முன்கதை சுருக்கம்!

இவ்வளவு உற்சாகமாக இதற்கு முன்பாக இருந்திருக்கிறேனா என்று தெரியவில்லை. இன்று விடியற்காலை இரண்டு மணியிலிருந்து தன்னம்பிக்கை கொப்பளிக்கும் ஊற்றாய் பீறிட்டுக் கொண்டேயிருக்கிறது. உறக்கமின்றி இரவெல்லாம் விழித்து கண்கள் எரிய இப்போது எழுதிக் கொண்டிருக்கிறேன்.

என்னைப்போலவே ஒரு மனிதன் இங்கே வாழ்கிறான். தவறுகள் இழைத்திருக்கிறான். பொய் சொல்லியிருக்கிறான். காமாந்தகனாக திரிந்திருக்கிறான். சில நேரங்களில் சோம்பித் திரிந்தான். சில நேரங்களில் கடுமையாக உழைத்தான். சாதித்தான். உலகம் ஏற்கும் மகத்தான வெற்றி கண்டான். தன்னுடைய தவறுகளை பகிரங்கமாக அறிவித்தான். தன்னைப் பற்றி கர்வம் கொண்டான். தற்புகழ் பேசினான். நாற்பது வயதில் சுயசரிதை எழுதினான். ஆஹா! இருபத்தி இரண்டு ஆண்டுகள் கழித்து வாசித்தாலும் முந்தைய பாராவில் சொல்லியிருக்கும் உணர்வை கொடுக்கிறானே? ஓரிரவைக் கொன்று அவன் வாழ்க்கையை வாசிக்கச் செய்கிறானே? பாலகுமாரா நீ தெய்வம்!

நேற்றைய தினம் என் வாழ்க்கையின் மிக மோசமான தினங்களில் ஒன்று. நானே என் மீது அக்கறை கொள்ளாத நிலையிலும், என் எதிர்காலம் குறித்து கவலைப்படும் சில நல்லுள்ளங்களும் இருக்கத்தான் செய்கிறார்கள். அப்படிப்பட்ட ஒரு நல்லிதயம் என் மீது வைத்திருந்த நம்பிக்கையை நேற்று குரூரமாக கொன்றிருந்தேன். நேற்று மட்டுமல்ல. இரண்டாண்டுகளாகவே நான் இப்படித்தான் இருக்கிறேன். என் சூழல் அப்படி. பொருளாதார அடிப்படையில் மரண அடி வாங்கியிருக்கிறேன். குடும்பம் மற்றும் சமூகக் கட்டமைப்பில் சரியாக பொருந்திபோக முடியாத சுயநலமியாக இருக்கிறேன். நொடியில் கோபப்படுகிறேன். உணர்ச்சிவயப்படுகிறேன். சுயகழிவிரக்கத்தால் தோற்றுக் கொண்டிருக்கிறேன். நல்ல வேளையாக நிலாவைக் காட்டி குழந்தைக்கு சோறூட்டும் அம்மா மாதிரி நண்பர்கள் எனக்கு வாய்த்திருக்கிறார்கள். இல்லையேல் ஒருவேளை இன்னேரம் நான் மனநலக்காப்பகம் ஒன்றினில் சிகிச்சை பெற்றுக் கொண்டிருப்பேன்.

இவ்வாறான ஒரு மனக்கொந்தளிப்பான சூழலை வாசிப்பு மட்டுமே தணிக்கும். நேற்று இரவு பதினோரு மணிக்கு முன்கதை சுருக்கத்தை கையில் எடுத்தேன். டீனேஜில் இதே புத்தகத்தை வாசித்தபோது வெறும் தற்புகழ்ச்சியாகவும், உபதேசமாகவும் தெரிந்த விஷயங்கள் இப்போது வேறொரு பரிணாமத்தில் மனதில் பதிகிறது. எழுத்துகளுக்கிடையே பாலகுமாரன் வைக்கும் ‘கண்ணி’யை வயதும், அனுபவமும் கூடகூடத்தான் புரிந்துகொள்ள இயலுகிறது.

பாலகுமாரன் தனது சிறுவயது தீபாவளியில் தொடங்குகிறார். அப்பாவின் சுயநலம் குறித்து பிரஸ்தாபிக்கிறார். இருபது ஆண்டுகள் கழித்து அயன்ராண்டை வாசித்து ‘எல்லோருமே சுயநலமிகள்’ என்று தெளிகிறார்.

