கொள்ளக்கூடிய யோக்கியதை வேறு எந்த சேனலுக்குமே இல்லை. இத்தனைக்கும் கலைஞர் டிவி சமீபகாலங்களில் வெளிவந்த சூப்பர்ஹிட் படங்களின் உரிமையை வாங்கி வைத்திருக்கிறது.

ரேட்டிங் பாயிண்டை பொறுத்தவரைக்கும் இந்தியாவிலேயே இரட்டை இலக்க பாயிண்டை பெறும் நிகழ்ச்சிகள் சன் டிவியில் மட்டும்தான் உண்டு. சன் தொலைக்காட்சியின் பிரைம் டைம் மெகா அழுவாச்சி சீரியல்கள் எல்லாம் மிகச்சுலபமாக 20 பாயிண்டுகளை பெறுகிறது. இந்தியாவெங்கும் பரபரப்பாக பேசப்பட்ட ஐ.பி.எல். ஒளிபரப்பின் ரேட்டிங் பாயிண்டே மூன்றிலிருந்து அதிகபட்சமாக ஆறு தான். 4 பாயிண்டு ஏதாவது ஒரு நிகழ்ச்சிக்கு கொடுக்கப்பட்டாலே வட இந்திய சானல்கள் ஆனந்தத் தாண்டவம் ஆடுவார்கள். இந்த அளவுகோலை வைத்து சன்னின் விஸ்வரூபம் என்னவென்று நீங்கள் கற்பனை செய்து பார்த்துக் கொள்ளலாம்.

சரி. இப்போது கேபிள் சங்கர் மிகப்பிரம்மாண்டமாக கட்டமைக்க நினைக்கும் ஜூனியர் சிங்கர் மக்கள் பல்ஸுக்கு வருவோம். அனேகமாக எனக்குத் தெரிந்து கேபிள் சங்கர் வசிக்கும் இல்லத்துக்கு எதிர்வீடு, பக்கத்து வீடு, பக்கத்துக்கு பக்கத்து வீடு ஆகிய மூன்று வீடுகளை வைத்து அவர் ஒரு ரேட்டிங் பாயிண்ட் தயாரித்து இருப்பார் என்று தோன்றுகிறது. ஏனெனில் அகில இந்திய அளவில் எடுக்கப்பட்ட ரேட்டிங் பாயிண்ட் வேறு கதை சொல்கிறது.

கடந்த 10ஆம் தேதி ஜூனியர் சிங்கர் பெற்ற ரேட்டிங் பாயிண்ட் 4.14. இதுதான் அந்நிகழ்ச்சி பெற்ற அதிகபட்ச் ரேட்டிங் பாயிண்ட். இரண்டு நாள் கழித்து ஞாயிற்றுக்கிழமை ஒளிபரப்பப்பட்ட டீலா நோ டீலாவின் ரேட்டிங் பாயிண்ட் 8.66. இந்நிகழ்ச்சி சராசரியாக பார்த்தோமானால் 9 பாயிண்டுகளை தொடர்ச்சியாக பெறுகிறது. சன்னின் ஸ்டேண்டர்டுக்கு இது குறைவுதான் என்றாலும், செல்ஃப் எடுக்கவில்லை என்று கேபிள் சங்கரால் சொல்லப்படும் ஒரு நிகழ்ச்சி, அவர் சூப்பர்ஹிட் என்று சொல்லும் நிகழ்ச்சியைவிட இருமடங்கு அதிக பார்வையாளர்களால் ரசிக்கப்படுகிறது என்பதுதான் புள்ளிவிவரம், மக்கள் பல்ஸ், இத்யாதியெல்லாம்.

