புவியீர்ப்பு

இந்தியா, செவ்வாய் கிரகத்துக்கு ‘மங்கல்யான்’ அனுப்பும் காலத்தில் வந்திருப்பதால் ‘கிராவிட்டி’ நமக்கும் முக்கியமான ஒரு படமாகிறது. விண்வெளியில் மனிதர்கள் குறித்த நிறைய படங்கள் வந்திருந்தாலும் யதார்த்தத்துக்கு மிகவும் நெருக்கமாக ‘கிராவிட்டி’ இருப்பதாக விண்வெளிக்கு சென்று வந்த அனுபவஸ்தர்கள் சிலிர்க்கிறார்கள்.

ஒரு விண்நிலையத்தில் ஏற்பட்டிருக்கும் பழுதினை சரிபார்க்க ஒரு குழு செல்கிறது. எதிர்பாராவிதமாக ஏற்படும் விபத்தால், குழுவினரில் பலர் உயிரிழக்கிறார்கள். கடைசியாக மிஞ்சிய பெண்ணால் மீண்டும் பூமிக்கு வரமுடிகிறதா என்பதை பரபரப்பான த்ரில்லராக உருவாக்கியிருக்கிறார்கள்.

காற்றோ, ஒலியோ இல்லாத சூனியவெளியில் நெக்குருகச் செய்யும் கதை என்பதுதான் படத்தின் ஐடியா. இருள், சூரியன், விண்கலங்கள், மிகக்குறைவான மனிதர்கள். பத்துக்கும் குறைவானவர்கள். படம் தொடங்கியதுமே எல்லோரும் காலி. மீதியிருக்கும் இருவரில் ஒருவரும் இடைவேளைக்கு முன்பே டிக்கெட் வாங்கிவிடுகிறார். இதை வைத்துக்கொண்டு சுவாரஸ்யமாக ஒன்றரை மணி நேரத்துக்கு படமெடுக்கும் சவாலை வெற்றிகரமாக எதிர்கொண்டிருக்கிறார் இயக்குனர்.

ஹாலிவுட்டின் அஜீத் என்பதால் ஜார்ஜ் க்ளூனியின் பெயரை போஸ்டர்களில் பார்த்ததிலிருந்தே கட்டவுட்டுக்கு பாலாபிஷேகம் செய்ய தயாராக இருந்தனர் ரசிகர்கள். ஆனால் படம் முழுக்க சாண்ட்ரா புல்லாக்கின் ஷோ. ஹாலிவுட் இண்டிபெண்டண்ட் படங்களின் அரசி. அடுத்த வருடம் வந்தால் அம்மணிக்கு வயது ஐம்பதாம். ஸ்பீடில் கீனுரீவ்ஸோடு பஸ் ஓட்டிய அந்த கத்தி மூக்குப்பெண், கிராவிட்டியில் விண்கலத்தை ஓட்டுகிறார். புவியீர்ப்பைவிட இவரது விழியீர்ப்புதான் நம்மை ரொம்பவும் டிஸ்டர்ப் செய்கிறது. இருபது ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக ஒரு பெண் பேரழகியாகவே இருக்கமுடியுமா என்பது இயற்கையின் இயல்பையே கேள்விக்குள்ளாக்கும் சமாச்சாரம். முன்பு ஒல்லிப்பிச்சானாக இருந்தவர் இப்போது செம்ம கட்டையாக ஃபார்ம் ஆகியிருக்கிறார். விண்வெளி உடைகளை கலைந்துவிட்டு, விண்கலத்துக்குள் சின்ன ஜட்டி, டைட்டான மேலாடையோடு அவர் நீந்துகிற காட்சிக்கு விடலைகள் காட்டுமிராண்டித்தனமாக விசில் அடிக்கிறார்கள். தமிழ் சமூகத்தின் இளைஞர்கள், ஐம்பது வயது ஆண்ட்டியைப் பார்த்து கிளர்ச்சியுறுகிய அபாக்கியமான அவலநிலைக்கு தள்ளப்பட்டிருக்கிறார்கள். சமகால தமிழ்ச்சூழலில் நிலவும் பாலியல் பாலைவன வறட்சியே இதற்கு காரணமாக இருக்கக்கூடும் என்கிற கோட்பாட்டு முடிவுக்கு கடைசியாக நாம் வரவேண்டியிருக்கிறது.

படத்தின் இறுதிக்காட்சி பிரசவத்துக்கு ஒப்பானது. சாண்ட்ரா தப்பித்து வரும் ‘கேப்ஸ்யூல்’ தாயின் கர்ப்பக்கிரகத்தை நினைவூட்டுகிறது. ஒரு ஏரியில் விழும் அந்த கேப்ஸ்யூலுக்குள் தண்ணீர்புகுந்து அவர் மூச்சுக்காக சிரமப்படுவது பனிக்குடம் உடைதலுக்கான ஒப்பீடு. ஏரிக்குள் நீந்தி தலையை வெளியே காட்டுவது முதன்முதலாக குழந்தை தலையை உலகத்துக்கு காட்டும் காட்சிக்கு இணையானது. தரைக்கு வந்ததுமே சாண்ட்ராவால் நடக்க முடியவில்லை. புவியீர்ப்பில்லாத விண்வெளியில் நீந்தி பழகியவர், முதல் அடியை எடுத்துவைக்கவே சிரமப்படுகிறார். குழந்தை முதன்முதலாக நடைபழகும் காட்சியோடு இதை ஒப்பிட்டுப் பார்த்துக் கொள்ளலாம்.

இப்படியெல்லாம் கூட ஒப்பிடுதல்கள் அவசியமில்லை. இதையெல்லாம் புறந்தள்ளிவிட்டும் கூட படத்தைப் பார்த்தால் க்ளியரான ஸ்பேஸ் எண்டெர்டெயினர். மொழிப்பிரச்சினைக்கு வாய்ப்பேயில்லை. முழுக்க ஆங்கில சப்டைட்டிலோடுதான் படம் உருவாகியிருக்கிறது. இல்லாவிட்டால் ராக்கெட் சயின்ஸ் படித்த விஞ்ஞானிகள் மட்டுமே புரிந்துகொண்டிருக்க முடியும். 3டி உதவியோடு ஒன்றரைமணி நேர அசலான விண்வெளி அனுபவத்தை படம் பார்க்கும் ஒவ்வொரு பார்வையாளரும் அனுபவிக்கிறார்கள். தயாரித்து, இயக்கி, எடிட்டிய அல்போன்ஸோவின் பாக்கெட்டில் இப்போதே ஒரு சில ஆஸ்கர்கள் விழுந்துவிட்டதாக எண்ணிக்கொள்ளலாம்.