அம்மா. அப்பா. பதிமூன்று வயதில் பொன்னியின் செல்வன். எதிர்பால் ஈர்ப்பு. கதைகள். நாவல்கள். தமிழ்வாணன். பழந்தமிழ் இலக்கியங்கள். டாஃபேயில் டைப்பிஸ்ட். கவிஞனாக முயற்சி. கணையாழியில் கவிதை. பக்தி இலக்கியங்கள். யோகா கற்க முயற்சி. மக்குப் பார்ப்பான் என்று மற்றவர்களின் ஏளனம். சுப்பிரமணிய ராஜூவோடு நட்பு. இலக்கியக் கூட்டங்கள். தொழிற்சங்க செயல்பாடுகள். வேலைநிறுத்தம். டாஃபே லாக்-அவுட். ஒரு வயது மூத்தப் பெண்ணோடு காதல். சோற்றுக்குப் பிச்சை. கசடதபற. ஞானக்கூத்தன். முத்துச்சாமி. சிறுகதை எழுத முயற்சி. இலக்கியச் சிந்தனை. ப.சிதம்பரம். வண்ணநிலவனின் கதையை தன் பெயரில் குமுதத்தில் வெளியிடுதல். சுஜாதாவின் அறிமுகம். கதை எழுத கற்றல். தொடர் காதல்தோல்வி.

எஸ்.ஏ.பி. குமுதம். சாவியில் ரிப்போர்ட்டிங். சினிமா. காமத்தேடல். கல்யாணம். எழுத்து. குழந்தை. ரசிகை. இரண்டாம் கல்யாணம். தொடர். மெர்க்குரிப் பூக்கள். இரும்புக் குதிரைகள். போஸ்டரில் போட்டோ. விகடன். பச்சைவயல் மனது. தொடர்கள். புத்தகங்கள். பரிசுகள். – இதுதான் முன்கதை சுருக்கம். இப்போதிருக்கும் மனநிலையில் தமிழின் மிகச்சிறந்த தன்னம்பிக்கை நூலாக இதை மதிப்பிடத் தோன்றுகிறது.

இப்போதைய என்னுடைய வயதில் பாலகுமாரனும் ரிப்போர்ட்டிங்தான் செய்துக் கொண்டிருந்தார் என்பதை அறிய ஏனோ சிறிய மனக்கிளர்ச்சி தோன்றுகிறது. வீடும், ஊரும், உறவும் காறி உமிழ அடுத்தடுத்து எவ்வளவு தவறுகளை செய்திருக்கிறார். அப்படிப்பட்ட பாலகுமாரனே வென்றிருக்கிறார். மிகக்குறைவான மைனஸ் பாயிண்டுகள் கொண்ட என்னால் முடியாதா?

சில சுவாரஸ்யமான சம்பவங்கள் இப்புத்தகத்தின் அசுரபலம்.

சுஜாதா : “என்னய்யா.. சினிமாக்கார ரிப்போர்ட்டா பண்ணிக்கிட்டு இருக்க. உருப்படியா ஏதாவது செய்”

பாலகுமாரன் (ஃபுல் போதையில்) : “உங்களைவிட நான் உருப்படியா பண்ணுவேன். நான் யார் தெரியுமா? என்னோட பவர் என்னன்னு தெரியுமா? நீங்க பாப்புலர்னு எனக்கு உபதேசம் பண்றீங்களா? உங்களை அடிச்சுக் காட்டறேன் சார்”

சாவி : பாலகுமாரன் உங்களுக்கு ஜாஸ்தி ஆயிடிச்சி. வெளியே போய் நில்லுங்க.

இன்னொரு சம்பவம்.

சுப்பிரமணிய ராஜூ : “பாலா, உனக்கு எழுதத் தெரியலைடா. நான் உனக்கு சொல்லித் தரேன்”

பாலகுமாரன் : “சாவி கேட்கறது தர நான் ஆளில்லை. நான் ஒரு ரைட்டர், ரிப்போர்ட்டரில்லை”

ராஜூ : “பாலா.. ரிப்போர்ட்டிங் பண்ணு, ரைட்டிங் தானே டெவலப் ஆகும். நான் உனக்கு கத்து தரேன்”

பாலகுமாரன் : “ராஜூ, எனக்கு தண்ணி ஊத்திக் கொடுத்துட்டு கத்த விடாதே. என் பலவீனம் புரிஞ்சுக்கிட்டு அடிக்காதே”

மாலனை ஆசிரியராக கொண்டு வெளிவந்த ‘திசைகள்’ முப்பதாண்டுகளுக்கு முன்பாக உள்ளடக்க ரீதியாக தமிழ் பத்திரிகையுலகில் நிகழ்த்தப்பட்ட பெரும் புரட்சி. சர்க்குலேஷன் சரியாகப் போகவில்லை என்று அதை சாவி நிறுத்த, மாலன் சாவிக்கு வக்கீல் நோட்டீஸ் அனுப்பினார் என்ற ஒரு தகவல் போகிற போக்கில் கிடைக்கிறது.

இப்படி உணர்ச்சிப்பூர்வமான சம்பவங்கள் புத்தகம் நெடுக நிறைய உண்டு. 240 பக்க புத்தகத்தை 3 மணிநேரங்களில் இடைவிடாமல் படிக்க இதுபோன்ற ‘வரலாற்று நிகழ்வுகள்’ முக்கியக் காரணியாக இருக்கிறது.

‘பதிப்பகம் எழுத்தாளனை நம்பி நிற்கும் வியாபாரம். எழுத்தாளன் பதிப்பகத்தை நம்பி நிற்கும் படைப்பாளி’ ஸ்டைலில் நிறைய ‘பாலகுமாரன் டச்’ வசனங்களும் உண்டு.

