11 ஆகஸ்ட், 2011

மரணதண்டனையை ஒழிப்போம்!

1991ல் பேரறிவாளனை கைது செய்தபோது அவருக்கு வயது பத்தொன்பது. மின்னணுவியல் பொறியியல் பட்டயதாரரான பேரறிவாளன் அப்போது பெரியார் திடலில், கணிணிப் பிரிவில் பணியாற்றிக் கொண்டிருந்தார். ராஜீவ் காந்தியை கொன்ற தணுவின் இடுப்பிலிருந்த பெல்ட் பாமை உருவாக்கியவர் பேரறிவாளனாக இருக்கக்கூடும் என்று விசாரணை அமைப்பு கருதியது. தனது படிப்புக்கும், பணிக்கும் எவ்விதத் தொடர்புமில்லாத வெடிகுண்டு தயாரிப்பு பழியினை எப்படி ஏற்பது என்று புரியாமல் விழித்தார் பேரறிவாளன்.

ராஜீவ் கொலை விசாரணை அலுவலகமான ‘மல்லிகை’யில் குற்றச்சாட்டுகளை ஒப்புக்கொள்ளுமாறு கடுமையாக சித்திரவதைக்கு உள்ளாக்கப்பட்டார். 2007ஆம் ஆண்டு பேரறிவாளன் எழுதிய முறையீட்டு மடலில் பின்வருமாறு குறிப்பிடுகிறார். “குடிப்பதற்குத் தண்ணீர் தர மறுத்தனர், தாங்கள் கூறும் பொய்யான குற்றச்சாட்டுகளை நான் ஏற்றுக் கொள்ளாதவரை குடிக்க நீர் தரமாட்டோம் என்று கூறுவார்கள். பின்னர் அவர்களாகவே சிறிது நீர் ஊற்றுவர். இரவுகளில் தூங்கவிட மாட்டார்கள். அவ்வாறு நான் தூங்காமல் இருக்க இரவுக் காவலர்கள் வசம் பொறுப்பு ஒப்படைக்கப்படும். தூங்கினால் முகத்தில் தண்ணீர் ஊற்றுவர். உணவையும் தங்கள் ஆயுதமாகப் பயன்படுத்தினர். இவ்வாறு அந்த சட்டவிரோதக் காவல் நாட்களில் நான் துன்புறுத்தப்பட்டேன்.”

பின்னர் பூந்தமல்லி சிறையில் சித்திரவதை தாங்காமலேயே, அதிகாரிகள் நீட்டிய ஒப்புதல் வாக்குமூலம் ஒன்றினில் எதையும் வாசிக்க அனுமதிக்கப்படாமலேயே கையெழுத்து போட்டு தந்திருக்கிறார் பேரறிவாளன். இவ்வாறு கையெழுத்து போட்டு தந்துவிட்டால் ‘விடுதலை’ செய்துவிடுவதாக ‘தாஜா’ செய்திருக்கிறார்கள் அதிகாரிகள். பத்தொன்பது வயது சிறுபையனுக்கு அதைதாண்டி சிந்திக்க ஏதுமில்லை. அந்த கையெழுத்துதான் இருபது ஆண்டுகள் கழித்து இன்று பேரறிவாளனின் கழுத்துக்கு தூக்கு கயிறாக தொங்கிக் கொண்டிருக்கிறது.

அந்த ஒப்புதல் வாக்குமூலத்தில் இருந்த தகவல்களுக்கும், விசாரணை அதிகாரிகள் நீதிமன்றங்களில் சமர்ப்பித்த ஆவணங்களுக்கும் இடையில் எத்தனையோ இடங்களில் முரண்கள் இருந்தபோதும், உச்சநீதிமன்றம் 1999ஆம் ஆண்டு பேரறிவாளனுக்கு மரணத் தண்டனை விதித்தது. இவரோடு நளினி, முருகன், சாந்தன் ஆகியோருக்கும் இதே தண்டனை. பிற்பாடு நளினிக்கு மட்டும் மரணதண்டனை ஆயுள்தண்டனையாக குறைக்கப்பட்டது.

தங்கள் தூக்குத் தண்டனையை ரத்துச் செய்ய மூவரும் ஜனாதிபதியிடம் கருணை மனு தாக்கல் செய்திருந்தனர். விசாரணைக்காக ஜனாதிபதி உள்துறை அமைச்சகத்தினை ஆலோசனை கேட்க, இதற்காகவே காத்திருந்தவர்கள் ‘கருணை ரிஜெக்டட்’ என்று ஜனாதிபதி அலுவலகத்துக்கு பரிந்துரைத்திருக்கிறார்கள். கருணை மனு ஜனாதிபதியால் நிராகரிக்கப்பட்டிருப்பதாக தற்போது ஜனாதிபதி அலுவலகத்தின் செய்தித் தொடர்பாளர் தெரிவித்திருக்கிறார்.

அடுத்து என்ன நடக்கப் போகிறது?

மூவரையும் தூக்கிலிடக் கூடாது என்று அங்கங்கே ஆர்ப்பாட்டங்கள் நடக்கும். உண்ணாவிரதங்கள் நடக்கும். சில இடங்களில் மறியலும் நடக்கலாம். போஸ்டர்கள் ஒட்டப்படும். இவை நமது வழக்கமான உணர்ச்சிப்பூர்வ நடவடிக்கைகள்.

இந்த மூவருக்கு மட்டுமின்றி, மரண தண்டனையே கூடாது என்று ஒட்டுமொத்தமாக இந்நேரத்தில் குரல் எழுப்புவதுதான் அறிவுபூர்வமான செயல்பாடாக இருக்க முடியும். குறிப்பிட்ட நபர்களின் அடிப்படையில் இப்பிரச்சினையைப் பார்க்காமல், உலகளாவிய அடிப்படையில் மனிதநேயப் பிரச்சினையாக மரணதண்டனை எதிர்ப்பினை பதிவு செய்யவேண்டும். அத்தண்டனையை சட்டப்பிரிவிலிருந்து நீக்குவதற்கு தேவையான நெருக்கடிகளை தரவேண்டும்.