அடுத்ததாக ஏதோ மார்க்கெட்டிங், விளம்பரமென்றெல்லாம் ஏதேதோ எழுதியிருக்கிறார். இதையெல்லாம் சன் ஆபிஸில் யாராவது படித்தால் வாயால் கூட சிரிக்க மாட்டார்கள். தமிழ் தொலைக்காட்சி வரலாற்றிலேயே அதிகபட்ச விளம்பர வருவாய் கிடைப்பது செல்ஃப் எடுக்காத டீலா நோ டீலா நிகழ்ச்சிக்குதான். 10 வினாடிகள் 45,000 ரூபாய்க்கு விற்கப்படுகிறது. தொலைக்காட்சி ரசிகர்களிடையே மிகப்பெரும் ஆரவாரத்தை, ஆர்வத்தை எழுப்பியிருப்பதாக கேபிள்சங்கரால் நம்பப்படும் சூப்பர் சிங்கர் ஜூனியர் நிகழ்ச்சி 10 செகண்டுகளை அதிகபட்சமாக 10,000 ரூபாய்க்கு மட்டுமே விற்கப்படுகிறது, சில கிளையண்ட்களுக்கு 2,500 ரூபாய்க்கு கூட விஜய் மார்க்கெட்டிங் டீம் விற்றதாக தகவலுண்டு.

பரபரப்பாக எதையாவது எழுதுகிறோம் என்பதைவிட பக்காவாக எழுதுகிறோமா என்பதுதான் பதிவர்களுக்கு முக்கியம்!

கொடநாடு - திம்மிகள் பரப்பும் வதந்தீ!

திராவிட திம்மிகள் பல நூற்றாண்டுகளாக உலகின் ஒரே உத்தம அம்மாவை கொச்சைப்படுத்தியே பேசிவருவதும், எழுதிவருவதையும் கைப்புண்ணுக்கு கண்ணாடி எதற்கு, உள்ளங்கை நெல்லிக்கனி ஆகிய உவமைகளை கொண்டு நாம் பார்க்க வேண்டியிருக்கிறது. அம்மா எங்கு போனாலும், எதை செய்தாலும் அதை தீவிரவாத கொலைவெறியோடு திம்மிகள் திரிக்கிறார்கள்.

சமீபத்தில் தங்கத்தாரகை விருதுபெற்ற நம் அம்மா காளஹஸ்தி கோயிலுக்கு சென்று, லோக ஷேமத்துக்காக யாகம் செய்தார். அடுத்தவாரமே நடந்தது என்ன? திம்மிகள் ஏதோ சதிவேலை செய்திருக்கிறார்கள். இண்டியன் ஆயில் டேங்கை போல கட்டப்பட்டிருக்கும் தமிழ்நாடு தலைமைச் செயலகத்தை அழிக்க ஆண்டவனாக பார்த்து லைலா புயலை அனுப்பினான். அண்டோமேனியா அரசு அதிகாரிகளின் துணையோடு அந்த புயலை காளஹஸ்திக்கு அனுப்பி கோபுரத்தை தரைமட்டமாக்கியிருக்கிறார் மூத்த திம்மி. அம்மா போய்வந்த ஒரே பாவத்துக்காக அந்த கோயில் தரைமட்டமாக்கப்பட்டது எவ்வகையில் நியாயம்? இதை புண்ணிய பாரதத்தின் ஹிந்து பெருமக்கள் தட்டி கேட்க வேண்டும்.

’காளஹஸ்திக்கு போனால்தானே கோபுரத்தை இடிக்கிறார்கள். நான் கொடநாட்டுக்கு போகிறேன். எதை இடிக்கப் போகிறார்கள். பார்க்கலாம்!’ என்ற புரட்சி மனப்பான்மையோடு புரட்சித் தலைவி இப்போது கொடநாட்டுக்கு சென்றிருக்கிறார். அங்கே இடிக்க கோபுரம் எதுவும் இல்லாததால் திம்மி அரசு குழம்பிப்போய் கிடக்கிறது. எனவே கொடநாட்டுக்கு அம்மா ஓய்வெடுக்க செல்வதாக பொய்ச்செய்தி பரப்புகிறார்கள்.

