பிறந்தநாள்!

காலையில் இருந்து ரத்தக்கண்ணீர் செகண்ட் ஹாஃப் எம்.ஆர்.ராதா மாதிரி புலம்பிக் கொண்டிருக்கிறேன்.

முன்பெல்லாம் பிறந்தநாள் வந்தால் புது டிரஸ் கிடைக்கும். பள்ளிக்கு அன் யூனிபார்மில் போகலாம். எல்லோருக்கும் சாக்லேட் கொடுக்கலாம். அன்றைக்கு மட்டுமாவது யாரும் அடிக்க மாட்டார்கள், திட்டமாட்டார்கள். இதே சலுகை நியூ இயருக்கும் உண்டு. அந்த தேதிகளில் அடி வாங்கினால், வருஷம் முழுக்க அடிவாங்கிக் கொண்டே இருப்போமாம். கோயிலில் அர்ச்சகர் ‘மோகனகிருஷ்ணகுமார நாமஸ்தேயே’ என்று ஏதோ சொல்லுவார். அர்ச்சகரால் பலபேருக்கு முன்பாக நம் பெயர் உச்சரிக்கப்படும் போதை சுகமானது.

ஏழெட்டு வயதில் கமல்ஹாசன் மாதிரி ஸ்டெப்கட்டிங்குக்கு ஆசைப்பட்டு, அம்மாவின் கட்டாயத்தால் அது நடக்காமல் குருதிப்புனல் கமல் மாதிரி ‘அரைவட்டை’ அடித்துக் கொண்டிருந்த வயதுகளில் ஒவ்வொரு பிறந்தநாளும் எதிர்பார்ப்பை கூட்டிக்கொண்டே இருந்தது. ‘எனக்கும் வயசு ஆவுதுல்லே. ஒரு நா இல்லாக்கா ஒரு நா ஸ்டெப்கட்டிங் வெட்டிப்பேன்’. ஸ்டெப் கட்டிங் வெட்டிக் கொள்ளும் வயது வந்தபோது, அது ஓல்டு பேஷன் ஆகிவிட்டது வருத்தமான சோகம். அதே போல பெருத்த எதிர்ப்பார்ப்போடு இருந்து, இழந்த இன்னொரு விஷயம் பேக்கீ பேண்ட். தகுந்த வயது வரும்போது பேரல்லல் பேஷன் ஆகிவிட்டது.

கைவலிக்க ஹோம் ஒர்க் எழுதும் காலத்தில் வேலைக்குப் போகிறவர்களை பார்த்து பொறாமையாக இருக்கும். ’அவங்களுக்கு எந்த கமிட்மெண்டும் இல்லை. வேலை முடிஞ்சா ஜாலி, சினிமாவுக்குப் போகலாம், ஊர் சுற்றலாம்’. அதிலும் பஸ்ஸில் ஜன்னல் ஓரத்தில் அமர்ந்துக் கொண்டு ஏதாவது பத்திரிகையைப் புரட்டிக் கொண்டிருப்பவர்களைப் பார்த்தால், ‘நானும் பெரியவனாகி இதே மாதிரி குமுதம், விகடன் வாங்கிப் படிக்கணும்’ என்று நினைத்துக் கொள்வேன். அனேகமாக நான் சிறுவயதில் ஏங்கிக் கொண்டிருந்தது ‘தேர்ந்தெடுக்கும் உரிகைக்காக’ என்று நினைக்கிறேன். இப்போது இதையெல்லாம் நினைத்துப் பார்த்தால், சின்னப்பயலாக இருக்கும்போது எல்லோரையும் போலவே நானும் எவ்வளவு அபத்தமாக சிந்தித்திருக்கிறேன் என்பது புரிகிறது.

மீசை என்று சொல்லிக்கொள்ளும்படி ஏதாவது முளைக்காதா என்று ஏங்கில காலமும் இருந்தது. சரியாக முளைக்காத மீசையை கத்தையாக காட்டிக்கொள்ள கோத்ரேஜ் ஹேர் டை ஸ்டிக் எடுத்து தடவைக்கொண்டதும் நினைவுக்கு வருகிறது. உங்களைவிட ஒருவயது குறைந்த பெண், உங்கள் தோற்றத்தைக் கண்டு குறைவாக மதிப்பிட்டு, ‘தம்பி’ என்று அழைத்த கொடுமையை நீங்கள் அனுபவித்தது உண்டா? எப்படியோ மீசை என்ற வஸ்து முளைத்த பிற்பாடு லேசாக ‘வயதாகி விட்டதோ!’ என்றொரு ஃபீலிங்கும் வந்ததுண்டு. இதனாலேயே நன்கு வளர்ந்த மீசை முடிகளின் அடர்த்தியை கத்தரிக்கோல் கொண்டு குறைத்ததும், அப்படியும் லேசாக கண்ணுக்கு கீழே உருவாகிய கருவளையம் கொண்டு கவலை அடைந்ததும் மறக்கக் கூடிய விஷயங்களா?

பூஞ்சை உடம்பைக் கண்டு வெறுத்துப்போய் ஒயின்ஷாப்பில் தினமும் பீர் அடித்து (சளிபிடித்து), அப்படியும் உடம்பு ஏறாமல் சொப்பன ஸ்கலித டாக்டர்களிடம் போகலாமா என்று ஆலோசித்து, அதுவும் சரிபடாமல் ‘வாட்டர்பரீஸ் காம்பவுண்ட்’ குடித்து, அரைகுறையாய் எக்சர்ஸை செய்து, உடல் வலித்து... ச்சே... கொடுமையானது மானிடப்பிறவி!

இப்போது பிறந்தநாள் என்றாலே பகீர் என்கிறது. ட்ரீட் மாதிரி விஷயங்களில் பர்ஸு பழுத்து விடுகிறது என்ற சோகம் ஒருபுறம் இருந்தாலும், உயிர்வாழும் நாட்களில் ஒரு வருடம் குறைகிறது என்ற யதார்த்தம் முகத்தில் அறைகிறது. ’மவனே உனக்கு சாவு நெருங்குதுடா’ என்று காலண்டர் பயமுறுத்துகிறது. அவசர அவசரமாக சம்பாதிக்க வேண்டிய தேவையை உணரமுடிகிறது. பணத்தை தேடி அசுர ஓட்டம் ஓட வேண்டியிருக்கிறது. நாற்பது வயதில் இந்த ஓட்டத்தை பலரும் ஓடி முடித்து விடுகிறார்கள். ஓடி முடிக்க முடியாவிட்டால்? வாழும் மீதி நாளையும் நரகமாகவே கழித்துத் தொலைக்க வேண்டும். தெனாலி கமல் மாதிரி எதைப் பார்த்தாலும் பயமாக இருக்கிறது. அனுபவத்தில் கண்டதில் வயோதிகம் மோசமானது. வயோதிகன் ஆவதைவிட விபத்தில் எதிர்பாராவிதமாக செத்துவிடலாம் என்ற எண்ணம் மேலோங்கி வருகிறது.

பள்ளிச்சீருடை அணிந்த ஒரு மாணவி ஒருவளால் எவன் ஒருவன் முதல் தடவையாக ’அங்கிள்’ என்று விளிக்கப்படுகிறானோ, அன்றே அவன் பாதி செத்து விடுகிறான், லைட்டாக மூப்படைந்து விடுகிறான். அவனுடைய யூத்து என்கிற அகங்காரம் அழிந்துவிடுகிறது. இன்றோடு என் அகங்காரம் அழிந்தது, ஈகோ ஒழிந்தது.