திரும்ப திரும்ப மரணத்தண்டனைக்கு எதிராக குரல் கொடுத்து ‘தேசத்துரோகி’ பட்டம் வாங்க அயர்ச்சியாக இருக்கிறது. மரணதண்டனை கூடாது என்பதை தாண்டி, எதை புதியதாக பேசமுடியும் என்றும் தெரியவில்லை.

எனவே ஏற்கனவே எழுதிய சில பதிவுகளின் சுட்டியை இங்கே அளிக்கிறேன்:

தூக்குத் தண்டனை

தூக்குத் தண்டனை – எதிர்வினைகள்

மரண தண்டனையை ஆதரிப்பவர்கள் காட்டுமிராண்டிகள்

முகம்மது அப்சல்

10 ஆகஸ்ட், 2011

irony

அவளுக்கு ‘எய்ட்ஸ்’ இருப்பது அவனுக்கு தெரியும். ஆனாலும் அப்போதைக்கு ‘அது’ அவனுக்கு அத்தியாவசியமானதாக இருந்தது.

ஆளில்லாத சிறிய தீவு. இங்கே உயிரோடு இருப்பவர்கள் அவனும், அவளும் மட்டும்தான். ஒரு வாரம் முழுமையாக ஓடிவிட்டது. தாகத்துக்கு குடிக்க தண்ணீர் கூட இல்லை. காடு என்றுதான் பெயர். கனி காய்க்கும் ஒரு மரம் கூட இங்கில்லை. தென்னைமரம் கூட இல்லாத தீவிலா விதி இவர்களை கொண்டுவந்து சேர்க்க வேண்டும்?

இப்போது இருவருக்குமே தெரியும். இவர்கள் உயிரோடு இருக்கப்போவது இன்னும் சில தினங்கள்தான். உண்ண உணவில்லாமல், குடிக்க நீரில்லாமல் எத்தனை நாள்தான் வாழமுடியும்?

வெளியில் இருந்து உதவிவரும் என்கிற நம்பிக்கை முதல் நாளிருந்தது. கப்பலை விடுங்கள். ஒருவாரமாக சிறு படகினை கூட கடல்வெளியில் காண முடியவில்லை. விமானச் சத்தம் அறவேயில்லை. இருவர் இங்கிருப்பது இந்த இருவருக்கு மட்டும்தான் தெரியும்.

இந்த நாட்களில் இருவரும் பேசிக்கொண்டது மொத்தமாக இருநூறு வார்த்தைகள் இருக்கலாம். அவள் ஒரு தொழில்முறை சமூகப் பணியாளர் என்பதை முதல் பேச்சிலேயே சொல்லிவிட்டாள். எய்ட்ஸ் தாக்கி எட்டாண்டுகள் ஆகிறதாம். முதல் நாளிரவிலேயே அந்த ‘வேட்கை’ இருவருக்கும் இருந்தும், இந்த காரணத்தாலேயே இடைவெளி விட்டு இருந்து வருகிறார்கள்.

அவனுக்கு அவனது உயிர் முக்கியம். அவனை நம்பி ஒரு குடும்பம் இருக்கிறது. அப்பா, அம்மா, தம்பி, தங்கை. போராடி பெற்ற வாழ்வு. நல்ல சம்பாதித்யத்தில் அமர்ந்து, போராட்டத்துக்கான அறுவடையை செய்யும் காலத்தில் நேர்ந்து விட்டது இந்த விபத்து.

எப்போது வேண்டுமானாலும் இறப்பு என்பது தெரிந்திருந்தாலும், அவளுக்கும் இன்னும் சில நாட்கள் உயிரோடு வாழும் திட்டமிருந்தது. இன்னும் நிறைய சம்பாதிக்க வேண்டும். இருக்கும் சில நாட்களாவது இன்பமான வாழ்வில் திளைக்க வேண்டும்.

ம்ஹூம். எல்லாம் கனவு. எவருக்கும் தெரியப் போவதில்லை இவர்கள் இங்கிருப்பது. இன்னும் மிஞ்சிப்போனால் இரண்டு, மூன்று நாட்கள். பாசக்கயிறு கழுத்தில் விழும் நொடிகளை, மூன்றாம் நாளிலிருந்தே இருவரும் எண்ணத் தொடங்கி விட்டார்கள். முதலிரண்டு நாள் இருந்த நம்பிக்கை, மூன்றாம் நாள் முற்றிலுமாக தகர்ந்துவிட்டது.

இன்று ஏழாம் நாள். நாக்கு வறண்டுக்கொண்டு இருந்தது. தாகத்துக்கு கடல்நீரை கூட பருகி பார்த்தார்கள். குமட்டிக்கொண்டு வந்தது. குடலே வெளியில் வந்து விழுந்துவிடுமோ என்று அஞ்சினார்கள். பசிக்கு புல்லையாவது தின்று செரிக்க நினைத்தார்கள். முடியவில்லை. ஆடும், மாடும் எப்படித்தான் சாப்பிடுகிறதோ? ஒரு கிலோ மீட்டர் சுற்றளவு கொண்ட அத்தீவினை சல்லடை சல்லடையாக அலசியாயிற்று. இது மனிதர்கள் வாழ அருகதையற்ற பிரதேசம்.

நேற்றிலிருந்தே பேச்சு சுத்தமாக குறைந்துவிட்டது. பேச திராணியில்லை. சாடை மொழி மட்டும்தான்.

அவள் சிகப்புச்சேலை அணிந்திருந்தாள். காட்டுத்தனமான வனப்பும், செழிப்பும் அவள் உடலை நிறைத்திருந்தது. ஆரம்பத்தில் மாராப்பில் காட்டிய அக்கறை, இப்போது சுத்தமாக இல்லை. தன்னுடன் இருப்பவன் ஓர் ஆண் என்கிற உணர்வினை இழந்திருந்தாள். கலைந்த ஓவியமாக களைப்படைந்துப் போயிருந்தாலும், ஏதோ ஒரு களை அவளை உலக அழகியாக அவனுக்கு காட்டியது.

இன்று காலை யதேச்சையாகதான் அவனுக்கு ‘அந்த’ ஆசை வந்தது. சரியாக சொல்ல வேண்டுமானால், குன்றின் சரிவில் இறங்கும்போது வாகாக புடவையையும், பாவாடையையும் கொஞ்சமாக முழங்காலுக்கு மேலாக அவள் தூக்கும்போதுதான் ‘அந்த’ எண்ணம் ஏற்பட்டது. பெண்களுக்குதான் எவ்வளவு அழகான கால்கள்?