இது முழுக்க முழுக்க திம்மிகளின் திருகுவேலை என்பதை அம்மா தெளிவாகவே அறிக்கையில் சுட்டிக் காட்டியிருக்கிறார். அம்மா கொடநாடு சென்றாலே ஓய்வெடுக்க செல்வதாக பத்திரிகைகள் புழுதி வாரி தூற்றுகின்றன. அவ்வாறு தூற்ற திம்மி அரசாங்கம் பின்னணியில் செயல்படும் என்பதை அம்மா சொல்லாமலேயே நாம் அறிந்துகொள்ள வேண்டும். ”கொடநாடு அமைந்திருக்கும் நீலகிரி மாவட்டம் குளிர்பிரதேசம். இங்கே இருப்பவர்கள் சதா சர்வகாலமும் எந்த வேலையும் செய்யாமல் ஓய்வெடுக்கிறார்கள் என்று அர்த்தமா?” என்று லாஜிக்கான கேள்வியை கேட்டு திம்மிக்களை திக்குமுக்காட செய்திருக்கிறார் நமது புரட்சி அம்மா. அம்மாவின் இந்த அறிக்கையை கண்டு நீலகிரி மாவட்டத்து மக்கள் ஆனந்தக்கூத்து ஆடுகிறார்கள். அம்மா அங்கிருக்கும் ஒவ்வொரு நாளையும் பட்டாசு வெடித்து தீபாவளியாக கொண்டாடுகிறார்கள்.

மேலும் அந்த அறிக்கையில் அம்மா பல விஷயங்களை தெளிவுபடுத்தியிருக்கிறார். எம்.ஜி.ஆர் ஆட்சிக்காலத்தில் நம் புண்ணிய கட்சியாம் அம்மா திமுகவுக்கு 17.5 லட்சம் தொண்டர்கள்தான் இருந்தார்களாம். அம்மாவின் ஏகோபித்த பணிகளையடுத்து இன்று ஒன்றரை கோடி தொண்டர்கள் இப்போது இருக்கிறார்களாம். தமிழ்நாட்டின் ஆறரை கோடி பேரில் ஒன்றரை கோடி பேர் சார்ந்திருக்கும் ஒரே கழகம் நமது கழகம்தான். எனவே இதற்காக மூத்த திம்மிக்கு அடிக்கடி நடத்தப்படும் பாராட்டுவிழாவை போல பிரம்மாண்டமான பாராட்டுவிழா ஒன்றினை கொடநாட்டில் கோலாகலமாக நடத்திட வைகோ, நெடுமாறன் போன்றோர் முன்வந்திட வேண்டுமென கேட்டுக் கொள்கிறோம்.

“மக்கள் பணி ஆற்றிடத்தான் கொடநாட்டுக்கு வந்திருக்கிறேன்” என்று அம்மா அறிக்கையில் தெளிவாக சொல்லியிருக்கிறார். கடந்த ஆண்டு தேர்தலுக்கு முன்பாக ‘ஈழத்துக்கு ராணுவம் அனுப்புவேன்’ என்று ஈழத்தாய் சொல்லியிருந்தார். ஆனால் அண்டோமேனியா அரசாங்கம் ஏற்கனவே அங்கே இரகசியமாக ராணுவத்தை அனுப்பியிருந்தது அம்மாவுக்கு தெரியாது. அந்த ராணுவத்தால்தான் தமிழர்களுக்கு தொல்லை என்பதை அம்மாவுக்கு யாரோ இப்போது ரொம்பவும் தாமதமாக தெரிவித்திருக்கிறார்கள். எனவேதான் அதை திரும்பப் பெறுவது தொடர்பான ஆலோசனைகளை நடத்த புரட்சித்தாய் கொடநாடு சென்றிருப்பார் என்று மக்கள் பேசிக்கொள்கிறார்கள்.

