மரணதண்டனையை ஒழிப்போம்!

1991ல் பேரறிவாளனை கைது செய்தபோது அவருக்கு வயது பத்தொன்பது. மின்னணுவியல் பொறியியல் பட்டயதாரரான பேரறிவாளன் அப்போது பெரியார் திடலில், கணிணிப் பிரிவில் பணியாற்றிக் கொண்டிருந்தார். ராஜீவ் காந்தியை கொன்ற தணுவின் இடுப்பிலிருந்த பெல்ட் பாமை உருவாக்கியவர் பேரறிவாளனாக இருக்கக்கூடும் என்று விசாரணை அமைப்பு கருதியது. தனது படிப்புக்கும், பணிக்கும் எவ்விதத் தொடர்புமில்லாத வெடிகுண்டு தயாரிப்பு பழியினை எப்படி ஏற்பது என்று புரியாமல் விழித்தார் பேரறிவாளன்.

ராஜீவ் கொலை விசாரணை அலுவலகமான ‘மல்லிகை’யில் குற்றச்சாட்டுகளை ஒப்புக்கொள்ளுமாறு கடுமையாக சித்திரவதைக்கு உள்ளாக்கப்பட்டார். 2007ஆம் ஆண்டு பேரறிவாளன் எழுதிய முறையீட்டு மடலில் பின்வருமாறு குறிப்பிடுகிறார். “குடிப்பதற்குத் தண்ணீர் தர மறுத்தனர், தாங்கள் கூறும் பொய்யான குற்றச்சாட்டுகளை நான் ஏற்றுக் கொள்ளாதவரை குடிக்க நீர் தரமாட்டோம் என்று கூறுவார்கள். பின்னர் அவர்களாகவே சிறிது நீர் ஊற்றுவர். இரவுகளில் தூங்கவிட மாட்டார்கள். அவ்வாறு நான் தூங்காமல் இருக்க இரவுக் காவலர்கள் வசம் பொறுப்பு ஒப்படைக்கப்படும். தூங்கினால் முகத்தில் தண்ணீர் ஊற்றுவர். உணவையும் தங்கள் ஆயுதமாகப் பயன்படுத்தினர். இவ்வாறு அந்த சட்டவிரோதக் காவல் நாட்களில் நான் துன்புறுத்தப்பட்டேன்.”

பின்னர் பூந்தமல்லி சிறையில் சித்திரவதை தாங்காமலேயே, அதிகாரிகள் நீட்டிய ஒப்புதல் வாக்குமூலம் ஒன்றினில் எதையும் வாசிக்க அனுமதிக்கப்படாமலேயே கையெழுத்து போட்டு தந்திருக்கிறார் பேரறிவாளன். இவ்வாறு கையெழுத்து போட்டு தந்துவிட்டால் ‘விடுதலை’ செய்துவிடுவதாக ‘தாஜா’ செய்திருக்கிறார்கள் அதிகாரிகள். பத்தொன்பது வயது சிறுபையனுக்கு அதைதாண்டி சிந்திக்க ஏதுமில்லை. அந்த கையெழுத்துதான் இருபது ஆண்டுகள் கழித்து இன்று பேரறிவாளனின் கழுத்துக்கு தூக்கு கயிறாக தொங்கிக் கொண்டிருக்கிறது.

அந்த ஒப்புதல் வாக்குமூலத்தில் இருந்த தகவல்களுக்கும், விசாரணை அதிகாரிகள் நீதிமன்றங்களில் சமர்ப்பித்த ஆவணங்களுக்கும் இடையில் எத்தனையோ இடங்களில் முரண்கள் இருந்தபோதும், உச்சநீதிமன்றம் 1999ஆம் ஆண்டு பேரறிவாளனுக்கு மரணத் தண்டனை விதித்தது. இவரோடு நளினி, முருகன், சாந்தன் ஆகியோருக்கும் இதே தண்டனை. பிற்பாடு நளினிக்கு மட்டும் மரணதண்டனை ஆயுள்தண்டனையாக குறைக்கப்பட்டது.

தங்கள் தூக்குத் தண்டனையை ரத்துச் செய்ய மூவரும் ஜனாதிபதியிடம் கருணை மனு தாக்கல் செய்திருந்தனர். விசாரணைக்காக ஜனாதிபதி உள்துறை அமைச்சகத்தினை ஆலோசனை கேட்க, இதற்காகவே காத்திருந்தவர்கள் ‘கருணை ரிஜெக்டட்’ என்று ஜனாதிபதி அலுவலகத்துக்கு பரிந்துரைத்திருக்கிறார்கள். கருணை மனு ஜனாதிபதியால் நிராகரிக்கப்பட்டிருப்பதாக தற்போது ஜனாதிபதி அலுவலகத்தின் செய்தித் தொடர்பாளர் தெரிவித்திருக்கிறார்.

அடுத்து என்ன நடக்கப் போகிறது?

மூவரையும் தூக்கிலிடக் கூடாது என்று அங்கங்கே ஆர்ப்பாட்டங்கள் நடக்கும். உண்ணாவிரதங்கள் நடக்கும். சில இடங்களில் மறியலும் நடக்கலாம். போஸ்டர்கள் ஒட்டப்படும். இவை நமது வழக்கமான உணர்ச்சிப்பூர்வ நடவடிக்கைகள்.

இந்த மூவருக்கு மட்டுமின்றி, மரண தண்டனையே கூடாது என்று ஒட்டுமொத்தமாக இந்நேரத்தில் குரல் எழுப்புவதுதான் அறிவுபூர்வமான செயல்பாடாக இருக்க முடியும். குறிப்பிட்ட நபர்களின் அடிப்படையில் இப்பிரச்சினையைப் பார்க்காமல், உலகளாவிய அடிப்படையில் மனிதநேயப் பிரச்சினையாக மரணதண்டனை எதிர்ப்பினை பதிவு செய்யவேண்டும். அத்தண்டனையை சட்டப்பிரிவிலிருந்து நீக்குவதற்கு தேவையான நெருக்கடிகளை தரவேண்டும்.

திரும்ப திரும்ப மரணத்தண்டனைக்கு எதிராக குரல் கொடுத்து ‘தேசத்துரோகி’ பட்டம் வாங்க அயர்ச்சியாக இருக்கிறது. மரணதண்டனை கூடாது என்பதை தாண்டி, எதை புதியதாக பேசமுடியும் என்றும் தெரியவில்லை.

எனவே ஏற்கனவே எழுதிய சில பதிவுகளின் சுட்டியை இங்கே அளிக்கிறேன்:

தூக்குத் தண்டனை

தூக்குத் தண்டனை – எதிர்வினைகள்

மரண தண்டனையை ஆதரிப்பவர்கள் காட்டுமிராண்டிகள்

முகம்மது அப்சல்