அவளிடம் சாடையிலேயே பேசிப் பார்த்தான்.

எத்தனையோ பேரை சாடையாலே அழைத்தவள். எவ்வளவோ பேரின் சாடையை புரிந்துகொண்டவள். ஏனோ இப்போது அசமஞ்சமாக இருந்தாள். ஒருவேளை அவளுக்கு புரியவில்லையோ? அவனுக்கு ‘அந்த’ விஷயத்தில் அனுபவமே இல்லை. முதன்முதலாக ‘அதற்கு’ ஆசைப்பட்டு கேட்கிறான்.

கண்களை மூடிக்கொண்டு உறக்கத்துக்கு முயற்சித்தாள். அவளுக்கு விருப்பமில்லையோ? நடந்த களைப்பு. அவனுக்கும் இருட்டிக் கொண்டு வந்தது. வகை தெரியாத அந்த காட்டு மரத்தின் நிழலில் உறங்கினர்.

எவ்வளவு நேரம் ஆகியிருக்கும் என்று தெரியவில்லை. இருவருக்கும் ஒரே நேரத்தில் விழிப்பு வந்தது. உறங்கி எழுந்த அவளைப் பார்த்ததுமே அவனுக்கு அணை கட்டியிருந்த ஆசைகள் மடை திரண்டு வெள்ளமானது. புடவையை தரைக்கு விரித்து படுத்திருந்தாள். ஜாக்கெட் அவளது திரட்சியை மறைக்க முயன்று தோற்றிருந்தது.

வெட்கத்தை விட்டுக் கேட்டான்.

“ஒரே ஒரு முறை”

“வேண்டாம். எனக்கு இருப்பது உயிர்க்கொல்லி நோய். நம்மிடம் ஆணுறையும் இல்லை”

“அந்த நோய் வந்துதான் இறக்க வேண்டும் என்பதில்லை. மரணம் ஏற்கனவே நமக்கு நிச்சயிக்கப்பட்டு விட்டது. உனக்கு இன்னும் புரியவில்லையா?”

அவளுக்கு பாவமாயிருந்தது. உண்மையில் அவளுக்கும் ‘அது’ கடைசியாக தேவைப்பட்டது. உடைகளை களைந்தாள். அவனும். வெட்டவெளியில் நடந்தது காந்தர்வ விவாகம்.

“எத்தனையோ முறை ‘இது’ எனக்கு நடந்திருக்கிறது. முதன்முறையாக உன்னிடம்தான் முழுமையான மகிழ்ச்சியை அடைகிறேன்” கிசுகிசுப்பாக, நாணத்தோடு சொன்னாள்.

ஓர் ஆணுக்கு இதைவிட வேறென்ன பெருமை? இனி நிம்மதியாக உயிர்விடலாம். ஜேம்ஸ்பாண்ட் படத்தின் இறுதிக்காட்சியில் வருவதைப் போன்ற ஒரு நீண்ட முத்தத்தை அவளுக்கு பரிசளித்தான். இந்த முத்தத்தில் காமம் சற்றுமில்லை. நூறு சதமும் காதல்தான் என்பதை அவள் உணர்ந்தாள்.

அப்போதுதான் சன்னமாக அந்தச் சத்தம் கேட்டது. ஏதோ வானூர்தியின் சத்தமாக இருக்க வேண்டும். சத்தம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அதிகரித்து வந்தது. சுற்றும் முற்றும் உன்னிப்பாக பார்த்தார்கள். தூரத்தில் ஒரு ஹெலிகாப்டர் வருவது தெரிந்தது. அது அந்த தீவினை நோக்கிதான் வருகிறது.

அவள் அவசர அவசரமாக உடையணிந்தாள். இருவரும் “உதவி, உதவி” என்று கூச்சலிட்டவாறே, ஹெலிகாப்டரை நோக்கி கையை உயர்த்திக் காட்டினார்கள். பைலட் இவர்களை கண்டுக் கொண்டான். தலைக்கு நேராக வந்து வட்டமடித்தான். ஊர்தியை தரையிறக்க வசதியில்லாததை கண்டுகொண்டான். மெகாபோன் எடுத்து, தெளிவான ஆங்கிலத்தில் பேசினான்.

“விபத்தில் தப்பிய பயணிகளே! உங்களை காப்பாற்றுவதில் எங்கள் தேசம் பெருமை கொள்கிறது. இன்னும் ஓரிரு மணி நேரத்தில் எங்களது மீட்புப் படகுகள் உங்களை அழைத்துச் செல்லும். அதுவரை பொறுத்திருங்கள். பசியாற்றிக் கொள்ள இதைப் பயன்படுத்திக் கொள்ளுங்கள்” பாலித்தீன் கவரில் சுற்றப்பட்ட பெரிய பொட்டலமொன்றினை இவர்களை நோக்கி வீசினான். வந்த வழியே ஹெலிகாப்டரை திருப்பிக் கொண்டு வேகமாகப் போனான்.

கீழே விழுந்த பொட்டலத்தை அவசர அவசரமாக பிரித்தார்கள். சில ரொட்டிப் பொட்டலங்கள். தொட்டுக்கொள்ள ஜாம். தண்ணீர் மற்றும் பழச்சாறு பாட்டில்கள். முகம் ஒற்றிக்கொள்ள நாப்கின். இன்னும் ஏதேதோ இதுமாதிரியான சமாச்சாரங்களுக்கு இடையில் இருந்தது ஓர் ஆணுறை பாக்கெட்டும்.