வெட்டுப்புலி!

இந்நாவல் மாதிரியாக என்னை அலைக்கழித்த, சுவாரஸ்யப்படுத்திய, சோகப்படுத்திய, மகிழ்ச்சிப்படுத்திய, கடுப்பூட்டிய, களிக்கவைத்த எழுத்தை இதுவரை நான் வாசித்ததே இல்லை என்று உறுதியாக கூறலாம். மொத்தத்தில் பன்முகத்தன்மையோடு கூடிய உணர்வுகளால் படுத்தி எடுத்து விட்டது. என்னோடு சேர்த்து என் அப்பா, பெரியப்பா, மாமா, அண்ணாவென்று பரம்பரையே கண்ணாடி முன்நின்று தனக்குத்தானே கதை சொல்லிக் கொண்டதை போன்ற உணர்வினைத் தந்தது. இந்நாவலின் கதைமாந்தர்கள் ஒவ்வொருவரும் என் குடும்பத்தில் இருந்திருக்கிறார்கள். ரத்தமும், சதையுமாக இன்னமும் உயிர்வாழ்கிறார்கள். தமிழகத்தின் பெரும்பாலான குடும்பங்களின் அந்தரங்கத்தை எட்டிப் பார்த்து எழுதியிருக்கிறார் ஆசிரியர்.

So called திராவிடப் பாரம்பரிய குடும்பங்களின் வயது மிகச்சரியாக முக்கால் நூற்றாண்டு. திராவிட அரசியல் மற்றும் தமிழ் சினிமாவின் வயதும்கூட இதேதான். புத்தாயிரமாண்டின் துவக்கத்தில் இருக்கும் நம்மை, கடந்த நூற்றாண்டின் முப்பதுகளுக்கும், நாற்பதுகளுக்கும் அனாயசமாக ஆட்டோவின் பின்சீட்டில் நம்மை உட்காரவைத்து சவாரி செய்கிறார் தமிழ்மகன். காலயந்திரம் இன்னமும் விஞ்ஞானத்தால் கண்டறிப்படவில்லை. பரவாயில்லை. நம் எழுத்தாளர்களிடம் பேனா இருக்கிறது.

சிறுத்தையை வெட்டிய தாத்தாவின் கதையை தேடிச்செல்வது என்பது நொண்டிச்சாக்கு. முக்கால் நூற்றாண்டு வரலாற்றை முன்னூற்றி ஐம்பது பக்க கேப்ஸ்யூலாக தருவதுதான் நாவலின் முக்கிய நோக்கம். பெரியார், அண்ணா, கலைஞர், எம்.ஜி.ஆர், ஜெயலலிதா, அழகிரி – மொத்தமே இவ்வளவுதான். வேண்டுமானால் இடையிடையே ராஜாஜி, ராஜீவ்காந்தி, பிரபாகரன் என்று பெயர்களை போட்டுக் கொள்ளலாம். உங்களிடம் இப்போது 75 ஆண்டுக்கால வரலாறு ரெடி. வெட்டுப்புலி செய்திருப்பது இதைத்தான். ஆந்திராவை ஒட்டிய தமிழகத்தின் வடமாவட்ட அரசியல்போக்கு இவ்வளவு நுணுக்கமாக ஒரு புனைவில் பதிவு செய்யப்பட்டிருப்பது அநேகமாக இதுவே முதன்முறையாக இருக்கக்கூடும்.