“பெரிய மயிரு இவரு. தமிழ்ல எழுதுறா” திராவிட முன்னேற்றக் கழகம் நகரசபை பிடித்துக் கொண்ட நேரம் அது. தமிழுக்கு மரியாதை வரத்துவங்கிய காலம் என்று எழுதுகிறார். திமுகவின் பார்ப்பனத் துவேஷம் அச்சுறுத்தினாலும், தமிழை அவர்கள்தான் வாழவைத்தார்கள். தமிழ் எழுத்தாளர்கள் இதற்காக நன்றிக்கடன் பட்டவர்கள் என்று வாக்குமூலம் கொடுக்கிறார். புத்தகத்தில் அரசியல் எட்டிப் பார்க்கிற இடம் இதுமட்டுமே. பொதுவாக பாலகுமாரனுக்கு அரசியலில் பெரிய ஆர்வம் இருந்ததாக தெரியவில்லை. கம்யூனிஸ்ட் ஆக முயற்சித்து இளம்வயதில் தானும் குழம்பி, மற்றவர்களையும் குழப்பியிருக்கிறார்.

பாலகுமாரனின் நாவல்களில் காணப்படுவதைப் போலவே சுயசரிதையிலும் பெண் குறித்த பிரமிப்பு அதிகம். மறுபடி இன்னொரு ‘முன்கதை சுருக்கம்’ சில வருடங்கள் கழித்து வரும் என்று சொல்லி முடிக்கிறார். கடந்த இருபத்து இரண்டு வருடங்களில் வெளிவந்தமாதிரி எனக்கு நினைவில்லை. பாலகுமாரனுக்கு அனுபவங்கள் மூலமாக 40 வயதில் கிடைத்த நிதானத்தை ஒரே புத்தகத்தில் அவரது வாசகன் அடைந்துவிட முடியும் என்பதுதான் அவர் அடைந்த உச்சபட்ச வெற்றி!

பின்கதைச் சுருக்கம் :

முன்கதை சுருக்கம் எழுதும்போது பாலகுமாரன் அடைந்திருந்த உயரம் அவரது பின்கதைச் சுருக்கத்தில் இல்லையென்பதை பாலகுமாரனின் தீவிர வெறிபிடித்த ரசிகனாக வருத்தத்தோடு ஒப்புக்கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது.

90களின் தொடக்கத்தில் பாலகுமாரன் சினிமாவில் மிக முக்கியமான ஆளாக மாறினார். அவர் இயக்கியதாக கூறப்பட்ட ‘இது நம்ம ஆளு’ பெரும் வெற்றி பெற்ற படம். ஜெண்டில்மேன், காதலன் என்று அடுத்தடுத்து அவரது வசனங்கள் பெரிதாகப் பேசப்பட்டன.

ஆனால் அவரது சினிமா அறிவு குறித்து இன்று சினிமாக்காரர்கள் கொஞ்சம் ஏளனமாகவே பேசுகிறார்கள். குளோஸ்-அப் எடுக்க வேண்டிய காட்சியில் ஹீரோவுக்கு செருப்பில்லைன்னு கண்டினியூட்டி பார்த்தவர் என்று கிண்டலடிக்கிறார்கள்.

தன் வாழ்நாளிலேயே தன் எழுத்து செத்துக் கொண்டிருப்பதை பார்க்கும் எழுத்தாளர் அவர் என்று மற்றொரு எழுத்தாளர் அவரை விமர்சிக்கிறார். கிட்டத்தட்ட உண்மைதான். ஒரு பத்திரிகையின் உதவியாசிரியரை பார்த்து அன்றைய பாலகுமாரன் சொன்னாராம். “என்னய்யா சர்க்குலேஷன் ரொம்ப டவுன் போலிருக்கே? நீ ஒண்ணு பண்ணு. பாலகுமாரன் தொடர் எழுதுகிறார்னு என்னோட போட்டோவைப் போட்டு போஸ்டர் அடி. சர்க்குலேஷன் பிச்சுக்கும்”. நிச்சயமாக இன்று இந்த நிலை இல்லை.

‘உடையார்’ எழுதிய பாலகுமாரனை நானே கூட நிராகரிக்கிறேன். பாலகுமாரனின் ரசிகர்கள் விரும்புவது மெர்க்குரிப் பூக்களையும், இரும்புக் குதிரைகளையும்தான். இன்றும் அவர் நினைவுகூறப்படுவது இதுபோன்ற ஃபிக்‌ஷன்களினால்தான் தவிரவே ஒரு சிந்தனையாளராகவோ, சினிமாக்காரராகவோ அவரை உணரமுடிவதில்லை.

முன்கதைச் சுருக்கத்துக்குப் பிறகு பாலகுமாரன் ஆன்மீகம் பக்கமாக செலுத்திய நாட்டம் அவருடைய பின்னடவுக்கு காரணமாக இருந்திருக்கலாம் என்று நினைக்கிறேன். ஆன்மீகம் வென்றது. பிரியத்துக்குரிய பாலகுமாரன் தோற்றார்.