8 ஆகஸ்ட், 2011

தெய்வத் திருமகள் – போலியாகவே இருக்கட்டும்

தெய்வமகன் என்று முதலில் பெயரிடப்பட்டு, சிவாஜி குடும்பத்தினரின் ஆட்சேபணைக்கு பிறகு தெய்வத்திருமகன் என்று மாற்றப்பட்டு, தேவர் இனத்தவரின் மிரட்டலுக்குப் பயந்து, தெய்வத்திருமகள் ஆகியிருக்கும் I am Sam படத்தை தேவி தியேட்டரில் பார்த்தபோது, அது ஒரு உன்னதமான படமென்றெல்லாம் நினைக்கவில்லை. சில காட்சிகள் கலங்க வைத்தது உண்மை. இரண்டு பெண் குழந்தைகளின் இளம் தந்தை என்பதால் இருக்கலாம். படம் பார்த்தவுடனேயே வீட்டுக்கு ஓடிச்சென்று என் மகள்களை இரவு நீண்டநேரம் கொஞ்சிக்கொண்டே இருந்தேன். இது என் வழக்கமான இயல்பல்ல என்பதால் வீட்டில் இருந்தவர்களுக்கு கொஞ்சம் ஆச்சரியம்.

அவ்வளவுதான், மறுநாளில் இருந்து தெய்வத்திருமகள் எந்த எஃபெக்டையும் எனக்கு ஏற்படுத்தியதாக தெரியவில்லை. இன்னொரு முறை அப்படத்தை பார்க்கும் எண்ணமும் இல்லை. ஒரு சுமாரான திரைப்படமென்று என் ரசனையளவில் மதிப்பிட்டிருந்தேன்.

ஆனால் படம் பார்த்த நம்மைப்போன்ற மற்ற சாதாரணர் சிலர் அப்படம் குறித்த மிக உயர்வான அபிப்பிராயங்களை கொண்டிருக்கிறார்கள் என்று தெரிகிறது. விக்ரமின் நடிப்பில் இதுதான் உச்சம் என்று என்னுடைய நண்பன் ஒருவன் கருத்து தெரிவித்தான் (சேதுவுக்குப் பிறகு உச்சத்தைத் தொடுவது என்பது இனி விக்ரமுக்கு சாத்தியமில்லாத விஷயம்). படம் பார்த்த பெண்கள் சிலர் மூக்கைச் சிந்திக்கொண்டே வீட்டுக்குப் போய், தங்கள் அப்பாவோடு மட்டும் வந்து இரண்டாம் முறை படம் பார்த்தார்கள் என்று கேள்விப்பட்டேன்.

திருட்டு டிவியில் படம் பார்த்த எங்கள் தெரு குடும்பம் ஒன்று, இரவு முழுக்க தூங்காமல் அழுது புலம்பியதாக ஒரு செவிவழிச் செய்தியும் கிடைத்திருக்கிறது. இம்மாதிரி தமிழகம் முழுக்க கர்ச்சீப்பை ஈரமாக்கும் ஏராளமான கண்ணீர்க் கதைகளை தொலைபேசி பேச்சுகளிலும், இணையத் தளங்களிலும் கேட்க, வாசிக்க கிடைக்கிறது. ஒருவேளை நிஜமாகவே இது மிக உன்னதமான படம்தானோ, நாம்தான் சரியாக கவனிக்கவில்லையோ என்கிற குற்றவுணர்ச்சியும் எனக்கு இயல்பாகவே எழத் தொடங்கி விட்டது.

இதேவேளையில் இப்படம் குறித்த உக்கிரமான எதிர்ப்புகளும் தமிழ் அறிவுஜீவிகள் என்று தங்களை சொல்லிக் கொள்பவர்கள் / நம்பிக் கொண்டிருப்பவர்களிடமிருந்து எழத் தொடங்கியிருக்கிறது. இயக்குனர் விஜய் அப்பட்டமான திருடர் என்பது அவர்களது முதல் வாதம். I am Sam திரைப்படத்தை ஈயடிச்சான் காப்பியாக அடித்தது மட்டுமின்றி, அதை தன்னுடைய சொந்த சரக்கு போல அவர் பாவனை செய்வதை இவர்களால் சகித்துக் கொள்ள முடியவில்லை என்பதையும் புரிந்துகொள்ள முடிகிறது. இது யாராலும் சகித்துக்கொள்ள இயலாத விஷயம்தான். இல்லையென்று சொல்லவில்லை.

ஆனாலும் அறிவுஜீவிகளின் அட்டூழியம் கொஞ்சம் அளவுக்கதிமாகவே இந்த விஷயத்தில் வெளிப்படுவதாக தோன்றுகிறது. இதற்கு முன்பாக அப்பட்டமாக தழுவிய படங்களை இவர்கள் தமிழில் பார்த்ததே இல்லை என்பது போலவும், முதன்முதலாக இப்படிப்பட்ட மோசமான போக்கினை இயக்குனர் விஜய் முன்னெடுத்திருப்பதைப் போலவும் ஆடாத ஆட்டமெல்லாம் ஆடிக்கொண்டிருக்கிறார்கள்.

உதாரணத்துக்கு அப்படத்தின் கதை விவாதத்தில் பங்கெடுத்த அஜயன் பாலாவுக்கு நேர்ந்த அனுபவத்தை எடுத்துக் கொள்ளலாம். படத்தின் இயக்குனரோடு தனக்கு ஏற்பட்ட தனிப்பட்ட நெகிழ்ச்சியான தருணங்களை தன்னுடைய இணையப் பக்கத்தில் எழுதியிருந்தார் அஜயன். அவ்வளவுதான். இணைய அறிவுஜீவிகள் பொங்கியெழுந்து விட்டார்கள் (இவர்களை ஒப்பிடுகையில் சிறுபத்திரிகை மற்றும் அரசியல் சமூக அறிவுஜீவிகளை கோயில் கட்டி கும்பிடலாம்). ஒருவன் நல்ல படைப்பாளியாக இருக்க வேண்டுமா, அல்லது நல்ல மனிதனாக இருக்க வேண்டுமா என்றெல்லாம் தர்க்கரீதியான கேள்விகளை எழுப்பி, அவரவர் தர்க்கத்தில் அவரவரே பதில் சொல்லி... ஏண்டா இப்படி எழுதினோம் - “ஒரு மனுஷன் நல்லவன்னு சொல்றது ஒரு குத்தமாய்யா?” - என்று அஜயன்பாலா நொந்துப் போகிற அளவுக்கு புகுந்து விளையாடி விட்டார்கள்.