முப்பதில் தொடங்கி ஒவ்வொரு பத்தாண்டு நிகழ்வுகளையும் பாத்திரங்களின் போக்கில் கொண்டுசெல்கிறார். முப்பதுகள் மிக நீண்டது. நாற்பதுகள் நீண்டது. ஐம்பதுகள் இயல்பான நீளம். அறுபதுகள் கொஞ்சம் குறைவு. எழுபதுகள் குறைவு. எண்பதுகள் வேகம். தொண்ணூறுகள் வேகமோ வேகம். புத்தாயிரம் மின்னல் வேகம். நாவல் இந்த உத்தியிலேயே எழுதப்பட்டிருக்கிறது. அந்தந்த காலக்கட்டங்கள் இயல்பாகவே இப்படித்தான் இயங்கியிருக்கிறது என்பதை குறியீடாக உணர்த்துகிறார். நாம்கூட சிறுவயதில் ஓராண்டு கடந்த வேகத்தையும், இப்போதைய அதிவேகத்தையும் உணரும்போது இந்த உத்தியின் லாவகத்தை புரிந்துகொள்ள முடிகிறது.

தசரத ரெட்டியில் தொடங்கி லட்சுமண ரெட்டி, நடராஜன், தமிழ்செல்வன் என்றொரு குடும்ப பாரம்பரியம். ஆறுமுக முதலி, அவரது மகன் சிவகுரு, சகோதரர் கணேசன், கணேசனின் மகன்கள் நடேசன், தியாகராசன், நடேசனின் மகன் ரவி என்று இன்னொரு குடும்பம். இரண்டு குடும்பங்களின் பார்வையில் விரிகிறது திராவிட இயக்க வரலாறு. பெரியாரின் சிந்தனைகள் சமூகத்தில் ஏற்படுத்திய நல்ல தாக்கங்கள் பலவற்றையும், அவற்றை தவறாக உள்வாங்கிக் கொண்டு நாசமாகப் போன சிலரையும் எந்த சமரசமுமின்றி நடுநிலையாக பதிவு செய்கிறது வெட்டுப்புலி.

லட்சுமண ரெட்டி அனுபவப்பூர்வமான நிகழ்வுகளால் திராவிட இயக்கத்தின் சார்புள்ளவராக மாறுகிறார். தேவைப்படும் இடங்களில் சிறுசிறு சமரசங்களுக்கும் உடன்பட்டு வாழ்வதில் அவருக்கு பெரியதாக பிரச்சினை எதுவுமில்லை. மாறாக கணேசன், தியாகராசன், நடராஜன் போன்றோர் மூர்க்கத்தனமாக, முரட்டுத்தனமாக சித்தாந்தங்களை குடும்பங்களிலும் நிறுவமுயன்று தனிப்பட்ட வாழ்க்கையில் தோற்கிறார்கள்.

இன்றும் கூட திராவிட இயக்கத்தை பரிபூரணமாக ஏற்றுக்கொண்ட ஒருவன் அவ்வளவு எளிதாக சாதிமறுப்புத் திருமணம் செய்துவிட முடியாது. அவனுக்கு மனைவியாக வரக்கூடியவள் வெள்ளிக்கிழமைகளில் சிகப்புப்புடவை அணிந்துகொண்டு அம்மன் கோயிலுக்கு போவாள். விரதம் இருப்பாள். குழந்தைகளுக்கு தமிழ்ப்பெயர் சூட்டுவதற்கு குடும்பத்தில் பெரிய எதிர்ப்பு இருக்கும். இதெல்லாம் அவனுடைய வாழ்வியல் சிக்கல்கள். சித்தாந்தங்களும், யதார்த்தமும் இருவேறு முனைகளில் நிற்கும் கந்தாயங்கள். நாம் விரும்புகிறோமே என்ற ஒரே காரணத்துக்காக ஒரு புள்ளியில் சந்தித்துவிடாது. இரண்டுக்கும் இடையே இயந்திரமாக மனவுளைச்சலோடு வாழ்ந்து தீர்த்துத்தான் தொலைக்க வேண்டும். இதுதான் இயல்பானது. இல்லை சித்தாந்தங்கள் காட்டிய வழியில்தான் வாழ்வேன். எச்சூழலிலும் கைவிடமாட்டேன் என்பவர்கள், முதலில் குடும்பம் என்ற ஒருமுறையிலிருந்து வெளிவந்து, சமூகத்தை புறந்தள்ளி தனிமனிதனாக வாழ திராணி உள்ளவனாக இருக்க வேண்டும்.

