சாதி இனிஷியல் மாதிரி

“லக்கிலூக். ஏதோ பேசணும்னு தோணித்து” இப்படித்தான் ஒவ்வொரு முறையும் பேசும்போது ஆரம்பிப்பார் டோண்டு ராகவன். இப்படி ஆரம்பித்தாலே நம்மை திட்டி எங்காவது எழுதியிருப்பார். அல்லது பின்னூட்டம் போட்டிருப்பார்.

ஏப்ரல் 2006ல் இருந்து பழக்கம். முதன்முதலாக ஒரு வலைப்பதிவில் நான் கமெண்ட் இட்டது என்றால் அது டோண்டுவின் பதிவில்தான். அவரது சஷ்டியப்த பூர்த்தி பதிவில் வாழ்த்துகள் தெரிவித்திருந்தேன்.

லக்கிலுக் said...

வணக்கம் டோண்டு...
நான் உங்கள் பக்கத்து ஊர்க்காரன் தான்... மடிப்பாக்கம்...
உங்கள் இரண்டாம் திருமணத்திற்கு வாழ்த்துக்கள்!

உடனே செல்போன் எண்ணை கேட்டு வாங்கிக் கொண்டு பேசினார். அதிலிருந்து பொதுவாக இந்த ஏழு ஆண்டுகளில் அதிகபட்சம் பதினைந்து நாள் இடைவெளியில் ஒரு முறையாவது பேசிவிடுவார். பொதுவாக அவர் பேசிக்கொண்டிருப்பார். நான் கேட்டுக் கொண்டிருப்பேன்.

மதம், சாதி விவகாரங்களில் மிக மோசமான அடிப்படைவாதி. கிட்டத்தட்ட இந்து தாலிபான் என்றே சொல்லலாம். அதை தவிர்த்துப் பார்த்தால் அவர் பக்காவான ஜெண்டில்மேன். தான் பழகும் யாரிடமும் அவர்களுடைய சாதியை தெரிந்துக் கொள்வதில் ஆர்வம் காட்டுவார். பார்ப்பனர் என்றால் மகிழ்ச்சி. இல்லையென்றாலும் கூட வேற்றுமை காட்டாமல் பழகக்கூடியவர்தான்.

“நீ அய்யர்தானே? எதுக்கு அவாளையே திட்டுற?” லைட்டாக போட்டு வாங்குவார்.

“மடிப்பாக்கத்துலே இருந்தா அய்யரா சார்? கடைசி வரைக்கும் உங்களாலே என்னோட அந்த அடையாளத்தை மட்டும் கண்டுபிடிக்கவே முடியாது”

“சாதியை மறைக்கறது பாவம்பா. அதுவும் இனிஷியல் மாதிரி நம்மோட அடையாளம்தான்”

அவரோடு சாதி, மதம் பற்றியெல்லாம் விவாதித்தால் அலுப்பாகவும், அயர்ச்சியாகவும், அதே நேரம் கோபமாகவும் இருக்கும். ஒருமுறை கண்டிப்பாகவே சொல்லிவிட்டேன். “நமக்கு பேச நிறைய விஷயம் இருக்கு சார். இது மட்டும் வேணாம். வேணும்னா நெட்லே சண்டை போட்டுக்கலாம்”

வாக்கிங் என்கிற பெயரில் அராஜகம் செய்வார். சாதாரணமாக ஏழு, எட்டு கிலோ மீட்டர் நடப்பார். “உங்க வீட்டு பக்கத்துலே பொன்னியம்மன் கோயில் கிட்டே இருக்கேன் லக்கிலூக்” என்பார். “சார். டைம் இப்போ ஒன்பதரை. நான் ஆபிஸ் வந்துட்டேன்” என்பேன்.

ஒரே ஒருமுறை அவர் வீட்டுக்குப் போயிருக்கிறேன்.

“இந்து காலனி பிள்ளையார் கோயில் கிட்டே இருக்கேன் சார்”..