இன்னொரு பக்கம் கீற்று இணையத்தளத்தில் வெளிவந்த விமர்சனம், உயிர்மையில் ஷாஜி எழுதிய விமர்சனம் என்று கொஞ்சம் அதீதமான, நாடகத்தனமான விமர்சனங்களை அறிவுஜீவி மொழிநடையில் வாசிக்க கிடைத்தது. இப்போது எனக்கு தெய்வத்திருமகள் படத்தின் மீதும், அதன் இயக்குனர் மீதும் பெரிய அனுதாபமே (ஸ்டாக்ஹோம் சிண்ட்ரோம் மாதிரி) ஏற்பட்டுவிட்டது.

பிக்பாக்கெட் திருடன் ஒருவன் மாட்டிக்கொண்டால் ஊரே சேர்ந்து அடித்து, நொறுக்கி திருவிழாவாக கொண்டாடுவது மாதிரியான மனோபாவத்தினை, வெகுஜனங்களிடமிருந்து விலகி நின்று அறிவுபூர்வமாக, தர்க்கப்பூர்வமாக சிந்திக்கிறவர்கள் என்று சொல்லிக் கொள்பவர்களிடம் இருப்பதினை உணரமுடிகிறது.

இதே நேரத்தில் இன்னொரு படத்தையும் இந்த சம்பவங்களோடு ஒப்பிட வேண்டியிருக்கிறது. சில வருடங்களுக்கு முன்பு மாதவன் நாயகனாக நடித்து (சீமான் போலிஸ் அதிகாரியாக ரசிகர்களை வெறியேற்றி) வெளிவந்த ‘எவனோ ஒருவனை’ நினைத்துப் பார்க்கிறேன். கம்யூனிஸப் படமான காஞ்சிபுரத்துக்கு தேசிய விருது கிடைத்தபோது, ‘எவனோ ஒருவனுக்கு’ கொடுத்திருக்கலாம் என்று தமிழ்நாட்டின் ஒரே அக்மார்க் ஐ.எஸ்.ஓ. 9001 அறிவுஜீவியான ஞாநி கூட குமுதத்தில் எழுதியிருந்தார்.

இந்தப் படத்தின் ஒரிஜினல் நிஷிகாந்த் காமத் இயக்கிய மராத்திய மொழிப்படமான பிம்பிலிக்கி பிலாகியோ என்ன எழவோ.. (டோம்பிவிலி ஃபாஸ்ட் என்று தோழர் திருத்துகிறார்). இத்திரைப்படம் மராத்திய மொழி திரைப்படங்களுக்கு ஒரு சர்வதேச அந்தஸ்தினை உயர்த்தியதாக அப்போது அறிவுஜீவிகள் மார்தட்டிக் கொண்டது நினைவுக்கு வருகிறது. பல சர்வதேச திரைப்பட விழாக்களில் திரையிடப்பட்டு, ஏகப்பட்ட விருதுகளையும் பிம்பிலிக்கி பிலாகி குவித்தது. அவ்வருடத்தின் தேசிய விருதுகள் அறிவிக்கப்பட்டபோது பிராந்திய மொழிப் படங்களுக்கான விருதையும் பெற்றது.

இரண்டு, மூன்று மாதத்துக்கு முன்பு கலைஞர் டிவியில் ஒரு ஆங்கில டப்பிங் படத்தினை கண்டேன். மைக்கேல் டக்ளஸ் நடித்த அத்திரைப்படத்தின் ஆரம்பக் காட்சிகள் ஏற்கனவே கண்டது போலவே இருந்தது. மேலும் காட்சிகளை கண்டதுமே புரிந்துவிட்டது. அட, இது நம்மூரு பிம்பிலிக்கி பிலாகி. ஹாலிவுட்காரன் கூட அப்பட்டமாக சுடுகிறானே என்று நொந்துப்போய் விட்டேன். பிற்பாடு இணையத்தில் தேடியபோது Falling Down என்கிற பெயரில் 1993லேயே அப்படம் வெளிவந்துவிட்டதை தெரிந்துகொள்ள முடிந்தது.

இதை இப்படித்தான் புரிந்துகொள்ள முடிகிறது. நம் அறிவுஜீவிகள் சிலாகிக்கும் படங்களுக்கான மூலம் அவர்களுக்கு தெரியாததால், பாராட்டித் தள்ளிவிடுகிறார்கள். ஒருவேளை தப்பித்தவறி தெரிந்துவிட்டால் ’நகல் அல்ல, போலி’, ‘பொய்மையின் உச்சம்’ என்று இலக்கியத்தரமாக எட்டி உதைத்து, குப்புறப் போட்டு ஏறி மிதிக்கிறார்கள்.

குறிப்பாக வெகுதிரள் ஜனரஞ்சக படங்களின் இயக்குனர்கள் எடுக்கும் படங்கள் குறித்தே இவர்களது உன்னதமான ஒரிஜினல்-போலி விளையாட்டு அதிகமாக நடைபெற்று வருவதையும் அவதானிக்க முடிகிறது. அறிவுஜீவி இயக்குனர்கள் யாராவது சுட்டு படமெடுத்தால், நம்மாளுதானே என்று அட்ஜஸ் செய்துக் கொள்கிறார்கள்.

‘தெய்வத் திருமகள்’ அப்பட்டமான ஜெராக்ஸ் காப்பியாக இருக்கலாம். படத்தின் இயக்குனருக்கு படைப்புத்திறனே இல்லாமல் கூட இருக்கலாம். ஆனால் தமிழர்களிடையே மங்கிப்போய் வரும் நெகிழ்ச்சி என்கிற உணர்வினை இப்படம் மூலமாக மறு உருவாக்கம் செய்திருக்கிறார் இயக்குனர்விஜய் என்பது மட்டும் நிச்சயம்.

ஜனநாயக அமைப்பில் வாழும் நாம், பெரும் அபத்தங்கள் கொண்ட படங்களாக இருந்தபோதிலும் வெற்றி கண்ட படங்களின் வெற்றியை மறுக்கவே இயலாது. அவற்றை உருவாக்கிய ஜெராக்ஸ் மெஷின்களின் பெயர்கள் திரைப்பட வரலாற்றில் இடம்பெறுவதையும் தடுக்கவே இயலாது. இதற்கு நல்ல உதாரணம் கமல்ஹாசன்.