வெட்டுப்புலி போதிப்பது இதைத்தான். தியாகராசனின் மனைவி ஹேமலதா தாலி அணிந்துக் கொள்கிறாள். வெள்ளிக்கிழமைகளில் கோயிலுக்கு போகிறாள். எம்.ஜி.ஆர் படம் பார்க்கிறாள். இரட்டை இலைக்கு ஓட்டு போடுகிறாள். இதெல்லாம் ஒரு பிராசஸாக / தியாகராசனுக்கு எதிர்வினையாக அமையும் சூழல். இடைப்பட்ட காலத்தில் இயந்திரத்தன வறட்டு சித்தாந்த உணர்வால் அவனுக்கு வேலை போகிறது. குடிகாரனாகிறான். குடும்பம் பிளவுபடுகிறது. ஒருகட்டத்தில் வாழ்வின் எல்லைக்கே இருவரும் ஓடி களைப்படைந்து மீண்டும் இணைகிறார்கள். இப்போது தியாகராசனுக்கு அரசியல் முக்கியமல்ல. கொள்கைகள் முக்கியமல்ல. புதுவை அரவிந்தர் ஆசிரம அன்னையின் தீவிர பக்தனாகிறான். வேலைக்கு ஒழுங்காக போகிறான். வாழ்வு அவன் போக்குக்கு வருகிறது. தியாகராசனது வாழ்க்கை ஒரு சோறு பதம்.

தமிழகத்தில் சினிமாவின் ஆளுமை குறித்து விஸ்தாரமான அலசல் கிடைக்கிறது. ஆறுமுக முதலி சினிமா எடுக்க திட்டமிட்டு சென்னைக்கு வந்து ஸ்டுடியோக்களை நோட்டமிடுகிறார். பிற்பாடு ஒரு டெண்டு கொட்டாய் கட்டியதோடு திருப்தியடைந்து விடுகிறார். மாறாக அவரது மகன் சிவகுரு சினிமா மோகத்தில் சொத்தினை அழித்து, பிச்சைக்காரனாகி மடிகிறான்.

பார்ப்பன எதிர்ப்புக் கொள்கை குறித்த காரசார விவாதம் ஆங்காங்கே முன்வைக்கப் படுகிறது. நடராஜனுக்கும், அவன் காதலிக்க விரும்பும் பார்ப்பனப் பெண் ப்ரியாவுக்கும் இடையில் கன்னிமாரா வாசலில் நடைபெறும் விவாதம் முக்கியமானது. பார்ப்பனர்களுக்கும் வர்க்கப்பேதம் உண்டு என்பதை ப்ரியா அழுத்தமாக முன்வைக்கிறாள். முதலாளி வர்க்க பார்ப்பனன், ஒட்டுமொத்த சமூகத்தையும் காலில் போட்டு நசுக்குகிறான் என்று நடராஜன் எதிர்வாதம் வைக்கிறான்.

வர்க்க அடிப்படையில் பின் தங்கியிருக்கும் பார்ப்பனர்களுக்கான நியாயம் ஒன்றும் இருக்கத்தானே செய்யும்? ‘சோ’ போன்ற பிரபல பார்ப்பனர்கள் இன்றைய நிலையில் அதை பேசுவதில்லை என்றாலும், எஸ்.வி.சேகர் மாதிரியான ஆட்கள் ‘பார்ப்பனர்களுக்கு இடஒதுக்கீடு’ என்று பேசுகிறார்கள். மிகச்சிறுபான்மை வாதமான அது பெரியளவில் பேசப்படாததற்கு, வர்க்கத்தில் மேல்மட்டத்தில் இருக்கும் பார்ப்பனர்களே காரணமாக இருக்கக்கூடும்.