“அப்படியே இரு...”

பதினைந்து நொடி கழித்து...

“யூ டர்ன் அடிச்சி திரும்பிப் பாரு” சட்டை போடாத வெற்றுடம்புடன் நின்றிருந்தார்.

மிகத்தீவிரமான வைணவர். நங்கநல்லூர் சுற்று வட்டாரத்தில் இருக்கும் வைணவ கோயில்கள் அத்துணையும் அத்துபடி. அவர் வீட்டுக்கு சிறிது தூரத்தில் இருக்கும் பெருமாள் கோயிலில் சிலமுறை என் அப்பாவைப் பார்த்துப் பேசியிருக்கிறார். “நெத்தியிலே விபூதி, குங்குமத்தோட வீரசைவர் மாதிரி இருப்பாரு. கருணாநிதிக்கு ரொம்ப வக்காலத்து வாங்கிப் பேசுவாரு. உன்னோட அப்பான்னு எனக்குத் தெரியாது”. டோண்டு சார் தன்னை வீரவைணவராக –ஆழ்வார்க்கடியானின் அடுத்த பிறப்பாக- தீவிரமாக நம்பியவர்.

“சார்! லஷ்மி நரசிம்மர் கோயிலுக்கு ஒய்ஃப்போட வந்தேன்”

“அங்கே நம்ம ஃப்ரெண்டுதான் அர்ச்சகர். உங்க அப்பாவுக்கும் தெரிஞ்சவர்தான்”

ஏதாவது கோயிலுக்குப் போனால் டோண்டு சாரிடம் ‘அப்டேட்’ செய்துவிடுவேன்.

“பார்த்தசாரதி உக்கிரமானவராச்சே... பொண்டாட்டியோட போற கோயிலா அது? அதுக்கெல்லாம் வேற வேற கோயிலு இருக்குப்பா...”

போனமாதம் சோளிங்கர் போய்விட்டு வந்து மறுநாள் அவரோடு பேசினேன். “நானும் போகணும்னு நெனைச்சிக்கிட்டிருக்கேன். ஆனா அவ்ளோ படி ஏறமுடியுமான்னு தெரியலை. வருஷத்தோட முதநாளே நரசிம்மரை பார்த்திருக்கே. நல்லா வருவே”

நீண்டநாட்களாக மனைவி, குழந்தைகளை வீட்டுக்கு அழைத்துவருமாறு கேட்டுக் கொண்டிருந்தார். ஏனோ தள்ளிப் போய்க்கொண்டே இருந்தது. ஜனவரி இரண்டு அன்று பேசும்போது “குழந்தைகளை கூட்டிக்கிட்டு வந்து உங்க கிட்டேயும், மாமி கிட்டேயும் பிளெஸ்ஸிங் வாங்கணும் சார்” என்றேன். ஏனோ கடைசிவரை போகமுடியாமலேயே போய்விட்டது.

“பேஷா வா. வர்றதுக்கு முன்னாடி ஒரு போன் மட்டும் பண்ணிடு”

தொழில் விஷயத்தில் ரொம்ப கறார். ரெண்டு மூன்று மொழிப்பெயர்ப்பு அசைண்மெண்ட் கொடுத்தபோது அவரது ஃபீஸ் செட் ஆகவில்லை. ஒரு சொல்லுக்கு மூன்று ரூபாய், நான்கு ரூபாய் கேட்பார். “உனக்கும் கட்டணும். எனக்கும் கட்டணும். அப்படியில்லாமே வேலை பார்க்கக்கூடாது”

கடைசியாக ஷாஜி மூலம் வந்த ஒரு துபாஷி வேலைக்கு அணுகியபோது, “உடம்பு முடியாம இருக்கேன். இப்பல்லாம் அவ்வளவா வெளிவேலைக்கு போறதில்லை” என்று மறுத்தார்.