6 ஆகஸ்ட், 2011

மனிதக் குரங்குகளின் புரட்சி!

முதலாளித்துவ அமெரிக்கா ஆகட்டும். பொதுவுடைமை சீனா ஆகட்டும். ஒடுக்குறை ஓங்கி நிற்கும் ஈழம், ஆப்கானிஸ்தான் என்று உலகின் எந்த மூலையிலுமே அடக்குமுறைக்கு ‘புரட்சி’ மட்டுமே தீர்வாக முன்வைக்கப் படுகிறது.

1963ல் வெளியான பிரெஞ்சு நாவல் ஒன்று மனிதக் குரங்களுக்கு, மனிதனை விட அறிவு பெருகிவிட்டால் என்னவாகும் என்று கொஞ்சம் சுவாரஸ்யமாகவும், நிறைய விபரீதமாகவும் யோசித்தது. ‘ஆஹா. வடை மாட்டிச்சே’ என்று தொலைக்காட்சித் தொடர் தயாரிப்பாளர்களும், காமிக்ஸ் பதிப்பகங்களும் அந்நாவலை சக்கையாகப் பிழிந்து சக்கைப்போடு போட்டன. ஹாலிவுட்காரர்கள் மட்டும் சும்மாவா விரல் சூப்பிக் கொண்டிருப்பார்கள்? 1968ல் தொடங்கி 73 வரை ஐந்து பாக படங்களாக எடுத்து வசூலை வாரி குவித்து விட்டார்கள்.

கிட்டத்தட்ட 40 ஆண்டுகள் கழிந்த நிலையில் ஹாலிவுட்டிலும் நம்ம ஊர் போலவே கதை பஞ்சம். பழைய வெற்றிகண்ட படம் ஒன்றை தூசுதட்டி அசத்திவிடலாமென ‘பிளானட் ஆஃப் தி ஏப்ஸ்’ படத்தை பரிசீலித்தார்கள். பழைய சீரியஸில் வந்த முதல் படத்தை, அப்படியே கிராபிக்ஸ் மாதிரியான தற்கால தொழில்நுட்பத்தை பயன்படுத்தி ரீமேக்கினார்கள். 2001ல் வெளியான இப்படத்தின் வசூல் சொல்லிக் கொள்ளும்படி இருந்தாலும், விமர்சகர்கள் சுளுக்கெடுத்து விட்டார்கள். 1968ல் வெளியான கிளாசிக்கை 2001ல் இயக்குனர் டிம்பர்டன் கற்பழித்துவிட்டதாக கதறினார்கள்.

பத்து ஆண்டுகள் கழிந்த நிலையில் மீண்டும் ‘பிளானட் ஆஃப் தி ஏப்ஸ்’ சீரியஸின் ஒரு படம் ரீமேக் ஆகி வெளியாகியிருக்கிறது. இதை ரீமேக் என்று சொல்லாமல் ‘ரீபூட்’ என்கிறார்கள். அதாவது ஜெயம் ராஜா மாதிரி கோவணத்துண்டு முதற்கொண்டு மொத்தமாக உருவாமல், ஒரிஜினல் படத்தின் சில கதாபாத்திரங்கள் மற்றும் காட்சிகளை மட்டும் வைத்துக்கொண்டு, புதுசாக கதை, திரைக்கதை, லொட்டு, லொசுக்குகளை உருவாக்கி படமெடுப்பது (இப்படி பார்க்கப் போனால் கமல்ஹாசன் உள்ளிட்ட தமிழ் திரை அறிவுஜீவிகளின் கிட்டத்தட்ட எல்லா படங்களும் ரீபூட் தான்).

பழைய சீரியஸில் நான்காவதாக வெளிவந்த ’கான்குவஸ்ட் ஆஃப் தி பிளானட் ஆஃப் தி ஏப்ஸ்’ஐ ரீபூட் செய்ய முடிவெடுத்தார்கள். ஆங்கிலத்தில் ‘ரைஸ் ஆஃப் தி பிளானட் ஆஃப் தி ஏப்ஸ்’ என்றும், தமிழில் ‘மனிதக் குரங்குகளின் புரட்சி’ என்று வெளியாகியிருக்கும் படம் பிறந்த கதை இதுதான்.

முந்தைய படம் மொக்கை ஆகிவிட்டதால், இந்த படத்துக்கு பெருத்த எதிர்ப்பார்ப்பு எதுவுமில்லை. எதிர்ப்பார்ப்பு எதுவுமின்றி போய் அமர்ந்தால், ஆச்சரியகரமான முறையில் அசத்தலாக வந்திருக்கிறது படம். நேற்று வெளியாகியிருக்கும் இப்படத்துக்கு உலகம் முழுக்க இருந்து விமர்சகர்கள் முக்கோடி முன்னூறு தேவர்கள் மாதிரி பாராட்டு மழையை பொழிந்துக் கொண்டே இருக்கிறார்கள். நனைந்து நனைந்து ட்வெண்டியத் செஞ்சுரி ஃபாக்ஸ் குழுவினருக்கு ஜல்ப்பே பிடித்துவிட்டது என்றால் பார்த்துக் கொள்ளுங்களேன்.

கதை ரொம்ப சிம்பிள். ஒரு விஞ்ஞானி மனிதமூளையின் திறனை மேம்படுத்த ஏதோ ரீடோவைரஸ் கண்டுபிடிக்கும் முயற்சியில் தீவிரமாக இருக்கிறார் (அவரது தந்தைக்கு இது தொடர்பான நோய் இருக்கிறது). முதற்கட்டமாக மனிதக்குரங்குகளின் மீது பிரயோகிக்கப்பட்டு சோதிக்கப்படுகிறது. கிட்டத்தட்ட இச்சோதனை வெற்றியடைந்த நிலையில், சம்பந்தப்பட்ட மனிதக்குரங்கு வெறிபிடித்தது போல நடந்துகொள்ள திட்டம் தோல்வியடைந்ததாக எடுத்துக் கொள்ளப்படுகிறது. அந்த குரங்கு சுட்டு கொல்லப்படுகிறது. போஸ்ட்மார்ட்டத்தின் போதுதான் தெரிகிறது. அது கர்ப்பமாக இருந்த குரங்கு. குட்டி உயிரோடு இருக்க, அதையெடுத்து ரகசியமாக வளர்க்கிறார் விஞ்ஞானி. சீஸர் என்று பெயரிடப்பட்ட அக்குரங்கு புத்திசாலித்தனத்தில் மனிதனை மிஞ்சுகிறது. ஏதோ ஒரு பிரச்சினையில் சிம்பன்ஸிகளை அடைத்து வைத்திருக்கும் ஒரு மிருகக்காட்சி சாலைக்கு அரசாங்க உத்தரவின் காரணமாக எடுத்துச் செல்லப்படுகிறது. அங்கு நடக்கும் அடக்குமுறைகள். அதை கண்டு பொங்கும் சீஸர். தனக்கு வழங்கப்பட்ட மருந்தை மற்ற குரங்குகளுக்கும் கொடுத்து அவற்றையும் மனிதருக்கு இணையாக புத்திசாலிகளாக்குகிறது சீஸர். புத்தி வந்துவிட்டால் அடுத்து என்ன? புரட்சிதான் க்ளைமேக்ஸ்.