பார்ப்பன மேலாதிக்க விவாதங்களுக்கு இன்றுவரை திட்டவட்டமான விடை எதுவும் கிடைக்கவில்லை. ஆனால் நாவலின் கடைசி அத்தியாயங்களில் நியூயார்க்வாழ் பார்ப்பனரான பிரபாஸின் அப்பா சொல்கிறார் “சட்டசபை எங்க கையில இல்ல, நீதித்துறை எங்க கையில இல்ல, நிர்வாகமும் எங்க கையில இல்ல.. பாப்பான் ஒக்காந்திருக்கிருந்த இடமெல்லாம் இப்ப அவங்க கையில.. ராஜாஜி இல்ல, வக்கீல் வரதாச்சாரி இல்ல, கலெக்டர் காமேஷ்வரன் இல்ல.. ஆமாவா இல்லையா?

எங்களைத்தான் நாட்டைவுட்டே வெரட்டி அடிச்சிட்டாங்களே இந்த கோட்டா, அந்த கோட்டா, ரிஸர்வேஷன்னு.. செரி அதவுடு.. ஷேம்மாத்தான் இருக்கோம். இல்லாட்டி போனா அங்கே கோயில்ல மணி ஆட்டிக்கிட்டு இருக்கணும்..”

வைதீக பார்ப்பனராகிய அவரது மகன் சொல்கிறான். “ஐ லைக் பெரியார் யூ நோ.. புரோகிரஸிவ் மேன். என்ன கொஞ்சம் முன்னாடி பொறந்துட்டாரு.. அவர் இறந்து இத்தனை வருஷம் ஆகியும் அவரை நம்மால பீட் பண்ணமுடியலையே? எங்களைத் திட்டுறதுக்கு ரொம்ப கஷ்டப்பட்டுட்டாரு.. இப்ப இருந்திருந்தாருனா.. எங்களைத் திட்டியிருக்க மாட்டாரு.. உங்களைத்தான் திட்டியிருப்பாரு.. ஒருத்தனோட ஒருத்தன் அடிச்சிக்கிறாங்க.. என் ஜாதிதான் பெருசு.. உன் ஜாதிதான் பெருசுன்னு.”

முன்பாகவே ஒரு கதாபாத்திரம் சுட்டிக் காட்டுகிறது. பெரியார் சொன்ன பெண்களுக்கான சீர்த்திருத்தத்தை முதலில் ஏற்றுக் கொண்டது பார்ப்பனர்கள்தான். தமிழக சமூக சூழலில் அவர்கள் வீட்டுப் பெண்கள் தான் முதன்முதலாக பணியாற்ற படிதாண்டு வருகிறார்கள். அக்காலக் கட்டத்தில் பெரியாரைத் தலையில் தூக்கிக் கொண்டாடியவர்கள் தங்கள் குடும்பப் பெண்களை பள்ளிக்கூடத்துக்கு அனுப்புவது குறித்தே தயக்கத்தில் இருந்தார்கள். பார்ப்பனர்கள், பார்ப்பனரல்லாதோரைவிட எப்போதும் பத்து/இருபது ஆண்டுகள் எல்லாவற்றிலும் முன்பாகதானிருக்கிறார்கள் என்பது என்னுடைய தனிப்பட்ட மதிப்பீடு.

தமிழ்மகனின் நடை மிக முக்கியமானது. அந்தந்த காலக்கட்டத்தை கண்முண் கொண்டுவந்து நிறுத்துவதில் அவரது உழைப்பு அலாதியானது. பீரியட் நாவல் என்பதுகுறித்த வறட்சித்தன்மை ஏதுமில்லாத மசாலா விவரிப்பு. புனைவு என்றாலும் நடந்த சம்பவங்கள் நறுக்குத் தெறித்தாற்போல ஆங்காங்கே சுவைக்காக தூவப்பட்டிருக்கிறது.