இடையில் ரொம்பநாள் இடைவெளி ஏற்பட்டது. ஒரு விழாவில் திடீரென்று பார்த்தபோது ஆளே அடையாளம் தெரியாமல் மாறிப்போயிருந்தார். “உடம்புக்கு என்ன” என்று விசாரித்தபோது, “வயசாயிடிச்சில்லே” என்றார். பின்னர் தனக்கு தரப்படும் ட்ரீட்மெண்ட் என்னவென்று விலாவரியாக விளக்கினார். “இந்த ட்ரீட்மெண்ட் எந்த நோய்க்குன்னு உனக்கே தெரியுமில்லே?” அவருக்கு ‘கேன்சர்’ என்பதை நேரடியாக சொல்ல சங்கடப்பட்டார்.

நேற்று காலை பேசினார். குழந்தையை பள்ளிக்கு கிளப்பும் அவசரத்தில் இருப்பதாக சொன்னேன். “உன்னோட பதிவிலே ஒரு கமெண்ட் போட்டிருக்கேன். உனக்கு ஆதரவாதான் போட்டிருக்கேன். பார்த்து ரிலீஸ் பண்ணிடு” என்று ஷார்ட்டாக முடித்துக் கொண்டார். இன்று காலை அவரது வீட்டுக்கு இறுதிமரியாதை செலுத்த போனேன். இருபத்தி நான்கு மணி நேர இடைவெளிதான் எத்தனை கொடூரமானது?

கொஞ்சநாள் முன்பாக பேசும்போது விஸ்வரூபம் பற்றி பேச்சு வந்தது. “சுஜாதாவுக்கு கடைசிக்காலத்தில்தான் புரிஞ்சது. கமல்ஹாசனுக்கு இப்போ புரியும். தன்னோட சொந்த சாதியை மறுக்கிறவனுக்கெல்லாம் கடைசியிலேதான் புத்தி வரும்” என்றார். ஆனாலும் விஸ்வரூபம் பார்க்க ஆவலாக இருந்தார். “நம்ம தியேட்டருலே போடுவானில்லே?” என்று விசாரித்தார்.

நம்ம தியேட்டர் என்றால் நங்கநல்லூர் வெற்றிவேல். அத்தியேட்டரின் பூர்வாசிரமான பெயரான ‘ரங்கா’வைதான் உச்சரிப்பார். வீரவைணவர் ஆயிற்றே? அவரது வீட்டிலிருந்து 200 மீட்டர் தொலைவு. அரிதாகதான் படம் பார்ப்பார். அதையும் அங்கே மட்டும்தான் பார்ப்பார். நாளை வெற்றிவேலில் ‘விஸ்வரூபம்’ ரிலீஸ்.

டோண்டு சார் என்றால் உடனடியாக அவரது முரட்டு உழைப்புதான் நினைவுக்கு வரும். இரண்டாவது குழந்தை பிறந்தபோது பேசினார். “ரெண்டுமே பொண்ணா? போச்சி போ. நீ சாகுறவரைக்கும் உழைச்சிக்கிட்டே இருக்கணும் லக்கிலூக். ரிட்டயர்மெண்ட் என்கிற பேச்சே இருக்கப்படாது”. இன்று முழுக்க ஏதாவது எழுதிக்கொண்டே இருக்கப் போகிறேன். அவருக்கு என்னால் செலுத்தப்படக்கூடிய அஞ்சலி இதுதான்.

அவர் உயிரைவிட மேலாக நேசிக்கும் தென்திருப்பேரை மகரநெடுங்குழைகாதனை சமீபத்தில்தான் தரிசித்துவிட்டு வந்தார். வைகுண்டத்திலாவது அவருக்கு மகரநெடுங்குழைகாதன் ஓய்வு தரட்டும். Bye.. Bye Dondu sir…

டோண்டு குறித்து எழுதிய பழைய பதிவு : டோண்டுல்கர்