பல காட்சிகள் நம்மூர் எந்திரனை பார்ப்பது போலவே இருக்கிறது. குரங்குக்கு பதில் இங்கே ரோபோவை போட்டிருந்தால் கிட்டத்தட்ட எந்திரன்தான். நல்லவேளையாக எந்திரனை மாதிரி மனிதக் குரங்குக்கு ஃபிகர் மேல் காதல் வந்துவிடுவதாக மலினப்படுத்தவில்லை. அவதார் காணும்போது கிடைத்த பல காட்சியனுபவங்களை இப்படத்தை பார்க்கும்போதும் அடையமுடிகிறது.

சீஸராக நடித்திருக்கும் கம்ப்யூட்டர் பிம்பத்தை பார்த்து நம்மூர் இளைய தளபதிகளும், அல்டிமேட் ஸ்டார்களும், லிட்டில் சூப்பர் ஸ்டார்களும் நடிப்பு கற்றுக் கொள்ளலாம். ஒரு விர்ச்சுவல் இமேஜ் லெவலுக்கு கூட நடிக்கத் துப்பில்லாத நடிகர்களை பெற்றிருக்கும் அபாக்கியவான்கள் நாம். சீஸர் முறைக்கிறான், கெஞ்சுகிறான், சீறுகிறான், அஞ்சுகிறான், அழுகிறான். எல்லாமே மிக இயல்பாக உருவாக்கப்பட்டிருப்பதை காணும்போது, எதிர்காலத்தில் கம்ப்யூட்டர்களே புரட்சி செய்து உலகத்தை ஆளும் என்கிற கூற்றினை நம்பத்தான் வேண்டியிருக்கிறது. கம்ப்யூட்டர் தொழில்நுட்பம் நிஜத்தை நெருங்கவெல்லாம் இல்லை. நிஜத்தை அச்சு அசலாக உருவாக்கத் தொடங்கிவிட்டது.

மசாலா படத்துக்குரிய அத்தனை அம்சங்களையும் கலந்து கட்டி ஸ்ட்ராங்காக அடித்திருக்கிறார் இயக்குனர். நம்மூர் சின்னத் தளபதி, பேரரசு படத்தில் என்னவெல்லாம் செய்வாரோ, அத்தனையையும் ஹீரோவான மனிதக்குரங்கு பேசாமலேயே செய்கிறது. நீளமாக வைக்கப்பட்டிருந்தாலும், ஷாட்களின் விறுவிறுப்பும், துல்லியமும் அபாரம். எந்த இடத்திலுமே தொழில்நுட்பம், உள்ளடக்கத்தை மீறி துருத்திக் கொண்டு தெரியவில்லை என்பது இப்படத்தின் பலம். ‘தொழில்நுட்பம் வேஸ்ட்’ என்று இங்கே கதறிக்கொண்டிருக்கும் ஆறின கஞ்சி இயக்குனர்களுக்கு இப்படம் நிச்சயமாக பாடம்.

ஆசிய ஆடியன்ஸ்களை குறிவைத்து கச்சிதமாக இலக்கை எட்டியிருக்கிறார் இயக்குனர். இந்திய ஹீரோயின் ஃப்ரீடாபிண்டோ (மனிதக் குரங்குக்கு ஜோடியல்ல, விஞ்ஞானியின் மனைவி). சீன, இந்திய, தாய்லாந்திய சினிமா வெறியர்கள் ரசிக்கக்கூடிய செண்டிமெண்ட் கம் ஆக்‌ஷன் என்று கமர்சியல் ஃபார்முலா. என்ன ‘பிட்டு’ தான் சுத்தமாக இல்லை என்பது பெரிய குறை. ஓரிரண்டு பிரெஞ்சு கிஸ் காட்சிகள் இருந்தாலும், யானைப்பசிக்கு சோளப்பொறிதான்.

அவதாருக்குப் பிறகு இங்கே பாக்ஸ் ஆபிஸை அடித்து நொறுக்கப் போகிறான் இந்த சீஸர்!

3 ஆகஸ்ட், 2011

சொர்க்கம்!

இணையத்தில் இயங்குபவர்களுக்கு ரொம்ப நாளாகவே நன்கு அறிமுகமான படம். கேபிள் சங்கர் என்கிற பெயரில் இப்படத்தின் இயக்குனர் ஷங்கர் நாராயண் வலைப்பதிவு எழுதுபவர் என்பதால் வலைப்பதிவர்களிடையே பெருத்த எதிர்ப்பார்ப்பை ஏற்படுத்தியிருக்கும் படம். புரொடக்‌ஷன்ஸ் சார்பில் கே.ஆர்.பி. செந்திலும், ஓ.ஆர்.பி.ராஜாவும் இணைந்து தயாரித்திருக்கிறார்கள்.

பாடல்கள் ஏற்கனவே இணையத்தில் ஹிட். எல்லா பாடல்களையுமே அப்துல்லா பாடியிருக்கிறார். “கிழிப்பேண்டா. உன் தொண்டையை கிழிப்பேண்டாஎன்று ஓபனிங் பாடலிலேயே எக்குத்தப்பான வாய்ஸில் எகிறியிருக்கிறார். பாடல்களை எழுதியவர் மணிஜி. பாடல்களில் சாராய நெடி அதிகமா காமநெடி அதிகமா என்று லியோனி பட்டிமன்றம் வைக்கலாம்.