அண்ணாசாலை கலைஞர் சிலை, எம்.ஜி.ஆர் மரணமடைந்த அன்று ஒரு இளைஞனால் கடப்பாரை கொண்டு இடிக்கப்படுகிறது. இண்டியன் எக்ஸ்பிரஸ் நாளிதழில் அது படச்செய்தியாக வந்திருந்ததாக நினைவு. கலைஞர் அந்தப் படத்தை எடுத்து முரசொலியில் போட்டு படக்குறிப்பு எழுதியிருந்தார். “ஏவியோர் எள்ளி நகையாட அந்த சின்னத்தம்பி என் முதுகிலே குத்தவில்லை. நெஞ்சிலேதான் குத்தினான். வாழ்க.. வாழ்க!” – இச்சம்பவம் நாவலின் போக்கிலே கொண்டுவரப் படுகையில் என் உள்ளத்தில் எழும் உணர்ச்சிகளை வடிக்க வார்த்தைகளே கிடைக்கவில்லை.

1991 ராஜீவ்காந்தி கொலை, 1998 திமுக – பாஜக உறவு, 2001 கலைஞர் கைது போன்ற முக்கிய நிகழ்வுகள் குறித்த குறிப்புகள் விரிவாக சொல்லிக் கொள்ளும்படி இல்லை என்பது எனக்கு நாவலில் படும் சிறு குறை. ஏனெனில் மேற்கண்ட சம்பவங்கள் என் குடும்பத்தில் ஏற்படுத்திய பாதிப்பை நேரிடையாக கண்டிருக்கிறேன். திமுக – பாஜக உறவு மலர்ந்தபோது என்னுடைய பெரியப்பாவுக்கு ஹார்ட்-அட்டாக் வந்தது. கலைஞர் கைதின்போது சன் டிவியில் கண்களில் நீர்கசிய பராசக்தி பார்த்துக் கொண்டிருந்த என் அப்பா நெஞ்சை பிடித்துக் கொண்டு உடல்நலிவுக்கு ஆளானார். பிழைப்புக்காக சினிமா பத்திரிகையாளராகி விட்ட நடேசனின் மகன் ரவி கதாபாத்திரம் என்னை எனக்கே நினைவுபடுத்துகிறது.

கலைஞருக்கு கலைஞர் பட்டம் கொடுத்த எலெக்ட்ரீஷியன் பாஸ்கர், முரசொலி அலுவகத்தை கண்டு ஆச்சரியப்படுகிறார். “இது கருணாநிதிக்குச் சொந்தக் கட்டடமா?”

பதினைந்து ஆண்டுக்காலமாக கிட்டத்த கோமா நிலையிலிருந்த நடராஜன் வெட்டுப்பட்ட முகமொன்றை டிவி சானலில் கண்டு, ஞாபக வெடிப்புகளில் மீள்கிறான். கால்களில் நடுக்கத்தோடு, கண்களில் நீர்வழிந்து கட்டிலில் விழுகிறான். அழகிரி மத்திய மந்திரி ஆகிறார். “வைகோ பேசாம இங்கேயே இருந்திருக்கலாம்” என்ற ஆதங்கத்தோடு நாவல் முடிகிறது.

வெட்டுப்புலி – சமகால தமிழ் சமூகத்தின் கண்ணாடி!

நூல் : வெட்டுப்புலி

ஆசிரியர் : தமிழ்மகன்

விலை : ரூ.220/-

பக்கங்கள் : 376

வெளியீடு : உயிர்மை பதிப்பகம்,
11/29, சுப்பிரமணியம் தெரு, அபிராமபுரம்,
சென்னை - 600 018. போன் : 24993448
மின்னஞ்சல் uyirmmai@gmail.com

இணையத்தில் நூலினை வாங்க : http://www.uyirmmai.com/Publications/BookDetails.aspx?bid=262