இதுதான் புரட்சி!

மக்கள் மந்தைகளல்ல என்பதை மீண்டும் ஒருமுறை நிரூபித்திருக்கிறார்கள். நாம் வாழும் சமகாலத்தில், என் தலைமுறைவுக்கு இவ்வளவு பெரிய எண்ணிக்கையில் மக்கள் தன்னிச்சையாக திரள்வதைக் காணுவது இதுதான் முதன்முறை. தங்கள் வாழ்வாதாரத்துக்கான உரிமையை வேண்டி, நியாயமான முறையில் கேரள எல்லையில் திரண்டுக் கொண்டிருப்பவர்களின் எண்ணிக்கை லட்சங்களை தாண்டிக் கொண்டிருக்கிறது.

பொதுவாக கூட்டம் கூட்ட வேண்டுமானால் ஏதேனும் ஒரு அரசியல் கட்சியாலோ, சாதி சங்கத்தாலோ, மதத்தின் பெயராலோ, இன்னபிற கருமாந்திரங்களின் அடிப்படையிலோதான் முடியுமென்ற என்னுடைய மூடநம்பிக்கையை தகர்த்து எறிந்திருக்கிறார்கள் மேற்கு தமிழகத் தமிழர்கள். எந்தவொரு அமைப்பின் (பிரதிபலன் நாடும்) ஆதரவினையோ, வன்முறைத் தூண்டுதலையோ துச்சமாக தூக்கியெறிந்திருக்கிறார்கள்.

ஃபேஸ்புக்கில் தினமும் நான்கு ஸ்டேட்டஸ்கள் போட்டாலே போராளி ஆகிவிடுவதற்கான தகுதி நமக்கு இப்போது கிடைத்துவிடுகிறது. இத்தகைய போராளிகளுக்கு ஊடகவெளிச்சம், பொருளாதார உதவிகள் என்று எட்டுத்திக்கிலும் ஆதரவும் கிடைக்கிறது. கடற்கரைக்கு மெழுகுவர்த்தி ஏந்திப்போவதுதான் போராட்டத்தின் உச்சக்கட்ட உபாயம் என்கிற அசட்டு மாயையை அனாயசமாக உடைத்தெறிந்திருக்கிறார்கள். கோடிகளை கொட்டி ஊழலுக்கு எதிராக நடைபெறும் உண்ணாவிரதங்களின் அபத்தத்தை தங்கள் நேர்மையான போராட்ட முறையால் அம்பலப்படுத்தி இருக்கிறார்கள். இதுவரை சட்டத்துக்கோ, மத்திய மாநில அரசுகளுக்கோ எந்த மரியாதையும் தராத கேரள அரசின் முதல்வர் இறங்கிவந்து அறிக்கை கொடுத்திருப்பதைக் காணும்போது, இப்பிரச்சினை மட்டுமின்றி நம்முடைய எல்லாப் பிரச்சினைகளுக்குமான தீர்வு நமக்கு நீதிமன்றங்களிடமோ, அரசுகளிடமோ இல்லை. மக்களிடம்தான் இருக்கிறது என்று தோன்றுகிறது.

முல்லைப் பெரியாறுக்காக திரளுபவர்களுக்கு ஃபேஸ்புக் தெரியாது. மெழுகுவர்த்தியை மின்தடை நேரத்தில் வெளிச்சத்துக்காக மட்டுமே பயன்படுத்துவார்கள். ‘முற்றுகை’ எனும் மனிதக்குலத்தின் மரபார்ந்த போராட்டமுறையைதான் கையில் எடுத்திருக்கிறார்கள். இங்கே திரளுபவர்கள் விவசாயிகள் என்பதாக பிம்பம் ஏற்படுத்தப்படுகிறது. சென்னையில் சாஃப்ட்வேர் துறையில் பணியாற்றும் தேனிக்காரர்கள் கூட விடுப்பு எடுத்துக்கொண்டு செல்கிறார்கள்.

மக்கள் திரளை கட்டுப்படுத்த முடியாத நிலையில்தான் அரசு இருக்கிறது. எத்தனை பேரை கைது செய்ய முடியும்? முதல் நாள் இருநூறு பேர் வந்தார்கள். அடுத்த நாள் ஆயிரம். அதற்கு அடுத்த நாள் பத்தாயிரம். பத்து நாட்களில் லட்சத்துக்கும் மேற்பட்டோர். வேண்டுமென்றே அப்பகுதிகளில் பெட்ரோல் தட்டுப்பாட்டினை ஏற்படுத்தியும் கூட, வாகனங்களை கைவிட்டு கால்நடையாகவே செல்கிறார்கள். மாட்டு வண்டி கட்டி கூட்டமாக செல்கிறார்கள்.

காவல்துறையினரின் தடைகளை மாட்டு மந்தைகளை அனுப்பி கலைத்து, வழி ஏற்படுத்தி சென்றுக்கொண்டே இருக்கிறார்கள். “தயவுசெய்து திரும்பிப் போங்கள். எல்லையில் கேரள காவலர்கள் துப்பாக்கி வைத்துக் கொண்டு காத்திருக்கிறார்கள்” என்று காவல்துறை அச்சமூட்டியும் திரளும் மக்களை திரும்பப் போக வைக்க முடியவில்லை. ‘ஷூட்டிங் ஆர்டர்’ வைத்துக்கொண்டு கேரள போலிஸ் காத்திருக்கிறது என்கிற வதந்தியை யாரும் நம்பத் தயாரில்லை.

அரசுகளுக்கு, அதிகாரங்களுக்கு, அரசியல்வாதிகளுக்கு, நீதிமன்றங்களுக்கு, ஊடக சாம்ராஜ்யங்களுக்கு சாமானிய மக்கள் தந்திருக்கும் எச்சரிக்கை மணிதான் முல்லைப்பெரியாறு முற்றுகை. ‘இனியும் நாங்கள் கிள்ளுக் கீரைகளல்ல’ என்பதை அழுத்தம் திருத்தமாக சொல்லியிருக்கிறார்கள். ‘தெலுங்கானா போராளிகளுக்கு எவ்விதத்திலும் நாங்கள் சளைத்தவர்களல்ல’ என்று தமிழர்கள் எடுத்துக் காட்டியிருக்கிறார்கள். சாதாரண குடிமக்களை பாதிக்கும் பிரச்சினைகளில் இம்மாதிரி இனியும் மக்கள் அணிதிரள்வதாக இருந்தால் அமைப்புகளோ, கட்சிகளோ, ஏன் அரசுகளோ கூட தேவையில்லை என்று நினைக்கிறேன்.

மக்கள்தான் மகேசர்கள். மக்கள்தான் நம் இறுதி நம்பிக்கை. மக்கள்தான் எல்லாம். நேற்று கூடங்குளத்துக்காக திரண்டார்கள். இன்று முல்லைப்பெரியாறுக்காக திரள்கிறார்கள். நாளை ஒரு பொதுப்பிரச்சினை என்றால் மாநிலம் முழுக்க திரள்வார்கள். இந்தப் பொறி பரவும். நாடு முழுக்க வெடிக்கும். மக்களின் நிஜமான பிரச்சினைகளை முன்வைத்து அரசு நடத்த இந்தியப் பேரரசை கோரும். அடிபணிந்தால் அரசுகள் நீடிக்கும். இல்லையேல் மக்களே தங்களுக்கு தாங்களே மகுடம் சூட்டிக் கொள்வார்கள்.