இயக்குனர்கள் வழக்கமாக தொடமறுக்கும் கதைக்களன் இது. பிட்டு பட இயக்குனர்கள் மட்டுமே இம்மாதிரி ஃப்ளாட்டை யோசிக்க முடியும். சொர்க்கம் என்பது ஹீரோயினின் பெயர். ஹீரோ எதிர்த்த ஃப்ளாட் இளைஞன். ஹீரோயினை விட பத்து வயது குறைந்தவன். கட்டழகன். எப்படியாவது ஆண்டியை கவிழ்த்து விட வேண்டும் என்று ஏகப்பட்ட தகிடுதத்தம் செய்கிறான். ஒரு கட்டத்தில் ஹீரோயினும் ஹீரோவுக்கு மசிகிறமாதிரி சூழல் அமைகிறது. இதற்கு ஹீரோயினின் கணவன் முட்டுக்கட்டை போடுகிறான். கடைசியிலாவது ஹீரோவுக்கு சொர்க்கம் கிட்டியதா என்பதே கதை.

இந்தப் பாத்திரத்தில் நடிக்க முன்னணி ஹீரோக்கள் மறுத்துவிட்டதால், கேபிள் சங்கரே ஹீரோவாக நடித்திருக்கிறார். 55 வயதாகும் கேபிள் சங்கர், 20 வயது இளைஞனின் பாத்திரத்தை அனாயசமாக அடித்து நொறுக்கியிருக்கிறார். 55 வயதில் உலகம் சுற்றும் வாலிபனாக நடித்த எம்.ஜி.ஆரே செய்யமுடியாத சாதனை இது. பாடிலேங்குவேஜில் பின்னி பெடலெடுத்திருக்கிறார் கேபிள் சங்கர். குறிப்பாக “நான் யூத்துடா.. மத்தவெனெல்லாம் ங்கொய்ய்ய்..என்று பஞ்ச் வசனம் பேசும் காட்சியில் அவரது கைகள் கரகாட்டம் ஆடியிருக்கிறது. கால்கள் கம்பு சுத்துகிறது.

14 வயதான ஹீரோயின் நிரிஷா, 30 வயது கதாபாத்திரத்தில் தைரியமாக ஆண்டியாக நடித்திருக்கிறார். ஆனால் ஹீரோவுக்கும், ஹீரோயினுக்குமான ஜோடி பொருத்தம்தான் இடிக்கிறது. சிங்கம் எலியோடு ஜோடி போட்டுப் போவதைபோல. பாடல் காட்சிகளில் ஹீரோவின் ரொமாண்டிக் குளோஷப் ஷாட்டுகள் ரசிகர்களை கடுமையான மன உளைச்சலுக்கு உள்ளாக்குகிறது.

பட பூஜையின் போது வசனகர்த்தாவாக ஊன்னாதான்னா என்கிற உண்மைத்தமிழன் பெயர் போட்டு விளம்பரம் வந்தது. அவர் எழுதிக் கொடுத்த வசனங்களின் படி படமெடுத்தால், அது ஏழு வருடத்துக்கு தொடர்ச்சியாக சன் டிவியில் மெகா தொடராக வருமென்ற கட்டாயத்தால் வசனகர்த்தா மாற்றப்பட்டார். ஜாக்கிசேகர் வசனம் எழுதியிருக்கிறார். வசனங்கள் எதுவுமே முழுமையாக புரியாத வண்ணம் அடிக்கடி ங்கொய்ய்ய்.. சவுண்டு வந்து எரிச்சலூட்டுகிறது. ராட்டினத்தில் சுற்றப்போகும் ஹீரோயினிடம், காதலோடு சொல்கிறார் கேபிள் சங்கர் ‘சுத்து பத்திரம்’. இந்த வசனத்தில் வசனகர்த்தா ஏதேனும் எழுத்துப் பிழை செய்துவிட்டாரா அல்லது பத்திரமாக சுற்றச் சொல்கிறாரா என்ற குழப்பம் ஏற்படுகிறது. ஹீரோயின் ஹீரோவைப் பார்த்து ‘ஒத்துப்போஎன்று சொல்லும்போது விடலைகள் விசில் அடிக்கிறார்கள். இங்கேயும் ஜாக்கிசேகர் ஏதோ ஸ்பெல்லிங் மிஸ்டேக் செய்திருப்பார் போலிருக்கிறது. க்ளைமேக்ஸில் வில்லனைப் பார்த்து ஹீரோ மனோகரா பாணியில் ஐந்து நிமிட வசனத்தை ஒரே ஷாட்டில் பேசியிருக்கிறார். துரதிருஷ்டவசமாக சர்ச்சைக்குரிய வசனங்களை ங்கொய்ய்ய்..செய்யச் சொல்லி சென்ஸார் வற்புறுத்தியதால், அந்த ஐந்து நிமிட வசனங்கள் மொத்தமும் ங்கொய்ய்ய்..ஆகிவிட்டது.

ஆதிதாமிராவின் கேமிராவுக்கு நல்ல சதையுணர்ச்சி. ஹீரோவின் தொப்பையையும், ஹீரோயின் தொப்புளையும் அழகுற படமெடுத்திருக்கிறார்.

படத்தின் பெரிய மைனஸ் என்னவென்றால் ஹீரோ ஹீரோயின் நெருக்கம்தான். நாயக்கர் மகால் தூண் மாதிரியிருக்கும் ஹீரோவை ஹீரோயினால் முழுமையாக கட்டியணைக்க முடியவில்லை. அதுபோலவே திரைக்கதை அங்கங்கே முட்டிக்கொண்டு நிற்கிறது. ஜாக்கிசேகரின் வசனங்களை முழுமையாக சென்ஸார் இடம்பெறச் செய்யாததாலும் படத்தின் கதை என்னவென்றே புரியாமலும் முன்சீட்டில் தலையை முட்டிக்க வேண்டியிருக்கிறது.

சொர்க்கம் – சுகிக்கவில்லை, சகிக்கவுமில்லை